Translate our blog in your language.

Japan Kanto and Tohuku

Japan Kanto and Tohuku
Onze reis naar Noord Japan: Tokyo-Kanto-Tohuku (klik op de foto)

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

zondag 25 juni 2017

Terug in de realiteit

We zijn alweer drie weken terug van onze prachtige reis naar West Papua. Ook dit is Indonesië!
Om naar de Raja Ampat eilanden te mogen gaan moet er in Wasai flink betaald worden. Voor Indonesiërs RP 500.000 en voor toeristen RP 1.000.000. En dat is niet voor niets. Het is bestemd voor het behoud van het Nationale Park Raja Ampat. Deze eilanden blinken uit door schone stranden en zee. Tijdens het snorkelen was het ons vooral opgevallen dat er geen plastic afval te bekennen was. Dit is op andere plekken zoals Sulawesi en Java wel heel anders. Zelfs in de kleinste dorpjes staan afvalbakken die ook door de inwoners worden gebruikt. Alles keurig netjes en schoon.
Ook op Bali, volgens velen een paradijs, is het regelmatig een puinhoop. Vandaag was het weer zo'n dag dat iedereen zonder realiteitszin alle afval op het strand dumpt. Men realiseert zich niet dat ze hun eigen (ei)land aan het verzieken zijn. Men leeft hier van dag naar dag en denken niet na over de toekomst. Vreselijk jammer!
Morgen is het weer hoog water en is alles weer in zee verdwenen zonder te weten waar dit allemaal gaat aanspoelen. Vaak wordt de beschuldigende vinger gewezen naar de toerist maar wat hier de afgelopen dagen in Yehkuning is gebeurt is volledig te wijten aan de Balinese Hindoes. Dit zijn de sporen van vijf dagen ceremonies in de strandtempel. 




