Het is 05.00 uur en de wekker zoemt. We moeten al vroeg uit de doorgezakte veren. Masohi was een tussenstop omdat er gistermiddag geen boot meer ging naar Saparua. Vandaag gaat de speed om half zeven. Rino, een jongen die in "Hotel" Irene werkt heeft voor ons een ojek geregeld. Om tien over zes naar de steiger. Eerst Jacqueline en daarna heeft hij mij opgehaald. Er ziten daar een paar mensen maar verder is het muisstil en nog geen boot te zien. Inmiddels begint het te donderen in de lucht. Het wordt donkergrijs. Er komen al meer mensen. Het is rond half acht als er betaald moet worden bij een klein armetierig hokje met afdak om droog te zitten. We hebben drie keer de prijs gevraagd, één keer in de penginapan en twee keer bij de wachtende mensen en we kregen als antwoord RP 65.000 per persoon. Wij moesten aan het loket betalen RP 60.000 pp. Volgens ons weten ze het zelf niet eens wat de prijs is. En dat zijn dan mensen die regelmatig deze boot nemen. De tickets komen later want die worden hergebruikt. Als de boot komt dan komen ook de geplastificeerde tickets. Tegen achten is de boot daar en wij ontvangen de kaartjes. Om kwart over acht vertrekken we met een afgeladen boot naar Saparua. Inmiddels is het gaan regenen. De zee is vlak maar het regent hard. Als we na anderhalf uur varen bij de steiger van het dorpje Ihamahu aankomen regent het keihard. We gaan in de regen van boord en lopen de pier af naar het dorp. Het water gutst uit de hemel. Daar worden wij in onze groene dun plastic poncho's aangesproken door een ojekrijder in een donkerblauw stevig oliepak. "ojek, ojek?". Ons plan is naar de verder gelegen penginapan Putih Indah Lease in Kulur te gaan maar door het slechte weer besluiten we het dichterbij te houden naar Mahu Lodge in het gehucht Mahu. In de stromende regen achter op de motor in tien minuten naar onze slaapplek. De ojek gaat terug naar de haven om Jacqueline op te halen en ik sta als een verzopen kat te druipen bij de receptie. Mijn hoedje is doordrenkt en hangt slap over mijn oren. Er is niemand te bekennen totdat ik een mannenstem hoor. Een aardige man spreekt mij aan en hij blijkt de eigenaar Paul te zijn. Hij heeft een goede kamer voor ons inclusief het eten voor RP 175.000 pp/per nacht. Het regent nog steeds. Dan komt de andere verzopen kat achter op de motor het terrein van Mahu Lodge opgereden. Samen druipend maken we kennis met de eigenaar en zijn zoon die de kamer in orde gaat maken. De enige gast op dat moment is een vrouw uit Frankrijk. We nemen een kop koffie, kletsen met haar en vullen de formulieren in. Het druppelt nog steeds. Het is zo'n typische regendag waarbij er niet veel valt te ondernemen. Maar zie daar in de loop van de middag klaart het weer op en hebben we de angkot naar Saparua Kota genomen. Het wegdek is slecht. Veel gaten en kuilen. In Kota even rondgelopen en een paar Penginapans bezocht. We hebben een prima plek gevonden voor weinig en er is meer reuring daar. Waar we nu zitten is mooi maar heel erg stil. Dus gaan we morgen verkassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten