Translate our blog in your language.

Japan Kanto and Tohuku

Japan Kanto and Tohuku
Onze reis naar Noord Japan: Tokyo-Kanto-Tohuku (klik op de foto)

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

vrijdag 30 november 2012

Semarang

Gisteravond hebben we ons nog even culinair verwend met diverse hapjes bij een eetstal op de hoek van de straat. Vooral de snacks zoals "apolo" - "jadahblondo"  en vooral "owol" waren heerlijk. "Owol" is gebakken banaan met kokos, hagelslag en kaas.
Linksboven op het gele bord ligt de kippenvel-sate
Dit is de heerlijke "owol"
Wij zouden het een lekker toetje vinden maar in Solo noemen ze het een snack. Ervoor hebben kippenvel-sate met rijst gesmikkeld. Ook lekker!
Vanmorgen om 11.00 uur hebben we een taxi genomen naar een travelagency want daar heeft Wahyu voor ons een minibus naar Semarang geregeld. Om 12 vertrokken en drie uur later in Semarang. Een hotel hadden we van internet maar dat was een foute keuze. Een donker en stoffig hotel in een buitenwijk. Dus hebben we weer een taxi gebeld en naar een ander hotel. Veel beter maar helaas ook een beetje ver van het oude centrum. Dat wordt veel taxiwerk hier. Inmiddels is het slecht weer en kom het water met bakken ut de hemel. We hadden het plan om maandag met de boot naar de Karimunjawa eilanden te gaan om te snorkelen maar waarschijnlijk is dit niet mogelijk vanwege het onbestendige weer. Dan gaan we zondag maar met de trein weer terug naar Solo want daar staat onze felgekleurde souvenierstas geparkeerd.

donderdag 29 november 2012

Schaduwpoppen

Na het verorberen van de verschrikkelijke cobra zijn we in de taxi gestapt naar de Universiteit. Voordat we gingen eten kregen we een tip van één van de werkers hier in het guesthouse dat er een performance werd gegeven van een schaduwpoppenspel. 
de Sinden (zangeressen) aan de "goede kant"
De poppenspeler met zijn aangever
Dit is een eeuwenoude traditie op Java die steeds minder opgevoerd wordt vanwege de kosten. Dus wij daar naar toe. De voorstelling werd gegeven in een grote open ruimte met een prachtig plafond van houtsnijwerk. In de midden van de vloer staat een groot scherm met een felle lamp erop gericht. Aan de ene kant en dat noemen ze de "goede kant" staan stoelen en feauteuils opgesteld en wordt het spel gespeeld met de poppen, zangeressen en een gamelanorkest. Eén persoon speelt alle persoonlijkheden/pop met stem. Het is een soort hoorspel met vertoning van poppen en muziek. Voor ons erg jammer dat we het niet konden verstaan. Tijdens de voorstelling worden hapjes en thee gratis bij je neergezet. Maar wij vroegen ons wel af waar nu die schaduwen zijn want die waren niet te zien. Nou, die zijn aan de achterzijde en dat is de "slechte kant" te zien en dus daar kan je het echte "schaduwpoppenspel" gadeslaan. 
Hier zitten en liggen de "gewone" mensen op de vloer. Maar eigenlijk is deze kant het meest origineel. Het is geweldig ook dit mee te maken. Deze performance, die de gehele nacht duurde, is betaald door een rijke chinees. Het schaduwpoppenspel is een hobby van hem. De gemiddelde kosten van een spel is 10 miljoen rp (850,00 euro) en dat is veel geld voor hier. Wij zijn na een dik uur weer teuggegaan naar het guesthouse. Vanavond gaan we op zoek naar weer lekkere hapjes en morgen nemen we de bus naar Semarang.

Cobra

Het was me het avondje wel. Heel erg verrassend. Wahyu, die aardig jongen van het guesthouse, heeft ons meegenomen naar een paar plekkies waar je, als je het niet weet, nooit komt.
We zijn eerst naar een straat gelopen met een aantal Warungs. Eigenlijk niks bijzonders maar in één van die stalletjes hebben we weer een typisch gerecht van Solo gegeten: Nasi Liwet.
Nasi Liwet - links met stukjes kip en rechts met een stuk poot
Witte rijst met kip (naar keuze stukjes filet of een stuk poot), een gemarineerd ei en groenten. Dit alles overgoten met gekookte kokosmelk en geserveerd op en bananenblad. Het is een zoet overheerlijk gerecht.
Daarna zijn we helemááál naar de andere kant van de "kraton" gelopen. Wat een eind zeg. Op een gegeven moment op een donkere hoek van de straat stond een stalletje met weinig licht. En hier wordt gegeten..........COBRA.




