De keuken, het washok en het matras

Dag 8, vrijdag 5 mei

Sumatra

Het is kwart over zes en mijn smartphone begint te klingelen. Nog ff blijven liggen en dan eruit. We pakken onze koffertjes en rugzakken weer in om te gaan. Ik moet me even opladen want met het koffertje staan veel treden omhoog te wachten en dat twee keer want de geblessseerde arm van Jacqueline kan het tillen nog niet aan. Net als ik klaar ben om omhoog te gaan wordt er aan de deur geklopt en staat er een jongen om onze koffertjes naar boven naar de receptie te brengen. Wat een service! Het komt me heel goed uit want bij de gedachte breekt met het zweet al uit. De taxi staat al klaar en de koffertjes liggen al achterin. Nog even wachten met instappen want de kofferjongen gaat met zijn motor in het restaurant ons ontbijt ophalen. Hij komt terug met een grote blauwe zak met vijf witte doosjes. De inhoud: 5 pancakes, twee omeletten, twee doosjes fruit en een doosje met vier plakken cake. Ons goede contact met de manager heeft er blijkbaar voor gezorgd dat we onderweg niet verhongeren. Echt geweldig! De taxi zet ons af bij haven aan de voorzijde van de wachtruimte. Daar is ook de ticketverkoop. Ik laat onze paspoorten zien, betaal RP 200.000. Ik vraag om een goede plaats, de dame achter het loket is vriendelijk, glimlacht en geeft me twee tickets. De fastboat naar de haven van Banda Aceh ligt er al. Nadat we een deel van ontbijt naar binnen hebben geschoven lopen we naar de boot en stappen in. En zie de glimlachende dame heeft prima plaatsen met extra beenruimte voor ons geboekt. Weer top! “Senang” nemen we plaats en 45 minuten later stappen we van boord. Uiteraard zoals gewoonlijk worden we opgewacht door een horde kruiers en taxichauffeurs. Stoicijns lopen we door met de mededeling dat we eerst moeten plassen. Bij de toiletten gaan we zitten en nemen koffie. Er is weer rust. Dan komt er toch weer een taxichauffeur aanlopen en met hem, zijn naam is Arif, gaan we naar het vliegveld. Onderweg lult hij de oren van ons hoofd. Als men in de gaten heeft dat we taal spreken dan gaan ze los. Beter is om te laten blijken dat je hun taal niet begrijpt want dan blijft het stil in de auto. Maar het heeft ook wel iets om over van alles te kletsen. Ik vraag hem of hij ook een vrouw heeft. Hij begint te lachen en zegt: “Jazeker….voor de “dapur”(keuken), voor de “sumur” (washok) en voor de “dapur” (matras). We liggen in een deuk. Hij biedt ons aan om gratis in zijn huis aan het strand te komen logeren. Wellicht volgend jaar….ik noteer zijn HP nummer. Hij zet ons af bij de vertrekhal van het vliegveld van Banda Aceh “Sultan Iskandar Muda”. We lopen door de controle en gaan vier uur in de wacht. Het is half 11 en de vlucht vertrekt half 3. Hopelijk op tijd want vliegen met Lion Air is vaak vertraagd. We zetten onze koffertjes alvast bij de incheckbalie die nog niet open is. Na twee uurtjes op een bankje zien we op het bord dat de balie open gaat en sluiten we aan maar helaas is een peloton militairen voor ons om in te checken en dat duurt me lang. Achter ons staat een ongeduldige vrouw met op haar hoofd een grote zonnebril. De soldaten zijn ingecheckt dus zijn wij aan de beurt maar de zonnebrilvrouw dringt voor en dat pikken we uiteraard niet. Ik heb de neiging haar aan de hoofddoek terug te trekken maar ik kon me inhouden omdat het ongepast is een Indonesier aan te raken dus heb ik haar verbaal terug op haar plaats gezet. Vond ze niet leuk! Na het inchecken opnieuw in de wacht maar nu bij de gate op een comfortabele ligbank. Doet geen pijn! Met een uur vertraging, krijg je er gratis bij van Lion Air, in een volle kist zoeken we het luchtruim. Na een half uur wordt de daling alweer ingezet want het is maar 50 minuten vliegen. De eerste koffertjes op de band zijn de onze dus zijn we snel buiten. Onze chauffeur Putra staat al te wachten om ons naar Parapat aan het Danau Toba te brengen. Het is 161 km en dat is ongeveer 3,5 uur rijden. Maar in de praktijk zal het langer zijn. Het eerste deel is een tolweg en dat vordert aardig. Maar dan eindigt de tolweg en gaat het beginnen. Het verkeer en de wegen zijn nog een beetje erger dan op Bali. Inmiddels is het donker en het verkeer is echt krankzinnig. Inhalen in een bocht in het donker zonder de tegenligger te kunnen zien is hier blijkbaar heel normaal. En dan de verlichting of geen verlichting. Ook krankzinnig. Onze chauffeur doet daar niet aan mee, hij rijdt safe. Om kwart voor tien zijn we in het Parapat View Hotel. We worden ontvangen door de receptie maar ook door een zangeres die voor een lege zaal staat te blèren. We hebben er inclusief een korte eetstop bijna vijf uur over gedaan. Het hotel is duidelijk gedateerd maar dat deert ons niet want we zijn moe na een volle reisdag. Het is inmiddels 23.00 uur en de zangeres blèrt er een einde aan. Dat is mooi op tijd voor onze nachtrust ware het niet dat er een stel gasten naast ons luidkeels herrie staan te maken. En andere kamer op een meer rustige plek wordt geregeld. Morgen nemen we de boot naar Tuk Tuk op Samosir.

zingen voor een lege zaal