woensdag 21 juni 2017

De Balinese massage

Het einde van de Ramadan nadert. Dit betekent traditiegewiijs dat het erg druk is op de weg van Denpasar naar Gilimanuk. Vele Javaanse moslims die werken op Bali gaan voor het Suikerfeest naar hun familie. Het doet me denken aan de zomerse trek van de gastarbeiders in Holland in afgeladen  oude Ford Transit busjes naar de landen rondom de Middelandse Zee. Alleen doen ze het hier ook afgeladen met dozen en plastic zakken masr op de gemotoriseerde tweewielers van Honda en Yamaha. 
De uittocht naar Java brengt elk jaar weer vele ongelukken, soms met dodelijke afloop. Ook gaan er andersom veel Indonesische toeristen naar Bali voor een korte vakantie. Vele hotels bieden speciale Ramadan-arrangementen aan. En dan zijn er ook nog de toeristen uit o.a. Australië, Rusland en Europa. Kortom een grote drukte. 
Ietwat eigenwijs ben ik gisteren toch in de auto gestapt omdat er een servicebeurt van onze auto geboekt stond bij de Toyotagarage in Tabanan, normaal zo'n twee uurtjes rijden.  Ik ben om half zeven weggereden. Het tegemoetkomende verkeer bestond grotendeels uit veel, heel veel motoren op weg naar de boot naar Java. Het verkeer richting Tabanan en Denpasar was normmal van drukte. Na twee en een half uur bereikte ik de Toyotagarage. Een half uurtje vertraging veroorzaakt door een gevalletje pech. Een te zwaar beladen vrachtwagen kon een molshoop niet over komen, sputterde viel stil en zakte door zijn hoeven, midden op de weg in een onmogelijke bocht. Eigenlijk niks bijzonders want dit komt vaker voor.
Het is half twaalf als ik het seintje krijg dat de auto weer gewassen en al klaar staat. Er zijn nog wat boodschapjes te doen en met de wetenschap dat de drukte wel meevalt ben ik naar Denpasar gereden. En toen begon de ellende. Op een gegeven moment sla ik rechtsaf naar Kuta en daar stond het volledig vast. Ik heb nog nooit zoveel motoren gezien. Links en rechts, voor en achter mij allemaal van die tweewielers met gehelmde muizen. En dan was er verderop ook nog een weg geblokkeerd wegens een ceremonie. En toen wist ik het even niet. Aan Google Maps had ik ook niets want mijn internettegoed was op. Opeens zag ik een bord met daarop aangegeven Kerobokan. Via de weg langs  het beruchte betraliede hotel kwam ik op de weg naar Kuta. Weer helemaal vast met auto's en motoren. Wat een drama! Geduld is een schone zaak. En daarmee is het me toch gelukt om de boodschapjes te doen. Mijn lichaam begon stram en stijf te worden van het lange zitten in de auto. Ik kreeg het limuneuze idee om te stoppen bij de eerste de beste massagesalon om me weer fris en fruitig te maken voor de terugreis van minimaal drie uurtjes. Ik ben eigenlijk wel een liefhebber van een goede Balinese massage. Na een kilometertje ofzo een geel bord met het opschrift "Massagesalon Lulu". Ik parkeer de auto voor de deur en loop naar binnen. Half verscholen achter de voordeur zit een mevrouw van middelbare leeftijd op een kale houten stoel. Ik vraag of de massage mogelijk is en de bevestiging hiervan komt naar me toe gefladderd. De prijs is normaal RP 75.000. Zij brengt mij naar een kamertje met een massagetafel. "Even geduld, tot zo en ga maar vast liggen". Dat doe ik met mijn hoofd in het gat van de tafel. Het enige wat ik zie is stof in de hoek van het kamertje. Een vijftal minuten later hoor ik het gordijn open en dichtschuiven. Ik draai mijn hoofd opzij en zie twee magerige behaarde beentjes onder een minirok van spijkerstof. Haar voetjes zijn aangekleed met hooggehakte schoenen. Niet té hoog. Geen breinaalden. Dit is dus niet de aardige mevrouw van de kale houten stoel. Het licht in het kamertje is niet echt geweldig en daardoor zie ik vaag tussen de beharing op één van haar kuiten een verbleekte tatoo. Die zit er al wat jaartjes. En ineens zegt de dame met een rokerige stem: "Waar wil je gemasseerd worden". Oh nee hè, dat heb ik weer. Ik wijs op mijn rug en kuiten en zeg dat mijn voorkeur uitgaat naar een stevige massage. Ze klimt op de tafel en gaat met gespreide benen op mijn rug zitten. Terwijl ik haar oerwoud over mijn onderrug voel schuren legt zij de handen op mijn schouders. Ze schuift haar nagels uit en priemt haar vingers tussen mijn schouderbladen en begint te kneden. "Stevig genoeg zo?"....."Uhhhh...iets minder mag ook", antwoordde ik. Gedurende een twintigtal minuten neemt ze mijn rug stevig onder handen. Haar oerwoud schuurt nog steeds over mijn onderrug. Ze draait zich om en verplaatst haar handelingen naar beneden. Ik had haar al in een vroeg stadium te kennen gegeven dat ze het middenschip maar moest overslaan. Dus daar valt niks extra's mee te verdienen. Ze zakt af naar mijn kuiten maar geeft al gauw het sein "omdraaien". Ik draai me om en ze en begint mijn armen en schouders te kneden. Ik houdt mijn ogen strak gesloten want ik wil deze tante, die moeders mooiste zeker niet is, niet in de ogen kijken. Maar eerlijk geschreven....het goedje wat ze gebruikt dat ruikt wel lekker. Ze is niet spraakzaam, blijkbaar baalt ze ervan dat er geen extra verdiensten te behalen valt bij Henkie. Na tien minuten zeg ik haar te stoppen want deze kneedpartij is helemaal niks. Het heeft allemaal nog geen driekwartier geduurd. Ik kleed me weer aan en loop naar voren. Daar zit nog steeds de aardige mevrouw van middelbare leeftijd op dezelfde stoel. Blijkbaar de bedrijfsleider ofzo. Ik betaal haar met enige tegenzin en loop naar mijn auto. Ik heb net de greep van het portier in mijn handen als die harige rokerige panter naar buiten komt en mij er brutaal op wijst dat ze geen fooi heeft gekregen. Als ik op Hollandse klompen was geweest dan hadden ze beiden ter plekke gebroken. De terugreis verliep zonder problemen en om 18.30 uur viel ik weer op de klep in Yehkuning. Wat een dag!

maandag 12 juni 2017

Rondje tuin

Vandaag is het weer een goed moment om de orchideeën te kieken. Er staan er weer diverse in bloei.







maandag 5 juni 2017

Kenteken DK (Bali)

