Translate our blog in your language.

Japan Kanto and Tohuku

Japan Kanto and Tohuku
Onze reis naar Noord Japan: Tokyo-Kanto-Tohuku (klik op de foto)

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

dinsdag 30 december 2014

Banda Besar

29 dec. 2014
Het regent nog steeds maar men voorspelt droog weer. En inderdaad na het "pancakeontbijt" werd het droog. Lekkere pancakes met kaneel en kenarie (amandelen). We gaan met de publieke boot naar het aan de overkant gelegen Banda Besar. In de tijd van de VOC waren hier veel perken (plantages) met de pala beter bekend als de nootmuskaat. In die tijd, van de geliefde en later gehate Jan Pietersz. Coen, stonden er alleen op de Bandas de nootmuskaatbomen. Tegenwoordig staan die bomen ook op andere eilanden, zoals Halmahera. Nadat hij aan land was gekomen op de Bandas was hij geliefd bij de lokale bevolking omdat hij goed voor ze zorgde. Maar later verkochten de locals ook stiekem de nootmuskaat aan de Engelsen en daardoor heeft hij de bevolking van de Bandas gestraft door velen te vermoorden. De laatst overgebleven Perkenier is de fam. van den Broecke. De ongeveer 40-jarige Ponky van den Broecke is de laatste nazaat en woont in Groot Waling op Besar. Wij zijn vandaag op zoek gegaan naar zijn huis en gevonden maar hij was helaas niet thuis. Zij hebben nog steeds plantages op Banda Besar en Pulau Ai. Het huis uit de VOC tijd staat nog voor een groot deel overeind en om de perk te betreden moet men door de originele poort. Na een prachtige wandeling met onderweg veel pala en kenarie waren we om één uur weer terug op Bandaneira.
Geluncht hebben we niet want de pancake was voor een groot deel nog niet verteerd door onze maagsappen. Voor de nodige spijsvertering hebben we later op de middag nog een wandeling door het dorp gemaakt. Tegen vijven hebben we de snorkel opgezet en zijn we in de buurt van de haven het water ingegaan om de Mandarijnvis te zoeken en te zien. Deze kleine kleurige vis komt tegen het einde van middag tevoorschijn uit de rotsen. Gezocht en gevonden. Om uurtje of zeven, na het badderen zijn we gaan eten met twee Finnen in restaurant Resto. Hier koken ze op z'n Indiaas. Wat wij voorgeschoteld kregen was ongekend. Dalsoep (linzesoep) met naanbrood, een hele gerookte tonijn, vismootjes onder een dikke laag vruchtensalade, gebakken eieren, gevulde aubergines, sla en andere groenten. Volledig niet indonesisch en dat smaakte heerlijk. Niet met rijst maar met frieten. afgeblust met een grote Bintang. Een waar eetfeestje, veel te veel maar wel erg lekker. Morgen gaan we naar Pulau Hatta en Pulau Ai. Een week helemaal geen internet.
De poort van de laatste perkenier Ponky Van den Broecke
Een deel van het originele huis uit de VOC tijd
De nootmuskaat

