Na de vermoeiende maar wel bijzondere nacht in de kano hebben we het gisteren rustig aan gedaan. Genieten van het uitzicht. De lunch met een grote vis en allerlei bijgerechten en het avondeten met kip waren heel erg lekker. De Ibu die dit heeft klaargemaakt krijgt van ons een pluim. De dag hebben we volgemaakt met een kleine wandeling door het dorp. De stroomvoorziening is hier van zes in de avond tot zes in de ochtend. Om naar het toilet te gaan heb je hier geen zaklamp nodig.
Vanmorgen waren we weer redelijk uitgerust van ons nachtelijk avontuur en zijn we met een klein speedbootje naar Ora Beach gegaan. De Ibu die de gisteravond de kip heeft klaargemaakt krijgt een kleinere pluim dan gemeld omdat Jac. Vandaag de weg naar de pot al vaak heeft moeten vinden en dan is het nog maar tegen negenen. Ondanks dat gaan we daar toch kijken en snorkelen. Volgens de boeken en internet staat hier een prachtig Eco Resort. We stuiteren in het kleine speedbootje in een kwartiertje naar de aanlegsteiger van het resort. Het is een prachtige plek aan het strand met idylisch in het water gelegen houten hutjes. Het water vanaf het bootje en de steiger oogt niet echt helder maar we gaan toch onder water kijken. We gaan erin en inderdaad het zicht is niet geweldig. Het koraal is niet onaardig en er zit behoorlijk vis. We zien zelfs een grote mooi gekleurde headbumper parotfish en een kura kura (schildpad). Het is helaas te troebel om strakke foto's te maken. We gaan eruit en lopen wat rond op het resort. Na het zien van een berg gedumpt afval hebben we direct het voorvoegsel Eco geschrapt.
Ook een reden om dat te doen is nadat Jacqueline naar het toilet was geweest. Het hurktoilet lag vol met stenen en rotzooi. Jac. wees de dame in het restaurant erop en die antwoordde: "Doe het maar op de vloer en gooi er maar een emmer water overheen". Zo gezegd, zo gedaan. Geen Eco kwaliteit maar wel een Eco-prijs: een tweepersoonshut in het water voor RP 600.000 per persoon/per nacht incl. drie maaltijden. Dat is dus samen RP 1.200.000. Veel te duur! De zee wordt ruwer en we besluiten terug te stuiteren naar onze hut. Jac. geeft de jongen aan het was rustiger aan te doen. Hij lacht en blijft gewoon op volle kracht doorvaren. We zitten nog geen kwartier bij onze hut, het is 12.00 uur, en het middageten wordt al gebracht. Gisteren was het half twee en nu twaalf uur. Een typisch gevalletje van jam karet (rekbare tijd...oftewel...we kijken niet op een uurtje).
Gebakken vis. Boontjes met rode pepertjes. Vissoep. Rijst en nog een andere onbekende groente.
Ik heb heerlijk gesmikkeld terwijl Jac. met toeterende darmen toekeek. Zij besloot toch maar haar bedje in te kruipen. Ik vermaak me wel met het eindeloze uitzicht op zee. Morgen is ze hopelijk beter en kan ze weer meeeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten