Tsunami 2004

Dag 3, Zondag 30 april, Reis Sumatra

De Tsunami van 2004

Het is 29 december 2004 om 08.00 uur en een verwoestende tsunami dompelde de provincie Aceh in rouw. 201.000 dodelijke slachtoffers in de gehele provincie en 76.000 alleen in Banda Aceh en dat was 30% van de bevolking. Eerst werd de streek getroffen door een zware aardbeving. De mensen waren al bezig met opruimen toen een half uur later de voor velen onbekende tsunami kwam met als gevolg vele doden en grote schade.

In het straatbeeld van Banda Aceh is niets meer wat herinnert aan de Tsunami behalve een paar monumenten. Vandaag bezoeken we de drie monumenten w.o. het Museum en een bijzonder monument in Lampulo.

Het prima ontbijt vanaf een buffet nuttigen wij om zeven uur want het Aceh Tsunami Museum gaat om negen uur open. Om 12.00 uur sluit het weer. We zijn er net voor negenen en het is al behoorlijk druk. De audio/visuele voorstelling is indrukwekkend en ook de in mijn ogen helaas weinige foto’s. En dat is jammer. De constructie van het bijzondere gebouw (2009) is in de vorm van een schip. Op internet circuleren veel filmpjes maar het is nog veel indrukwekkender als je hier echt bent en ook de mensen spreekt. De entree is RP 15.000 en is niet gratis zoals vermeld op internet. Na een dik uur hebben we het gezien en gaan we een kilometer wandelen naar een groot schip wat ook verplaatst is door de tsunami. Maar eerst nog even op de foto met de mensen van de beveiliging en bezoekers. Eenmaal bij het schip de PL TD Apung 1 hebben we het ook weer snel gezien. Een grote hoop oud ijzer die me weinig doet terugdenken aan de ramp. We nemen een becak naar een ander monument. Ik gruwel van die becaks. Het is leuk, grappig en bijzonder in zo’n bakkie maar ik stoot altijd mijn hoofd bij het in-en uitstappen. Die dingen zijn niet gemaakt voor lange mensen zoals ik.

We zijn in Lampulo, een wijk aan de rivier van Banda Aceh. Hier zijn 5.000 mensen omgekomen door de Tsunami. In deze wijk van Banda Aceh staat een boot die gestrand is boven op een huis. Het schip, eigendom van een man uit Medan, lag in een dok voor reparatie en onderhoud. De boot was klaar om weer te water te gaan toen een dag later de tsunami kwam. De boot is een kilometer meegesleurd door het verwoestende water. Ook 14 andere boten zijn in Lampulo meegesleurd en kwamen terecht boven op de huizen. Deze zijn allen verwijderd. De eigenaar van deze boot heeft ‘m laten liggen als Tsunamimonument. De bewoners van het huis hebben de ramp overleefd door een gat in de bodem van de boot te maken en toen boven op de boot konden klimmen en dat ze zodoende konden ontsnappen aan het krachtige water.

Eén van die bewoners, een zeer aardige en vriendelijke vrouw van 73, hebben we gesproken en is nu de gids ter plekke. Ze was 54 jaar oud toen het gebeurde. 

We laten de boot met zijn indrukwekkende verhaal achter ons en appen een Grab maar die komt even niet. Dus dan toch maar weer in zo’n motorbecak. En natuurlijk schampte ik mijn hoofd weer aan de zonnekap. We zijn weer terug in het hotel en nemen onze rust voordat we een hapje gaan eten.

Morgen met de fastboat naar Sabang op Pulau Weh en dan laten we Banda Aceh achter ons. We komen hier over een paar dagen nog wel terug om het vliegtuig te nemen naar Medan. Het is fijn om hier geweest te zijn. Degenen die beweren dat het hier niet veilig is vanwege de Sharia (strenge moslimwetgeving) slaan de plank volledig mis. Pas je aan en respecteer! De mensen zijn aardig en vriendelijk en er hangt een fijne sfeer.

zie voor meer foto's: in de kolom aan de rechterzijde: Sumatra 2023: foto's

Vrouwen links en mannen rechts.

De moskee na de Tsunami

De Masjid Raya Baiturrahman

Dag 2, Reis Sumatra

De avond in Banda Aceh.

Na een uurtje rust in het hotel is het tijd om er op uit te gaan naar de grootste en mooiste moskee van Banda Aceh en Sumatra, de Madhid Raya Baiturrahman. Een prachtig bouwwerk. Eerst nog onderweg een hapje eten. We komen daar en we worden erop gewezen dat we ons moeten kleden volgens de moslimwetgeving Sharia. Mannen geen korte broek en vrouwen in lang gewaad en hoofddoek. Die hoofddoek had Jac. vergeten mee te nemen…zo stom! Maar er werden ons keurige gewaden aangereikt om zodoende toch dit moslimheiligdom op blote voeten te mogen betreden. Uiteraard niet naar binnen want dat mogen alleen de echte moslims en moslimaas. De avond valt en de moskee is prachtig onder de kleurrijke hemel. We zijn wel een bezienswaardigheid want zoveel buitenlanders komen hier niet en dan hebben ze ook nog zo’n prachtig zweetgewaad aan want zo’n ding is me heet. We mochten zeker 200 keer op de foto. Echt uniek! Het was een prachtige avond. Morgen meer.

