Translate our blog in your language.

Japan Kanto and Tohuku

Japan Kanto and Tohuku
Onze reis naar Noord Japan: Tokyo-Kanto-Tohuku (klik op de foto)

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

donderdag 29 januari 2015

Prettig thuiskomen

Afgelopen maandagmorgen hebben we onze reis over de Molukken afgesloten. We hebben ruim zeven weken genoten van bijna alles wat één van de mooiste provincies van Indonesië heeft te bieden. 
Bijna alles want echt alles is een onmogelijk doel met het door ons gestelde budget van 60 euro per dag. We zijn uitgekomen op een bedrag van 55 euro. inclusief eten, slapen, vervoer en verdere uitgaven. Meestal sliepen we in een eenvoudige penginapan (guesthouse) en dat maakt het thuiskomen extra plezierig. Weer lekker slapen in ons eigen bedje en badderen onder een warme douche. Maar dat thuiskomen liep toch even anders zoals veel dingen de afgelopen weken even anders liepen. Het thuiskomen gaf zeker een lekker gevoel, onze hond dolenthousiast en de koelkast leeg. Dat betekent eerst even boodschappen doen in de supermarkt. Dus in de auto en gaan. Nou net even niet....de accu leeg! Kan gebeuren en dan stappen we toch op de motor.....oh ja waar liggen de sleuteltjes...in het kleine hotelkluisje. Oh ja en de motor- en autopapieren liggen daar ook want we hebben alles van papierwerk daar ingestopt. Even de code intoesten en ...hé hij gaat niet open...nog een keer proberen...hij gaat nog steeds niet open...hij blokkeert. Dan maar met de sleutel openen...maar waar hebben we dat sleuteltje liggen? Goede vraag...misschien in dat ene kastje...gekeken en nee hoor..waar kan ie dan liggen..oh ja dan zal het dat andere kastje zijn. Gevonden! We pakken de motor en....ook die geeft niet thuis. Maar gelukkg de Honda van Jac. is wel gewilig en zodoende konden de eerste boodschappen in huis gehaald worden. De accu van de auto onder de oplader maar dat mocht niet baten. Een nieuwe accu! De Suzuki motor onder de oplader...dat mocht ook niet baten. Een nieuwe accu! Het is inmiddels dinsdag en we zijn weer redelijk geïnstalleerd. De tuinman heeft de tuin goed onderhouden, de orchideeën bloeien volop, maar gaat vandaag het gras weer maaien. Ik ga even weg voor een boodschap naar Negara en bij terugkomst wenkt hij. De motormaaier heeft de geest gegeven. De maaikop zit vast. Weer naar Negara voor een nieuwe kop. Ook weer geregeld. Inmiddels heeft hij mij ook verteld dat de waterpomp van het huis van de buurvrouw geen water meer geeft. Het is een vakantiehuis en wij houden een oogje in het zeil. "Oh ja en de waterpomp van dat andere huis doet het ook niet meer". De automaat is stuk dus weer naar Negara voor een nieuwe automaat en voor dat andere huis een geheel nieuwe pomp want daar kwam rook uit, een typisch gevalletje van verbranding. Ook weer in orde gebracht. Het is nu donderdag en het enige waar we tot nu toe van genoten hebben is ons eigen vertrouwde bedje en de gezelligheid van onze trouwe viervoeter. Maar alles is weer gerepareerd op het dak na want daar was ook nog een kleine lekkage. Oh ja en de buitenlamp doet het niet meer, lossen we morgen op! Tussendoor kwam ook Jan nog even gezellig buurten met de vraag of zijn tuinman de hogedrukreiniger kan gebruiken. "Natuurlijk kan dat". De waterslang erop, stekker erin en....geen druk en een hoop gerammel en andere rare geluiden. "Zet maar bij het grove vuil"! Ik ben met Jan naar weer Negara gereden voor een nieuw apparaat. Welkom thuis!!!! maar we hebben wel brocolli met gebakken aardappelen en kip gegeten en dat was zeker een klein feestje voor onze smaakpapillen na zeven weken witte rijst en vis.
We hebben ook weer mogen kijken naar het NOS Journaal naar de wereldse ellende. Als je dat ziet mogen we toch eigenlijk niet zeuren over wat dingetjes die kapot zijn bij thuiskomst. Waar hebben we het dan over?
We hebben de draad van ons  Balinese leven weer "gewoon" opgepakt en doen er van alles aan om te blijven genieten. 

