Translate our blog in your language.

Japan Kanto and Tohuku

Japan Kanto and Tohuku
Onze reis naar Noord Japan: Tokyo-Kanto-Tohuku (klik op de foto)

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

zondag 30 juni 2013

Stramme kuiten

Een prachtige ochtend. De zon scheen weer en dus een goed moment om de wandelschoenen aan te veteren. De temp. in Rantepao ligt gemiddeld 8 graden lager dan aan de kust. Het zijn frisse nachten en ochtenden dus ideaal voor de "hike". We hebben 3 uurtjes lopen genieten van alles om ons heen.
Na een km. of 10 vonden we het wel welletjes want de kuiten werden strammer en strammer. Mooi op tijd terug voor een kleine rustpauze op bed en voor een bord "Gado Gado" in de warung aan de overkant. Een stevig bord vol voor RP 10.000. De middag hadden we vrij tot onze beschikking en hebben we maar benut met rusten, koffie drinken met een koekkie en internetten. Morgen stappen we in de bus om in dertien uurtjes! naar Tentena te rijden. 
Langs traditionele huizen
Een beetje glibberig naar beneden
Zij loopt naar boven alsof het dagelijkse kost is...en dat is het ook!
Even gras wezen snijden voor de buffel
Foto boven: Iedereen hartstikke vriendelijk.                          Foto beneden: ze zijn prachtig!

zaterdag 29 juni 2013

Rantepao

Vanwege de regen lagen we gisteravond vroeg te bed. Geteisterd door allerlei dierengeluiden zoals kraaiende hanen, gillende varkens, een krolse kat, blaffende honden en een enorm herriemakende soort krekel, werden we vroeg wakker. Toen het licht was stopte de haan en de krekel en zijn wij weer in slaap gevallen.
Een prima ontbijtje hier met een gebakken ei. Nog effe lekker zitten en het dorp in. We hebben buskaartjes voor maandag gekocht want dan gaan we naar Tentena aan het Danau Poso. De busrit gaat 13 uur duren dus we kunnen ertegenaan. Koffiegedronken in café Aras, bekend om zijn lekkere arabic koffie. Na een kleine wandeling over de markt en precies op tijd weer, via de warung (Mie Goreng) en de geldautomaat, terug want het begon weer te hozen. Rantepao doet ons denken aan Bogor op Java. Ook elke middag regen.
Morgenochtend beginnen we met een stevige wandeling rondom Rantepao en daarna gaan we weer, via de warung,  in de ruststand. Inmiddels geeft de moskee om de hoek ook weer een teken van leven. Er staat er maar één in het voor 90% christelijke Rantepao maar maakt het geluid van tien.
Zomaar een stalletje op de markt
Kopi Arabica
Foto boven: zomaar een bloem onderweg
Foto onder: een middagdutje op de vloer van haar toko

