Dorpsfoto van de week

 “zorgenloos jong en oud”

Het einde van het schoteltijdperk.

De afgelopen negen jaar dat we op Bali wonen hebben we het tv-kanaal BVN (het Beste van Vlaanderen en Nederland) gekeken via de sateliet Asiasat5 met een schotel op een paal in de tuin. Omdat de vlamingen vanaf 1 juli jl. niet meer participeren heeft BVN besloten het signaal via de sateliet te stoppen. BVN is nu wel met NPO programmering te zien via hun app op internet. Dus vandaag de twee schotels ontmanteld en klaargelegd voor de oudijzerboer. De ene ijzeren schotel voor Indonesische tv werkte al niet meer. De andere, deels van aluminium, was voor BVN. Vanaf nu geen roestige en onooglijke schotels meer in de tuin. De enige manier om nu tv-kanalen te ontvangen is streamen via het internet. Zolang de internetsnelheid voldoende is gaat dit prima. De snelheid waar we het mee moeten doen is gemiddeld 20 mbps en dat is voldoende. Het is weliswaar niet te vergelijken met bijv. Nederland maar nogmaals het is voldoende. We hebben inmiddels een NPO Plus-abonnement afgesloten voor € 2,95 per maand. Via een VPN-lijn kunnen we buiten Indonesië om, prima Nederlandse en Belgische TV kijken. Zonder VPN lijn zijn deze apps geblokkeerd. Ook de app van de Belgische VRT werkt goed en dus is deze zender ook prima te streamen. Het enige nadeel is dat we geen vaste internetaansluiting hebben middels bijv. een glasvezelkabel en dus moeten we het doen met mobiel prepaid internet. En die kabel gaat er ook niet komen. We hebben een prepaid simcard in de router zodat we een eigen wifi netwerk hebben en dat werkt prima. We kopen ongeveer per maand 350 GB (5x het max.pakket van 70GB) voor 5x RP 125.000 = RP 625.000 (37 euro). In de hoop dat het signaal voldoende blijft zijn wij hier tevreden mee. Voor buiten de deur hebben we onze smartphone een simcard met een minimaal pakket van 4GB per maand voor RP 41.000 (€ 2,50). Dus zijn we voor elkaar altijd bereikbaar. Ook dit is Bali!

Geen roestige schotels meer in de tuin.

De router met prepaid simcard voor ons wifi netwerk.

Indonesië en dus ook Bali op slot.

Wegens de Covid19-situatie is het reizen naar Indonesië (code oranje) niet toegestaan op een paar uitzonderingen na. Omdat wij een KITAS-visum hebben mogen wij wel het land in en uit maar dit onder strenge voorwaarden dus blijven we zo veilig mogelijk thuis op Bali. Maar wij blijven thuis zolang de situatie niet veilig genoeg is. Onze reisplannen voor zowel binnen als buiten Indonesië hebben we in het vriesvak van de koelkast gezet totdat we redelijk veilig op pad kunnen gaan. Op het moment van het schrijven van deze blogpost is 7% van de 273.500 miljoen inwoners ingeënt. Dit is het resultaat van drie maanden prikken. Met de huidige snelheid betekent dit dat we zeker nog een jaar te gaan hebben. Het land zal zeker tot de maand ?? Van 2022 dichtblijven, verwachten wij. 

Dorpsfoto van de week

 “Nenek” (oma) met de “Cangkul” (schoffel).

Op het erf van….

Zo ongeveer twee keer per week halen we eten in een warung. Lekker, gemakkelijk en voor weinig. Vaak gaan we naar Ibu Eli die haar lekkere eten (elke dag vers) verkoopt in haar stalletje aan de voorkant van de supermarkt Clandys in Negara. Er staan hier meerdere warungs maar zij is de enige met Nasi Campur. Haar buurvrouw Mamak verkoopt “Soto Ayam” (kippensoep). De Campur is een pakket witte rijst met groenten, kip of vis en wat bijgerechten zoals tempe en een maiskoekje. Deze flinke portie kost RP 10.000 (65 eurocent). We kopen dan twee porties en daarmee komt onze hond ook ruimschoots aan zijn trekken. Haar “Ayam Betutu” (gestoofde kip in een “Bumbu” (kruidenmix) is ook heerlijk en als ze dat heeft nemen we ook een flink stuk voor RP 30.000 (1,20 euro) en daar eten wij zeker twee dagen van. Heeft ze het een dag niet dan nemen we “Ayam Bakar” (stukjes gegrilde kip). We koken dan zelf de rijst of mie en de groenten die we vaak in het dorp krijgen als we aan de wandel zijn. Het is vaak “Kacang Panjang” (lange bonen) en “Bayam” (spinazie). 

