Zeventien

 Dag 15

Het is weer een feestje! Voordat we Luang Prabang verlaten nog even dit. Het is een mooie plaats die verziekt wordt door de vele Chinezen. De Chinese overheid heeft een spoortraject aangelegd zodat de Chinese toerist in vier uur tijd direct van China naar Luang Prabang kan sporen in een snelle moderne trein met als gevolg veel Chinezen op straat. Laos is een erg arm land dat niet zonder de Chinese investeringen kan. Infrastructuur zoals wegen, bruggen en ook dammen in de rivieren voor energieopwekking worden aangelegd door de Chinezen. We vrezen dat beetje bij beeetje Laos een provincie van China gaat worden. Het  feestje begon gisteravond. Voordat we teruggingen naar het Guesthouse Thombay nog even een Laomassage van een uur om de spieren en gewrichten los te laten maken. Halverwege de kneedpartij pakte de masseur me flink bij mijn nek en sloeg op mijn hoofd. Ik knalde met mijn rechteroog  op het harde matras met als gevolg dat ik nu rondloop met een lichtblauw oog. Ik plaats geen foto! Middels ijs doe ik er alles aan om mijn oog weer terug te brengen in de normale staat en dat gaat uiteraard wel lukken.

Vandaag: Het ontbijt is weer top. We pakken de boel weer in en melden ons om 08.15 bij de receptie. Een Tuktuk brengt ons naar het busstation. Daar stappen we over op een minivan. Als we klaar zijn voor vertrek rond negen uur dan tellen we 17 inzittenden plus alle bagage. Er wordt geen centimeter ruimte onbenut gelaten want er gaan ook nog wat dozen mee voor lokals onderweg. Een bagagrek op dak zou het toch wat comforabeler maken maar zo’n rek heeft ons busje niet. Nu weten we weer hoe sardientjes zich voelen in een blikje. Ons blikje stuitert drie uur lang over een zeer slechte weg waarbij aangetekend dat ook de AC niet aan zijn volwachtingen kan voldoen. De geur van zweterige lijven wordt gaande de rit steeds indringender. Men tracht te slapen maar dat is werkelijk onmogelijk als het blikje door de kuilen stuitert. Als de Chinezen niet bereid zijn geld neer te leggen voor reparatie van deze weg dan zal die over 10 jaar hetzelfde of nog erger zijn. Om 13.00 uur zijn we in Nong Khiaw. Het is prachtig gelegen tussen de bergen. We arriveren op het busstation wat niet meer voorstelt dan een parkeerplaats, deels beton, met een afdak. Iedereen stapt verlost uit het busje en strekt de rug en benen. Een Tuktuk staat al klaar om ons voor 20.000 Kip naar het Riverside Hotel te brengen. In Luang Prabang betaalden we voor ongeveer hetzelfde ritje het dubbele dat geeft al aan wat de verhouding is tussen het “Chinese” Luang Prabang en het nog authentieke Nong Khiaw. Hotel Nong Kiau Riverside is gelegen aan de Ou rivier en we hebben een prachtig uitzicht op de rivier en groene bergen. Ons lijf is vermoeid en dus komt de siestatijd als geroepen maar eerst een koude Beerlao met een bordje Padthai Veg (noodels met groeten). 

17 plus bagage (4 op de achterste bank niet zichtbaar)

Nog ff tanken

Busstation Nong Khiaw

Arm Laos

De brug over de Ou rivier