zondag 28 december 2014

Bandaneira

28 dec. 2014
Het is vijf uur in de ochtend en er wordt omgeroepen dat we over een uur aanmeren in Bandaneira op het eiland Banda Kecil. Het was een rustige vaart en we hebben heerlijk geslapen. Het schip heeft er precies 10 uur over gedaan om van Tual (Kei's) naar Bandaneira (Banda's) te varen. Toen we hoorden van de bemanning dat we van boord konden hebben we onze bagage opgepakt en zijn naar de zijdeur gelopen. Hadden we geweten dat het al volgepropt stond met mensen dan haden we even gewacht.
Maar desondanks waren we via de steile wiebelige looplank snel van boord. PakAbba van Guesthouse Mutiara stond ons al op te wachten. Bandaneira is zo klein dat we te voet zijn hartstikke leuke guesthouse konden bereiken. Toen we daar binnenstapten hadden we gelijk al een lekker gevoel van "heerlijk" hier. Het geeft je een "huiskamergevoel". We zaten hier al om half zeven aan de koffie. Dila, de vrouw van Abba, heeft later een lekker ontbijtje klaargemaakt: pancakes met nootmuskaatjam. We zijn op de Banda-eilanden, ook wel bekend als de specerij-eilanden. Het staat ook uitvoerig beschreven in de geschiedenis van de VOC. Overal in het dorp zie je nog steeds de koloniale stijl van toen. We hebben nog een hele dag voor ons. We zijn eerst naar Benteng Belgica, een Portugees fort, gelopen en hebben dit in goede staat zijnde fort met een prachtig uitzicht op de Gunung Api (laatste uitbarsting in 1988) bezichtigd. Morgen zien we de ruine van het Hollandse fort Benteng Nassau. Het is even mooi geweest en eerst maar weer terug naar het guesthouse. Koffietijd en effe zitten en de buitenkant van het guesthouse bekijken. Het is hier heerlijk en erg rustig want de meeste toeristen zijn vandaag met de boot vertrokken naar Ambon en over twee weken komt pas de volgende. Er zijn geen vluchten van Aviastar want de licentie voor 2015 is nog niet afgegeven. 
Abba en Dila hebben twee maanden geleden ook een nieuw guesthouse geopend. Ze hebben daar zes jaar aan gewerkt. Nu is het af en het is prachtig. Gebouwd in volledige koloniale stijl. Het is een plaatje en de kamers zijn erg sfeervol ingericht. Het internet is hier nog beroerder dan op de Kei-eilanden. Het GSM signaal is goed maar er is geen of weinig 3G signaal. We hebben vanmorgen wel enigszins, via een vaste lijn, kunnen internetten in het nieuwe guesthouse Cilu Bintang Estate. Ook erg langzaam maar met veel geduld lukte het wel de tekst te plaatsen maar niet de foto's.
Op de terugweg naar het guesthouse kwamen we langs een prachtsige lange boot. Dit is een Kora Kora. Elk eiland heeft zijn eigen boot waarmee in november een race wordt gehouden tijdens het Kora Kora festival.
In Cilu Bintang Gueathouse hebben we onder begeleiding van de kletterende regendruppels in de vijver, heerlijk garnelen en tonijn gegeten. En het bleef maar plensen. We raakten in gesprek met Nederlanders die hier al twee weken rondhuppelen. Zulke mensen zijn ideaal om te vragen naar tips over de Banda's. Morgen gaan we met de publieke boot naar Banda Besar op zoek naar de roots van de nootmuskaat.
Info
Banda Eilanden
Bereikbaar: met de Pelniboot vanuit Tual op Kei Kecil of vanuit Ambon
Guesthouse Mutiara in Bandaneira, op loopafstand van de haven.
Eigenaren: Abba en zijn vrouw Dila
Tel. 081330343377
Prijs: RP 200.000 per kamer per nacht inc. ontbijt.
Kamer met ac en koud water. 

Van dezelfde eigenaren:
Het luxere Guesthouse Cial Bintang Estate
Prijs vanaf RP 350.000 per nacht/per kamer met ac en warm water.
De aankomst van de Pelniboot in Bandaneira
Guesthouse Mutiara
De Kora Kora boot van Bandaneira
Benteng Belgica met op de achtergrond de Gunung Api
Onder: een kamer van het Guesthouse Cilu Bintang Estate