maandag 26 januari 2015

Weer thuis op Bali

26 jan.2015
Na onze terugkomst in Ambon zijn we één nacht in Hotel Sea gebleven.Rond het middaguur zijn we naar de overkant gelopen om op een rode angkot naar het vliegveld te stappen. Voor RP 60.000 (taxi kost RP 250.000) werden we voor de slagboom van Pattimura Airport afgezet. We moesten wel een twee uurtjes wachten want het inchecken begon om 14.00 uur. We waren de eerste en zodoende konden we beslag leggen op ruime plaatsen bij de nooduitgang. De reis naar Surabaya bestond uit twee vluchten.
Eerst van Ambon naar Makassar op Sulawesi en daarna opnieuw instappen in hetzelfde vliegtuig naar Surabaya op Java. Daar met de taxi voor RP 115.000 naar Station Gubeng. Ook daar moesten we twee uurtje wachten alvorens we om 22.10 op de trein konden stappen naar Banyuwangi (6 1/2 uur). Na aankomst daar met een fietstaxi naar de nabijgelegen haven voor de overtocht met de Ferry naar Gilimanuk. Alles verliep fijntjes. We liepen het haventerrein af en onze vriend Jan kwam ons al tegemoet.Hij heeft ons thuis gebracht waar onze hond Madé dolenthousiast stond te wachten. We hebben een prachtige reis achter de rug. De Molukken zijn meer dan de moeite waard om te bereizen. Het is een bestemming waarbij plannen een moeilijk ding blijkt te zijn. Vaak valt dat in het water. Het is tijdrovend en het transport is vrij onbetrouwbaar. Heb je de tijd dan zijn de Molukken een geweldig reisdoel met voor ons als hoogtepunt de Kei- en vooral de Bandaeilanden. Allemaal bedankt voor het meereizen en hopelijk hebben jullie genoten van onze reis. We pakken ons leventje op Bali weer "gewoon" op en daarover blijven we natuurlijk schrijven.
De trein is leeg en wij gaan naar huis
Met de becak naar de haven
Naar de overkant.
Onder: aankomst in Gilimanuk, weer terug op Bali

zaterdag 24 januari 2015

In de hele vroege ochtend

24 jan. 2015
Kwart over vier.....in de vroege ochtend.....we zijn net voor de wekker wakker. Gisterenmiddag kwamen we terug van het snorkelen....wederom prachtig, twee blacktip haaien gezien....toen we van Mama Lily te horen kregen dat de Ferry van Nusa Laut naar Ambon niet gaat. Die komt een dag later. Deze boot hadden we gepland om terug te varen naar Ambon na drie nachten in het heerlijke Ameth. Plannen op de Molukken is een slecht goed, steeds weer verrassingen. Gelukkig is er een alternatief wat ons ook direct werd verteld. Om vijf uur een klein bootje charteren naar Saparua. Van Saparua 7 kilometer achterop de ojek naar Haria. In Haria om zeven uur op de snelle boot stappen naar Telehu op Pulau Ambon. En dan van Telehu met de angkot naar Ambon Stad. Het is kwart voor vijf en we lopen samen met Mama Lily in het pikdonker naar de kade achter de penginapan.
Op de achtergrond is de collega de predikante al duidelijk te horen. Die begon al om drie minuten over vier ( voor alle duidelijkheid: 04.03 uur!) met het verspreiden,via de luidspreker, van kerkgezang. Het is hoog water en de zee klotst behoorlijk. De bootsman legt met pijn en moeite het bootje in de lengterichting van de kademuur. Snel de rugzakken erin en wij erachteraan. Het bootje schommelt behoorlijk. De buitenboordmotor van 25 pékaatjes wordt gestart en we varen langzaam in het donker over het rif richting de lichtjes aan de overkant. De zee is niet vlak, de golven slaan stevig tegen het bootje wat af en toe dwars op de golven dreigt te geraken. De bootsman weet wat ie doet en waar ie heen moet varen, dat is helder. Éénmaal aan de overkant vaart ie verder in de luwte van het eiland Saparua naar Kota Saparua.
Aan land komen is gemakkelijk omdat het hoog water is. Heel anders dan een paar dagen geleden want toen moesten we door de drek lopen naar het bootje. Zeer ervaren schuift hij rond kwart over zes zijn bootje in z'n achteruit het kleine strandje op. Twee ojekrijders staan ons al op te wachten. Snel achterop en scheuren naar de haven van Haria. De boot ligt er al en het is druk maar de tickets waren snel gekocht. De boot is niet vol. Stipt op tijd...hoe is het mogelijk in dit land...vertrekt ie naar Ambon.
Na een dik uur varen waren we in een haven aan de overkant van het water van Ambon Kota. We zijn op de angkot gestapt en zonder het te weten kon ie, na een stevige halfuur, stoppen dicht in de buurt van Hotel Sea. Toen we twee weken geleden naar Seram en Saparua vertrokken hebben we hier wat spullen achtergelaten om onze rugzakken lichter te maken.
We blijven hier één nacht want morgen gaan we met het vliegtuig naar onze volgende bestemming.
We zitten nu in café Sibu Sibu om deze dag Ambon relexed af te sluiten. Het is warm, vochtig en zweterig. Een goede reden om niks te doen behalve zitten en genieten van een "Juice Apukat".
Info
Penginapan Pari Nussa, Ameth, Pulau Nusa Laut (Lease Eilanden)
Eig. Mama Lily en Pak John - 6 kamers - niet tel.bereikbaar 
Vervoer: met de marktboot vanuit Saparua Kota - 10.00 uur op woensdag en zaterdag
En terug RP 40.000 pp of charterboot RP 300.000 per boot
Prijs: RP 150.000 per persoon, per nacht, incl. drie maaltijden, snacks,koffie en thee.
Kamer: basic, goed matras, ventilator, privémandi koud water en hurktoilet -
Ook gebruik van de familiemandi met westers toilet
Elektra: van 18.00 tot 06.00 uur.
Kwart voor vijf in de ochtend, we gaan aan boord!
Eerst kaartjes kopen en dan....
Met de "Kapal cepat" (snelle boot) terug naar Ambon.
"Twee juice Apukat" in Café Sibu Sibu

