Onderweg gekiekt

Vaccinatie

De gratis vaccinatie in geheel Indonesië en dus ook Bali wordt uitgevoerd met een registratie via het NIK nummer. Iedere Indonesiër heeft een KTP (ID Kaart) met een uniek persoonlijk nummer en dat heet hier NIK (Nomor Induk Kependudukan). Zoals het Burger Service Nummer in Nederland. Om gevaccineerd te kunnen worden hebben wij dus een NIK nummer nodig en die hebben wij niet omdat wij geen KTP hebben omdat wij een KITAS Visum hebben en dan heb je geen NIK nodig. Na de vaccinatie ontvangt men een computerdocument met daarop de vaccinatiegegevens zoals naam vaccin, datum, naam en NIK-nummer. 

Omdat wij ook geprikt willen worden hebben wij een NIK nummer nodig en het verkrijgen is op zich geen probleem. Wij zijn gesurfd naar de website van de Dukcapil (burgerregistratie). Daar hebben we een checklist gevonden met de benodigde documenten.

In de districten Denpasar en Badung is de ID kaart met het NIK nummer aan te vragen on line met een volledig PDF document. Deze kaart voor buitenlanders heet hier SKTT (Surat Keterangan Tempat Tinggal). Met één dag krijg je dan deze kaart via een email retour. Maar wij wonen niet in één van deze districten dus kan het niet on-line. In Negara van het gelijknamige district waar wij wonen bevindt zich een kantoor van de Dukcapil. Met alle benodigde documenten (2x) volgens de checklist van internet zijn wij gisteren donderdag naar dit kantoor gegaan. We komen daar aan en vertellen waarvoor we komen en krijgen een nummertje:D4. De meneer achter het loket (tafel met één stoel voor de bezoeker, de ander moet blijven staan) staat ons keurig te woord “selamat pagi”. Wij zeggen waarvoor we komen en overhandigen hem twee mapjes met de benodigde documenten volgens de checklist van internet. Blijkbaar is dit volledig nieuw voor hem. Hij neemt de documenten aan en spoed zich naar een andere ruimte waar iemand zit die wel op de hoogte is. Even later komt hij terug met een iets andere checklist met de opmerking dat onze documenten niet compleet zijn. Hij mist een verklaring van de politie. Welke verklaring is ons onduidelijk. Wellicht van goed gedrag of zoiets? Elk koninkrijkje  maakt zijn eigen regels en er zijn veel, heel veel koninkrijkjes in Indonesië dus heel veel verschillende regeltjes. Zo zijn zijn hier ook gek op documenten met stempels.

Wij verlaten dit kantoor en gaan direct naar het hoofdkantoor van de politie in Negara. We melden ons bij de receptie. We zeggen waarvoor we komen en laten de checklist zien die we hebben meegekregen van het kantoor Dukcapil. De ambtenaar in burger van politie kijkt verbaasd. En komen er nog twee bij en die kijken net zo verbaasd en ze weten niet wat ze er mee aan moeten. De benodigde politieverklaring (Surat Tanda Melaporkan dari Polisian) is blijkbaar een lastig verhaal en ook tijdrovend en dat heeft de ambtenaar in het politieuniform snel in de gaten. Hij vraagt ons waarom we deze verklaring nodig hebben en leggen hem uit dat we een NIK nummer nodig hebben voor de vaccinatie. “Jullie kunnen naar de Puskesmas (huisartsenpost) in jullie woonplaats Yehkuning”. Wij: “Maar daar geen vaccinatie zonder NIK, dus daarom willen wij een NIK”. Terwijl zij in overleg gaan laat ik subtiel uit mijn mond glippen dat de politiecommandant, bij naam genoemd, een goede vriend van ons is maar dat hij ons niet kan helpen omdat hij tijdelijk op Java is gestationeerd. De agent kijkt ons, over zijn mondkapje, glimmend aan en zegt dat we moeten gaan zitten en wachten. Hij loopt weg naar de straatkant van het politiebureau. Ik zeg tegen Jacqueline: “Let op die gaat iets regelen”. Daar zitten in een soort tent een aantal mensen te wachten op blauwe stoeltjes. Dit blijkt dus een priklocatie te zijn voor inwoners van Negara. En ja hoor…..de agent komt terug, vraagt ons visum (KITAS) en wenkt met hem mee te lopen. Wij nemen daar ook plaats op zo’n plastic stoeltje en hij loopt weer weg. Even later komt er een dame uit het kantoortje en samen met de teruggekeerde agent en een in een lichtblauw schort geklede prikvrouw wordt ons medegedeeld dat we op de priklijst staan voor morgen 08.00 uur. Onze monden vallen open van verbazing. Hoe is het mogelijk?Wij vragen de lichtblauwe verpleegster voor de zekerheid dat we morgen dan geen NIK nummer nodig hebben voor de registratie? “Nee hoor en jullie krijgen gewoon een vaccinatiecertificaat, handmatig”. Dat zal dan zijn met registratie van ons KITAS-nummer (visum) maar dat zullen we dan wel zien. Als de commandant weer terug is dan kan de agent hem trots vertellen dat hij vrienden van hem uit Yehkuning heeft geholpen. Een geweldige kerel en wat zal ie glimmen.Hij tevreden, wij tevreden. 