vrijdag 28 juni 2013

Ceremonie

Vandaag zijn we uitgenodigd om een begrafenisceremonie bij te wonen bij een katholieke familie. Onze gids Joseph, die in Makale woont nam ons mee naar deze ceremonie van zijn familie. Wij waren de enige buitenlanders omdat deze ceremonie niet bij de gidsen in Rantepao bekent is gemaakt. Met een stevig ontbijt in de maag werden we om half negen opgehaald. Dat het een ceremonie voor mensen met een sterke maag zou gaan worden was ons al medegedeeld. Speciaal voor deze ceremonie is een tijdelijk dorp gemaakt van terrassen met een dak erboven. Weken lang zijn ca. 200 dorpelingen bezig geweest om dit te bouwen. De ceremonie duurt drie dagen en de familie, vrienden en dorpsgenoten slapen daar ook. Een begrafenisceremonie in Tana Toraja betekent buffels, varkens en veel bloed. Vandaar dat het toerisme in Tana Toraja ook wel het "doodtoerisme" wordt genoemd. Gedurende deze drie dagen krijgt  iedereen te eten dus worden er door de gasten varkens meegebracht die ter plekke worden geslacht. Het aantal bezoekers gedurende deze drie dagen loopt in de duizenden. Daarnaast worden er buffels geofferd. Gisteren één, vandaag negen en dan blijven er nog twee over want het totaal van deze ceremonie is twaalf. Het aantal wordt bepaald door het aantal kinderen en broers en zusters van de overledene en echtenoot. De overleden vrouw van 90 jaar oud heeft 8 eigen kinderen en 2 adoptiekinderen. Dus dat zijn al 10 buffels. Daarnaast 1 buffel van de broers en zusters van de overledene zelf en 1 buffel van de broers en zusters van de echtgenoot van de overledene. Totaal is dat 12 buffels. Gisteren is er al één geofferd en vandaag nog negen. Twee blijven er over die de derde dag worden geofferd t.b.v. de kerk en het dorp. We werden heel gastvrij ontvangen met thee, cake en andere lekkere dingetjes. Daarna zijn we rond gaan lopen over het glibberige terrein want het heeft vannacht flink geregend. We mochten overal foto's nemen en vaak werden we ook aangesproken. Wat een gastvrijheid. Ondertussen werden er negen buffels aan een aantal palen vastgebonden. Na enige uren werd de eerste buffel met een groot kapmes de strot doorgesneden met direct de tweede erachteraan. Ook het slachten van varkens draaide inmiddels op volle toeren. De buffels en varkens worden ter plekke in stukjes gesneden en gehakt om daarna de pan in te verdwijnen. Ook het streekgerecht Babi Piong werd daar bereid. Het is varkensvlees met kruiden, gepropt in een bamboestok en op een vuur als het ware gekookt. Als het klaar is dan wordt de bamboestok opengereten, het vlees eruitgehaald en voor je neergelegd. 
De oude vrouw is al 6 maanden geleden overleden en het lichaam is tot na de ceremonie in huis. Na het overlijden wordt middels black magic met een bamboestok vocht van het lichaam onttrokken. Het lichaam wordt gewikkeld in ananastouw en gaat daardoor niet stinken omdat de geur in de bamboestok zit die ergens in het bos wordt neergelegd en gaat het daar stinken en niet in huis. Zolang het lichaam in huis is slaapt ze voor de familie. Elke dag wordt er eten en drinken bij de dode neergezet. Daags na de ceremonie wordt ze in het dorp in een betonnen graf geplaatst en dan pas is ze echt dood.
Een doorsnee buffel kost 30 miljoen roepias (2.400 euro). De duurste buffel is een albino en die heeft een waarde van 10 tot 15 x zoveel. De goedkoopste is 15 miljoen. Het aanal witte vlekken bepaald de prijs. Is ie helemaal zwart dan is het minste waard.
Om 13.00 uur was het voor ons wel genoeg geweest en hebben we nog een klein toertje gemaakt in de omgeving. Voordat we naar Rantepao zijn gereden hebben we nog even een stop gemaakt bij een boertje die ook de "tau tau" poppen maakt. Inmiddels zitten we in ons onderkomen en komt de regen met bakken uit de hemel. Het was een enorm enerverende dag die we voor geen goud hadden willen missen. Geweldig!

De tijdelijke onderkomens
Een aantal kleinkinderen van de overleden vrouw

Zij liggen te wachten om gegeten te worden
Deze buffel is geofferd en zal in stukken worden gehakt
Foto boven: Verse buffelkoteletjes                                          Foto onder: Babi Piong
Foto onder: deze man maakt een "tau tau" pop van een gele houtsoort "nanka"

donderdag 27 juni 2013

Tana Toraja

Het was vanmorgen heerlijk wakker worden met de "Erotic Mountain" voor onze neus. Na het ontbijt zijn we naar Makale in Tana Toraja, het land van de eeuwige koningen en de buffels, gereden. Bij het binnenrijden van dit prachtige deel van Sulawesi valt direct op dat de traditionele huizen en rijstsschuren heel anders gebouwd zijn dan elders. Het is een prachtige architectuur. De "tongkonan" huizen zijn een lust voor het oog. De buffel is een statussymbool. Hoe meer buffels men bezit des te rijker men is. Vooral de albino-buffel is heel veel geld waard. In Tana Toraja wonen voor het merendeel Christenen en Katholieken. De moslims zij hier ver in de minderheid. In Makale is maar één moskee en dat zegt al genoeg. Tana Toraja staat bekend om zijn diverse manieren van begraven van de doden. Na een bezoek aan de dorpsmarkt, waar we onze gids voor morgen Jozef hebben ontmoet, hebben we als eerste de "hanging graves" in Suaya bezocht hier worden de doden in een steile rotswand bijgezet. Vóór de graven staan houten poppen "tau tau" (klein mens) die het evenbeeld van de overledenen dienen te zijn. Daarna zijn we doorgereden naar Tampangallo. Hier werden de doden in een kist in een natuurlijke grot geplaatst. Ook hier staan "tau tau" poppen. In de loop van de jaren verteren de kisten en blijven de botten op de plaats liggen. Als laatste hebben we de "Pohon Tara" bezocht in Kambira. Dit is een grote boom waarin alleen dode baby's worden bijgezet. Men maakt een gat in de boom en het lichaaampje wordt daarin geplaatst en afgesloten. Op weg naar het hotel zijn we gestopt bij een warung waar we de lokale specialiteit "Piong Babi" hebben gegeten. Dit is varkensvlees gekookt in bamboe. Eigenlijk niet echt lekker maar het was het proberen waard. Ook de Sate Babi was niet echt onze smaak. Inmiddels hebben we onze intrek genomen in Hotel Sahid. Ook over dit onderkomen klagen we niet.
Een vrouw op de markt van Makale
De "tau tau" poppen in Tampangallo
Traditionele graanschuren in de buurt van Makale
Deze liggen er al een tijdje!
De "Pohon Tara" waarin de dode baby's worden bijgezet
Een rij "tau tau" voor de hanggraven van Suaya