Wij zijn aangeschoven op een houten bankje en hebben uiteraard deze slang besteld. De cobra wordt met een slangenval gevangen in de rijstvelden. In de eetstal op de grond ligt een zak met een aanta cobra 's. Ter plekke in het stalletje wordt ie uit die zak gelokt en mag ie nog even dreigen met z'n kop en dan ineens......pang......wordt zijn kop eraf gehakt. Maar hij leeft nog! Dan laat de beul het bloed in een glas lopen. Hij leeft nog steeds! Hij hangt 'm op aan een haak en dan gaat ie 'm villen. Dit is een zwaar karwei omdat de huid heel sterk is. Hij beweegt nog steeds!  
de cobra beweegt nog steeds
Dan trekt ie de ingewanden eruit, die vallen in een bak. Hij beweegt nog steeds! Als laatste wordt vanuit zijn nek de ruggegraat er langzaam uitgetrokken. Dit lijkt op een lange fijne draad. Dat wordt in het glas met bloed gedaan en ........voor de liefhebber......opgedronken. Het ruikt zoet maar we hebben er maar niet van gedronken. Ná het verwijderen van de ruggegraat is de cobra pas echt dood en kan ie in stukjes worden gehakt om daarna in de pan te verdwijnen. Na het bakken wordt er zwarte peper overheen gestrooid. En natuurlijk hebben we het gegeten. De smaak heeft iets weg van octopus. Het kost 35.0000 rp (ca. 3 euro) per slang. incl. een beker water om ' m weg te spoelen.
Het lag wat zwaar op de maag maar dat zal niet aan de slang hebben gelegen maar meer aan de manier van bakken.

woensdag 28 november 2012

Solo (Surakarta)

Tegenwoordig is het een stad van Indonesië maar vóór 1945 was het een land binnen Java met een heuse koning. Deze sporen zijn nog duidelijk zichtbaar. Het "kraton" is het paleis, de voormalige residentie van de koningen en al de vrouwen. Solo vh Surakarta is zeker anders dan de andere plaatsen waar wij zijn geweest. Een voorbeeld is dat hier iedereen staat of op de grond zit te eten waar in andere plaatsen men op plastic krukjes zit. De mensen hier zijn van de stilte. Op de grond zitten geeft rust, het is voldoende en hoog genoeg. En een ander verschil is dat ze in winkels en andere tokos helemaaal niet opdringerig zijn zoals in bijv. Yogyakarta.
Vanmorgen zijn we wegwijs gemaakt door Wayuh, een aardige kerel die hier in het guesthouse werkt. Hij heeft ons het "kraton" laten zien dus weten we nu redelijk de weg. Solo is voor ons een culinaire ontdekkingsreis. We gaan het typische voedsel van Solo proberen. Dat geeft ook aan dat Solo een aparte status met een eigenzinnige bevolking heeft gekend.
Vanmiddag hebben we al een voorproefje genomen met het eten van Nasi Rawon. Dit is witte rijst met kleine stukjes gesudderd rundvlees in de jus en verse taugé. 
Nasi Rawon.....het ziet er niet uit maar wel lekker.
Bij een andere warung hebben we Srabi gegeten. Dit zijn pannekoekjes gemaakt van rijst- en kokosmelk gevuld met vruchten of chocolade. Gebakken in een klein soort pannetje op een langzaam vuurtje. Ook een typisch gerecht van Solo. Apart en erg smaakvol.


"Srabi" pannekoekjes met jackfruit, banaan of chocolade
de "Srabi" in de maak
Vanavond lopen we weer richting de "kraton" want daar staan veel eetstalletjes met verrassende gerechten zoals.......dat laten we morgen weten.

dinsdag 27 november 2012

weg uit Jakarta

De homestay Six Degrees in de wijk Cikini is een prima plek om te verblijven. Goede voorzieningen zoals een snel internet en een prima ontbijt. We hebben eerder geschreven over een prima kamer. Dat is wel zo maar het bed was waardeloos. Omdraaien leek wel een bamboeconcert, zo kraakte het.
Precies op tijd vertrok de "Argo Dwipangga Eksekutif" uit stasiun Jakarta-Kota naar Solo-Balapan. In 81/2 uur spoorde deze trein dwars door het prachtige Javaanse landschap naar Solo op midden Java. Een ticket kost 260.000 rp (23 euro) voor 600 km sporen.
Het was een relexte reis in de prima zittende en liggende dikke stoelen van de "eksekutif".
Maar net toen ik (Henk) een slok koffie wilde nemen ging het gevaarte over een wissel met als resultaat een bruingevlekt t-shirt. Na lang poetsen met water en wetties is ie toch schoon gekregen althans de bruine vlek is niet meer zichtbaar.