Het is vandaag de vrijdag na ons bezoek aan het politiekantoor. Wij zijn mooi op tijd. Het is acht uur in de ochtend en we melden ons in de priktent. We zijn nummer drie en vier. Van een lijst is geen sprake, het is aanschuiven maar ze zijn op de hoogte van onze komst zonder NIK maar met KITAS. Na de registratie wordt eerst de bloedruk gemeten. Het meten van de bloeddruk is een standaard procedure die zelfs bij een bezoek bij de tandarts wordt uitgevoerd. Is die te hoog dan wordt er niet geprikt. Onze bloeddruk is helemaal oké. Dan weer wachten op een volgende fase. Aan een tafeltje worden er een aantal vragen gesteld over onderliggende kwalen en medicijnen. Als op alle vragen “neen” is geantwoord dan mag je weer gaan zitten totdat ze je oproepen voor de prik binnen in de kliniek van de politie. Er komt een dame naar ons toe en die vraag onze SKTT kaart met het NIK nummer. Weer uitgelegd dat we dat niet hebben. Ze begrijpt het en zegt dat het geen enkel probleem is zonder deze kaart. Over een voorkeursbehandeling geschreven: De Balinezen moeten hun vinger met een stukje tissue op de prikplek leggen en wij kregen er keurig een pleistertje op. Na de prik weer naar buiten en wachten in de tent totdat ze je vaccinatiekaart brengen en dan mogen we gaan. Op deze kaart staat ook de datum van de tweede prik van Astra Zeneca op 20 augustus a.s. op dezelfde lokatie. 

Het ijken

Vanmorgen ging ik naar de grote markt (Pasar Umum) in Negara. Het was lang niet zo druk als de afgelopen tijd met de Ramadan. Nadat ik twee ananasjes had gekocht spoedde ik mij richting de uitgang want ik voel er niet veel voor om tijdens deze Coronatijd langer rond te hangen dan nodig is. Dus weer op de motor naar huis. En dan kom ik vaak langs de plek waar vroeg in de morgen de Pasar Jembrana is. Deze kleine markt is van 05.00 uur tot rond 08.30 en dan is het stil in deze straat. Vanmorgen op de terugweg was er een drukte. Veel marktkooplui lieten hun gewichten en weegschalen ijken. Deze ijking wordt keurig bevestigd in de boeken. Mij was niet bekend dat dit ijken ook op Bali een verplichting is. Ik heb altijd gedacht dat ze hier maar een eind weg wegen.

Onderweg gekiekt

 

Onder het “genot” van warme, lauwe en koude koffie.