De Pelni

27 dec. 2014
Na een fijne nacht en een tweede keer op rij een warme douche. Om half  acht naar beneden voor het ontbijt. Het buffet staat rechts. Eén tafel met een bord vis met saus, een rijstkoker met rijst, een bus met kroepoek en een schaaltje met twee halve gekookte eieren met een tipje ketchup. Dit was nou net niet ons ontbijt. Op de tweede tafel een plastic bak met schuifklep gevuld met vier witte boterhammen. Daarvoor staand een busje hagelsag en jam aangevuld met een kan lauwe thee en lauwe koffie. Wij hebben de vier boterhammen tot ons genomen met de twee eitjes en een schep jam. De twee bammetjes was voor ons niet voldoende dus hebben we via de receptie brood bijgevraagd. Maar er kwam geen reactie uit de keuken. Nogmaals gevraagd en toen bleek het brood habis (op) te zijn. Na een half uurtje kwam ie terug want hij was brood wezen kopen op de markt een stukkie verderop in de straat. De Pelniboot komt aan om 14.00 uur. Wij met de angkot om kwart over één naar de haven. Daar aangekomen was het nog niet echt druk. We hebben onze zakken tegen een muurtje onder een afdak gezet en we zijn erop gaan zitten in afwachting wat er gaat gebeuren. En toen kwam er een hoosbui van categorie I. Wat een bak water. Het kwam van alle kanten. We mochten naar binnen en de boot liet zich in de verte al zien. Om drie uur gingen we in de regen aan boord. En toen kwam de meute pas echt op gang. Blijkbaar had iedereen thuis zitten wachten op droog weer. Twee uur lang stroomde een mensenmassa met koffers, dozen, tassen en manden mango's de loopplank omhoog op zoek naar een plekkie. Overal liggen de mensen op de grond. Binnen en buiten. Overvol. Wij hebben niet zo'n haast want we hebben een ticket voor de eerste klas. Een eigen cabine met keurige bedjes en eigen toilet. Het is inmiddels vijf uur en de KM Tidar ligt nog steeds aan de kade. Er wordt omgeroepen dat we kunnen gaan eten want dat is inclusief de prijs van RP 465.000 pp. Het is tien uur varen naar Bandaneira. 
Het geweldige ontbijtbuffet van Hotel Suita
Wachten en mensen kijken
En toen begon het te stortregenen
We gaan aan boord van de Pelni KM Tidar

De mensen liggen en hangen overal
De menigte wurmt zich aan boord

vrijdag 26 december 2014

Het matras

26 dec. 2014
Het is om en nabij vijf uur in de ochtend en ik draai me nog een keer om. En weer kom ik met mijn heup op zo'n rottig harde veer terecht. Ik schuif tien centimeter verderop, Jac. merkt er helemaal niets van want die ligt in een zware slaap, en de volgende veer prikt in mijn lijf. We zijn heel flexibel wat slaapgelegenheden betreft maar het heeft zijn grenzen.  Bij aankomst in Coaster Cottage stapten we onze hut in en we knikten. Het is basic maar het uitzicht is fantastisch. Geen probleem maar bij het drukken van onze handen op het matras hadden we toch enige bedenkingen over het slaapcomfort. Het bed betreden moest van één kant gebeuren tussen de klamboe door. Het matras gaf het gevoel van een waterbed met een lading oud ijzer. Het piepte en de veren beknelden onze ledematen. Ondanks dat hebben we toch de eerste drie nachten redelijk geslapen maar vanmorgen vroeg was ik er helemaal klaar mee. Na de laaste keer omdraaien heb ik afscheid genomen van dat "piepding". 
Ik was nog niet bekomen van mijn impulsieve maar met mijn volle verstand genomen beslissing of het begon te regenen. Het is zes uur en het hemelwater tikt met uiterste precisie en een bijna vast ritme op de metalen dakplaten. Dakpannen kennen ze hier nauwelijks. Nadat ik mijn rug zo'n vijftien minuten heb laten bekomen van onze "piepauping" kwam Neng, één van de daar werkende meisjes, de warmwaterkan brengen. Een mooi moment voor een bakkie koffie. Jac. slaapt nog steeds.....verbazingwekkend op dat matras.
Inmiddels heeft Neng ook de broodtommel met het ontbijt weer gebracht. Een vierkanten plastic doos met erbovenop een bord met twee gebakken eieren afgedekt met nog een bord op z' kop.
Jac. heeft  inmiddels ook afscheid genomen van het matras. We eten de trommel leeg en we maken ons klaar voor het vertrek naar Hotel Suita in Langgur. Tegen tienen worden we weggebracht door Tukan die zo'n beetje de vaste chauffeur is van de Penginapan.
We nemen onze intrek in Hotel Suita. Een uiterst sfeerloos gebouw met veel kamers. De kamer is keurig, schoon, een prima aanvoelend bed, ac en een tv. Prima voor één nacht en ze hebben hier wifi. Onze eerste aktie vandaag is met de angkot naar het kantoor van de Pelniboot. Effe checken of ie morgen nog steeds gaat. Op het bord hangend aan de achtergevel staat genoteerd dat ie morgen tussen 11.00 en 13.00 uur vertrekt naar Bandaneira op Banda Kecil, onze volgende bestemming. Na een hap in een Rumah makan en een kleine wandeling door een moslimwijk van het aangrenzende Tual hebben we de dag volgemaakt in het hotel met internetten. We gaan badderen, we stappen onder de douche...wat een raar gevoel...we hebben warm water. Wat zullen wij lekker pitten op dat heerlijke matras. Morgen gaan we het circus van de Pelniboot beleven. Een nieuw avontuur.
Mama Ketty van Coaster Cottage maakt de rekening op.....betalen!
 De eerste blik op Tual, grijs en grauw.
De brug tussen Langgur en Tual.
Onder: een kleine wandeling door een wijk van Tual