De predikante


22 jan. 2015
Na een midddag snorkelen gisteren en een korte avond zonder electriciteit hebben we geslapen als roosjes. Het gehele dorp zat weer eens zonder elektra. Een regelmatig voorkomende situatie tijdens onze reis.We slapen in penginapan Pari Nussa. Dit onderkomen is typisch niet gebouwd voor lange westerse mensen zoals wij. Of de deuropening is te laag of de vloer ligt te hoog. Wel is duidelijk dat ik de bovenkant van het kozijn al drie keer heb gevoeld. Overigens zonder schade. Mama Lily en Pak John zijn enorme gastvrije mensen die er bijna alles aan doen om het ons naar de zin te maken.
De kamer is basic met één bed en een matras op de grond en een eigen mandi en staptoilet met een tropische verrassing. Voor een paar nachten maken we daar helemaal geen probleem van maar we hebben ook geen keuze hier want er is maar één guesthouse op het gehele eiland. Het eten wat Mama Lily ons voorschoteld is erg lekker. Momenteel zijn we met z'n vijven en is het gewoon erg gezellig. Als we door het dorp Ameth lopen dan worden we steeds weer erg vriendelijk begroet. Allemaal aardige mensen. Het is een vredig autovrij dorp zoals het gehele eiland autovrij is. Er is wel een soort ambulance die ook gebruikt wordt als taxi naar de haven en één vrachtauto. Geen moskee want de mensen hier zijn of katholiek of protestant. Vanmorgen hebben we eerst onze was gedaan op de centrale wasplaats en daarna zijn we met Regina, een duitse vrouw uit Saarbrücken, gaan snorkelen. Eerst een paar kliometer de weg uitlopen en dan over het droogevallen gedeelte van de zee naar de rand van het rif. Het was niet geweldig. Het koraal is mooi maar er was weinig vis te zien. Na een dik uur zijn we teruggezwommen naar de kant. Allemachtig wat een eind zwemmen en dat zonder flippers. Zeker een kilometer met het laatste eind weer over de stenen en door het zeegras. Na de lunch was het toch echt tijd voor de middagdut. Onze hoofden waren door het snorkelen behoorlijk duf en slaperig. Ik ben 's middags met Regina en Simon, een duitse gehandicapte kerel van 30 uit Keulen, toch weer gaan snorkelen. De rolstoel van Simon hebben we geparkeerd aan de andere kant van het dorp. Hier is het niet zo ver zwemmen naar het prachtige rif. Hij heeft schijt aan heel de wereld en gaat gewoon de zee in om te genieten van het koraal. Zwemmen met flippers aan de voeten en flip-flops aan zijn handen gaat hem goed af. Nu waren er wel veel vissen en het koraal daar is schitterend. Na een uurtje of twee in het lekkere warme zeewater weer terug naar de penginapan. Daar waar we waren is dé plek waar we morgen weer naar toe gaan. Onderweg kwamen we Jacqueline tegen die op weg was om een fles bier te scoren in een toko verderop. Na het avondeten met o.a. colo-colo, een kruidig sausje van ketjap met pepertjes, uitjes, tomaatjes, kanangi en limoen, zijn we na een gezellige klets op het terras vroeg gaan slapen. 
Het is nog pikdonker als we opgeschrikt worden door muziek uit een luidspreker. De klok op mijn mobieltje geeft aan dat het half vijf is. Wat is dit nu weer? In Ameth wonen geen moslims en toch deze herrie. Na tien minuten muziek is het de beurt aan een predikante (vrouwenstem) van de protestante kerk (blijkt achteraf). Deze mevrouw vindt het nodig om het geloof bij de mensen thuis te brengen door een preek af te steken, via een luidspreker hoog in een paal naast de kerk, van bijna drie kwartier. Voorafgaande aan de aankondiging waren we al diverse keren gestoord door een jonge hond die het niet leuk vindt om opgesloten te zitten, een baby die in het middennachtelijk uur honger heeft en de kat van de buren die het niet leuk vond om achterna gezeten te worden door een kater. Goedemorgen vrijdag! Niet alleen wij zijn wakker geworden door het geschel uit de luidspreker maar ook meneer de Haan doet een duitje in het zakje. Ook de familie van Mama Lily en Pak John geven, volgens de bedoeling van de predikant, acte de presence. Het mandiwater klettert op de vloer, er wordt luid gesproken, de tv staat al aan en op z'n tijd is de "sound" van een roggel te horen. Enig respect voor slapende gasten is er blijkbaar niet. Alhoewel...die slapende gasten zijn allemaal wakker dus waarom dan rustig praten. Het motto zal zijn: "wij wakker, zij wakker!". Het is inmiddels half zes, de luidspreker is verstomd, de predikante voldaan want die heeft haar hart weer kunnen luchten, de haan kraait er nog steeds op los alsof er nog niets is gebeurd en ik zit buiten met de andere bewoners van de penginapan van dit "vredige" dorp op het eiland Nusa Laut. Je spreekt het uit als "Noesa La-oet" maar vandaag is het "Noesa Loud". Op zondag gaan de mensen naar de kerk en op de overige dagen van de week komt de kerk naar de mensen. Dus als er elektra is dan is de predikante met haar preek en gezang 6x per week  te horen. Gisterenmorgen was het rustig maar dat kwam omdat er geen stroom was. Wat ons betreft mag dat ook morgen zo zijn. Het wordt licht en de eerste vrouwen lopen met een wasteil op hun hoofd naar de wasplaats. Het kan maar vroeg genoeg aan de lijn hangen als de zon zijn scherpe stralen laat gelden om het nat uit de druipende was te laten verdampen. De loop naar de wasplaats is niet alleen om de was te doen maar ook om drinkbaar water uit de bron te tappen. Er lopen daar nu al dorpelingen naar toe om terug te keren met gevulde emmers om de watervoorraad thuis op peil te houden. Een zojuiste passerende dorpsgenoot had ooit een slimme ingeving. Hij gebruikt een oude becak om de jerrycans met water te vervoeren. Even later komt een minder slimme vrouw zo recht als een lantarenpaal voorbij. Zij draagt een grote wateremmer op het hoofd......loshandje! De dag is net begonnen en ik heb het gevoel dat we er al een halve dag op hebben zitten. Wij zitten nog steeds buiten terwijl de anderen weer teruggekropen zijn op hun matras, behalve Simon en Regina want die vinden het wel goed zo. Omdat we toch vroeg op zijn hebben we de wandelschoenen ondergeknoopt om naar Sila te lopen. Dit dorp ligt 8 km. van Ameth. De smalle weg loopt langs de kust. Eerst komen we door Nahalia en dan Sila. Niet alleen de mooie weg is de reden van de wandeling maar in Sila staat de oudste protestante kerk "Eben Haezer" van de Molukken. Althans dat wordt beweerd. We hebben 'm gevonden, niet zo moeilijk want Sila is maar een klein dorp. Het is een prachtig oud kerkje met wel een nieuw dak. Het bleef jammergenoeg bij het bekijken van de buitenkant want de man met de sleutel is een dag naar Saparua. Dit is nu al de zoveelste keer dat we voor een gesloten deur staan of degene die de sleutel heeft, is er niet. Terug nemen we een ojek. Normaliter geen probleem maar in het dorp is geen ojek te vinden. Wij het gevraagd aan een stelletje bij elkaar hangenden vrouwen. "Vandaag, een stukje verderop bij de wasplaats, zijn alle mannen van het dorp aan het werk" Wat??? aan het werk?. Gewoonlijk doen ze alle dagen niet veel en juist nu wij een ojek nodig hebben zijn ze struiken en gras langs de weg aan het kappen. Wij daar naar toe gelopen en inderdaad veel mannen en ook vrouwen aan het werk. Twee met een motor waren wel bereid om het werk even neer te leggen en ons naar Ameth te brengen. Acht kilometer in de benen was voor ons meer dan genoeg. In de middag zijn we gaan snorkelen en hebben we weer volop kunnen genieten van al dat moois onder water. 
Iedereen van Sila druk aan het werk
De oudste kerk van de Molukken

