een aap

Op Bali zijn verschillende plekken zoals het Nationaal Park en Bedugul waar apen leven. Hier aan de westkust in Yehkuning komen ze niet voor. Wij hebben ze hier ook nog nooit gezien. Tot vandaag......onze hond stond onder aan de perceelmuur gekluisterd.....bovenop de muur zat een aap.

koffietijd

Het tien voor half zeven....de zon komt bijna op. Ik doe mijn wandelschoenen aan maak aanstalten om een kleine wandeling door het dorp te maken. Madé, onze hond, ligt geduldig kwispelend te wachten want die gaat graag mee. Ik loop het strand op en sla rechts af. Ik kijk naar links, de zee is hoog, en zie de zon al een beetje opkomen. De horizon kleurt al iets rood. Na een klein stukje over het strand sla ik rechts af. Links van mij de crematieplaats die stil en verlaten is. Gelukkig maar!
De weg recht uit, het kruispunt over en weer rechtdoor. In de straat zijn veel honden die ons bekend zijn. Madé blaft ze tegemoet terwijl wij doorlopen naar de buitenkant van het dorp. De horizon kleurt fel oranje over de prachtige rijstvelden. Goedemorgen Yehkuning. De nacht was koud, 19 graden, en dat is bibberen voor de dorpelingen. De bananenbomen hebben druppels aan hun bladeren. De dauw zal snel verdwijnen als de zon zijn kracht over de velden spreidt. We lopen door en gaan aan het einde van sawapad rechtsaf en dan weer rechtsaf langs de achterkant van de school. Aan het eind links en weer links. De koeien met hun grote oren kijken ons nieuwsgierig aan. En zo lopen we naar het huis van Kadek en Nyomen. Made weet de weg al op haar duimpje. Ze zijn thuis...tijd voor koffie, Madé springt op de balai en ik drink mijn bakkie en klets wat met deze lieve mensen die regelmatig spinazie (bayam) en aubergines (terong) voor ons uit eigen tuin hebben. Vandaag niet want er ligt nog in onze koelkast. Ik ga weer, Madé springt van de balai. Kadek en Nyoman gaan werken.....ook op zondag. We lopen langs de garnalenkwekerij naar het strand. Het is nog steeds hoog water. Madé is daar geen liefhebber van en loop naast mij, van angst met haar staart naar beneden. Het is maar een klein stukje, we lopen de poort door en we zijn weer thuis. De staart van Made staat weer rechtop en ze heeft het weer naar haar zin. De zon staat al hoger, is zijn prachtige oranje gloed al verloren en gaat zijn best doen om de druppels aan de bladeren te doen verdampen. Een kwestie van een uur.

Een nieuw dag is aangebroken. Het is tijd voor het ontbijt en een hondensnack voor onze trouwe viervoeter.