Kerstdag

25 dec. 2014
Het is Kerstmis. In tegenstelling tot velen hebben wij een witte Kerst op de tropische soms natte Kei-eilanden. Het is 07.00 uur en de lucht is donkergrijs gekleurd....en het plenst. Het zal wel weer een korte hevige zijn. Aan de einder is de lichtblauwe kleur alweer zichtbaar. Gisteravond na het eten hebben we met z'n allen een beetje Kerstavond gevierd met als toetje es champur (gemengde vruchten in kleine stukjes in een non-alcoholische drank) en een reep chocolade die een van de gasten had meegebracht. Maar ook Mama Ketty heeft extra haar best gedaan in de keuken. Wat er gisteravond voorgeschoteld kregen was zalige rendang, vis, kip, aubergines, wortelsalade en rijst. Internetten kunnen we helemaal niet. Telefoneren is ook niet mogelijk, geen bereik Een sms-je lukt soms. Eén van de sms-jes die wel doorkwam was er één van een taxichauffeur uit Langgur die ons van het vliegveld naar Ohoidertawun had gebracht en die meldde dat de Pelniboot naar Bandaneira nog een dag extra is vertraagd. Later werd dit ook door Mama Ketty bevestigd. Dus we gaan niet vandaag de 25ste, niet morgen de 26ste maar overmorgen de 27ste....Vooralsnog! Eerst varen en dan weten we het zeker. Heel erg is het niet want we kunnen langer blijven in Coaster Cottages maar ons verblijf op de Banda-eialnden wordt daardoor wel korter. We zullen het zien. Na het ontbijt zijn we via het strand naar Ngur Bloat gelopen om koffie te gaan drinken bij Mama Tita en de verzopen Duitsers Gaby en Michael. Mama Tita was er wel maar de anderen niet. Onderweg in een warung nog wat kue (cake) geritseld en koffie gedronken zonder hen. De cake was eigenlijk niet te koop, dat was voor de familie maar na vriendelijk aandringen gaf ze toch 5 stukjes en die hoefden we niet te betalen. Heel aardig! "selamat hari Natal".
De cake was niet van vandaag dat was duidelijk maar met een slok koffie 'rbij was ie aardig te pruimen.
Terug naar Coaster. De middag hebben we doorgebracht op het strand, kiekjes maken van de altijd drukke krabbetjes en het uitzoeken van de gevonden schelpen.
De avonddis met weer lekkere rendang en een grote gegrilde vis was heerlijk.

Welke nemen we mee en welke gaan terug naar het strand?

