Een bewogen jaar

Het lopende jaar is bijna weer ten einde. Nog 1 dag te gaan en dan beginnen we aan het nieuwe jaar 2022. Maar we beginnen Oudejaarsdag met een prachtige blik op de kabbelende zee met daarboven een nog mooiere gekleurde hemel. Hier worden we vrolijk van. 

Kijken we terug dan was het afgelopen jaar een bewogen jaar. Een bewogen jaar? De term “bewogen” wordt aan het eind van elk jaar gebruikt want er gebeurt elk jaar heel veel dus is een jaar altijd bewogen! Wie heeft die uitdrukking “bewogen jaar” eigenlijk verzonnen? Dit afgelopen jaar 2021 zou de term “een gek jaar” beter op zijn plaats zijn. Het was zeker een idioot jaar dankzij Covid-19. Het internationale toerisme is hier hard getroffen en ligt vrijwel plat. Een lichtpuntje is dat het binnenlandse toerisme wel is aangetrokken en dat veel Indonesiërs een vakantie in eigen land vieren mede doordat de hotelprijzen gekelderd zijn tot een dieptepunt. Hier in het dorp is het nauwelijks merkbaar dat we nog immer in een pandemie verkeren. Het normale dagelijkse leven heeft inmiddels zijn draai alweer gevonden mede dankzij de twee vaccinaties die de mensen hier het gevoel geven dat ze daardoor vrij blijven van het virus. Ondank dat het dragen van het mondkapje nog steeds verplicht is liggen er meer van deze maskers tussen het zwerfafval dan dat ze tussen neus en onderkin zitten, waar ze horen. Laten we met zijn allen hopen, en hoop doet altijd leven, dat het nieuwe jaar ons twaalf maanden brengt zonder alle nare Covid-19 perikelen. Wij zijn vandaag begonnen met een fijn gevoel gegeven door de natuur en we sluiten vandaag en dit “gekke” jaar af met onze “homemade” oliebollen. 

Want waar een Hollander ook woont op deze aardkloot…..een jaar afsluiten zonder oliebollen is als een deur dichttrekken zonder slot. Uiteraard hebben we ook een zakje oliebollen bij Ellie en haar buurvrouw gebracht. Zij zijn onze favoriete warungkokkinnen.

Wij hopen onze reisplannen weer uit de diepvries te halen want sinds onze terugkomst uit Japan in april 2020 zijn we niet meer buiten Bali en Java geweest. Het wordt de hoogste tijd dat onze reiskriebels weer de vrije loop gaan krijgen. Laten we hopen dat het nieuwe jaar ons dit gaat gunnen.

Ook 2022 zal ongetwijfeld een “bewogen” jaar gaan worden met hopelijk veel lachen en weinig tranen. Wij wensen iedereen een gelukkig en vooral gezond coronavrij 2022. Cheers!

Dorpsfoto van de week

 Zij hebben geen idee van Kerst.

De natte tijd

Indonesië kent twee seizoenen. De natte en de droge tijd. De droge tijd van maart tot oktober wordt gekenmerkt door de koelere nachten en de saaie rijstvelden omdat na de voorjaaroogst en weinig water kan zijn om de sawas onder water te zetten wat nodig is voor de nieuwe aanplant. Na deze oogst worden de sawas noh wel gebruikt voor de teelt van watermeloenen maar voor de rijst (beras) wacht men tot de regentijd. We zitten nu midden in de natte tijd en dat betekent dat de rijstvelden volop bewerkt worden. Er wordt geploegd, gevlakt en jonge rijstplantje worden uitgezet. Het is nu heerlijk om tussen de rijstvelden te wandelen. Ze liggen erbij als spiegels die wachten op een groep planters die ze voorzien van de frisgroene jonge plantjes. 

Selamat Hari Natal dan selamat Tahun Baru

 

Dorpsfoto van de week

 Fun on the beach.

Kinderen zijn blij

Het gewone leven krijgt zijn vorm weer langzaam terug en dat komt mede omdat iedereen op Bali twee keer is gevaccineerd en dan leeft men, mede door het geloof, in de overtuiging dat men geen Corona meer kan krijgen. De derde boosterprik komt in januari. De doorgaans erg drukke priktent in Negara is opgedoekt. De enkeling die nog een tweede prik moet krijgen kan in de kliniek terecht. Het dragen van het mondkapje wordt al steeds minder serieus genomen terwijl dat nog steeds een landelijke verplichting is. De controle hierop is heel ver te zoeken Ook  de scholen zijn weer volop aan de slag weliswaar in gedeelde klassen maar er is weer flink reuring  op het schoolplein en in in klas. De kinderen zijn zichtbaar happy dat ze na anderhalf jaar thuishangen weer op school mogen zijn.