Het is maandagmorgen en we zijn nog brak van de reisdagen terug uit West Papua. Maar vandaag verloopt de 5 jaarlijkse periode van de kentekenplaat van onze auto. Dus ik vanmorgen vroeg naar het Kantor Samsat. Ik ben daar al diverse keren geweest dus ik weet hoe het daar werkt en wat de procedure is. Nou mooi niet! Elke keer valt weer mijn mond open van verbazing.
Ik ben daar nog vóór acht uur en denk dan de eerste te zijn. Het loket is nog gesloten en de dame zegt dat ze om acht uur open gaat. Mij al bekend. Ik ga zitten en wacht totdat het houten schuifje omhoog gaat. Er komen twee mannen aangelopen, het schuifje gaat dan omhoog, en zijn geven hun documenten af. Dus ik ben niet no. 1 maar nummer 3. Ik geef zonder klagen mijn papieren af. De dame komt uit haar hok en vraagt of ik de motorkap omhoog wil doen. Dat doe ik en zij vraagt mij waar het motornummer staat. Ik geef haar te kennen dat ik dat niet weet. Zij:" pffff de motor is heet, ik wacht wel op mijn collega". Die komt een vijftal minuten later en maakt ondanks de warme motor en afdruk van het nummer. Ik ben niet no. 1 maar inmiddels no. 6. Ik parkeer de auto en ga het grote kantoor binnen. Daar krijg ik no. B6, geef de dossiermap af aan de balie en ga zitten. Het wordt drukker en drukker. Het is maandag en dat is na twee dagen grsloten te zijn....vandaar!
Er wordt omgeroepen.....nomor B6.....oh dat ben ik. Er staat een politieman achter het loket te zwaaien. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij wijst op één van de papieren dat het nummer van het kenteken in de midden drie cijfers bevat. Wil ik dit kentekennummer behouden dan moet ik RP 7.500.000 (520 euro) betalen plus de autobelasting van RP 2.700.000 wat op de huidige registratie staat. Ik begrijp er helemaal niets van....een kenteken is toch een kenteken waarvan ik één keer per vijf jaar de plaat moet vernieuwen. Dit heb ik probleemloos meerdere keren gedaan met onze motors. Een nummer met drie cijfers is vrij bijzonder. Daaraan is een bepaalde status??? Te zien. Alle nummers van het klootjesvolk hebben nu vier nummers beginnende met een 1. Dus wil ik het niet tot het klootjesvolk behorende nummer behouden dan betalen. En dat wil ik niet. Dus krijg ik een geheel nieuw kenteken. De nieuwe plaat hiervan kost RP 300.000 en de autobelasting RP 3.300.000. Deze belachelijke regel geldt alleen voor auto's en niet voor motoren.
Wil ik een nummer beginnende met een 2 dan moet ik heel veel betalen want dan kunnen ze zien dat het een gekocht kenteken is. Een trapje hoger op de statusladder.
De agent knikt en legt de map weer op de stapel. Hij begrijpt wat ik wil. Het wordt nog drukker. Alle stoeltjes op de wachtbankjes zijn bezet. Bij loket 2 zitten twee kassiers. De man heeft vijf nummers afgehandeld en verdwijnt. De vrouw is er nog niet en komt even later maar gaat eerst even wat offertjes neerleggen. En daarna gaat zij zitten en het duurt zeker nog twintig minuten alvorens zij geinstalleerd is. De man komt niet meer. Zeker een vroege eetpauze of hij is al moe. Bij de vrouwelijke kassier moet eerst alles recht liggen, de computer in de juiste stand, de microfoon testen, de geldbak op de juiste plek en dan ben ik aan de beurt.....B6. Ik betaal RP 3.300.000 en ga weer zitten. Later bij loket 4 betaal ik ook nog RP 300.000 voor de nieuwe platen want blik is duur in dit land.
Inmiddels heb bij loket no. 3 de nieuwe papieren ontvangen en kan ik naar de platenmakerij. Daar geef ik het bonnetje af en krijg even later twee nieuwe platen met het nieuwe nummer. Morgen nog even het nieuwe nummer laten registeren in het eigendomsbewijs op het politiebureau in Negara en dan is de "nieuw cirkel" rond. 
Zo denk je de procedure te weten en zo is het weer helemaal anders. Hoe moeilijk kunnen ze het maken en dan te bedenken dat de status welke is af te lezen op de kentekenplaat blijkbaar belangrijk is. Nou in ieder geval niet voor mij. Ik houdt liever het extra geld van een dikke 7 miljoen roepias in mijn zak in plaats van te laten zien dat wij niet bij het klootjesvolk behoren. Want volgens de Balinezen behoren buitenlanders niet tot het klootjesvolk.
De nieuwe platen zijn ook nog eens twee centimeter langer dan de oude. Dus passen ze niet in de houders op de auto. Met een haakse slijper heb ik er aan beide kanten een centimeter afgeslepen. 
Hè hè eindelijk......wij kunnen weer zonder zorgen rijden over de Balinese wegen.