Ayam Betut in het bakje op de voorgrond. Eli lepelt er nog wat extra hete saus bij.

Ibu Eli op de voorgrond en daar achte haar buurvrouw Ibu Mamak van de Soto Ayam.

Dorpsfoto van de week

Terrasje pikken? Voor de lekkerste cappuccino!

Vandaag weer een dag

We geven vandaag het vervolg van gisteren. Maar eerst nog even terug naar de dag van gisteren.  Ik ben na de koffie naar het Politiebureau gemotord. Bij de poort moest ik me melden en gelukkig mocht ik, na een smeekbede, doorlopen omdat ik vergeten was mijn lange broek aan te trekken. In alle overheidsgebouwen is een lange broek en shirt met mouwen verplicht, dus geen hemdjes maar die draag ik toch al niet. Na enig vragen kom ik bij het kantoortje van de contactpersoon die geregeld is vanuit Semarang. Een vriendelijk agent komt me al tegemoet en steekt zijn duim omhoog. Waarschijnlijk zal hij een glimlach vertonen maar dat is niet zichtbaar door het zwarte mondkapje met politielogo. We lopen samen naar een ander kantoor tegenover de kantine. En daar wordt ik verder geholpen door weer een vriendelijk man die netjes het benodigde papiertje in orde maakt. Nu zijn onze dossiers, voor de aanvraag SKTT via het Kantor Dukcapil, compleet. 

Dus vandaag, na de koffie, met een lange spijkerbroek aan met de twee stapeltjes voorzien van een gekleurde paperclip naar dat kantoor. Parkeren mag niet voor de deur dus dan maar een stuk verderop. De wachtruimte is verplaatst naar buiten. Bij binnenkomst op het terrein, eerst handen wassen en afdrogen met een klef handdoekje dat al door velen is gebruikt. Dan wordt de temperatuur gemeten…36.5 en dat is oké. Ik zeg waarvoor ik kom en wordt doorverwezen naar een andere tafel….ook in de open lucht. De man van KTPP-dienst is bezig met een Koreaanse familie. Ik mag gaan zitten en moet wachten. Het duurt even…de eerste zweetpareltjes verschijnen op mijn voorhoofd want de openluchtairco geeft alleen warmte. Ik ben aan de beurt. Ik stap naar voren en geeft de beide stapeltjes met documenten aan deze ook weer vriendelijke man. Hij controleert alles op juistheid en loopt naar binnen. Ik mag weer gaan zitten. Een vijftal minuten komt hij weer naar buiten met mijn stapeltjes en vertelt mij dat er nog een aanvraagformulier getekend moet worden. Hij geeft mij de documenten terug met het blanco aanvraagformulier met de mededeling dat de naam ingevuld moet worden met onderaan een handtekening. Bij terugkomst moet het geheel aangereikt worden in een papieren stofmap per dossier. Dus ik stap weer op mijn motor en rij naar de dichtbijzijnste supermarkt om twee van die papieren stofmapjes te kopen. De kosten zijn RP 800  (5 eurocent per stuk). Zittend op een stoeppie naast de supermarkt vul ik de formulieren in en zet de beide handtekeningen en ga terug naar het kantoor want je denkt toch zeker niet dat ik daarvoor weer naar huis ga. Bij binnenkomst weer de handen wassen maar er wordt niet getemperatuurd. Het handdoekje is nog kleffer en natter dan de eerste keer, bah. Ik loop direct naar de juiste tafel maar de man van dienst is in geen velden of wegen te bekennen. Ik wordt door een mevrouw gewezen op het bankje. Dus ik mag weer in de wacht. Na een half uurtje zweten vond ik het toch de hoogste tijd om te vragen waar onze Gijs uithangt. De vriendelijke mevrouw in sarong loopt naar binnen en komt even later met hem terug. Hij wenkt me en ik overhandig de twee blauwe stofmapjes met inhoud. Hij controleert ze weer op juistheid en zegt me dat ik a.s. dinsdag de STKK kaarten op kan halen want de verwerking is drie werkdagen. In de tussentijd vraagt hij me waarom ik twee achternamen heb (Van Bruggen) en Jacqueline (Hoogeveen) één. Ik tracht hem wijs te maken dat het een familietraditie is met de opmerking van hoe meer achternamen des te groter het aanzien. Zijn ogen glimmen en zegt me: “zoals Van Basten?”. Ik knik instemmend, bedank hem onzichtbaar glimlachend en wens hem nog een fijne dag met de bekende groet “Selamat jumpa, sampai hari Selasa.”.Tot dinsdag. 