Zitten we gisteren te keuvelen met een hete bak leut terwijl Wayan, onze pembantu, de mop rondom onze zetels zwiert. We hebben het over het feit dat alles zo snel stuk gaat hier in huize aan zee op Bali. De zwembadpomp loopt en filter maar we horen een piepend geluid dat niet gezond is. Dit is ook Wayan niet ontgaan. Ik trek het deksel van het pomphuis omhoog en de lagers vliegen me bijna om de oren. Deze pomp is duidelijk aan zijn laatste dagen bezig. Meteen een nieuwe besteld online wat dat is goedkoper dan een heen en weertje naar een zwembadtoko in Denpasar. De nieuw pomp kost 4,5 juta en dat is 275 euro. Het is een gereviseerde want een geheel nieuwe kost het dubbele. Ahfijn we keuvelen verder, de koffie is al behoorlijk afgekoeld, en onze pembantu draait de kraan open en dat horen wij via het knarsende geluid van de waterpomp die je normaliter nauwelijks hoort. Ik trek de deur open van de gudang (schuurtje) waar de pomp staat en mijn vermoedens worden meteen bevestigd. Ook deze pomp van dik twee jaar oud is naar de overbekende filestijnen. Ik ben na de inmiddels koude koffie op de motor gestapt om info te verkrijgen over een nieuwe waterpomp. Online kost ie RP 700.000 plus koerierskosten. De man van de toko vraagt, en vragen mag hij altijd, 1 juta. Ik confronteer hem met de online prijs en direct gaat er RP 200.000 van af. Kijk zo doe ik graag zaken. Want dat is goedkoper dan online plus bezorgkosten. Dus de deal is RP 800.000 (50 euro)

Het is inmiddels middag, de siesta en de fruithap (pisang met ananas) hebben we achter de rug. Het onderwerp televisie komt op tafel want wij bezitten een “gewone” platte buis die niet pienter is. Per 1 juli a.s. kunnen we de schotel op de vuilnisbelt flikkeren want BVN (Het Beste van Vlaanderen en Nederland) is niet meer te bekijken via de sateliet maar alleen online met enkel nederlandse programmering, de Belgische verdwijnt helemaal. We zijn nu aangewezen op tv kijken via het internet. We schaffen online de Google Chromecast aan (RP 500.000) om te kunnen streamen via ons huisnetwerk naar de niet pientere beeldbuis. Helaas werkt dit kleine ronde kastje niet naar behoren omdat waarschijnlijk de internetsnelheid te laag en onstabiel is. Wij zijn aangewezen om mobiel internet en dat is onstabieler dan een vaste bekabeling die hier niet ligt. Dus moeten we een wel  slimme, een zg smart tv, aanschaffen waarop wij kunnen streamen zoals op het tablet of Smartphone. Op de smartphone tv kijken gaat prima maar we krijgen daar van die kleine oogjes van. Een nieuw wifi router met simcard hebben we vorige week al online gekocht. Dus naar de elektro-toko voor tv-info. Voor 4,5 juta (275 euro) is er een goede slimme 43 inch te koop. Dus dat gaan we dan maar doen. Terwijl we deze beslissing hebben genomen voelen we ineens minder wind en afkoeling. Onze blikken gaan richting de staande ventilator die  blijkbaar ook de geest heeft gegeven. Een nieuwe kost RP 350.000. Morgen met de auto naar Negara om dit alles op te laden. Opgeteld zijn we een kleine 12 miljoen roepias, 725 euro lichter maar dan kunnen we met een beetje geluk er weer een paar jaar tegenaan.

En dan gaan we vandaag met de auto de slimme tv ophalen, de Samsung-doos wordt opengemaakt en er komt een prachtige apparaat uit. Hij wordt gecontroleerd, we betalen en we nemen ‘m mee. Thuis gaan we ‘m installeren en dan blijkt dat een Samsung geen Android besturingssysteem heeft. En dus kunnen we via Google Play de app van BVN niet downloaden. Samsung is eigenwijs en heeft zijn eigen apps en niet de apps die wij willen gebruiken. Zeer vervelend voor ons. We kunnen deze tv niet gebruiken om BVN te kijken zoals wij wensen. Jacqueline is op de motor gestapt naar de winkel en daar begrijpen ze onze situatie en doen helemaal niet moeilijk. We mogen ‘m terugbrengen en omruilen voor een Polytron Android Smart TV. Die wordt volgende week geleverd. Deze niet-Balinese service is echt ongekend  Top! We zijn er blij mee. En onze huidige niet slimme tv hebben al kunnen slijten aan een inwoner van ons dorp. Dan staat die ook niet in de weg niets te doen. 

