Hoe moeilijk is het soms om niet een beetje boos te worden en wel vriendelijk te blijven?
Gistermiddag waren we even in Kota Saparua. We zijn bij Penginapan Mandiri binnengestapt om te kijken en te informeren naar een kamer en prijs. Een schone kamer met prima bedden en een prachtig uitzicht over de baai. En dat voor RP 110.000 incl. 's morgens een stuk cake met thee of koffie. We hebben de kamer no. 9 gereserveerd omdat deze kamer geen ac heeft en wel een ventilator. Wij hoeven geen ac want Jac. is al verkouden. We gaan weg, reservering gedaan. Wij "sampai besok" de jongen en meisje met een glimlach achter de receptiebalie "sampai besok" (tot morgen).
We hebben vanmorgen onze biezen weer gepakt. De penginapan "Mahu Lodge" is erg stil en de prijs inclusief dinner is absoluut niet in verhouding met de kwaliteit. Het avondeten is niet echt geweldig en dat voor RP 350.000 samen. We zijn om 10.00 uur naar de doorgaande weg gelopen. Het dorp Mahu is volledig katholiek en dan zit iedereen op zondag in de kerk. Het zingen uit volle borst was duidelijk te horen. We moesten wachten op een ojek, angkots rijden er helemaal niet, totdat de kerkdienst is afgelopen. Een vrouw die tegen elven uit de kerk kwam in haar zondagse kleren heeft voor ons twee ojeks naar Saparua Kota geregeld.
We worden om tien voor half twaalf afgezet bij Mandiri en lopen de trap omhoog.
Wij "selamat siang",
het meisje en de jongen achter de balie "selamat siang".
Wij vriendelijk: "hebben jullie een kamer?
Zij: "neen we zijn volledig volgeboekt"?
Wij vriendelijk: "maar we hebben gisteren gereserveerd!"
Zij: glimlachend zwijgend terwijl het meisje haar rechterhand op het voorhoofd slaat.
Wij nog steeds vriendelijk: "weten jullie het niet meer dat we hier gisteren waren en de kamer hebben gereserveerd?"
Zij: knikkend en glimlachend zwijgend.
Wij veel minder vriendelijk: "hebben jullie kamer no. 9 niet vrijgehouden, jullie weten toch dat we vandaag zouden komen?"
De jongen: "gisteravond kwam er iemand en hebben de kamer aan hem gegeven"
En toen kon ik me niet meer beheersen en schoot uit mijn slof.
Zij: glimlachend zwijgend.
Wij zijn gaan gaan zitten met de opmerking "we willen de kamer want we hebben gereserveerd".
Achter de balie werd onderling zachtjes gesproken, ook met een vrouwelijke gast, hangend op een soort barkruk, uit Ambon die zich eemee bemoeide.
Wij weer vriendelijk "en...hebben jullie al een kamer?"
Zij: glimlachend zwijgend.
Jacqueline: "misschien niet no. 9 maar wel een andere kamer met ac?"
Zij: glimlachend zwijgend.
Om gek van te worden dat gezwijg maar we bleven vriendelijk en rustig wachtend. Jacqueline binnen op een stoel en ik buiten om af te koelen in dik dertig graden op de soort barkruk waarop de vrouw uit Ambon zat.
En ineens zegt de jongen: "om twaalf uur checken mensen uit en hebben we een kamer".
Het is nu tien over half twaalf dus dat is geen probleem. Maar waarom zegt ie dat niet meteen want achteraf kwamen er vijf kamers leeg om twaalf uur. Nadat een kamer met ac werd verlaten ging ie even daarna flink aan de schoonmaak. Zelfs de ac werd grondig gesopt. Doorgezweten en glimlachend overhandigd hij de sleutel van kamer no. 14 met ac voor een prijs van RP 132.000 per nacht. Wij: "vriendelijk terima kasih" en we glimlachen terug. We blijven hier drie nachten. Morgen gaan we het eiland verkennen. Vandaag valt er niets te beleven. Het is een echte zondag, alles gesloten, ook de rumahs makan. Gelukkig is wel vanmiddag de supermarkt een paar uurtjes open zodat we wat te eten kunnen scoren. We gaan op het terras zitten en genieten van het uitzicht.
Het is en blijft soms een moeilijk land omdat de mensen vaak niet duidelijk zijn. Of ze zeggen maar wat of ze weten het niet of ze zeggen helemaal niets en zwijgen. Wij schudden dan ons hoofd, we puffen en gaan gewoon verder. Maar soms zoals vandaag is het moeilijk om rustig en vriendelijk te blijven. Morgen weer een dag.
Onder: het uitzicht vanaf het achterterras
Geen opmerkingen:
Een reactie posten