Dorpsfoto van de week

 

Terug naar Bali

Het is inmiddels zaterdag en onze korte, enorm leuke, vakantie is bijna ten einde. Gisteren hadden we nog een klein feestje met Meggie, Herwin familie en vrienden wegens hun 10 jarig huwelijk. In het restaurant “Easy Garden” in Yogyakarta heerlijk gegeten met livemuziek van een rockband. Gelukkig was het podium ver genoeg van onze tafel. Vanmorgen om acht uur na het ontbijt een Grabtaxi gebeld om naar de Klinik Ibnu te gaan voor een antigentest. Zonder deze covidtest mogen we Bali niet in. Klinik is wel een heel erg groot woord want het is niet meer dan een hok met een soort huisdokter. De wachtruimte met plastic krukjes is buiten op een oprit. Wij waren de enigen voor deze Covidtest. De rest van de wachtenden was daar voor andere kwalen. Eerst registreren en daarna stak ze een staafje behoorlijk diep in onze neus. Beiden weer negatief dus mogen we Bali weer in. Na een klein half uur weer terug met een Grab naar Villa Rosseno.

Het is inmiddels 11 uur en de hoogste tijd om afscheid te nemen van Meggie en Herwin en te vertrekken met chauffeur Rusdi naar de busterminal Giwangan. Onze zeer luxe suitebus vertrekt om 12 uur en dan rijden we in 13 uur naar  Negara op Bali. En inderdaad de bus vertrekt precies om 12 uur. We rijden richting Solo en dan verder naar het oosten van Java. We zitten zeer comfortabel in een eigen compartiment. Gordijntje dicht en siesta houden. Uiteraard hobbelt de bus en dat is vooral te merken op het koude airco toilet. Het is daar net of je in je blote kont de skipiste afdendert over de sneeuwhopen met de koude ijzige oostenwind in je nek. Gelukkig is het van korte duur.

Kasongan

Het is alweer woensdag. Na een dag van helemaal niks doen behalve eten, drinken en slapen is het weer tijd voor een beetje aktie. Het ontbijt is wederom voortreffelijk. De kokkinnen Pewee en Titis zorgen goed voor ons. Het is tien uur en we schieten de wandelsloffen weer aan. Ons doel is het dorp Kasongan wat bekend staat om zijn potterijen.We lopen rechtsaf en groeten de vrouwen die net aan de thee zitten op de rand van de “padi” waar zij aan het werk zijn. Het is 4 km wandelen. Langs de vele rijstvelden vis het dorp Kali Putih zijn we er in een klein uurtje. In Kali Putih stond op een aankondigingsbord precies waar we heen moesten. Dus niet! Door het ontbreken van de toeristen is er weinig tot niks te beleven in Kasongan. Veel potten en keramiek en geen klanten. We zijn gauw uitgekeken en nemen een ijsthee op een trendy terrasje met uitzicht op de vele rijstplantjes. De vrouw klaagt niet maar is blij met elke consumptie die ze kan verkopen. En dat blijkt ook wel want één glas ijsthee kost RP 12.000. Normaliter in de warung is dat RP 4.000. Na de thee naar de overkant voor een bordje rijst met rundvlees (rendang) tempe, een gekookt ei, een perkedel (aardappelkoekje) en wat groenten overgoten met een sausje. Het klinkt simpel, en het is ook simpel maar wel erg lekker van smaak. We laten het eten ff zakken en we gaan terug naar Yogyakarta Bantul. Onderweg genieten we van de bloemetjes in de berm met de bezige vlinders. De zon die vaak achter de wolken vandaan komt steekt in onze nek dus steken we de paraplu op. Maar een windvlaag vernietigde in één klap mijn (Henk) pluutje. Die kon direct op de schroothoop. Kwart over twee zijn we weer terug in Villa Rosseno. Pewee en Titis maken een ijscapuccino voor ons. We kletsen wat want ze vinden het maar heel raar dat we heen en terug naar Kasongon zijn gelopen want 8 km lopen is een hels karwei voor Indonesiers. We drinken ons glas leeg. Het is tijd voor de siesta want om vijf uur is het weer tijd voor een biertje met Meggie. Vanavond staat er spaghetti op het menu. 

Het prikbord van Kali Putih

De ingang van het dorp Kasongan

Theetijd op de rand van het rijstveld

De mobiele naaimachine van de zadelmaker