vrijdag 2 juni 2017

De witte Kaketoe

Vrijdag 2 juni 2017
De dag van de herkansing. Ik heb met Lambert, de vogelgids, om half zes bij zijn huis afgesproken. Kwart voor vijf eruit, aankleden en in het donker naar de andere kant van de heuvel waar het betonpad van het dorp begint. Zo links en recht is er al leven in de kampoeng. Even voor half zes ben ik daar. Ik roep hard "selamat pagi".....even later zie ik een zaklamp verschijnen. Daar is Lambert. Hij voorop en ik erachter naar de de top van de jungle. We worden vergezeld door een zwerm muggen. Als we de observatiepost hebben bereikt is het zes uur en het begint licht te worden. Zullen de paradijsvogels vandaag wel op een tak van die dikke boom gaan zitten. Het is half zeven en nog geen Isadora gezien. We blijven nog een kwartiertje en gaan daarna door de dichte jungle naar een andere plek. Het is warm en klam. Ik zweet me het lazerus. Nog steeds geen paradijsvogels totdat we op een open plek komen...en daar vliegen er twee over. Te snel voor een foto. Lambert geeft niet op en we lopen verder de jungle in. De muggen blijven ons heel vervelend gezelschap houden. Inmiddels zijn we al een uur aan de wandel als we vier witte kaketoes zien wegfladderen, later gaan ze netjes zitten voor de foto. We lopen richting het dorp en horen veel vogelgeluiden. Weer klappen er twee paradijsvogels over. Helaas hebben we ze zittend niet kunnen spotten. Wel diverse papegaaien, een Hornbill en diverse kleine zangvogels. Ook de visarend zit weer boven in een boomtop. Doorgezweten komen we beneden in het dorp. Ik geef Lambert wat geld en een stevige handdruk want hij is gewoon een goede gids en een leuke positief ingestelde vent. Hij gaat naar links en ik sla rechts af terug naar de homestay. Een prachtige vroege ochtend ondanks het niet kunnen fotograferen van de paradijsvogel. Ik had me goed ingepakt maar ben toch volledig lek gestoken. Het hoort erbij!
We hebben de rugzakken ingepakt en vertrekken om half 10 naar Wasai. Daar nemen we de snelle boot om 14.00 uur naar Sorong. De chauff van het hotel komt ons weer ophalen en brengt ons morgen naar het vliegveld. En dan via Makassar weer naar huis. Een geweldige trip naar Raja Ampat en de Baliem Vallei in West papua zit erop. Morgen terug naar Bali "pulang" via Makassar.





Muggen

Donderdag 1 juni 2017
Allemachtig wat vroeg. De wekker zoem vlakbij mijn linkeroor om half zes. Ik heb met een man van de twee dorpen verderop afgesproken om naar de top van de heuvel te klimmen om daar paradijsvogels te spotten. Ik ben bij hem in het do Sawinggrai om half zeven want het is vanaf de homestay toch nog een twintigtal minuutjes lopen. Dan een half uurtje naar de top waar een observatie post zit. Daar boven aangekomen zijn we geduldig op het houten bankje gaan zitten. Het is bloedheet in de jungle. Het water loopt van mijn lijf en de muggen zoemen in volle aktie om mijn hoofd. Ik heb me goed voorbereid door een lange broek met sokken en een shirt met lange mouwen aan te trekken. Dus ik ben niet gestoken. Even later komt er nog iemand uit het dorp met een vrouw uit Los Angeles. Zij parmantig in een korte broek en een hempje. Volledig verrot gestoken. De zon komt op en het is al half acht. We hebben helaas geen paradijsvogels gezien. We spreken af om morgen een uur eerder naar boven te klauteren. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dat is de natuur, niet te programmeren. 
De man uit het dorp laat me onderweg allerlei wilde orchideen zien. Prachtig! Hij kent het pad op zijn duimpje. Volledig doorgezweten kom ik weer beneden in het dorp. Tijd voor het ontbijt, Jacqueline zit al klaar. Thee met een stuk cake. 
In de middag lopen we samen naar het dorp in de hoop dat er een internetsignaal is. Helaas! Ik wijs haar de weg naar de orchideen en we lopen een klein stukje omhoog. Het is bloedheet en het barst van de muggen. We gaan weer snel naar de homestay. Tijd voor een verfrissende mandi (een koude plons water).
Morgen op herhaling naar de paradijsvogels. Om half 10 gaan we weer terug naar Wasai. Daar hebben we de snelle boot van 14.00 uur naar Sorong. En dan zit  deze geweldige trip er bijna op. Nog 1 nacht in Sorong en dan zaterdag terug naar Bali.