Morgen een rustdag

De openlucht wachtruimte.

De wasbak met het kleffe handdoekje.

De tweede vaccinatie….of niet?

Het was me het dagje wel. Onze tweede vaccinatie van de Astra Zeneca prik staat gepland op drie maanden na de eerste prik op 23 mei jl. Dus 23 augustus a.s. de tweede maar we willen eerder geprikt worden. We kunnen het maar weer achter de rug hebben in deze slechte tijd met al die toenemende besmettingen. Vorige week wezen informeren of het eerder kan en dat was geen probleem. Dus wij om 07.00 uur naar de priklocatie in Negara. We komen daar en er zitten al mensen te wachten. Tegelijk met ons komen er nog meer maar de dokter begint pas om 08.00 uur te prikken. Mensen staan in de wacht totdat er een stapel blauwe plastic stoeltjes naar buiten wordt gebracht. Snel een stoeltje pakken en gaan zitten. Het is tegen achten als er ook een aantal tafeltjes met rode stoeltjes worden klaargezet voor de medische crew. Wij weten dat aan het eerste tafeltje vanaf de straat de “administrateur” aan het werk gaat. De man komt aangerold want hij zit in een rolstoel. Het eerste wat hij doet is dat rode stoeltje aan de kant zwiepen zodat hij fatsoenlijk zijn doosje met stempels e.d. op “zijn” tafel kan zetten. Hij zet zijn rolstoel op de rem en begint met zijn werkzaamheden. Hij pakt een stapel kleine briefjes waarop een ieder zijn naam, registratienummer en telefoonnummer moet invullen. Vele wachtenden staan op om zo’n papiertje te bemachtigen. Als aasgieren duikt men op de administrateur die stoïcijns de briefjes uitdeelt. Wij graaien ook, zo brutaal als een Balinees, mee. We vullen het snel in en geven ons vaccinatiebewijs (zonder NIK nummer) van de eerste prik, terug aan de administrateur. Ik wil terug gaan zitten en….weg is mijn blauwe stoeltje maar ik had de dader gelijk in het vizier en dus gaf hij ‘m terug. Degenen die geen pen bij zich hebben die hebben pech en moeten ff wachten totdat iemand ze een pen geeft. Wij zijn de eersten en worden al snel afgeroepen voor de bloeddrukmeting. Daarna mogen we naar binnen waar één prikkamertje is met één dokter en dat is de prikker van dienst. Dat wordt voor velen een lange dag. Jacqueline is als eerste en net voordat de naald in haar bovenaan verdwijnt kijkt de dokter nog even op het vaccinatiebewijs. “De datum is te vroeg”, zegt ze. Er moet minimaal acht weken tussen zitten. Duidelijke misinformatie en dus gaat de prik niet door. Eind van de maand gaan we terug. In de tussentijd kunnen we ons NIK nummer alsnog regelen want zonder dit registratienummer wordt er geen definitieve vaccinatiekaart met de QR-code afgegeven. Binnen Bali is dit geen probleem maar zouden we we het land willen verlaten kan dat niet zonder QR-code. Om een NIK-nummer (zeg maar: Burgerservicenummer) te verkrijgen moeten er een aantal documenten afgegeven worden op het Kantor Dukcapil voor de aanvraag van de SKTT (Surat Keterangan Tempat Tinggal). Daar zijn we al eerder geweest en ze vertelden ons toen dat we ook een Politieregistratie moeten overleggen. En dat was op 23 mei een probleem want dat vond men bij de Politie een lastige. Ik heb mijn goede vriend de politiecommandant gebeld die momenteel in Semarang op Java is en die heeft gelijk iemand op het politiebureau in Negara geregeld die dit briefje kan maken.

Morgen weer een dag.