Om half 5 rolde de trein het hoofdstation van Solo binnen. 
In de trein hadden we al gezocht op internet naar een guesthouse  in Solo. Gevonden guesthouse Cakra, gebeld en gereserveerd. Vanaf het stasiun een taxi gepakt naar Cakra. Een prachtige authentieke plek......met zwembad. Kosten 100.000 rp per kamer/pn.
een sateetje pinda op straat in Solo
De rugzakken in de kamer gezet en op zoek gegaan naar een warung om te eten. Het is een sateetje geworden.

maandag 26 november 2012

Jakarta v/h Batavia

De enige dag in Jakarta voorheen "Batavia". De enige dag en dat is maar goed ook want het is een vieze drukke stad met 7 miljoen inwoners. Met de de trein vanaf station Cikini is het 20 minuten naar station Jakarta Kota. Een kaartje kostte heen 7.500 rp en terug 1.500 rp maar dat was "ekonomi" (harde banken en bloedheet) en heen met airco en zachte banken maar dat wisten we ook niet van tevoren. Opvallend in de trein was dat acht van de tien mensen een mobieltje in de hand had; nummer negen en tien waren wij. Vanuit het stasiun over het grote plein "Taman Fatahillah" loop je zo het oude Batavia in althans wat er nog van over is.
In vogelvlucht.
- het resultaat van 1 1/2 dag Jakarta is een zere strot em volle neus van de uitlaatgassen.
- Batavia is heel erg vervallen. De meeste gebouwen uit de VOC tijd staan op instorten maar er zijn er ook mooi gerestaureerd zoals de "Gedong Galangan VOC". Dit was in die tijd het kantoor van de VOC. Na de restauratie 12 jaar geleden doet het dienst als o.m restaurant.
- de oude haven waar vroeger de VOC boten lagen doet nu dienst als een groot open riool richting de zee waarin het lijkt of de ontlasting van de 7 miljoen Jakartianen daarin terechtkomt. Als je langs de kade loopt dan ruikt het als één grote brede meursloot. Bah!
En dat wordt dan ook 's avonds ook nog in de sfeerverlichting gezet. Hoe is het mogelijk!
op de oude ophaalbrug in "Batavia"
- Ook de "Toko Merah" (het rode huis) is prachtig hersteld. Hier woonde de Gouverneur Generaal Van Imhoff, wie kende 'm niet. En natuurlijk de oude ophaalbrug die ook in een goede staat verkeert.
- het straatbeeld van Jakarta wordt bepaald door veel verkeer, oranje en blauwe tuk-tuk's, slapende en bedelende daklozen. De luchtverontreiniging is enorm en daarom rijden en lopen  veel mensen met een mondkapje op.
Apart genomen.
Op Java bevinden zich zeven Nederlandse erevelden. Hier liggen ruim 24.000 slachtoffers van de strijd in Nederlands-Indië. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte Indonesië als Nederlands-Indië nog deel uit van het Koninkrijk der Nederlanden. In januari 1942 viel het Japanse leger het land binnen vanwege de rijkdom aan grondstoffen. In die zware tijd werden de Nederlandse burgers ondergebracht in kampen en vele krijgsgevangenen werden gedwongen te werken aan de Birma-spoorlijn. Op het ereveld Menteng Pulo liggen slachtoffers die de verschrikkingen van de Japanse kampen niet hebben overleefd, alsmede vele Nederlandse militairen van o.a. De "7 December Divisie".
het ereveld Menteng Pulo
Met een tuk-tuk zijn we daarheen gebracht. De poort was gesloten maar na aanbellen en de uitleg dat wij Nederlanders zijn mochten we naar binnen. Het was indrukwekkend!
met de tuk-tuk naar het ereveld Menteng Pulo

zondag 25 november 2012

van Bogor naar Jakarta

Ons pension in Bogor is tegenover de ingang van het treinstation gelegen. Dus erg gemakkelijk om van Bogor naar Jakarta te reizen. Nou vergeet het maar! Door de hevige regenval van de laatste dagen is een deel van de rails verzakt en daardoor is het station van Bogor niet bereikbaar. Wij gevraagd op straat hoe dan? "Neem de angkot no. 03 en die brengt jullie naar het dichtsbijzijnde station waar de treinen wel rijden naar Jakarta".
Oké, wij opgevouwen met de rugzakken en de felgekleurde souveniertas in de groene angkot op weg naar dat station. 
opgevouwen in de groene angkot no. 03
Nou dus niet! Na 20 minuten werden we gedropt bij een busstation. Hier weer gevraagd. "Jullie moeten de minibus naar station Depok hebben en die komt zo". En ja hoor, wij ingestapt in dat barrel met een zalige ventilatie via de roestgaten want het was bloedheet in dat ding. 


