Onderweg gekiekt

 Al vroeg uit de veren om te vegen rondom de strandtempel.

Onderweg gekiekt

Oma en haar kleindochter komen net terug van het houtsprokkelen op het strand.

Sayur Pajo

Een prachtige ochtend voor de wandeling. Ik open de strandpoort en ik zie een aantal voor mij bekende vissers het ruime sop kiezen om de piepschuimen bak vol te krijgen met vis voor eigen gebruik en verkoop. Ibu Nyoman staat haar man Kadek na te turen als hij zich met zijn boot door branding slaat. Ik ga links het strand op. Made, onze hond, volgt mij en gaat later op haar gemakkie zitten kakken. Eenmaal haar behoefte gedaan heeft ze geen zin meer om verder te wandelen. Zij gaat zitten en ik loop verder. Na een tweetal kilometers langs het strand zie ik meer vissers de zee op gaan. Ik verlaat hier het strand en loop richting de sawas. Dit pad loopt langs een plek waar koeien met kalveren mij nieuwsgierig nakijken en er groeit hier een groente. Een bijzondere groente. Alles wat een beetje groen en eetbaar is noemen ze hier “sayur”. Hier hangen grote kromme bonen, het is “pajo”. Om deze bonen minder te laten kronkelen hangen ze er een klein zakje zand aan. Door het gewicht krommen ze veel minder en blijft de “pajo” recht. Ik maak hiervan foto’s en loop door. Ik steek de weg over en loop naar de rijstvelden (sawas). Halverwege lopen onder het toeziend oog van de hoeders (man en vrouw) een vierhonderdtal eenden te scharrelen door de modder op een reeds geoogst rijstveld. Ik verlaat hier de asfaltweg en ik vervolg mijn wandeling over een onverhard pad. Links en rechts zie ik de velden. Bij sommigen staat de rijst nog en bij anderen is de oogst al gedaan. Ook zie ik een aantal mensen aan het werk. Ik loop het pad af en sla links af het dorp in. Nog een paar kilometer en ik ben weer thuis. Onze hond zit al te wachten en begint hevig te kwispelen als zij mij ziet want ze weet dat ze dan een snack krijgt.