Mama Lily schept een deel van het eten op.....het is geen behangerslijm maar sagu.
Onder: mooi snorkelen

Het rif van Nusa Laut


22 jan. 2015
Na een midddag snorkelen gisteren en een korte avond zonder electriciteit hebben we geslapen als roosjes. Het gehele dorp zat weer eens zonder elektra. Een regelmatig voorkomende situatie tijdens onze reis.We slapen in penginapan Pari Nussa. Dit onderkomen is typisch niet gebouwd voor lange westerse mensen zoals wij. Of de deuropening is te laag of de vloer ligt te hoog. Wel is duidelijk dat ik de bovenksnt van het kozijn al drie keer heb gevoeld. Overigens zonder schade. Mama Lily en Pak John zijn enorme gastvrije mensen die er bijna alles aan doen om het ons naar de zin te maken.
De kamer is basic met één bed en een matras op de grond en een eigen mandi en staptoilet met een tropische verrassing. Voor een paar nachten maken we daar helemaal geen probleem van maar we hebben ook geen keuze hier want er is maar één guesthouse op het gehele eiland. Het eten wat Mama Lily ons voorschoteld is erg lekker. Momenteel zijn we met z'n vijven en is het gewoon erg gezellig. Als we door het dorp Ameth lopen dan worden we steeds weer erg vriendelijk begroet. Allemaal aardige mensen. Het is een vredig autovrij dorp zoals het gehele eiland autovrij is. Er is wel een soort ambulance die ook gebruikt wordt als taxi naar de haven en één vrachtauto. Geen moskee want de mensen hier zijn of katholiek of protestant. Vanmorgen hebben we eerst onze was gedaan op de centrale wasplaats en daarna zijn we met Regina, een duitse vrouw uit Saarbrücken, gaan snorkelen. Eerst een paar kliometer de weg uitlopen en dan over het droogevallen gedeelte van de zee naar de rand van het rif. Het was niet geweldig. Het koraal is mooi maar er was weinig vis te zien. Na een dik uur zijn we teruggezwommen naar de kant. Allemachtig wat een eind zwemmen en dat zonder flippers. Zeker een kilometer met het laatste eind weer over de stenen en door het zeegras. Na de lunch was het toch echt tijd voor de middagdut. Onze hoofden waren door het snorkelen behoorlijk duf en slaperig. Ik ben 's middags met Regina en Simon, een duitse gehandicapte kerel van 30 uit Keulen, toch weer gaan snorkelen. De rolstoel van Simon hebben we geparkeerd aan de andere kant van het dorp. Hier is het niet zo ver zwemmen naar het prachtige rif. Hij heeft schijt aan heel de wereld en gaat gewoon de zee in om te genieten van het koraal. Zwemmen met flippers aan de voeten en flip-flops aan zijn handen gaat hem goed af. Nu waren er wel veel vissen en het koraal daar is schitterend. Na een uurtje of twee in het lekkere warme zeewater weer terug naar de penginapan. Daar waar we waren is dé plek waar we morgen weer naar toe gaan. Onderweg kwamen we Jacqueline tegen die op weg was om een fles bier te scoren in een toko verderop. Na het avondeten met o.a. colo-colo, een kruidig sausje van ketjap met pepertjes, uitjes, tomaatjes, kanangi en limoen, zijn we na een gezellige klets op het terras vroeg gaan slapen.
De tropische verrassing op het toilet
Eerst nog even de was doen
Een "sweetlip"
Prachtig koraal op de het rif in de middag