Wat zegt u?..........."ik ben 87"

In dat bussie stapte op een gegeven moment een oude mevrouw in en die begon in het nederlands tegen ons te praten. En die vertelde onder meer: "Ik ben 87 en ik heb vóór de oorlog met de Jappen gewerkt voor mevrouw De Ruiter-de Wild". Wie kent die nou niet? Het bussie vol, aangekomen in Depok zegt een aardige mevrouw achterin: "zometeen moeten jullie overstappen in een blauwe angkot no. 06 want deze minibus gaat niet naar het station". Pufffff  en we waren al doorgezweten. "Maar ik help jullie wel want ik moet ook daarheen". De eerste 7 blauwe angkots waren afgeladen. In de achtste konden we er nog net bij ware het niet dat mijn linkerbeen op de felgekleurde souveniertas, bijna buiten boord hing. Opgevouwen bereikten we station Depok. En daarna met de trein naar Cikini, een wijk van Jakarta. Dat was een makkie maar het vinden van het hostel weer niet. Anderhalf uur gezocht en toen maar gebeld en met de taxi erheen. Prima plek, fijne kamer, fijne mensen. Volledig uitgeblust onder douche en ons lijf te ruste gelegd op bed. Morgen gaan we o.a. naar Batavia maar eerst vanavond een lekker biertje aan de bar!
groeten uit Jakarta

zaterdag 24 november 2012

de vuile was

Als we weer eens na een dag of vijf op een plek zitten waar we wat langer blijven dan laten wij de was doen.  Dat wilden we hier in Bogor ook ware het niet dat ze veel te veel geld vragen. In Jogja 5000 rp voor 1 kilo wasgoed en dat is wat je hier betaalt voor 1 tshirt, maat L. Dus dan maar niet en achteraf een juiste beslissing dat we onze onderbroeken hier niet hebben laten wassen.
We hebben al eerder geschreven dat de rivier, die langs ons pension loopt, gebruikt wordt voor meerdere doeleinden. Ook voor de was? Het zal toch niet!
LAUNDRY SERVICE BOGOR
een andere kijk op "Buitenzorg"

The gong factory

We zouden eigenlijk vandaag Bogor verlaten maar de beoogde homestay in Jakarta was volgeboekt en dus blijven we één dag langer hier. Morgen hebben we wel een kamer kunnen reserveren. Om de dag te vullen zijn we vanmorgen naar een piepklein fabriekje geweest waar ze nog op traditionele wijze gongs en gamelan-instrumenten maken. Het heet gestookte plakaatje brons wordt met hamers van vijf kilo per stuk uitgeslagen tot de juiste grootte.

flink slaan op dat stukkie brons.....hard werken!
Heen met de angkot en terug te voet want wandelend is toch het meeste te zien. Onderweg naar de oude stad (kota) kwamen we ook nog langs een leuke jeansshop maar spijtig genoeg hadden ze mijn maat niet. Dan maar geen broek of shirt. 
jeansshop in Bogor
Na een bordje eten (nasi putih dengan sapi) waren we op tijd weer terug in het pension want het zal ongetwijfeld vanmiddag weer gaan regenen in "Raincity Bogor". Morgen gaan we echt weg hier want er valt voor ons niets meer te beleven.

vrijdag 23 november 2012

Bogor

We zijn in Bogor, de regenstad van Java. Deze stad staat vooral bekend om de grote botanische tuin midden in de stad. Dwars door de oude stad dus ook dwars door de tuin loopt een snelstromende rivier die voor vele doeleinden wordt gebruikt.
Een klein gedeelte van de botanische tuin 
De rivier in Bogor..........in gebruik voor velerlei doeleinden
Na het ontbijt, bruine boterhammen met chocoladepasta en jam, uit de supermarkt, zijn we naar de ingang van de "Kayun Raya Bogor" gelopen. We dachten dat we daar wel even naar toe zouden lopen maar dat viel toch nog een klein beetje tegen. Maar het is daar schitterend om rond te lopen. Het is een oase van rust midden in een vieze drukke stad. Eigenlijk is het een groot park waarin alle bomen staan die in Indonesie voorkomen. In het park staat ook een orchideeënhuis "Rumah Anggrek".


