Kilometer 0

Dag 6, woensdag 3 mei

Reis Sumatra

Hemelsbreed van West (Pulau Weh Sumatra) naar Oost (Marauke Irian Jaya=Papoea) is Indonesië ongeveer 5100 km lang. Dat is net zover als je in een rechte lijn van Nederland naar Afghanistan zou lopen. 

We hebben vandaag een motor gehuurd en zijn naar het km 0 punt gereden. Hier begint Indonesië en eindigt dit immense land met zijn 17.508 eilanden dus in Papoea. De ene motor een goede en de andere een oud barrel maar er was niets anders. Het resort heeft zelf geen motoren maar bellen lokals van het dorp of ze hun motor willen verhuren. En uiteraard zoals gewoonlijk eerst naar warung voor benzine want de tank is altijd leeg. Na ongeveer 45 minuten rijden zijn we er. En wat we al dachten…een monument van weinig met veel kleding- en eetstalletjes. We jagen de apen weg en nemen een foto. Voordat we weer op de motor stappen en eerst nog wat drinken in een warung. De lucht wordt donkergrijs en na vijf minuten op de gemotoriseerde tweewieler gaat het regenen juist op een stuk weg met alleen bomen en geen huizen. Eerst ff onder een boom en die lekt dus zijn toch maar doorgereden naar de eerste de beste plek met een overkapping. We zijn daar niet de enigen. Het is weer een beetje droog en wij vervolgen onze route naar een wit strand “Pasir putih”. Daar aangekomen zijn we inmiddels weer drooggewaaid. Eerst tanken want dat oude ding van mij is een benzineslurper. Het strand is idd wit zand maar oogt verlaten en slecht onderhouden. Jammer dat ze zo’n mooi strand niet netjes schoonhouden. Er staan wat oude hutjes en er hangen een paar mensen rond en die doen niet veel behalve onderuit hangen. 

We hebben het gezien en gaan 16 km terug naar Sabang, het grootste dorp van Pulau Weh. We eten mie goreng met wat blokjes vis en gaan weer terug naar ons onderkomen. We nemen rust om onze fysieke ongemakken te laten genezen. Eerst bleef ik gisteren met mijn linkerbeen achter de boot hangen met als gevolg een gekwetste kuit en vandaag zag Jacqueline een klein opstapje van 5 cm hoog over het hoofd nadat ze eerst mij had gewaarschuwd…gisteren al...en ging hard op haar plaat….een pijnlijke knie en arm. 

Ik zeg tegen die vrouw van de receptie “ Hebbie misschien een potje rooie verf dan is het handig om dat opstapje te markeren”?

De schouders gaan omhoog met de opmerking dat er geen verf is. Niet zo verwonderlijk want het woord “onderhoud” komt in veel Indonesische woordenboeken niet voor. Het opstapje zal wel ongeverfd blijven totdat er iemand van de staf zijn nek erover breekt. Maar die kans is erg klein omdat zij elke oneffenheid al door en door kennen.

Morgen een rustdag voordat we vrijdag weer de boot en het vliegtuig nemen.

Hopelijk zijn onze pijnlijke plekken weer aan het genezen en we gaan gewoon door!