Weer thuis

Het laatste spaanse ontbijtje

Na twee nachten in Castilia La Mancha naar het vliegveld in Madrid. Eerst de huurauto inleveren en daarna naar Terminal 1 aan de overkant. Appeltje eitje. De incheckbalie van Turkish Airlines is nog niet open dus tijd voor een koffietje. Na een uurtje wachten naar de incheckbalie. Het is niet druk. We zijn aan de beurt. Niet alleen ons paspoort willen ze zien maar ook de drie Indonesische vaccinatiecertificaten en het internationale vaccinatievertificaat. Alles staat op onze smartphone. En dan ook nog onze verblijfsvergunning. En toen kregen we te horen dat het inchecken voor de vlucht Istanbul-Denpasar nog niet kan omdat ze meerdere vluchten bij elkaar hebben gepropt. En dat bleek inderdaad het geval. De boeing 777-300 propvol. Op de vlucht Madrid-Istanbul kunnen we wel inchecken. De boardingpass van de vlucht naar Bali krijgen we bij de gate. En dat klopte en ook nog op de door ons geboekte stoelen met extra beenruimte. Nogmaals beide vluchten propvol. Na iets minder dan vier uur vliegen zijn we op Istanbul Airport. We hebben anderhalf uur de tijd om naar een andere gate te gaan voor de vlucht naar Denpasar. Tijd genoeg. Op deze vlucht veel kleine kinderen en dat is een garantie van geluidsoverlast maar onze koptelefoons met noisecanceling verdringt dit heel ver naar de achtergrond. Wij zitten vlakbij de toiletten en dat is net een film als je niet kan slapen. Man, vrouw en baby komen naar het toilet maar moeten wachten. Het kind begint te jengelen want die heeft in zijn luier gescheten. Het toilet is weer vrij. De vrouw gaat in het toilet staan met de deur open en de man met de baby op zijn arm blijft in het gangpad staan. Gangpad gebokkeerd! De oude luier eraf, het kontje wordt afgeveegd en de nieuwe luier erop. Waar laten we dan de volgepoepte luier? Die wordt in het kleine afvalbakje van het toilet gepropt zodat en het bakje gelijk vol is en de volgende bezoeker van het toilet direct zijn neus vol heeft. Dat is genieten ook voor de stewardess die het bakje mag legen. Een fijne vlucht want ik heb dit in mijn slapeloze uurtjes drie keer gezien. Na 14 uur landen we op Ngurah Rai Airport op Bali. De paspoortcontrole is een eitje want wij hoeven nauwelijks in de rij omdat wij een permant visum (KITAS) hebben. Toeristen moeten eerst een visum on arrival kopen en dan in de rij bij de paspoortcontrole. Dat duurt ff. Onze drie koffers komen eraan. Aan één zit een groene tiewrap en dat betekent dat de kans groot is dat de koffer open moet. Wij hebben ergens onderin de handbagagetas altijd een klein vijltje zodat we dit eraf kunnen harken en dan hoeft de koffer niet open want dat vinden we niks omdat er o.a. zeven stukken oude kaas en spaanse rauwe ham in zit. Gedaan zoals geschreven en dus soepeltjes langs de douane. Maar eerst nog even het electronische formulier “Barang 

Penumpang” invullen. Voorheen was dit een vodje wat men met de pen in moest vullen dat je niets hebt aan te geven oftewel het Formulier voor passagiersgoederen. We gaan naar level drie en daar staat Wayan van de homestay te wachten. We stappen in en gaan naar Sanur want we slapen in Homestay Gunakaya waar onze auto staat geparkeerd. We zijn moe van de reis maar slapen slecht want de jetlag zit in het lijf. Zeven uur tijdsverschil. De volgende morgen na het ontbijt in kort vier uurtjes naar huis. Tussendoor onze hond Madé nog even oogehaald en weer gauw door. We zijn moe en voldaan weer thuis. Dit was Spanje 2022.