Prachtige orchideeën
Het is een genot om daar te wandelen. Er worden daar 517 van de 5000 soorten die voorkomen in Indonesië, gekweekt. Ook het presidentiële paleis is een onderdeel van de "Kayun Raya". Wandelend door het park hadden we weer de zeer trieste constatering dat het een smerig volk is. Enig respect voor de natuur is er absoluut niet. Zelfs in het park laat men het afval gewoon vallen waar men op dat moment is. En een blik in de rivier is helemaal ongelofelijk. Wat een troep en viezigheid. Jammer! Men leeft vandaag en morgen zien we wel weer.
Bogor heette in de koloniale tijd "Buitenzorg". De vele Hollanders die in Batavia, het tegenwoordige Jakarta, woonden ontvluchten deze grote warme stad regelmatig om in "Buitenzorg" (buiten de zorg) te rusten en te genieten in het koelere klimaat.
Na een hapje eten in de warung was het weer tijd voor een middagje in de rusthouding. Inmiddels regent het weer gepaard gaande met onweer. Het regent elke dag in Bogor. In de morgen mooi weer en in de middag en avond regen. Veel regen.

De Puncakpas

Gisteren hebben we Bandung achter ons gelaten. Omdat er geen treinen rijden van Bandung naar Bogor hebben we de reguliere "ekonomi" bus gepakt. De rugzakken "bagasie" onder in de bus en de felgekleurde souveniertas op de bank naast ons.
dit is de felgekleurde souveniertas 
op weg naar de regenstad Bogor
Via de Puncakpas met de schitterende theeplantages zijn we in 5 uurtjes naar Bogor gereden. Als de bus ergens stopte, en dat gebeurde dikwijls, stapten direct straatverkopers aan boord. Ze stappen aan de voorkant in en rijdend achter weer uit. We hebben ze niet geteld maar het waren er zeker vijftig. Van aanstekers, zaklampen en stripboeken tot eten en drinken. Ze proberen van alles te slijten en regelmatig met succes, vooral de hapjes en de flesjes water. Afvalzakjes en non-smoking kennen ze niet dus alles wordt op de grond gegooid. Achter/naast ons ging een klein manneke over zijn nek, was niet lekker "sakit" en ook de kots werd met een doek onder de bank naar de zijkant van de bus geschoven. Later moest ie nog een keer en dat deed ie dan maar in een plastic zakkie gekegen van de buurvrouw. Aan de rand van Bogor zijn we uitgestapt. We werden gelijk aangevallen door allerlei figuren die ons wel naar een hotel wilden brengen. Nou effe niet, effe rustig de Lonely Planet erop naslaan. We moesten helemaal aan de andere kant van Bogor zijn. En deze stad is ook weer heel groot. Gevraagd aan een taxi: "dat is wel 10 km en dat kost 150.000 rp". Dat is te duur en dus naar de overkant van de straat. Daar staan plenty van die kleine bussies (angkots). Gevraagd met de straatnaam op een brieffie en we zijn voor 40.000 rp in de buurt van het treinstation uitgestapt. En inderdaad het was zeker een half uur rijden. We hebben daar in de buurt snel een slaapplek gevonden, pension Abu.  Een goede schone kamer met prima bedden. Inmiddels was het weer gaan regenen dus lagen we tijdig te bed. Morgen weer een dag.

Bandung

De afgelopen 2 dagen hebben we Bandung, de derde stad van Indonesië verkend.
In vogelvlucht.
- Bandung is ook weer een erg drukke stad waarbij het oude deel ook erg vies is.

- de mensen op straat zijn jammergenoeg niet echt vriendelijk en behulpzaam.
- de becaks zien weer anders gepimpt dan bijv. In Jogja
- dat hier hollanders hebben gezeten is duidelijk waarneembaar aan de bouwstijl van diverse panden.
- de spoorlijn splitst de stad. Ten noorden het nieuwe Bandung met de brede wegen en de wijken met de statige huizen uit de koloniale tijd en veel hotels en ten zuiden de oude stad waar het vies en druk is maar ook hier zijn hollandse sporen waarneembaar.
- eten:  niet alleen javaanse gerechten maar ook sundanees. Beide erg lekker maar zijn wel heel verschillend.
- een stad met niet veel highlights  maar wel een paar hele leuke zoal Udjo's angklung, de wayangpoppenmakerij en de koffiefabriek. En natuurlijk de hollandse architectuur.
- de taxi's zijn goedkoop, de prijs is gelijk aan de becak en is comfortabeler. Eén kort ritje in zo'n karretje is leuk maar ze zijn té klein en het kappie té laag voor lange europeanen.