woensdag 26 juni 2013

Sengkang en Bambapuang

Ondanks dat Al Salami een goor hotel is hebben we toch goed geslapen. Gewoon de ogen dicht en denken aan romantische strandjes zoals Pantai Bira. Bij het wakker worden is het wel een grote desillusie en daarom is het een kwestie van snel wegwezen. Na het het toch redelijke ontbijt zijn we in het busje gestapt, met Ina en Ferry op de achterbank, naar een traditioneel huis in een traditioneel deels vervallen dorp dicht in de buurt van Senkang. Onze eerste gedachte was dat het een heel oud huis zou moeten zijn, gezien de staat en de structuur. Naderhand bleek het herbouwd te zijn in 1995. Het huis is gebouwd op 101 houten pilaren van 2000 kilo per stuk. Na de bezichtiging en een korte wandeling door het dorpje en een koppie koffie van de vrouw des huizes zijn we gegaan naar een plek aan het water. Hier wachtten twee bootjes op ons waarmee we het meer "Danau Tempe" opgevaren zijn. Het is werkelijk een prachtige boottrip naar een drijvend dorp midden op dit uitgestrekte meer. In één van de drijvende huizen zijn we hartelijk ontvangen met een koppie thee en vers gebakken banaan (Pisang Goreng). Daarna weer terug naar het busje. Het hotel was vlakbij  en daar hebben we Ina en Ferry afgezet want die blijven nog een nacht in Al Salami. Brrrrr...wij niet....wegwezen naar een andere plek 80 km verderop in de bergen. We slapen in een lekker hotel, weer met eigen badkamer maar nu een echte, met een prachtig uitzicht vanaf het balkon op de "Erotic Mountain" in het dorp Bambapuang, 25 autominuten van de grote plaats Enrekang. Morgen zetten we onze reis voort naar Makale.






dinsdag 25 juni 2013

van Bira naar Senkang

Het strandavontuur in Bira zit er weer op en we hebben onze rugzakken weer opgepakt. We hebben vandaag naar Sengkang weer twee stoelen onderverhuurd aan twee hele aardige duitse studenten Ina en Ferdinand. We hadden ze al eerder ontmoet in onze "wisma" (guesthouse). We zijn om kwart voor negen weggereden na een fotootje met Santi en Eric van het guesthouse Salassa. Via Sinja, Kadai, Pompanua en Watampone, over een deels beroerde weg langs mooie rijstvelden, reden we om vier uur Sengkang binnen. En toen nog op zoek naar een redelijk hotel. Vanmorgen hadden we al te horen gekregen dat alles volzit. Er zijn maar 3 hotels in deze grote plaats. Dus het werd even spannnend. We hebben een "hotel" gevonden maar het is meer een hol dan een hotel. De kamers van Hotel El Salam II, wij noemen het Hotel El Salami, zijn niet echt schoon dus hebben we de schoonmaakster de vloer opnieuw laten dweilen en het beddegoed en handdoeken laten verversen. Maar de muffe lucht blijft wel hangen. Helaas...we hadden geen keuze. We doen vannacht onze ogen dicht, knijper op de neuzen en denken aan morgen als we naar het prachtige meer gaan met de drijvende traditionele huizen want daarvoor zijn we in Sengkang. Daarna gaan we rap de bergen in naar Bambapuang waar we een mooi en goed hotel, met een prachtig uitzicht, hebben geboekt.
Uitgezwaaid door Eric en Santi van guesthouse Selassa in Pantai Bira
Prachtige panoramas onderweg naar Sengkang
Foto boven: Soms zijn de wegen bar slecht.        Foto onder: het holhotel van Sengkang brrrrrrr