Het barrel

24 dec. 2014
De vroege ochtend laat zich op z'n mooist zien. Een prachtige blauwe lucht met af en toe een wit stapelwolkje boven de vlakke zee en het kabbelende water tegen het strandzand. Langzaam trekt de zee zich terug en een oude stam van een palmboom en nog meer oogverblindend zand wordt zichtbaar.
We kunnen twee dingen doen..of luieren maar dat hebben we gisteren al gedaan..of een paar uurtjes een motor huren en dan vanmiddag weer zwemmen en lui zijn. De motor..een goed idee. Toen we dat ding zagen staan hadden we al onze bedenkingen maar och hij doet het en oké tijden maar. Pruttelend reden we naar het eerste kruispunt net buiten het dorp. Rechtsaf naar Ngur Bloat en dan maar zuidwaarts richting Debut. Net voor Ngur Bloat komen we bekenden tegen die nu bij Mama Tita slapen. Van twee kanten in de remmen wat op zich al een  hele inspanning was want het was flink hard trappen en knijpen om dat kreng tot stilstand te krijgen. Maar het lukte. We zijn met z'n vieren verder gereden over de oude zeer smalle weg naar Debut. Bij elke fotostop sloeg dat kreng af en moesten we 'm op de standaard trekken en op gang trapen met de kickstarter. Snel wat gas bijgeven anders sloeg ie weer af. Het lukte ons stuiterend Debut te bereiken en daar net na de houten brug knijp ik de voorrem en...pats...de kabel gebroken. Dat maakte onze motorfiets nog een groter barrel dan dat ie al was. Inmiddels begon de lucht donkergrijs te worden en dat betekent in de tropen dat er hoosbuien op komst zijn. Onze vrienden zijn doorgereden, eigenwijze Duitsers, en wij zijn omgedraaid. En dat was maar goed ook want we kregen een vette plens op ons dak. We hebben diverse keren geschuild onder afdakjes maar steeds weer begon het hard te regenen tot we stopten bij een warung om te eten. En toen begon het echt héél hard te regenen maar wij zaten gelukig droog aan de Nasi Campur. In één rechte lijn terug naar Coaster Cottages. Daar was geen druppel gevallen. We hebben onze zwarte vriend met rood spatbord op twee vrij gladde bandjes zonder voorrem, zonder starter, zonder werkende benzine- en snelheidsmeter keurig onder een palmboom geparkeerd. De zon schijnt, het strand en water zien er aantrekkelijk uit. Hoe het onze Duitse vrienden is vergaan weten we niet maar die hebben het zeker niet droog gehouden. Vanmiddag houden we het weer niet droog want nemen in duik in de turquiose zee. Morgen Kerst in Langgur.
Met Michael en Gaby een toertje op de motor
Ook Debut is in de Kerstsfeer
Het maken van Sagu......harde taaie koeken van sago, geliefd bij de locals
Wat een barrel van een motorfiets

Terug op het strand

De broodtrommel

23 dec. 2014
Het is rond de klok van half zeven en we worden wakker door het gefluit van de vogels. Ze klinken als zijnde gekleurde papegaaiachtigen maar volgens de locals zijn ze bruin met wit en hebben een lange staart maar als zo vaak....je hoort ze wel maar je ziet ze niet. Ik zit net buiten en Jana, de hulp van Ketty, brengt me een kan met warm water voor de thee en de koffie. Jacqueline slaapt nog. Ik heb m'n balkie koffie nog niet geroerd of daar is ze alweer. Nu met de ontbijttrommel. In deze doos zitten witte boterhammen, broodjes gevuld met een beetje chocolade, een aantal plakken kaas en twee gekookte eieren. Dit is al genoeg om te ontbijten en te lunchen dus hebben we de lunch afgezegd. Het komt ons wel goed uit want twee keer vis en kip per dag is 1x teveel. Eerst nog een bakkie koffie en dan de traptreden af naar het strand. Het is eb. De bootjes liggen schuin op het drooggevallen strand. Kinderen spelen rond het drooggevallen koraal en andere locals zijn op zoek naar eetbaar seafood zoals krabbetjes en andere schelpdieren. We wandelen met de zon ons nek en keren na een half uurtje  om.....hoe is het mogelijk nu met de zon in ons gezicht. Een luie dag ligt voor ons. Het is bij elven en het weer verandert. Een grote dikke donkere wolk ontwikkelt zich boven het dorp en trekt richting ons onderkomen. Tik...tik...tik...de eerste druppels vallen....en mijn ogen vallen ook ....dicht...tijd voor een klein tussendoorslaapje op het hopeloze matras. De dag sluipt voorbij....een broodje uit de trommel....het zonnetje is weer terug en wij gaan zwemmen. Opdrogen op het warme zand en daarna weer dat bakkie koffie. Lunchen doen we niet want er zit genoeg in de trommel. De middag hebben we gevuld met een wandeling naar het dorp. Even een flesje koud drinken halen bij de warung. Waar is er een warung? Vragen en nog een keer vragen....rechtsaf...linksaf...er zijn weinig tit geen activiteiten waar te nemen in het dorpje. Totdat ja hoor een kleine warung. En zowaar een koelkast met flesjes frisdrank. Terug naar onze hut. We gaan weer zwemmen want het water is zó lekker. De lucht betrekt...er komt regen. Inmiddels is het al tegen zessen en we kunnen weer genieten van een geweldige zonsondergang. De magen rammelen een ietwat. We hebben een kleine trek. Tegen half acht wordt het eten op tafel gezet. Dat komt goed uit want de trek is behoorlijk toegenomen. Vis, kip, snijboontjes, tofoe en rijst. We zitten aan tafel met twee jonge mensen uit Engeland, Simon en Donna, die als als onderwijzers werken in Surabaya op Java. Een leuk gesprek en lekker gegeten. 