En volop vis

Het nest waar de Spaanse Danseres haar eieren legt
Onder: Het is een naaktslak in zee die zich elegant voorbeweegt als een Spaanse Danseres

Ameth

H21 jan. 2015
Gisteren was een dag van helemaal niks doen. Het enige wat we hebben ondernomen is een bezoekje  aan Benteng Duurstede maar de poort was op slot. We hebben het aan de buitenkant kunnen zien maar na zoveel Bentengs deze reis was deze in 10 minuten gedaan. Het zal de laatste geweest zijn. We moesten nog één dag in Saparua Kota doorbrengen omdat we pas vandaag een bootje kunnen nemen naar Pulau Nusa Laut, de kleinste van de vier Lease Eilanden. De andere drie zijn Pulau Saparua, Pulau Ambon en Pulau Haruku
Twee keer per week op woensdag en zaterdag komen inwoners van Ameth en andere dorpjes op Nusa Laut naar de markt van Saparua om de gevangen vis te verkopen en andere dingen zoals etenswaren en benzine terug te kopen. Het is daarom drukker dan op andere dagen. Een heerlijk geroezemoes! Rond acht uur komen ze met hun bootjes aan en vertrekken weer rond een uur of tien. Op het strand waar we stonden te wachten op zo'n bootje ontmoeten we iemand die naar de enige penginapan op het eiland moest. Dat komt goed uit en zijn met hem voor RP 40.000 pp meegevaren naar Ameth. Na anderhalf uur op een vlakke zee waren we daar. Het is laag water zodat het laatste stuk niet op de motor kon. Met een lange stok duwde hij de boot naar het strand. De penginapan ligt daar vandaan twee minuten lopen. Een onvervalst dorps onderkomen. Een heerlijk ongedwongen sfeertje. We werden hartelijk ontvangen door Ibu Lilly en Pak John. Na een gezellig babbeltje met de overige gasten zijnde drie duitsers en een vrouw uit Surabaya was het tijd voor de luch. Ibu Lily heeft heerlijke noodlesoep, rijst twee soorten vis met groenten klaargemaakt. 
Het is half twee en het is de hoogste tijd om te gaan snorkelen want ook daarvoor zijn we naar Nusa Laut gekomen. Het rif is niet echt dichtbij maar vanaf de pier valt de afstand zwemmen wel mee. Eenmaal boven het rif is het prachig. Een grote Napoleonvis en een schildpad waren de blikvangers. Na anderhalf uur met de stroming in de rug vonden we het welletjes en moesten we zeker één kilometer naar het strand terugzwemmen. En zodoende hebben onze lijven ook weer eens wat aktiefs moeten ondergaan. Teruggelopen naar de penginapan voor een bakkie koffie met pisang goreng. 
Ameth is een dorp, hier benaamd als "Teong", zonder telefoon, zonder internet, zonder bank, zonder markt en zonder dokter en tandarts. De mensen spreken een dialect met een zangerig slot van de uitspraak. Het klinkt een beetje als Italiaans. 
Benteng Duurstede in Saparua Kota
Het strand bij de Benteng
Veel geroezemoes 's morgen vroeg op straat

