naar Siem Reap

 Dag 23 en 24

Het is zaterdag en we blijven de gehele dag in Vientiane omdat de bus richting Cambodja vanavond om 20.00 uur vertrekt. We vullen de dag met rusten, eten en koffie drinken in een fijn café. Als het tegen vijven is dan wenken wij een tuktuk chauffeur die aan de overkant van het hotel al staat te wachten. Gisteren hebben wij al een deal met hem gemaakt. Het is een half uur rijden naar Busstation South. We zijn er ruim op tijd maar dat zijn we altijd. Het is half acht en het is al donker. Onze bus staat bij perron B20. Er vertrekken veel bussen om 20.00 uur. We lopen langs de de als kerstbomen verlichte ronkende stinkende bussen naar B20. Daar staat het rood/gele gevaarte. Dat voorspelt ons geen luxe reis van 11 uur (665 km) naar Pakse want verder gaat deze bus niet. De reisorganisatie heet Green Paradise maar het is weinig groen en zeker geen paradijs. Aan de buitenkant kunnen we zien dat de bus dateert uit de midden jaren 80 van de vorige eeuw. Voordat we instappen doen we onze slippers in een plastic zak die aangereikt wordt door de hulp van de chauffeur. Op blote voeten stappen we in de niet gestoffeerde bus. Voordat we bij onze plaatsen zijn zijn onze voeten al vuil. Volgens onze tickets mogen we op bedje 5 en 6 gaan liggen. Niet verwonderlijk dat ook de binnenzijde van de bus zwaar gedateerd is. Het is net over achten als de bus gaat rijden maar eerst gaan we samen met een achter ons liggende Chinees klagen dat de airco het niet doet. Het is erg benauwd in de bus en zonder airco gaan we het niet redden. Na de klaagzang, wij in het engels en de Chinees in zijn taal, komt aan één kant van de bus koele lucht uit de lamme roostertjes. Dat is in ieder geval al wat maar een uurtje later komt er ineens ook verkoeling uit de roosters aan de andere kant. Nu is het al een stuk plezieriger. De bus hobbelt en stuitert over de slechte wegen. De vriendelijke Chinese man begint te snurken als een hangbuikzwijn en zijn vrouw die naast hem ligt slaapt er gewoon doorheen. Wat een drama. Wij hebben veel moeite om onze draai te vinden maar het lukt toch en we dommelen door de nacht. Om half zeven in de ochtend zijn we met een stramme rug in Pakse. Iedereen moet eruit. De bus is gestopt op een onoverdekte parkeerplaats en het regent. Het regent hard en parkeerplaats staat grotendeels blank. Alle bagage wordt uit de bus gezet en wordt nat zoals ook onze koffertjes. Wadend door een grote blubberige plas brengen we ze in veiligheid. Nu gaan we op zoek naar de bus die ons naar de grens met Cambodja gaat brengen. Die bus is nergens te bekennen. We trachten het te vragen maar niemand kan het ons zeggen omdat ze geen engels verstaan en spreken. We gaan zitten bij een ticketloket dat om 08.00 open gaat en daar kunnen ze ongetwijfeld meer zeggen. Het is inmiddels half negen en het loket is nog steeds gesloten totdat er een meisje verschijnt op een motor. Zij vraagt onze boeking te laten zien want zij werkt voor Green Paradise. Nu wordt het duidelijk want zijn spreekt wel engels en vertelt ons dat de minivan eraan komt. Dit busje brengt ons naar de grens om ons visum te regelen en dan staat er aan de Cambodjaanse grens weer een minivan klaar om ons naar Siem Reap te brengen. Tien minuten later…daar is ie…een luxe minivan die ons in drie uurtjes (155 km) naar de grens gaat brengen. We worden bij de grens gedropt in Nong Nok Khiene op 300 meter van het douanekantoor van Laos om uit te stempelen, dat kost 2 US Dollar of 50.000 LAK (kip) pp. Wat een rust, bijna niemand te zien. We lopen verder…400 meter over een rotweg door niemandsland. We hebben het nog nooit meegemaakt dat er betaalt moet worden voor uitstempelen. Onze koffertjes rollen niet lekker over al die losse  steentjes. Dan komen we bij het Immigratiekantoor van Cambodja. Eerst 20.000 Kip pp betalen aan een zakkenvuller in een hokje voor wat??? Een rokertje?  voordat we naar binnen mogen voor het visum. Aan een tafeltje twee formuliertjes invullen en 35 US Dollar pp betalen. We gaan weer op het houten bankje zitten. Even later komt de man de paspoorten brengen met het visumsticker. Maar dan moeten we nog stempelen. Onze bagage wordt doorgelicht en we mogen ons bij bali 1 melden voor een foto en vingerafdrukken. Eerst Jac. dan ik. Ik leg ook mijn vingers op het scanapparaatje maar dat hoefde niet. Ehhh de ene wel en de andere niet. Weer een raadsel. En allemaal onvriendelijk kijkende mensen in een keurig douanepak met strepen. Blijkbaar hoort dat bij deze job. Maar goed..we hebben ons paspoort met een gestempeld visum in de tas. We lopen weer 300 meter naar de plek van de volgende minivan. We kopen daar in een winkeltje een SIM Card voor drie Dollar (15 GB voor één week). We slurpen een blikkie cola naar binnen en gaan in de wacht. Wat is het heet en het barst van de vliegen. Rond 13.00 uur vertrekken we. Het busje is niet helemaal vol. Na 1 1/2 uur een plas-en eetstop in Stueng Trang. Hier stappen we op een ander busje (de vierde sinds ons vertrek uit Vientiane). Om 14.00 uur rijden we weg naar Siem Reap, nog 250 km.

De laatste 70 km zijn erg hobbelig. De grappige chauffeur noemt het de massageweg maar wij krijgen een blikken reet. Om half acht zijn we in Siem Reap. Snel een tuktuk geregeld naar het hotel Won Residence. We kregen gelijk een upgrade naar een grotere kamer. Top. Na een hap eten op het roofrestaurant vermoeid te bed. Morgen weer een dag.

De slaapbus naar Pakse

Aankomst in de regen in Pakse

Welkom in Cambodja

In deze tuktuk naar het hotel

De kamer Won Residence in Siem Reap

De weg Cambodja in

Visumloket Cambodja

Uitstempelen Laos doe je hier