Het lokale dorpsleven in de vroege ochtend bij laag water.


Het dorp Ohoililir
Onder: weer een dag voorbij!

Pantai Ngursanadan

22 Dec. 2014
Na drie nachten bij Mama Tita in Ngur Bloat te hebben geslapen is het moment weer aangebroken om te gaan verkassen. Mama Tita krijgt van ons een pluim, een dikke pluim. Ze deed heel erg haar best om het ons naar de zin te maken. Haar Penginapan Villa Monica is heel erg schoon en ze kookt heerlijk. Niets is haar teveel. Altijd vriendelijk. Dit mag zeker vermeld worden. Wij zijn niet meer de enige gasten. Een Duits paar is hier ook neergestreken. Zij gaan een dag naar Langgur en wij vertrekken naar Coaster Cottages hier 3 km. verderop aan het ook weer mooie strand van Ngursamadan bij het dorp Ohoililir. 
In de straat één van de weinige bemos aangehouden. "Even deze mensen afzetten, omdraaien en dan kom ik terug om jullie naar Ohoililir te brengen". Na een uur wachten nog geen bemo gezien. Mama Tita ging bellen en even later kwamen twee dorpelingen met de motor. Achterop met de grote zak op de rug en het kleine zakkie op het stuur voor RP 10.000 RP naar Coaster Cottages. We waren er al vroeg en behalve wat gasten niemand te zien. Gereserveerd? "Ja gisteren bij Mama Ketty". Één van de gasten: "ze zijn er niet, ook Mr.Bob is vertrokken". "Hier achter staat een receptiehok met een groot bord aan de muur en daar kan je zien of je naam er op staat? Wij naar dat hok en we hadden al het gevoel.....geen naam. "Het is hier een volle bak maar je weet het nooit want van enige organisatie is nauwelijks sprake". "Het is hier komen en gaan". We raken aan de praat met o.m. Een nederlandse journalist van het Parool en na een uurtje was Mama Ketty weer terug en die had een "oude" cottage voor ons gereseveerd van mensen die we net zagen vertrekken. Mooi, goed gedaan! Een hutje met een prachtig uitzicht over de zee met het witte strand onder ons. Een paar traptreden af en het warme water spoelt spontaan over je voeten. Een prachtige plek. Er staat beschreven dat er recht voor de deur een mooie snorkelplek is. We hebben het 's middag proberen te ontdekken in het troebele water maar verder als wat koraal en een lionfish kwamen we niet. Verderop schijnt een drop- off te zijn maar dat is voor ons te ver zwemmen zonder flippers. Verder hebben we deze dag niet veel gedaan, behalve dat eten, dat drinken, dat zwemmen en dat luieren. We blijven hier drie nachten. 
Info
Accomodatie: Coaster Cottages in Ohoililir (Kei Kecil)
Tel.mob. 081343472978, contactpers. Mr.Bob
Strand: Pantai Ngursamadan
Ligging: Op het strand
Prijs: Oude cottages RP 165.000. - nieuwe cottage RP 220.000 - prijs per cottage, per nacht.
Het verschil is de nieuwe ruimer zijn maar liggen bij de ingang en eetruimte. De oude zijn rustiger gelegen. Minder last van in- en uitlopende mensen. Wij slapen in een oude. Een slecht matras maar wel een prachtig utzicht op zee.
Eten: drie maaltijden - ontbijt, middag en avondeten: RP 110.000 pp
En dan nog een familyhouse voor RP 700.000 per nacht
Indien geen drie maar twee maaltijden gewenst zoals ontbijt en avondeten, geen probleem en wordt de prijs aangepast.
Thee en koffie: ' smorgen vroeg om half zeven wordt er een kan warm water en twee schone glazen bij de cottage gebracht. Thee en koffie is in de cottage aanwezig.
Motorhuur: RP 100.000 per dag en dat is duur.
We nemen afscheid van Mama Tita
Gezellig wachten op Mana Ketty bij Coaster Cottages
Een lionfish in het troebele water
Ook weer een prachtig strand
De avond valt langzaam over Pantai Ngursamadan
Onder: de zonsondergang vanaf het terras voor onze hut.