Met de "prahun pasar" naar Nusa Laut

dinsdag 20 januari 2015

De zeven princessen

19 jan. 2015
We hebben plannen gemaakt voor de twee dagen die ons nog resteren op Pulau Saparua. Gistermiddag en avond kwam het met bakken uit de hemel. Onze plannen vielen daarmee ook in het water. Dit betekent dat we het snorkelen vandaag wel kunnen vergeten omdat de zee zeker twee dagen nodig heeft om weer helder te worden. Vanmorgen was ik al vroeg op en heb via de jongen van de penginapan een motor geregeld om daarmee een toertje te maken over het eiland. Pulau Saparua telt vier wegen en die lopen allen dood. We zijn eerst naar het protestante dorp Ouw gereden en weer terug. Daar zit een traditionele pottenbakker. We slaan op goed geluk ergens in dit dorp linksaf en vragen waar er een pottenbakker zit. Staan we er bijna tegenover naast de school. Maar helaas zoals al eerder is voorgekomen deze reis, is ie niet thuis. De school heeft net pauze en twee leerkrachten komen naar ons toe om te vragen waarom we hier zijn. Toen ze hoorden dat we voor de pottenbakker kwamen vertelde ze ons dat ie naar Saparua Kota is. Maar de aardige juf in het blauwe pakje deed de deur open en ging zelf achter de klei zitten om te demonstreren hoe de potjes gemaakt worden. Een leuke en ook gezellige demonstratie want inmiddels waren er meer bij komen staan waaronder ook de juf in het groene pakje. Bij het weggaan zijn we nog even de schoolklas ingelopen van de "blauwe" juf om op de foto te gaan met de kinderen.
We zijn teruggereden naar Kota om de volgende doodlopende weg te nemen naar Booi. Een kleurrijk dorp met veel trappen. Daar rondgelopen en weer terug naar Kota om te eten in een Rumah Makan. Simpel Nasi Goreng met een spiegelei. Na de hap linksaf om de derde, de langste doodlopende weg te nemen naar Kulur aan de noordkant van het eiland. Dit dorp is niet echt bijzonder maar een paar kilometer ervoor is de "Goa Puteri Tujuh" (de grot van de zeven princessen). Na vragen in het dorp hebben we tegenover een penginapan op een prachtige plek aan zee, het smalle pad naar de grot gevonden. Het is een kleine grot maar de kleuren binnen zijn schitterend. Met het blote oog zijn deze kleuren niet waar te nemen maar met de belichting van de camera wel. Heel bijzonder. Het pad naar de hoger gelegen bron met zeven (princessen) kleine waterplateaus hebben we niet gedaan omdat het te glibberig was. Terug naar Kota want we vonden het wel mooi zo. De vierde weg hebben we gelaten. We zijn nog geen half uur terug of het begint weer te regenen. En het houdt niet op. Weer komt het met emmers naar beneden. Morgen kunnen daarom het snorkelen ook op ons borst schrijven. Woensdagmorgen komen locals van Pulau Nusa Laut naar Saparua om op de markt hun waar te verkopen. Wij hopen dan met hun mee terug te varen. Hopelijk is het weer dan opgeknapt en kunnen we daar wel snorkelen want het schijnt daar naar men zegt, heel mooi te zijn. 
De "blauwe" pottenbakkersjuf in Ouw laat zien hoe zij een asbak draait.
Het is lachen daar!
En ook in de klas!

Veel trappen in het dorp Booi
Onder: de prachtige grot van de zeven princessen (goa puteri tujuh)

zondag 18 januari 2015

Vuilnis

18 jan. 2015
We zitten in Penginapan Mandiri in Saparua Kota. We kijken vanaf het achterterras over de balustrade en zien wat we helaas te vaak zien en wat niet willen zien. Hoe vervuilen we ons eigen land? Dit is de werkelijkheid van de achterkant van de Indonesische glimlach. Onbegrijpelijk, ongelofelijk, ongekend smerig maar wel de realiteit!
Het receptiemeisje van hotel heeft zojuist de vloer geveegd en hoppa de zee in
Deze jongens maken het nog bonter

Kamer no. 9

18 jan. 2015
Hoe moeilijk is het soms om niet een beetje boos te worden en wel vriendelijk te blijven?
Gistermiddag waren we even in Kota Saparua. We zijn bij Penginapan Mandiri binnengestapt om te kijken en te informeren naar een kamer en prijs. Een schone kamer met prima bedden en een prachtig uitzicht over de baai. En dat voor RP 110.000 incl. 's morgens een stuk cake met thee of koffie. We hebben de kamer no. 9 gereserveerd omdat deze kamer geen ac heeft en wel een ventilator. Wij hoeven geen ac want Jac. is al verkouden. We gaan weg, reservering gedaan. Wij "sampai besok" de jongen en meisje met een glimlach achter de receptiebalie "sampai besok" (tot morgen).
We hebben vanmorgen onze biezen weer gepakt. De penginapan "Mahu Lodge" is erg stil en de prijs inclusief dinner is absoluut niet in verhouding met de kwaliteit. Het avondeten is niet echt geweldig en dat voor RP 350.000 samen. We zijn om 10.00 uur naar de doorgaande weg gelopen. Het dorp Mahu is volledig katholiek en dan zit iedereen op zondag in de kerk. Het zingen uit volle borst was duidelijk te horen. We moesten wachten op een ojek, angkots rijden er helemaal niet, totdat de kerkdienst is afgelopen. Een vrouw die tegen elven uit de kerk kwam in haar zondagse kleren heeft voor ons twee ojeks naar Saparua Kota geregeld. 
We worden om tien voor half twaalf afgezet bij Mandiri en lopen de trap omhoog. 
Wij "selamat siang", 
het meisje en de jongen achter de balie "selamat siang".
Wij vriendelijk: "hebben jullie een kamer?
Zij: "neen we zijn volledig volgeboekt"?
Wij vriendelijk: "maar we hebben gisteren gereserveerd!"
Zij: glimlachend zwijgend terwijl het meisje haar rechterhand op het voorhoofd slaat.
Wij nog steeds vriendelijk: "weten jullie het niet meer dat we hier gisteren waren en de kamer hebben gereserveerd?"
Zij: knikkend en glimlachend zwijgend.
Wij veel minder vriendelijk: "hebben jullie kamer no. 9 niet vrijgehouden, jullie weten toch dat we vandaag zouden komen?"
De jongen: "gisteravond kwam er iemand en hebben de kamer aan hem gegeven"
En toen kon ik me niet meer beheersen en schoot uit mijn slof.
Zij: glimlachend zwijgend.
Wij zijn gaan gaan zitten met de opmerking "we willen de kamer want we hebben gereserveerd".
Achter de balie werd onderling zachtjes gesproken, ook met een vrouwelijke gast, hangend op een soort barkruk, uit Ambon die zich eemee bemoeide.
Wij weer vriendelijk "en...hebben jullie al een kamer?"
Zij: glimlachend zwijgend.
Jacqueline: "misschien niet no. 9 maar wel een andere kamer met ac?"
Zij: glimlachend zwijgend.
Om gek van te worden dat gezwijg maar we bleven vriendelijk en rustig wachtend. Jacqueline binnen op een stoel en ik buiten om af te koelen in dik dertig graden op de soort barkruk waarop de vrouw uit Ambon zat.
En ineens zegt de jongen: "om twaalf uur checken mensen uit en hebben we een kamer".
Het is nu tien over half twaalf dus dat is geen probleem. Maar waarom zegt ie dat niet meteen want achteraf kwamen er vijf kamers leeg om twaalf uur. Nadat een kamer met ac werd verlaten ging ie even daarna flink aan de schoonmaak. Zelfs de ac werd grondig gesopt. Doorgezweten en glimlachend overhandigd hij de sleutel van kamer no. 14 met ac voor een prijs van RP 132.000 per nacht. Wij: "vriendelijk terima kasih" en we glimlachen terug. We blijven hier drie nachten. Morgen gaan we het eiland verkennen. Vandaag valt er niets te beleven. Het is een echte zondag, alles gesloten, ook de rumahs makan. Gelukkig is wel vanmiddag de supermarkt een paar uurtjes open zodat we wat te eten kunnen scoren. We gaan op het terras zitten en genieten van het uitzicht.
Het is en blijft soms een moeilijk land omdat de mensen vaak niet duidelijk zijn. Of ze zeggen maar wat of ze weten het niet of ze zeggen helemaal niets en zwijgen. Wij schudden dan ons hoofd, we puffen en gaan gewoon verder. Maar soms zoals vandaag is het moeilijk om rustig en vriendelijk te blijven. Morgen weer een dag. 
Wachten onder kerktijd op een ojek
Uit volle borst wordt er gezongen
Saparua Kota, volledig uitgestorven op zondag
De vriendelijk zwijgende jongen van de receptie
Kamer no. 14 vanuit de binnenkant gezien
Onder: het uitzicht vanaf het achterterras