Gatehopping

Dag 2, zaterdag 29 april, Sumatra

Gatehoppen

De smartphone is een handig ding maar soms haat ik ‘m. Zoals vanmorgen om kwart voor zes. Begint ie te rammelen dat we eruit moeten. We waren net weer een beetje ingekakt. Uit ons bedje bedoel ik. Niet best geslapen omdat we steeds in gevecht waren met dat ene laken wat gruwelijk te kort is. Het was kiezen of een koude nek of koude voeten. Het werd beiden. Koud? Nou en of…daar zorgde de airco wel voor. Ook dit was een keuze…of de AC of de plafondventilator. Het werd de AC omdat de ventilator opstijgende helikoptergeluiden maakte. Dus eruit! Onder de douche, aankleden en een Grab bellen. Met vier minuten was ze er al. Jazeker een zij en dat gebeurt hier niet vaak. Om zeven uur op het vliegveld….Domestic flights. Staat me daar een rij om in te checken! Drie van de de vier balies open….duidelijk één te kort maar die hebben ze later ook open gegooid dus ging het ineens een stuk sneller. De vlucht gaat op tijd maar eerst nog even een ontbijtje verwerken want daar was in de homestay geen tijd voor. In de Concordia Lounge, gratis entree voor BNI Bank Emerald Cardholders, heb ik uitgebreid nasi goreng gegeten en Jac. heeft elders buiten de Lounge een broodje gegeten want die ziet die gebakken rijst op de nuchtere maag niet zo zitten en dat is niet zo heel raar. 

Voordat we instappen gaat Jacqueline nog “even” verse roomsoezen scoren bij Beard Papa’s. Dit is de nieuwste snackhype. De soezen zijn crispy en worden vers op bestelling gevuld met room…er zijn drie smaken…capuccino, vanilla of chocolade. Zalig! Het duurt iets langer omdat de dames met de koksmutsen niet zo heel erg snel zijn. Dus stappen we bijna als laatste in, in de Airbus 320 van Super Air Jet, één van de laatst bijgekomen pricefighters van Indonesië. De tijd van de gerokte stewardessen met maatje 36 op hoge hakken is duidelijk voorbij. Bij Super Air Jet zijn de stewardessen casual kaki gekleed met daaronder witte sneakers. Inderdaad daar zijn we het over eens dat de buitenkant veel minder belangrijk is dan de kwaliteit van de service aan boord. 

Eenmaal onderweg genieten we van de gevulde soezen. Het zijn kleine soesjes. En om ons heen kijkend zijn we niet de enigen. Over 1 uur en drie kwartier zijn we op Jakarta Airport. Dan anderhalf uur wachten op de vlucht met Batik Air naar Banda Aceh. Misschien hebben ze op Jakarta Airport ook wel van die soezen?

We arriveren op Terminal 1 Jakarta Airport. We volgen de bordjes transit want we moeten naar Gate D3. We vragen het bij een beveiliger en wijst ons naar boven. Hé…daar is Beard Papa’s weer dus kopen we twee grote soezen. De ene gevuld met chocoladeroom en de andere met cupuccinoroom.

Maar we zoeken ook gate D3 en die is niet te vinden. Dus weer vragen en nu blijkt dat we met de skytrain naar Terminal 2 moeten. De vertrekhal van de skystrain is niet verbonden met de aankomsthal van Terminal 1. Aan de overkant van de brede weg staat nog een gebouw met T1 erop en daar is de skytrain. We komen in tijdnood dus nemen we een taxi. Wel teveel betaald maar dat is hier een cultureel erfgoed. Maar we hebben eigenlijk geen keuze omdat het zeker 10 minuten rijden is. Te voet en skytrain kost ons teveel tijd….geen stress met de taxi. Batik Air vertrekt inderdaad vanaf terminal 2. Dit heeft ons geleerd dat je met een transit op Jakarta Airport altijd een vlucht moet boeken met dezelfde vliegmaatschappij dan hoef je niet van T1 naar T2 te gaan ondanks dat de bagage is doorgelabeld. De looproute naar gate D3 op T2 is snel gevonden. Bij de gate staat een bord met D3 maar geen aanduiding Banda Aceh maar wel Labuan Bajo. Nu blijkt dat Banda Aceh verplaatst is naar D4. Dus wij naar D4. We vragen voor de zekerheid of dit de juiste gate is. De suffige dame, druk zijnde met haar smartphone, bevestigt het. Dus wij gaan in de wacht maar er gebeurt niets. Even later krijgen we te horen dat het toch D3 is en dat ze vergeten zijn het bord te wijzigen. Wat een sufrukkers! Dus wij weer terug naar D3. Dan ineens na 10 minuten zegt ze, wijzend op een tussendeur, dat we daarheen moeten lopen en dat doen we. En waar komen we uit? Gate D4. En daar waren we al eerder terugverwezen naar D3 maar daar stond Labuan Bajo en geen Banda Aceh. Dit noemen ze met een modern woord “Gatehopping”. Kortom de servicebereidheid en duidelijkheid is hier ver te zoeken. Maar we zijn dan ook verwend geweest in Japan want daar staan ze overal en altijd klaar om je duidelijk en ook erg vriendelijk te helpen. En dan laten we een opmerking over de reinheid van een afvalbak maar achterwege pff. Met een vertraging van een uur verdwijnen we tussen de wolken. We hadden eigenlijk tijd genoeg om de skytrain te nemen maar dat is achteraf. Over twee en een half uur zullen we landen op Banda Aceh en kunnen we onze reis echt gaan beginnen. 