Pasir Panjang

21 dec. 2014
Dit is het mooiste strand van de Kei Eilanden: Kei Kecil en Kei Besar. Het strand is drie km.lang en bestaat eigenlijk uit twee stranden: Pantai Ngurbloat en Pantai Ngursarnadan. Het begint bij het dorpje Ngurbloat, wat betekent "lang zandstrand". Het is een prachtig strand met wit poederzand gadegeslagen door hoge palmbomen die naar voren hangend over het strand hun schaduw creeëren. 
Vanaf de Penginapan is het 100 meter lopen. Het is erg populair bij de inwoners van Langgur en Tual die op zondag met hun familie komen recreëren. Op de andere dagen heb je het strand voor jezelf, stil en verlaten. In het verlengde ligt het andere gedeelte bij het dorpje Ohoililir. Volgens de boeken kan er over de gehele lengte op 100 meter van het strand gesnorkeld worden. Ik heb dit vandaag gecheckt en ik heb alleen maar zeegras en geen koraal en vis gezien. Wij zitten in Ngurbloat en dat is een heel klein dorpje waar de katholieke locals op het gemakkie hun dagelijkse ding doen. Het straalt altijd rust uit. De mensen liggen vroeg te bed maar staan ook erg vroeg op. Ik moest vanmorgen om half vijf naar het toilet en toen zat Mama Tita al te strijken. De meeste activeit is dan ook s'morgens en laat in de middag. Niet iedereen heeft een eigen waterput en dan gaat men water halen bij de dorpsput naast de kapel waar men op zondagen naar toe gaat. Het water halen gebeurt meestal aan het einde van dag. 's Morgens is het dorp gevuld met kookgeuren want dan wordt het eten bereid voor de middag. Wij vinden het een geweldige plek. De enige geluiden zijn de af en toe voorbij ronkende motoren en de pruttelende bemo's 1 x per uur, de spelende kinderen en vooral de schitterend fluitende vogels. Je ziet ze niet maar je hoort ze des te beter. Vroeg in de morgen en tegen het donker worden fluiten ze op z'n mooist omdat het dan muisstil is. Wij vinden het een genot om dan buiten te zitten. Het is niet alleen genieten van het strand maar ook van de frisse groene natuur die woekert aan de rand van het strand en langs de smalle weg. Bloemetjes, orchideeën, palmbomen, varens, kevers en spinnen hangend in hun rag die deze pracht maken. Morgen gaan we verkassen naar de Penginapan Coaster Cottages bij Ohoililir aan de Pasir Panjang maar dan aan het gedeelte Pantai Ngursanadan. We blijven daar drie nachten. Het is maar 2 km verderop maar toch weer anders.
Het prachtige witte zandstrand Pasir Panjang

Kinderen bij de dorpswaterput
Prachtige spinnen en bloemen aan de rand van het strand

Onder: het kerkje van Ngurbloat