Apart genomen.
Door de oude stad van Bandung lopende valt het op dat men op allerlei manieren probeert zijn kostje te verdienen. Overal waar we nu geweest zijn op Java lopen straatverkopers, rijden becaks en staan er veel warungs of andere eetstalletjes. Dat beeld is gewoon. Als je in Bandung op de motor bent en je krijgt problemen met bijv. een vuiltje in de  carburateur dan staat de oplossing op straat en dat hebben we nog niet eerder gezien.

donderdag 22 november 2012

Koffie met taart

Eerst de koffie.....
De oude voorgevel van de fabriek "Kopi Aroma" 
Jacqueline krijgt uitleg van de enthousiaste eigenaar
Midden in de oude stad van Bandung staat een nog volop in werking zijnde oude koffiefabriek "Kopi Aroma". Hier wordt de koffie nog op een houtvuur gebrand. Een langzaam maar traditioneel proces. De koffie wordt eerst 8 jaar opgeslagen en dan verkocht in o.a. de eigen kleine winkel in de fabriek. De fabriek is opgericht en gebouwd in in 1936. De huidige eigenaar (tweede generatie) heeft ons tussen zijn drukke werkzaamheden het proces erg enthousiast uitgelegd. Zijn ouders spreken nederlands en hij ook een beetje. Hij is supertrots op zijn fabriek en dat die sterk en veilig is gebouwd door de nederlanders. Ook in de fabriek zijn er nog hollandse dingen te herkennen zoals oude fietsen en een degelijke meterkast. Tijdens ons bezoek van een halfuurtje stond de winkel steeds vol met koffiekopende  mensen. En uiteraard zit er in onze felgekleurde souveniertas ook een pakkie koffie met opdruk in het......nederlands.
en dan de taart.
lekker hoor!
In de toko Kue wordt "Haagse klappertaart" gemaakt en verkocht. Deze bijzondere lekkernij wordt gemaakt van de kokos uit de bekende noten "kelatan" of wel de klappers. Het is een soort pudding met stukjes kokos met daarop kaneel (kayu manis) gestrooid.

woensdag 21 november 2012

Saung Angklung Udjo

Het is onze laatste dag in Bandung. Enkele dagen voordat we uit Spanje vertrokken hebben wij heerlijk indisch gegeten bij onze vrienden Paula en Ruud. Beiden met indonesisch bloed. Toen kregen wij een tip. "Als jullie in Bandung zijn dan is een bezoek aan de Saung Angklung Udjo een must want dat is zó leuk!". 
De gamelan-bespelers
De dirigent wijst de nummers aan de angklung......rammelen maar!
Uiteraard hebben wij deze tip onthouden en wij zijn er vanmiddag geweest. Het was helemáááál super! Het is een kunstkring en muziekschool opgericht in 1966  waar kinderen al heel jong de angklung leren bespelen. Ook worden er dansen, zoals de Maskerdans, geleerd en opgevoerd. Momenteel zijn er 500 leerlingen. Dit bamboeinstrument is ontwikkeld door de reeds overleden oprichter Udjo Ngalagena en zijn oom Uum Sumiati. Udjo wordt dagelijks Abah Udjo, de "legende angklung" genoemd. Voor toeristen worden er 11 korte demonstraties gegeven waarbij de achtste heel bijzonder is want dan krijgt iedereen een angklung met een nummer erop toebedeeld en dan wordt op aangeven van de zoon van Udjo verschillende liedjes gespeeld. Er zijn 7 verschillende angklungs met ieder een andere toon. Eerst was het oefenen en daarna met zijn allen op aangeven van een signaal met de hand of het nummer van je angklung het instrument bewegen. De angklung heeft vijf hoedanigheden: 5xM, Mudah (gemakkelijk),  Murah (goedkoop), Mendidik (educatief), Menarik (aantrekkelijk) en Masal (massaal). Het lijkt op met z'n allen rammelen maar dan wel in harmonie. Fantastisch!
Spelen met een angklung......daar word je vrolijk van!
Allemaal heerlijk spelende kinderen op de angklung
De zoon heeft van zijn overleden vader de boodschap gekregen om als missie het bestaan van aungklungmuziek over de hele wereld te verpreiden met de hoop dat langs deze muziek de vrede in de wereld waarin wij leven en waar wij van houden te verwezenlijken. Al je daar zit en je ziet al die vrolijke kinderen spelen op dit eenvoudige maar prachtige instrument dan wordt je zelf ook erg blij. Het werkt ontspannen en het is heerlijk om te spelen, te horen en te aanschouwen. Ter afsluiting van de bijna 2 uur durende voorstelling werd er samen met de kinderen gedanst. Ruud en Paula: erg bedankt voor deze geweldige tip. We hebben ervan genoten en we hadden het niet willen missen.