Consuegra

Het is dinsdag, onze voorlaatste dag in Spanje. We zijn op een relatief dichtbij het vliegveld Rabajas in Madrid (159 km). En dat is een lekkere afstand voor de laatste dag (woensdag, vandaag) als we om 18.00 uur weer terugvliegen naar Bali. We bivakkeren in een echt heel fijn hotel. Casa Rural Los Laurelos in Urda. De kamers met verwarming en heerlijke bedden zijn prettig en superschoon. Het ontbijt is geweldig met broodjes, verse rauwe ham, Manchegokaas. Alles van de streek. Verse sap en koffie. De eigenaresse heeft gisteren cake gebakken en dat staat nu bij het ontbijt. Vandaag gaan we de molens, waartegen Don Quichot vocht, bezoeken. In het plaatsje Consuegra staan er 12 boven op een heuvel met een prachtig uitzicht over het landschap van Castilla La Mancha. We rijden met de auto naar boven. Tijdens het uitstappen worden we verwelkomt door een dun koud windje. Maar we waren voorbereid en hebben onze skijassen aangetrokken. Deze warme jassen lagen in de opslag en hebben ze meegenomen voor als we naar koudere oorden gaan. Op Bali verdwijnen ze in de kast dat is een ding wat zeker is. Na de “Molinos” terug naar het dorp voor een bakkie “cafe cortado”. Daarna hebben we nog een poging gedaan om een kaasfabriek te bezoeken maar dat is niet gelukt omdat de chef niet aanwezig was om het Manchego-kaasproces te laten zien. Jammer!

Oorspronkelijk dertien, de windmolens van Consuegra zijn er vandaag slechts twaalf. Ze werden gebouwd aan het eind van de xvi ^e  eeuw, op initiatief van de Hospitaalridders, aan weerszijden van het kasteel van La Muela bezet in lijn op de top van de heuvel de Calderico, die de stad domineert. Elk van hen kreeg de naam van een van de karakters van Don Quichot, de roman van Cervantes met, van noord naar zuid: de Bolero, Mambrino, Sancho, Mochilas, Vista Alegre, het kasteel van Muela envervolgens de Cardeño, Alcancía, Chispas, Caballero del Verde Gabán, Rucio, Espartero, Clavileño. Ze werden bestuurd door molenaars en werden doorgegeven van vader op zoon, van generatie op generatie.

Vier van hen hebben een mechaniek in goede staat: de Sancho, de Rucio, de Bolero en de Espartero. Maar het meest interessante is ongetwijfeld de Sancho, die al zijn originele machines in perfecte staat heeft gehouden.

met Don Quichot

Consuegra

Het binnenste van de Sancho

Nog steeds in bedrijf als meelmolen

De kerk van Consuegra

Het kasteel

Terug richting Madrid

De dagen van ons verblijf in Dolores in de Vega Baja (Costa Blanca)  in het huis van Almudena, Victor, zoontje Mauro en Lola de hond, liggen weer achter ons. Onze dank is groot dat we hier mochten verblijven. We hebben de dingen die we wilden doen, kunnen doen. Het weerzien met Basilio, Ma.Carmen en familie was hartverwarmend. Afgelopen donderdag zijn de twee broers, Ron en Marcel, van Jacqueline overgekomen vanuit Nederland om met ons een paar dagen te genieten onder de spaanse najaarszon. En die was de afgelopen twee weken nadrukkelijk aanwezig. Prachtig weer! Het waren fantastische dagen met o.m. een culinair bezoek aan Alicante. Zij zijn zondagavond na een lekker etentje in Restaurant Nogulat weer teruggevlogen naar Amsterdam. Wij hebben onze koffers gisteren gepakt en we zijn inmiddels Urda in Castilia La Macha, het land van Don Quichotte en Pancho. Wij verblijven hier twee nachten in een heerlijk hotel, Casa Rural Los Laureles, in de buurt van de bekende windmolens waartegen zij vochten. Deze gaan wij morgen bezoeken. 

Casa rural in Los Aureles in Urda

veel druiven en dus veel wijn

de stier van Osborne is er ook

Gezellig op de kiek na het eten van zondag

het huis van Almudena en Victor

de liefde van broer en zus

culinaire tapas in Alicante

een hele fijne ontmoeting...echte liefde van twee broers en zus

de promenade van Alicante

De opslag

We zijn voor twee doeleinden in Spanje. Het verlengen van mijn rijbewijs en onze spullen verplaatsen van de garage van vriend Basilio naar een professionele opslag in Polop vlakbij Benidorm. En tussendoor genieten van het Spaane leven. Beiden zijn gerealiseerd en nu zijn de twee broers van Jacqueline een paar dagen op bezoek wat een erg leuk en gezellig weerzien is.