  

Dorpsfoto van de week

 

De sawa in ruste

Ondanks de COVID-19 situatie gaat het leven hier gewoon door. En dat moet ook wel want er moet rijst op het bord komen. Over rijst geschreven: de afgelopen dagen is de “beras” (onbewerkte rijst) weer van de sawa gemaaid met combines. Het handwerk is bijna verleden tijd. De rijstvelden liggen er saai en troosteloos bij en zijn inrukte maar dat betekent niet dat er geen activiteit is. Door de harde regen is een deel van de rijstplantjes plat gegaan en is niet met een machine te dorsen. Dit deel van de sawa wordt als verloren inkomsten beschouwd. De plat geslagen percelen worden nog wel met de hand afgesneden. De rijsthalmen worden op een hoop gegooid en dan worden er alsnog wat rijstkorrels gered door een paar vrouwen die gezelschap worden gehouden door de vele scharrelende eenden die de rijstvelden afstruinen naar eten en tegelijkertijd de grond bemesten met hun uitwerpselen. Één perceel is nog niet geoogst maar dat zal vandaag gebeuren. De “beras” van dit perceel heeft de eigenaar verkocht voor 5 juta (350 euro). Het werk van het oogsten is dan voor rekening van de koper. Over een paar weken gaat de Yamahabuffel weer aan de slag om het veld om te ploegen voor de volgende oogst. En daarna komt de sawa weer tot leven als er weer aangeplant wordt. 

Het onderkomen van de sawa-eenden. 

Dit perceel is verkocht voor 5 juta.

Vandaag de dag wordt er geoogst met machines.

Dit zien we niet vaak meer….de “beras” oogsten met de hand.

Eindelijk strenge maatregelen

Eindelijk na 15 maanden hebben ze hier op Bali het besef dat Coronavirus een zeer serieuze zaak is. Ondanks dat bijv. de burgemeester van Denpasar heeft geroepen de regels niet te willen handhaven worden er nu strenge regels ingevoerd. En een ieder, ook burgemeesters en andere overheidsbekleders, die deze regels niet opvolgen worden bestraft. Java loopt inmiddels vol met besmettingen via de Deltavariant. De regering in Jakarta heeft nu strenge maatregelen aangekondigd voor Java en Bali. En nu maar hopen dat de lokale bevolking deze maatregelen serieus gaat nemen en dat er bij het niet opvolgen nu echte sancties volgen en dat de slappe hand verdwijnt. Deze maatregelen, het nood PPKM (Pemberlakukan Pembatasan Kegiatan Masyarakat) worden morgen 2 juli  van kracht en geldt voorlopig tot 20 juli.

Inmiddels is ook bekend gemaakt dat het openen van Bali in Juli voor toeristen is uitgesteld tot een latere datum. Met zekerheid blijft Bali geheel 2021 gesloten. Via de lucht is Bali bereikbaar (domestic vluchten) voor reizigers met een PCR test met QR code. Via de boot, bus en auto met Rapid test. En dat verschil is voor ons niet te begrijpen. Dus mensen van Java bijv. uit Surabaya met de bus of auto die oversteken met de ferry kunnen dat doen zonder PCR test, komen ze met het vliegtuig dan wel PCR test verplicht. 

De belangrijkste regels van deze noodverordening. 

Emergency PPKM wordt op Java en Bali geïmplementeerd en omvat 45 regentschappen/steden in de niveau 4 situatie van de COVID-19 pandemie en 76 regentschappen/steden in niveau 3 gebieden.

Deze stap is genomen gezien de piek in COVID-19 gevallen in de afgelopen dagen.  Deze Emergency PPKM zal gemeenschapsactiviteiten en activiteiten strikter beperken.

Enkele belangrijke punten zijn:

* Uitvoering van activiteiten in de niet-essentiële sector geldt 100% thuiswerk (WFH);

* Onderwijs en leeractiviteiten worden 100% online gedaan. Dus scholen worden opnieuw gesloten.

* Supermarkten, traditionele markten, kruidenierszaken en supermarkten open tot max. 20.00 uur en maximale capaciteit 50%.

* Apotheken/drogisterijen mogen 24 uur per dag volledig open zijn

* Sluiting van winkelcentra/malls/handelscentra;  aanbiddingsplaats (tempels en moskeeën), openbare faciliteiten;  voorzieningen voor kunst/culturele activiteiten, sportieve en sociale activiteiten

* Restaurants/Kraampjes alleen bezorgen/afhalen. Eten ter plaatse verboden.

* Openbaar vervoer max 70% capaciteit

* Bruiloften en andere recepties maximaal 30 personen.