Wayangpoppen

Niet alleen in de middag maar ook gIsteravond heeft het ook weer flink geregend. De temperatuur is beduidend lager dan in Yogya. Hier in Bandung 27 graden en daar in Yogya tussen de 34 en 37 graden. Maar ondanks de nattigheid zijn we er toch op uitgetrokken. Regenjasjes aan en gaan.
Wat een vakmanschap!
We lazen een reisverslag op internet met daarin een bezoekje aan een kleine wayangpoppenmakerij. Moeilijk te vinden want het wordt nergens in de boeken vermeld. Dit maakte ons extra nieuwsierig dus gingen we op zoek. Heel toevallig kwamen we een man tegen op straat die ook nog een klein beetje hollands sprak. Wij vragen naar het adres en of hij het misschien kende, ja hoor en hij heeft ons er heengebracht. En inderdaad als je het niet weet vind je het nooit. In een kampung door kleine steegjes, linksaf, rechtsaf, rechtsaf, linksaf weer linksaf en zo nog een paar keer. Hij maakte een dichte ijzeren poort open en daar zaten 2 mannen onder een golfplaten afdakje de poppen te maken en te beschilderen. Geheel met de hand, er komt geen machine aan te pas.
We werden heel vriendelijk begroet en gastvrij ontvangen. "Koppie thee?",  "ja lekker doe maar".
de pop geheel rechts in het rood zit bij ons in de tas
Ondertussen legde hij uit hoe zij de poppen maken van acaciahout. Een lichte houtsoort met hele dichte nerven dus goed geschikt om te carven. Alleen het hoofd kost al 2 dagen. En dan het beschilderen. Met een heel klein kwastje. Een kleur opbrengen en drogen, andere kleur en drogen en zo door tot alle kleuren erop zitten. Achter de werkplaats is een ruimte waar alle gemaakte poppen staan. Kleine en grote prachtige poppen. Een lust voor het oog. Aan iedere pop hangt een kaartje met de karakterbeschrijving. En wij konden het natuurlijk niet laten om er één te kopen en daarmee ook deze hele vriendelijke mensen een centje te laten verdienen. De prijs is flink lager dan in de winkels. Weer een plekkie bezet in onze fel gekleurde souveniertas.

dinsdag 20 november 2012

onbetrouwbaar

Gisteravond zijn we op de trein gestapt naar Bandung. Maar ook dit heeft een verhaal......
Enige dagen geleden hebben we na info op het treinstation van Yogya kaartjes gekocht.
"Bisnis"
Een voorbeeld van holandse roots
Omdat de "eksekutif" nogal koud was door de airco vroegen we wat de "bisnis" was. "oh sir dat zijn dezelfde stoelen maar dan geen airco maar ventilators. Hij liet zelfs een foto zien van het "bisnisrijtuig" met inderdaad dezelfde prima verstelbare stoelen als "eksekutif. Dus "bisnis" geboekt. Gisteravond stapten we in en het eerste wat Jac. zei is " joh dat zijn geen stoelen maar gewone banken". En ja hoor ....toen ik dat zag moest ik gelijk denken aan de banken in het dieselboemeltje van Valkenburg naar Vaals in de zeventigerjaren. Verbaasd en ook ontgoocheld gingen we zitten....op de krakende banken waarvan de springveren in de rugleuning prikkend voelbaar waren. De ventilators zorgden ervoor dat we bijna uit ons shirtje waaiden.. Och....nog 8 uur te gaan. We hebben wel wát geslapen maar dat was meer door de vermoeidheid. Het is bekend dat onbetrouwbaarheid in dit land een terugkomend fenomeen is en dat we altijd alert moeten zijn maar dat zelfs de treineninfomeneer ons in de maling neemt is toch wel het toppunt. Vanmorgen om half zes stapten we de "Lodaya" uit. Rugzakken op, souvenirtas mee en op zoek naar een slaapplek. En dat was niet eenvoudig. We zijn eerst naar de "losmenwijk" gelopen, volgens de Lonely Planet. Daar hebben we 2 slaapplekken bekeken maar die waren zó goor dat we toch maar bij een hotel zijn binnengelopen. Bij de eerste losmen werden op bed duidelijk andere activiteiten gepleegd dan slapen door backpackers. Nu hebben we een prima slaapplek gevonden. Wel duurder dan gewend maar schoon, goede bedden en warm water want in Bandung is het duidelijk koeler dan in Yogya. De prijs per nacht 260.000 rp incl. ontbijt. Vanmiddag hebben we, in de regen, door de oude stad van Bandung gelopen. Opmerkelijk zijn diverse panden die gebouwd zijn onder hollandse architectuur. Een mooi voorbeeld is het hotel Savoy Homann en de residentie van de Gouverneur maar ook kleinere pandjes zoals een koffiehuis.

maandag 19 november 2012

"Puyuh bakar"