zaterdag 17 januari 2015

Mahu (Saparua)

17 jan. 2015
Het is 05.00 uur en de wekker zoemt. We moeten al vroeg uit de doorgezakte veren. Masohi was een tussenstop omdat er gistermiddag geen boot meer ging naar Saparua. Vandaag gaat de speed om half zeven. Rino, een jongen die in "Hotel" Irene werkt heeft voor ons een ojek geregeld. Om tien over zes naar de steiger. Eerst Jacqueline en daarna heeft hij mij opgehaald. Er ziten daar een paar mensen maar verder is het muisstil en nog geen boot te zien. Inmiddels begint het te donderen in de lucht. Het wordt donkergrijs. Er komen al meer mensen. Het is rond half acht als er betaald moet worden bij een klein armetierig hokje met afdak om droog te zitten. We hebben drie keer de prijs gevraagd, één keer in de penginapan en twee keer bij de wachtende mensen en we kregen als antwoord RP 65.000 per persoon. Wij moesten aan het loket betalen RP 60.000 pp. Volgens ons weten ze het zelf niet eens wat de prijs is. En dat zijn dan mensen die regelmatig deze boot nemen. De tickets komen later want die worden hergebruikt. Als de boot komt dan komen ook de geplastificeerde tickets. Tegen achten is de boot daar en wij ontvangen de kaartjes. Om kwart over acht vertrekken we met een afgeladen boot naar Saparua. Inmiddels is het gaan regenen. De zee is vlak maar het regent hard. Als we na anderhalf uur varen bij de steiger van het dorpje Ihamahu aankomen regent het keihard. We gaan in de regen van boord en lopen de pier af naar het dorp. Het water gutst uit de hemel. Daar worden wij in onze groene dun plastic poncho's aangesproken door een ojekrijder in een donkerblauw stevig oliepak. "ojek, ojek?". Ons plan is naar de verder gelegen penginapan Putih Indah Lease in Kulur te gaan maar door het slechte weer besluiten we het dichterbij te houden naar Mahu Lodge in het gehucht Mahu. In de stromende regen achter op de motor in tien minuten naar onze slaapplek. De ojek gaat terug naar de haven om Jacqueline op te halen en ik sta als een verzopen kat te druipen bij de receptie. Mijn hoedje is doordrenkt en hangt slap over mijn oren. Er is niemand te bekennen totdat ik een mannenstem hoor. Een aardige man spreekt mij aan en hij blijkt de eigenaar Paul te zijn. Hij heeft een goede kamer voor ons inclusief het eten voor RP 175.000 pp/per nacht. Het regent nog steeds. Dan komt de andere verzopen kat achter op de motor het terrein van Mahu Lodge opgereden. Samen druipend maken we kennis met de eigenaar en zijn zoon die de kamer in orde gaat maken. De enige gast op dat moment is een vrouw uit Frankrijk. We nemen een kop koffie, kletsen met haar en vullen de formulieren in. Het druppelt nog steeds. Het is zo'n typische regendag waarbij er niet veel valt te ondernemen. Maar zie daar in de loop van de middag klaart het weer op en hebben we de angkot naar Saparua Kota genomen. Het wegdek is slecht. Veel gaten en kuilen. In Kota even rondgelopen en een paar Penginapans bezocht. We hebben een prima plek gevonden voor weinig en er is meer reuring daar. Waar we nu zitten is mooi maar heel erg stil. Dus gaan we morgen verkassen.
Wachten op de speed
We ziten en we gaan
In de stromende regen van boord in Ihamahu

