Na een midddag snorkelen gisteren en een korte avond zonder electriciteit hebben we geslapen als roosjes. Het gehele dorp zat weer eens zonder elektra. Een regelmatig voorkomende situatie tijdens onze reis.We slapen in penginapan Pari Nussa. Dit onderkomen is typisch niet gebouwd voor lange westerse mensen zoals wij. Of de deuropening is te laag of de vloer ligt te hoog. Wel is duidelijk dat ik de bovenkant van het kozijn al drie keer heb gevoeld. Overigens zonder schade. Mama Lily en Pak John zijn enorme gastvrije mensen die er bijna alles aan doen om het ons naar de zin te maken.
De kamer is basic met één bed en een matras op de grond en een eigen mandi en staptoilet met een tropische verrassing. Voor een paar nachten maken we daar helemaal geen probleem van maar we hebben ook geen keuze hier want er is maar één guesthouse op het gehele eiland. Het eten wat Mama Lily ons voorschoteld is erg lekker. Momenteel zijn we met z'n vijven en is het gewoon erg gezellig. Als we door het dorp Ameth lopen dan worden we steeds weer erg vriendelijk begroet. Allemaal aardige mensen. Het is een vredig autovrij dorp zoals het gehele eiland autovrij is. Er is wel een soort ambulance die ook gebruikt wordt als taxi naar de haven en één vrachtauto. Geen moskee want de mensen hier zijn of katholiek of protestant. Vanmorgen hebben we eerst onze was gedaan op de centrale wasplaats en daarna zijn we met Regina, een duitse vrouw uit Saarbrücken, gaan snorkelen. Eerst een paar kliometer de weg uitlopen en dan over het droogevallen gedeelte van de zee naar de rand van het rif. Het was niet geweldig. Het koraal is mooi maar er was weinig vis te zien. Na een dik uur zijn we teruggezwommen naar de kant. Allemachtig wat een eind zwemmen en dat zonder flippers. Zeker een kilometer met het laatste eind weer over de stenen en door het zeegras. Na de lunch was het toch echt tijd voor de middagdut. Onze hoofden waren door het snorkelen behoorlijk duf en slaperig. Ik ben 's middags met Regina en Simon, een duitse gehandicapte kerel van 30 uit Keulen, toch weer gaan snorkelen. De rolstoel van Simon hebben we geparkeerd aan de andere kant van het dorp. Hier is het niet zo ver zwemmen naar het prachtige rif. Hij heeft schijt aan heel de wereld en gaat gewoon de zee in om te genieten van het koraal. Zwemmen met flippers aan de voeten en flip-flops aan zijn handen gaat hem goed af. Nu waren er wel veel vissen en het koraal daar is schitterend. Na een uurtje of twee in het lekkere warme zeewater weer terug naar de penginapan. Daar waar we waren is dé plek waar we morgen weer naar toe gaan. Onderweg kwamen we Jacqueline tegen die op weg was om een fles bier te scoren in een toko verderop. Na het avondeten met o.a. colo-colo, een kruidig sausje van ketjap met pepertjes, uitjes, tomaatjes, kanangi en limoen, zijn we na een gezellige klets op het terras vroeg gaan slapen. Het is nog pikdonker als we opgeschrikt worden door muziek uit een luidspreker. De klok op mijn mobieltje geeft aan dat het half vijf is. Wat is dit nu weer? In Ameth wonen geen moslims en toch deze herrie. Na tien minuten muziek is het de beurt aan een predikante (vrouwenstem) van de protestante kerk (blijkt achteraf). Deze mevrouw vindt het nodig om het geloof bij de mensen thuis te brengen door een preek af te steken, via een luidspreker hoog in een paal naast de kerk, van bijna drie kwartier. Voorafgaande aan de aankondiging waren we al diverse keren gestoord door een jonge hond die het niet leuk vindt om opgesloten te zitten, een baby die in het middennachtelijk uur honger heeft en de kat van de buren die het niet leuk vond om achterna gezeten te worden door een kater. Goedemorgen vrijdag! Niet alleen wij