Met zwemvliezen

Donderdag 31 mei 2017
De airco van het hotel in Sorong heeft ons aangetast. We zijn de dag enigszins hoestend en snotterend doorgekomen. We hebben daarom maar besloten er niet op uit te gaan met de boot. En eigenlijk....we hebben al op acht prachtige plekken gesnorkeld. Meer dan genoeg. Het is 12 uur als we verdoofd in de hangmat liggen. We worden wakker gemaakt om te komen eten. En jazeker.....stukken gebakken vis met groenten en rijst. Heerlijk klaargemaakt. Na het eten zoals gewoonlijk saai uitbuiken. In de loop van de middag zijn we het hangen zat en kuieren we naar het tweede dorp. Misschien is er wel internet. Maar helaas alle signalen zijn zo dood als een pier. Dan lopen we maar weer terug. Spelende kinderen wiilen met ons praten en vragen steevast hoe we heten. Dan zien we een klein manneke met de zwemvliezen van zijn vader of buurman staan. Dat wordt een gevalletje van jong geleerd, oud gedaan. 
Het is een gewoon dorpsbeeld....kinderen spelen in het water....de vrouwen doen de was of zitten bij het huis...en de mannen zit bij elkaar onder een boom. Zes kleine slapende puppies maken de luiheid compleet. Logisch want het is te warm overdag om actief te zijn. 
Morgen de laatste dag in de homestay. Ik heb morgenvroeg om half zeven afgesproken met iemand uit het dorp om door de jungle naar een hoog punt te klauteren waar we paradijsvogels kunnen spotten. Hopelijk zijn ze ons goed gezind en laten ze zich zien.
De avond komt naderbij en de rode gloed valt over de zee. Weer een dag voorbij.






Napoleon

Dinsdag 30 mei 2017
Het zullen niet steeds de dezelfde vogels zijn maar ze fluiten ons wel het bed uit. Het concert begint elke morgen om een uur of vijf. 
Vandaag gaan we naar Manta Point en nog twee andere snorkelspots. Zeven uur is de afspraak.....maar het is weer duidelijk een "jam karet" dag. Wij zijn uiteraard op tijd maar Methos niet. Wij hebben de donuts met thee al achter de kiezen als er nog steeds geen teken van Methosleven is. We nemen nog maar een bak koffie en om kwart voor acht roep ik heel hard "Jam delapan (acht uur). Als een springveer komt ie overeind en kijk verschrikt om zich heen. Zijn maatje ligt ook nog te snurken, schudt ook zijn hoofd en komt overeind. Gauw de spullen in de boot en wegwezen. We naderen Mantapoint. De boot stopt en wij springen eruit op zoek naar die prachtige vissen. Het is vandaag een vrije dag voor de manta's want we zien er geen. Niemand thuis. Jammer maar dat is de natuur. Jacqueline krijgt het aan de stok met een "Jellyfish" (kwal) en wordt hevig geprikt en gaat terug naar de  boot. De stekende pijn verdwijnt maar langzaam.
Methos en ik geven het op....vandaag geen manta's. We klimmen in de boot en varen verder naar de volgende spot. We liggen nog maar net in het water en zien direct een groep van 12 "Headbumpers". Heel elegant en langzaam zwemmend komen ze langs. Enorme grote vissen. Prachtig! We snorkelen verder over het mooie koraal en zien veel kleine vis. Na een stevig half uurtje weer de boot in. We varen naar het dorp om vis voor de lunch op te halen. Ons beklag over het karige eten heeft blijkbaar zijn werk gedaan. Een prachtige Napoleonvis en wat Tongkol wordt aan boord gebracht. We varen nu naar een plek waar veel microorganisme en zacht koraal voorkomt. Het is te gek snorkelen daar onder en langs de rotswand. Terug naar de homestay. Effe badderen en wachten op Nappie want die ligt te pruttelen in de keuken. En ja hoor daar is ie....heerlijk versierd met tomaatjes, knof en uitjes. We genieten volop...wat is Nappie toch heerlijk.
De middag is gereserveerd voor het uitbuiken in de al doorgezakte hangmat. Later op de middag nog even naar het dorp en ja hoor....we pikken daar een traag internetsignaal op. We bloggen en facebooken wat, we kopen nog wat koekkies en blikkies cola en lopen weer terug naar de homestay. Onderweg zien we nog een prachtige rood met groene papegaai voor ons uit vliegen. Ons rest nog het avondeten (de twee Tonkolletjes) en alles weer opladen en dan is deze prachtige dag ook weer voorbij.








