Translate our blog in your language.

Japan Kanto and Tohuku

Japan Kanto and Tohuku
Onze reis naar Noord Japan: Tokyo-Kanto-Tohuku (klik op de foto)

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

zaterdag 10 januari 2015

De overvolle KM Tidar

De vroege ochtend van 10 jan. 2015
Gisteren waren we nog in Bandaneira en we hebben daar niets meer gedaan dan behalve eten en luieren. We gaan met de Pelniboot naar Ambon maar deze is inmiddels weer flink verlaat. Het is nu geen nachtboot maar een dagboot. We hebben daarom een nacht in het Guesthouse eraangeplakt omdat de boot om 04.00 uur zal vertrekken. Het is half vier en we horen de misthoorn één keer. Dat betekent dat ie is aangemeerd. We zijn ons bedje uitgesprongen, tanden poetsen, een plons water over het gezicht, een koppie thee en we hebben de rugzakken opgepakt. We horen de hoorn nu twee keer en dat betekent nog een half uur en dan vertrekt ie. Het is 10 minuutjes lopen dus dat halen we gemakkelijk. We waren nog maar halverweg toen het circus al begon. De straat was volledig geblokkeerd met toeterende brommers, locals, backpackers en stalletjes met etenswaar. Wat een gekkenhuis! We wringen ons door de massa naar de toegangspoort van de haven. Het werd alleen maar erger en idioter want iedereen liep de flessenhals in. Maar goed ook dat is gelukt en toen de boot op. Allemachtig wat een drukte en wat een geduw en getrek. We waren in het voordeel omdat we groot zijn en breed zijn door onze rugzak voor en achter. Éénmaal onderaan de loopbrug gekomen werden we een handje geholpen door de kaartjescontroleur. Zo we zijn binnen! En toen zagen we een mensenmassa op grond liggen van ongekende aard. De boot was al overvol en dan de passagiers van Bandaneira er nog bij. Hoeveel mensen...dat is niet te bepalen maar zeker een paar duizend. Overal liggen ze.....op matjes, uitgevouwen kartonnen dozen, sarongs en dekens. In de gangpaden, op de trappen, op het buitendek, overal waar het kan. En niet te vergeten de bagage die men meeneemt. Ongelofelijk wat een dozen, tassen en rugzakken. En dan het ergste van alles.....de berg afval die bij en rond de mensen ligt. Het overgrote deel verdwijnt in zee. Wij willen dit eigenlijk niet zien maar we ontkwamen er niet aan. Omdat we de boot, KM Tidar, kennen van de vorige keer vonden we snel onze hut. De deur snel dicht en uitblazen. Het is werkelijk een beleving om met de Pelniboot te varen. Het is niet de meest luxe manier van reizen maar je moet het één of twee keer, zoals wij, gedaan hebben. Het is overal vies en de meeste mensen dragen een luchtje bij zich. Het is steeds over de slapende mensen heenstappen en soms erop. Ze piepen een beetje en slapen weer verder. Wat een volk! Er zijn mensen die drie dagen op boot wonen. Zij varen economy class van Fak Fak op Papua naar Bau Bau via Tual, Saumlaki en Bandaneira? Economy class is gewoon liggen op een matje tegen je meurende buurman of buurvrouw aan en niet anders. Maar het is wel de goedkoopste manier om  de lange afstanden binnen Indonesië te overbruggen. Om half twee uur in de middag meerden we aan in de haven van Ambon Stad. En toen nog van de boot af. Weer zo'n gedrang van jewelste. Een klein mannetje trachtte handig te zijn maar wist niet dat mijn elleboog ook naar achter kon bewegen recht onder zijn lage kin. Scheldend en kreunend deed hij een stap naar achter en zodoende kon ik mijn linkervoet alvast op de loopplank zetten. Jacqueline was inmiddels al beneden geraakt. Snel weg van de boot en daar....en ja hoor daar waren ze weer.....werden we opgevangen door een leger van angkotchauffeurs. Na een stevige onderhandeling werden we voor RP 90.000 naar het Hotel Sea gebracht. Een prima kamer met een warme douche. De tweede keer in vijf weken. Zo nu eerst even rust voordat we Ambon ingaan op zoek naar Café Sibu Sibu voor een koppie koffie met een stuk Molukse cake.
Deze Ibu heeft haar groentenstal meegenomen...handel is handel...maakt niet uit waar.


Een groep uit Papua die al drie dagen op de boot zitten naar Bau Bau op Sulawesi.
Ik ben al beneden
Maar ik nog niet

Geen opmerkingen:

Een reactie posten