zijn wakker geworden door het geschel uit de luidspreker maar ook meneer de Haan doet een duitje in het zakje. Ook de familie van Mama Lily en Pak John geven, volgens de bedoeling van de predikant, acte de presence. Het mandiwater klettert op de vloer, er wordt luid gesproken, de tv staat al aan en op z'n tijd is de "sound" van een roggel te horen. Enig respect voor slapende gasten is er blijkbaar niet. Alhoewel...die slapende gasten zijn allemaal wakker dus waarom dan rustig praten. Het motto zal zijn: "wij wakker, zij wakker!". Het is inmiddels half zes, de luidspreker is verstomd, de predikante voldaan want die heeft haar hart weer kunnen luchten, de haan kraait er nog steeds op los alsof er nog niets is gebeurd en ik zit buiten met de andere bewoners van de penginapan van dit "vredige" dorp op het eiland Nusa Laut. Je spreekt het uit als "Noesa La-oet" maar vandaag is het "Noesa Loud". Op zondag gaan de mensen naar de kerk en op de overige dagen van de week komt de kerk naar de mensen. Dus als er elektra is dan is de predikante met haar preek en gezang 6x per week te horen. Gisterenmorgen was het rustig maar dat kwam omdat er geen stroom was. Wat ons betreft mag dat ook morgen zo zijn. Het wordt licht en de eerste vrouwen lopen met een wasteil op hun hoofd naar de wasplaats. Het kan maar vroeg genoeg aan de lijn hangen als de zon zijn scherpe stralen laat gelden om het nat uit de druipende was te laten verdampen. De loop naar de wasplaats is niet alleen om de was te doen maar ook om drinkbaar water uit de bron te tappen. Er lopen daar nu al dorpelingen naar toe om terug te keren met gevulde emmers om de watervoorraad thuis op peil te houden. Een zojuiste passerende dorpsgenoot had ooit een slimme ingeving. Hij gebruikt een oude becak om de jerrycans met water te vervoeren. Even later komt een minder slimme vrouw zo recht als een lantarenpaal voorbij. Zij draagt een grote wateremmer op het hoofd......loshandje! De dag is net begonnen en ik heb het gevoel dat we er al een halve dag op hebben zitten. Wij zitten nog steeds buiten terwijl de anderen weer teruggekropen zijn op hun matras, behalve Simon en Regina want die vinden het wel goed zo. Omdat we toch vroeg op zijn hebben we de wandelschoenen ondergeknoopt om naar Sila te lopen. Dit dorp ligt 8 km. van Ameth. De smalle weg loopt langs de kust. Eerst komen we door Nahalia en dan Sila. Niet alleen de mooie weg is de reden van de wandeling maar in Sila staat de oudste protestante kerk "Eben Haezer" van de Molukken. Althans dat wordt beweerd. We hebben 'm gevonden, niet zo moeilijk want Sila is maar een klein dorp. Het is een prachtig oud kerkje met wel een nieuw dak. Het bleef jammergenoeg bij het bekijken van de buitenkant want de man met de sleutel is een dag naar Saparua. Dit is nu al de zoveelste keer dat we voor een gesloten deur staan of degene die de sleutel heeft, is er niet. Terug nemen we een ojek. Normaliter geen probleem maar in het dorp is geen ojek te vinden. Wij het gevraagd aan een stelletje bij elkaar hangenden vrouwen. "Vandaag, een stukje verderop bij de wasplaats, zijn alle mannen van het dorp aan het werk" Wat??? aan het werk?. Gewoonlijk doen ze alle dagen niet veel en juist nu wij een ojek nodig hebben zijn ze struiken en gras langs de weg aan het kappen. Wij daar naar toe gelopen en inderdaad veel mannen en ook vrouwen aan het werk. Twee met een motor waren wel bereid om het werk even neer te leggen en ons naar Ameth te brengen. Acht kilometer in de benen was voor ons meer dan genoeg. In de middag zijn we gaan snorkelen en hebben we weer volop kunnen genieten van al dat moois onder water.
Onder: mooi snorkelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten