Wegenbelasting en Corona

Vanmorgen ben ik weer naar het kantoor van de SAMSAT geweest om de wielbelasting van mijn Japanse vierwieler te betalen. Ik ben daar altijd kwart voor acht en dan is de deur dicht met het bordje “tutup” erop want ze gaan om 08.00 open maar dit is altijd een “rubberen” tijd. Dus altijd te laat open. Ik ben daar vanmorgen dus om kwart voor acht. De dubbele voordeur stond al wagenwijd open met het bordje “tutup” erop. Nog nooit gezien. Alle ramen ook wagenwijd open. Nog nooit gezien. Terwijl ik buiten op het bankje ga zitten worden alle zitplaatsen grondig gepoetst. Nog nooit gezien. Even later komt de vrouw van de bali aangelopen, dik voor acht uur, wast haar handen en loopt naar binnen. Nog nooit gezien. Precies dan ook precies om acht uur draait ze het bordje op de voordeur om. Het is nu “buka”. Nog nooit gezien, zo precies op tijd. Ik ga als eerste naar binnen, leg mijn papieren op zijn kop op de hoge tafel en ik ga zitten in de wacht totdat mijn naam wordt afgeroepen met een volgnummer. Dan kan ik mijn dossiermap bij loket 1 neerleggen. Dit is de standaardprocedure. De ijzeren bankjes in de wachtruimte hebben vier zitplaatsen. Twee met een sticker “niet gaan zitten” en twee zonder sticker dus te gebruiken. Na mij komen er meer en nog meer. Allemaal met mondkapje dat wel. Allen gaan ze zitten op de ongestickerde plekken. Mijn naam wordt geroepen, ik sta op en pak mijn dossiermap en lag die neer bij bali 1. Ik draai me weer om om te gaan zitten en ja hoor mijn gestickerde plekkie is alweer bezet. Maar er is nog een andere vrij. Totdat het vol loopt. Bij binnenkomst zie ik de mensen zoeken naar een zitplaats zonder sticker maar die zijn er niet meer dus gaat men op de “verboden” plaatsen zitten. Dat doen ze niet op de gewone manier.  Ze gaan op het puntje zitten met de rug gerecht en hun gat naar achteren waaraan je kunt zien dat ze weten dat het niet mag. Het effect van deze Coroniamaatregel is in een klein half uur volledig om zeep geholpen. Degene die naast mij ging zitten heb ik weggestuurd door op de sticker onder zijn reet te wijzen. Hij kreunde en stond op. Na een klein uurtje stond ik met mijn nieuwe STNK weer buiten.