donderdag 1 juni 2017

Kleurrijk

Maandag 29 mei 2017
Vandaag gaan we een bootocht maken rondom het eiland Gam. We spreken af om 7 uur te vertrekken want het wordt een lange dag. Onderweg een paar snorkelspots en niet te vergeten de lunchstop want er moet natuurlijk ook gegeten worden.
Ik zeg zondagavond zo uit de gein met een glimlach tegen Methos: "Heb je genoeg benzine voor morgen?....."ja hoor meer dan genoeg". Het is zeven uur en om te beginnen moeten wij hem wakker maken. Gisteravond vroeg hij mij om geld terwijl wij hem de dag ervoor ook al geld hadden gegeven. Uiteraard alles binnen de totale prijs die we hebben afgesproken. We zijn niet gek! Maar hij stapt in zijn boot en vaart weg, het is dan rond half acht. Wij vragen ons af wat er eigenlijk gebeurt want we zouden toch om zeven uur vertrekken? Zijn vrouw komt aangelopen en zegt glimlachend dat Methos benzine halen is in het dorp. Pfffff....wat doet die kerel met zijn geld? Hij komt terug, spullen in de boot en wegwezen naar de eerste snorkelstop bij de Passage. Een prachtige plek met veel mooi hard koraal en ook veel vis. Geen grote vissen alhoewel we wel twee haaien zien. 
De boot ligt op het strand en we drinken een blikkie coke en gaan weer verder. Methos zegt dat de volgende stop een geweldige plek is. En wat blijkt.....het is schitterend. Het is een soort binnenmeer tussen de hoge rotsen. Het begint wat te regenen en we schuilen met de boot onder een rotswand met hangende punten lijkend op stalagtieten. We zien drie Hornbills die een plekkie nemen in een hoge boomtop. Ze vliegen weer snel verder en wij nemen de lunch, karig maar oké dat zal vanavond wel goed gemaakt worden met een lekkere vis. Na het eten varen we iets verder om te snorkelen. We springen in het water en zien heel veel kleuren softkoraal. Vissen zitten hier nauwelijks maar het is zo mooi en zo kleurrijk. Op de vele snorkelplekken waar we geweest zijn hebben we dit kleurenpalet nog nooit gezien. We volgen de rotswand en dan veranderd de stroming. We moeten tegen de stroming in zwemmen om om de bocht te komen. We moeten flink aan de bak. Het is zwaar! Eenmaal om de bocht is het weer rustig en flipperen we naar de boot. Geweldig genoten!
Het is nog ver naar de homestay. Na een uurtje varen schuiven we op het strand waar in het dorp een kleine warung is. Methos zijn loopjongen die ook mee is, die gaat wat blikkies coke en fanta halen. We drinken wat en knabbelen wat zoutjes en gaan weer.
Het is laag tij dus bij aankomst bij de homestay moeten we lopen naar het strand. Een prachtige dag! Tot nu toe!
We hebben gebadderd. We bekijken de vele foto's en luieren nog wat in de hangmat. Het is inmiddels 19.00 uur en het is etenstijd. Een lekker vissie met groenten. Maar nee... blijkbaar zijn er geen inkopen gedaan en we krijgen een bord kale nasi goreng met een ei voorgeschoteld. Wat een desillusie! Om er toch nog wat smaak aan te brengen grijp ik naar de zelfmeegebrachte fles sambal. Maar ik grijp mis. De fles is weg. Ik vraag naar de fles en even later komt die vriendelijke mevrouw aangelopen met het lege flessie. Ik was helemaal verbaasd. Hebben ze 'm zelf effe leeggemaakt. We eten een beetje van die kale gebakken rijst en doen ons beklag over het eten en de sambal. Wij zijn vriendelijk erg pissig! De boodschap is aangekomen en hopelijk begrijpt Methos dat we goed eten voor ons geld willen zien.