maandag 24 juni 2013

Snorkelen

Voordat we morgen verder reizen hebben we er vandaag een waterdag van gemaakt. Vanmorgen om half 10 zijn we met het bootje van kapitein Jarga naar het eilandje Pulau Liuklanglu gevaren. Een stukje voor het strand lag ie de boot stil en konden wij in de zee springen. Wetsuit aan, schoentjes aan en de duikbril met snorkel op en ploep.......met het hoofd naar beneden en genieten maar van het koraal en de visjes. De stroming was behoorlijk dus we hoefden alleen te maar dobberen en zo werden we vanzelf verderop gebracht waar het bootje inmiddels ook naar toe was gevaren. Het koraal is mooi maar we zijn op mooiere plekken geweest. Ook was er niet echt veel vis maar dat had blijkbaar te maken met de stroming, zei men. Na een uurtje snorkelen heeft hij de boot aangelegd op het strand van het eilandje. Daar hebben we gerust en gegeten. Een heerlijke vismaaltijd. Na de lunch zijn we naar een andere snorkelplek gevaren en daar was het koraal mooier als bij de eerste plek. Na het snorkelen terug naar het strand om even lekker te liggen en te genieten van het witte poederzand. Morgen reizen we naar Sengkang. Een uurtje of zeven in het busje.


Foto boven: Lunchen op Palau Liungklanglu.                             Foto onder: prachtig koraal

zondag 23 juni 2013

De Kajang

Ook vandaag is Natasha weer in ons busje gestapt voor een bezoek met ons aan de Kajang. Dit is een stam die leeft in het gebied tussen Bira en Sinjai. Het dorp ligt in de streek Tana Towa wat betekent: "de plek waar de mens is geboren". De mensen van de Kajang zijn geheel in het zwart gekleed omdat het leven in de duisternis is ontstaan en dat zij kinderen van de hemel zijn.  In hun traditie gaan de kinderen niet naar school maar tegenwoordig gaan er wel, niet allemaal, maar dan zonder schooluniform. 
Drie van de dorpen worden bestuurd door de "Amma Towa". Dit is de geestelijke leider die door de bevolking wordt gekozen. Bij die keuze gaat men af op de mystieke tekenen. Ze noemen zichzelf moslims maar ze bidden nooit omdat de islam onderdanig is aan hun eigen geloof. Tijdens de ramadan vasten ze maar 3 dagen. Ondanks dat de Kajang geisoleerd leven is het toch mogelijk ze te bezoeken. Het hoofd van het dorp, de "Kepala Desa"  moet daarvoor toestemming verlenen.  We werden vriendelijk ontvangen door zijn vrouw. Na ons verzoek werden we geheel in het zwart aangekleed inclusief een mannelijk hoofddeksel. Na betaling van RP 50.000 pp donatie mochten we verder richting het geisoleerde deel van het dorp. Bij de ingang heeft Johnny de minibus geparkeerd en dan is het ong. 1 km lopen, over een bar slechte weg van rivierkeien, naar het dorp. Gemotoriseerd verkeer mag daar niet komen. De Kajang hebben een paard als vervoermiddel. Ze wonen dicht bij de natuur en lopen daardoor altijd op blote voeten zodat ze contact met de aarde hebben. Ook bijv. het kappen van een boom is verboden en wordt bestraft.
Er waren niet veel mensen op straat omdat er, in het huis van de Amma Towa, een bijeenkomst was over een probleem in het dorp. Wij mochten bij de ingang wachten om wat foto's te nemen van aankomende dorpelingen. Fotograferen is alleen buiten toegestaan. Wegens de vergadering mochten we niet binnen kijken. Wel zijn we uitgenodigd door de buurvrouw om bij haar in het huis te kijken. En ze bezitten werkelijk helemaal niets. Geen elektra dus geen radio, tv of andere apparaten. Ze zitten en slapen op de grond en gekookt wordt er op een heel klein houtoventje. Ondanks hun geisoleerde bestaan is de Kajang zeer gastvrij. Na een kleine wandeling door het dorp zijn we met onze  indrukken van deze bijzondere stam weer richting Pantai Bira gereden met onderweg een eetstop in een warung.