De vlucht is prima maar wel in een koelkastomgeving. Hopelijk levert dat ons geen snotneus op. Met de taxi in een half uur naar Hotel Seventeen. 

We gaan de dag tegen de avond afsluiten met een bezoek aan de buitenkant van de Baithurraman Moskee want we mogen niet naar binnen.

Het nieuwe backpacken

 dag 1 vrijdag 28 april

Het is acht uur en Yanti valt al op de klep. Nog een half uurtje en dan vertrekken we maar niet voordat we samen bloementjes hebben gelegd op graf van onze lieve hond Madeetje die we vorige week hebben in moeten laten slapen wegens een ongeneselijk tumor. Diep in ons hart nemen we haar mee op reis. 

Deze reis zijn we gevoederd door het moderne backpacken. Geen grote klassieke rugzakken maar twee handige koffertjes. Een koffertje op onze rug? Nee dat niet maar wel “gewoon” rollen en tillen. Handig…is nu al weer gebleken in Sanur….twintig treden omhoog tillen naar de kamer. Bij het neerzetten eerst wat lucht happen en zweet vegen vant voorhoofd want het is heet. 

Het is weer erg druk op de weg naar het zuiden. Na drie uur rijden eerst een koffiestop bij de zeer gastvrije Toyotagarage in Tabanan. En dan door naar Sukawati. Daar de auto geparkeerd, effe bijkletsen met de ouders van Wayan en een Grab gebeld. Die was er met zeven minuten. En ja hoor veel verkeer bij het naderen van Sanur. De weg naar de nieuwe haven waar de boot gaat naar Nusa Penida, is volledig geblokkeerd. Dit geeft duidelijk aan dat het weer 100% is met het toerisme. Voor ons veel te druk maar wel redelijk in de buurt van de airport Nugarah Rai (half uurtje). Om twee uur zijn we in de homestay Yulia. Eerst nog ergens een lunch en dan vanavond bunkeren (viel tegen) in een warung maar wel tussendoor in de ruststand om de lunch te laten bekomen. En……zoals bijna elke vrouw die bekende drang heeft….Jac. gaat nog ff na de lunch linksaf naar de kledingstalletjes op het strand om wat jurkjes te scoren. Ik ga rechtsaf direct naar ons siestabedje in de homestay. Morgen vroeg op want onze vlucht staat gepland om 09.15.

Weer op reis

De klusjes in ons nieuwe huis zijn gedaan dus is het de hoogste tijd om weer op reis te gaan. Zaterdag 29 april stappen we in het vliegtuig naar Banda Aceh op het grootste eiland van Indonesië: SUMATRA. Omdat het van ons huis in Melaya (West Bali) naar het vliegveld in Denpasar vier uur rijden is gaan we vrijdag al naar Sanur. We parkeren onze auto bij het huis van de ouders van onze voormalige pembantu Wayan in Sukawati. Van Sukawati met een Grab naar Sanur met daar een overnachting in Yulia’s Homestay. De volgende morgen, zaterdag, met een Grab Taxi naar Airport Ngurah Rai.

Ons nieuwe wonen

Sinds oktober van het vorige jaar 2022 wonen wij niet meer in Yehkuning waar we ruim 10 jaar met plezier hebben gewoond. We zijn verhuisd naar een nog mooiere stek. Wij wonen nu direct aan het strand in Sumbersari, dat is een wijk (banjar) van de gemeente (desa) Melaya in West Bali. Wij wonen nu ongeveer 15 minuten rijden van de ferry naar Java.

Het is hier prachtig wonen in een fijn huis. Met onze eigen poort naar het strand en een werkelijk heerlijk uitzicht op de zee en bij helder weer op de vulkaan Ijen op Oost Java.

zie link "waar wij wonen" in de linkerkolom