De Balinese kilo

Onze hond Madé is opgegroeid met Pedigree brokjes en dat kunnen veel, heel veel Balinese honden hier in het dorp niet zeggen en toch wordt dit spul op een paar plekken in Negara verkocht dus wordt er toch wel flink geknabbeld door de trouwe viervoeters. In het straatbeeld zie je ook steeds meer netjes verzorgde honden en die zullen dan ook goed voer voorgeschoteld krijgen. De originele Pedigree is nogal aan de prijzige kant (RP 25.000 voor 500 gram) dus kopen wij de surrogaatbrokkies. Gisteren was Jacqueline in één van de dierenvoertokos om een zak van die brokkies te kopen. “Is dit een kilo”?.....”Ja dit is een zakje van een kilo? De prijs is RP 27.000

Origineel of nep dat maakt voor onze hond niet uit want die proeft blijkbaar het verschil toch niet. Die eet ze als Engelse drop. In de de toko waar wij de “brokkies” kopen wordt het ingekocht in zakken van 50 kg en herverpakt in kleinere zakjes van één kilo...je weet wel gelijk aan 1.000 gram. Goede business! We hadden al eerder onze twijfels over de verpakking omdat we laatst een zak kochten van die ene kilo die niet in het hermetisch afsluitbare Tupperware doosje paste waarin we het spul bewaren. En gisteren paste het er wel in. Wat raar? Dus Jacqueline in de ene hand een pak melk en in de andere hand de zak brokjes. Hé dat voelt niet hetzelfde! En het gevoel voor het juiste gewicht liet haar niet in de steek. We legden het zakje hondenvoer op de weegschaal en de bevestiging is daar. Een Balinese kilo is bij sommige tokos niet meer dan 800 gram. Erg goede business....en zo worden we weer genaaid in de wetenschap dat ze ook hun eigen volk belazeren. En nu zullen er ongetwijfeld Nederlanders die in Indonesië wonen gaan roepen dat dit een abuis van 200 gram is...nou geloof me dat is niet zo!

De originele Pedigree brokjes

De surrogaatbrokkies uit de toko in Negara......800 gram wordt verkocht voor een kilo.

Vervolg KITAS

 Zoals eerder geschreven waren we op 29 april op het Kantor Immigrasi voor het plaatsen van onze vingerafdrukken en handtekening.  En dan mag je denken dat het stempelen van het paspoort met ons nieuwe visa een formaliteit is ware het niet dat de Ramadan een verlammende werking heeft op het arbeidsproces op het Kantor Immigrasi. Het is nu weer bijna twee weken verder en we hebben nog steeds ons paspoort niet terug en dat zal deze week ook niet gebeuren omdat woensdag en donderdag het Suikerfeest wordt gevierd en dan zijn de deuren van dit kantoor met een enorme hoge actieradius, gesloten. De aanvraagprocedure loopt al vanaf 1 maart. Geduld  is een schone zaak, zeker in dit land

Snekken

Ondanks dat het nog steeds niet goed gaat met de bestrijding van Covid-19 gaan de kinderen inmiddels wel weer, zelfs in uniform naar school. De klassen zijn wel gehalveerd. Voordat ze naar de klas gaan, eerst langs de schoolkantine (warung aan de achterzijde van de school) om te snekken want met een lege maag in de schoolbank kan niet. Ontbijten hoort hier niet bij ochtendritueel, snoepen wel!

Van voren en van achteren

 

Onderweg gekiekt