De buurvrouw van de Amma Towa

zaterdag 22 juni 2013

Pinisiboten


Na het lekkere "bananapancakeontbijt"  en een kop thee zijn we in Joni's minibus gestapt om een bezoek te brengen aan Tanaberu. Gisteravond hebben we de gezellig kletsende, prima engels sprekende, bereisde, duitse Natasha ontmoet. Een aardige vrouw die ook in ons busje is gestapt. Zodoende hebben we weer één stoel onderverhuurd. In het dorpje Tanaberu aan zee worden Pinisiboten gemaakt. Deze houten boten,  groot en klein, worden volledig met de hand gemaakt zonder tekening. Bij de bouw van een grote boot waren 7 werkers bezig die de boot in 2 jaar afmaken. Het hout wat gebruikt wordt is "Matacucing". Dit is erg hard hout van Sulawesi. Ze noemen het ook wel "kayu besi" (ijzerhout).
Terug richting Bira maar nu naar Bira-village. Een traditioneel dorp, strak aan de woelige zee, waarbij we wandelend door het schillderachtige dorp erg vrolijk werden aangesproken. Voordat we gingen lunchen op een prachtige pek, zijn we nog even links naar beneden afgeslagen om nog een bouw van Pinisiboten te kunnen zien. Hier worden twee hele grote boten gebouwd. Enorme schuiten. Hier werken 15 mensen die zo'n boot in 1 jaar in elkaar timmeren. Daarna hebben we een bord nasi goreng gegeten met een grote fles bier op een prachtige plek met een prachtig uitzicht op de prachtige zee. 
In de loop van de vroege middag zijn we naar het witte zandstrand gelopen om lekker te badderen in het kristalheldere water. Terug in het guesthouse, lekker even op bed om te relaxen en daarna onder de frisse douche op de gang. De "handdoek" doe ik gisteren kreeg toegewezen gaf me gisteren al het gevoel of ik me af stond te drogen met een deurmatje dus die gaan we maar eens even inruilen voor een echte. Misschien was het wél een deurmat en hebben ze zich vergist...en och het is en blijft Indonesië.





vrijdag 21 juni 2013

Makassar - Bira

We werden vroeg gewekt door een gezamenlijk concert van diverse moskeeën. Zo heel erg was het deze keer niet omdat we toch vroeg op moesten staan voor de rit naar Bira.
Met de taxi naar het busstation 10 km verderop en dan in een Kijang. Dit "busje" wacht net zo lang tot ie vol is en dat is met z'n twaalven als sardientjes, met tomatensaus overgoten, op elkaar gestapeld zonder airco. En dan 6 uur hobbelen naar het eindpunt met ook nog een overstap in Bulukumba.
Nee..nee..deze keer effe niet...dus dat hebben we niet gedaan. We hebben Leo gebeld of ie wat voor ons kon regelen.
Uiteraard geen probleem. We hebben een minibusje met chauffeur samen voor 7 dagen gehuurd. Hiermede voorkomen we niet alleen het sardientjessyndroom maar ook het probleem van het verdere vervoer naar Tana Toraja in het midden van Sulawesi. Vanuit Bira naar dat deel van het eiland gaat er geen openbaar transport. Dat kan alleen met een privéauto en dan is een huur van 7 dagen voordeliger en ook een stuk prettiger. En hij heeft ons tips gegeven die niet in de boeken staan. Om 8 uur vanmorgen stond "Joni de driver" klaar met zijn minibusje.
Via Takalar, Jeneponto (hier vangen ze zeegras en dat drogen ze voor de parfumindustrie) Bantaeng en Bulu Kumba  zijn we in 6 uurtjes naar Pantai Bira gereden. Het guesthouse Salassa hadden we al via internet geboekt maar dat was achteraf niet nodig want we waren de enigen. Ook Johnny heeft een bedje hier geregeld. Het is basic. Een goed matras, koud water, een ventilator en incl. ontbijt voor RP 100.000
Dit Guesthouse staat bekend om zijn lekkere eten dus dat gaan we vanavond maar eens uitproberen.
Morgen gaan we een halve dag met Joni rondtoeren en de middag gaan we gebruiken voor het opdoen van de vitamine Z op het strand. We blijven in Bira 4 nachten.