Vandaag is het laatste dag in Yogja. Een gedwongen lange dag wegens de volgeboekte treinen. Rond het middaguur zijn we gaan wandelen naar de dagmarkt want daar is altijd wel wat te zien en te eten. In een stalletje hebben daar lekker en gezellig zitten smikkelen. 
Puyuh bakar 
Gezellig smikkelen
Een bord vol, met witte rijst overgoten met een pittig sausje, groene groenten, een gefrituurd groentekoekje, een hele gebraden kwartel (puyuh) en 5 gemarineerde kwarteleitjes op een stokkie geregen. Het was zalig!
Onze trein naar Bandung gaat om 21.30. Aankomst Bandung 05.30. Dus 8 uur "treinen". Dit keer reizen we "bisnis". Dit is het hetzelfde als "eksekutif" maar dan met ventilatoren en zonder airco. We willen ook dit meemaken want met airco is erg koud. Hopelijk hebben we nu vanavond en vannacht onze sokken niet nodig. We hebben Yogja wel gezien en dus is wachten geblazen. 

zondag 18 november 2012

Kentang

Bali staat bekend om zijn "sawahs" (rijstterrassen) en Java ook om zijn uitgestrekte "paddies" (vlakke rijstvelden). Vanuit de trein fascinerend om te zien. Die dendert dwars door honderden kilometers rijstvelden. Als men het over de terrassen heeft dan spreekt men over rijst maar in de bergen van Dieng is dat anders.
De aardappelterrassen van Dieng 
Javaanse vrouwen tussen de aardappelen
Gisteren toen we de bergen inreden naar het plateau van Dieng viel het ons op dat daar ook bergterrassen waren. Op zich niets bijzonders voor dit prachige land maar door het koelere klimaat worden op deze terassen geen rijst maar vooral aardappelen (kentang) verbouwd. Voor de goede verstaander "errepuls, veul errepuls" (Hoeksewaards dialect). Deze bergrug ligt op dik 2000 meter hoogte en dus is het klimaat een stuk koeler als "beneden" En niet geschikt voor de rijst. In vergelijking met Yogya is het daar heerlijk om te wandelen. Wij hadden dan wel de pech dat het bewolkt en regenachtig maar het was daardoor niet minder mooi.

zaterdag 17 november 2012

Dieng

Hoe het mogelijk is weten we niet maar we zijn niet wakker geworden van de moskee. We waren wel vroeg op omdat we om 7 uur klaar moesten staan voor een dagtour naar het bergplateau van Dieng. Wat later waren we weg uit Jogja. Na een kwartier onderweg te zijn begon de chauffeur zijn keel te schrapen en dat heeft ie de gehele dag volgehouden. Lekker geluidje hoor! Zeker een koutje opgelopen. 
Wat een dampende stank! 
Het prachtige Telaga Warna
Na drie uur rijden was de eerste stop het schitterende zwavelmeer Telaga Warna. Prachtig maar het meurt daar, niet normaal! Doorgereden naar de volgende stop het kratermeer Kawah Sileri. Een stinkende, borrelende en stomende zwavelkrater. Met een doek voor de mond hebben we snel wat kiekjes genomen en na een blik in de krater zijn we snel weggegaan naar het het plateau van Dieng waar lang geleden een grote groep Hindoetempels stond. Nu is er een deel ruine en een deel staat nog aardig overeind. Het is mooi maar niet echt spectaculair. De terugreis naar Yogyakarta duurde 4 uur, een uur langer dan gepland door de hoosbuien onderweg en het vastzittende verkeer in Yogyakarta.
Opmerkelijk.
Bij de laatste  stop vroegen we aan de "schraper" wat de volgende stop zou zijn. "Dit was hét en we gaan nu terug naar Yogyakarta. "Oh...zonder te eten?" zeiden wij. Hij zei: "oh als jullie dat willen dan kan dat, we rijden naar Wonosobo en daar kunnen jullie eten. Onze medepassagiers, twee jongens uit Maleisie, hoefden niet wegens de diaree opgelopen door ondefinieerbaar eten van gisteravond. Wij het restaurant in maar bij het lezen van de prijzen zijn we weer weggegaan. 25.000 rp voor een bord Nasi Goreng. Veel te duur voor ons budget. Tegen de "schraper": "we gaan naar een warung aan de straat". Oké doen we en na een paar minuten zagen we een warung met een bord "Nasi Goreng". Prima, wij aangeschoven aan de wankele tafel en de warungvrouw ging direct enthousiast wokken met rijst, verse groenten en andere ingredienten. Een gebakken ei erbovenop en smullen maar. Totaal moesten we betalen 19.500 rp voor 2 nasi goreng, 2 thee met ijs en een stuk gebakken iets. Wat weten we niet maar het was lekker. In het restaurant had dit 62.000 rp geweest zonder dat gebakken iets. Met de prijzen van de warung kunnen we leven en verder reizen over Java.