vrijdag 16 januari 2015

Masohi

16 jan. 2015
We verlaten het prachtig gelegen Sawai. Gisteravond hebben we al betaald. De baas PakAli was er niet maar zijn zoon gaf ons het bonnetje waarop stond 3 1/2 nacht. We kwamen daar aan met de kano om half vijf in de ochtend en daar rekent hij een halve nacht (RP 250.000) voor. We leggen de jongen uit dat we dat niet doen en dus betalen we 3 nachten. Hij begrijpt het glimlachend en wij betalen drie nachten. De Kliang is een Toyota Avansa geworden. Een auto waarbij men per stoel betaalt noemt men hier altijd een Kliang. Om half acht stond de chauffeur voor onze neus maar voordat we vertrokken was het een vijftien minuten later. Jam karet. Wij zaten comfortabel op de achterbank. Op de voorstoel nam een jonge vrouw plaats met haar 4 maanden oude baby. Dit kleine murmel droeg nu al hoofddeksel zijnde een soort voorloper van de hoofddoek, zeer geschikt om mee te doen met de hoedenparade op Prinsjesdag. Menig politica zou jaloers kunnen worden op zo'n hoofdtooi.
We rijden heel langzaam over de smalle strook beton in het dorp Sawai. Hier en daar stopt hij om een kartonnen doos, een plastic zak of een enveloppe voor de post mee te nemen naar Mansohi. De bagageruimte zit vol en we gaan. Na een paar kilometer stopte hij weer. Een op het oog oudere man staat te wachten en vraagt: "Mansohi"? De chauffeur knikt en de man gebaart mij op te schuiven naar het midden. Ik ben niet zo moeilijk dus ik schuif op en kom bovenop een stang tussen de twee achterbankstoelen te zitten. Zó...dat wordt een feest gedurende drie uur. De man wilde persé naast mij. Hij is moslim en dan staat blijkbaar het geloof niet toe om naast een vreemde vrouw te gaan zitten. Later in een gesprek blijkt dat hij 53 jaar is, twee vrouwen heeft....dat mag wel....en dat hij regelmatig een vriendin opzoekt....dat mag wel en hij heeft zeven kinderen...dat mag altijd. Vreemdgaan is heel gewoon maar naast een onbekende vrouw zitten dat kan niet maar misschien liggen wel. We weten het niet, en we willen het ook niet weten, het zal wel. Nu weten we ook waarom die man op de heenreis in de bus naar Sawai ook niet naast een vrouw wilde zitten en daarom een plastic krukje kreeg voor het gangpad. De afgelopen dagen hebben we al ontdekt dat het doeriantijd is. Ook in de auto ruiken we met regelmaat die rotlucht. En wij maar denken dat het van buiten komt. Nee hoor, in de bagageruimte van de auto ligt een kartonnen doos die is meegegeven door een dorpeling. In deze doos zit niet alleen een doerian maar ook een legertje kleine zwarte mieren. "Jac. krab eens op mijn rug want er zit er weer eentje". We rijden al anderhalf uur met die meurende vrucht en we doen een kleine stop. Lekker, frisse lucht! Voor mij een geschenk uit de hemel want mijn achterwerk voelt alsof ik uren op een half afgebroken reling van een brug heb gezeten. Na een klein kwartiertje, de baby heeft weer een schone broek gekregen, gaan we weer. Nog anderhalf uur te gaan. De gevoelloosheid van mijn zitvlak neemt weer toe. Door wat heen en weer te schuiven en proberen te slapen hebben we de eindbestemming bereikt. Wij hebben een prijs te horen gekregen van RP 125.000 pp. Eerst stapt de vrouw met de baby uit, betaalt RP 100.000 en later stapt ook de man uit en betaalt ook RP 100.000. We geven aan dat we bij Penginapan Irene willen slapen. Hij stopt daar en wij stappen uit. Ik betaal hem RP 200.000 en zeg dat dit de lokale prijs is. Een glimlach ontvouwt zich en hij neemt het geld aan zonder iets te zeggen. En weer hebben ze geprobeerd ons meer te laten betalen dan de lokale bevolking. Jacqueline gaat even een kijkje nemen bij de kamers en ik laat de bloedsomloop van mijn zitvlak weer op gang komen en neem onze rugzakken uit de auto. De mieren zitten gelukkig alleen aan de buitenkant.  Met een spuitbus hebben we ze geëlimineerd. 
De doos met die stinkende doerian werd meteen op straat gezet. De mieren werden er afgeslagen en hij werd weer teruggezet in de auto voor verdere aflevering. De kamer voor één nacht is acceptabel. RP 154.000 met fan en mandi. En wat we nog niet eerder op deze reis meegemaakt hebben is dat we ons moeten laten registreren bij de Politie. Dit kost RP 20.000 per persoon. Als dit niet gebeurt en het Guesthous krijgt controle, moeten ze een boete betalen van RP 1 miljoen. Uiteraard willen wij geen problemen veroorzaken en geven een kopie van ons paspoort en KITAS (Visum). Een meisje van het Guesthouse regelt het voor ons. Na een bordje lekker eten in een Rumah Makan aan de overkant zijn we teruggelopen voor de dagelijkse siesta. Morgen om 06.30 uur nemen we de  public speed naar Ihamahu op Pulau Saparua.
Een laatste blik op drie vrouwen uit Sawai. Zij blijven zitten en wij gaan weer.
Onder: een mooie voor de hoedenparade