Dag 27, duizenden sardientjes

 We zijn er geen liefhebbers van om heel vroeg op te staan tijdens deze reis maar vandaag maken we een uitzondering. Sommige aktiviteiten vragen erom om deze zo vroeg mogelijk te ondernemen. We “springen” om half zes uit het krakende bamboebed met de enigszins doorgezakte veren. De accomodatie is verouderd dat is duidelijk. Maar het ligt op een prachtige plek direct aan een mooi strand en dat maakt veel goed. We hebben om zes uur een tricycle besteld die ons 7,4 km verderop gaat brengen naar het toeristische Panagsama Beach. Hier gaan we de Sardinerun beleven. Een spectaculair natuurverschijnsel. We zijn er om half zeven en we zijn de toeristenmeute voor. En dat is de reden dat we erg vroeg opstonden. De naam geeft aan dat het een strand is maar dat is het niet. We worden afgezet door de tricycle en lopen over betonnen traptreden tussen een aantal schamele huisjes door naar het water. Dan worden we direct aangesproken dat we 200 peso fee moeten betalen en of we een gids (500 peso) en een locker (100) willen. Een gids? Om ons uit te leggen wat een sardientje is? Natuurlijk hoeven we geen gids en die locker hoeven we ook niet. We stallen onze tas in een koffietentje met de toezegging dat we bij terugkomst een bak cappuccino drinken. Er wordt geknikt dat het goed is. Hier geen zand wel betonblokken. Via een trap de zee in en we zwemmen 100 meter met onze snorkels. En dan komen we midden in enorme scholen sardientjes terecht die s’morgens op zoek gaan naar plankton, hun voedsel. Duizenden! Ze schieten van links naar rechts en weer terug. Het is een waar spektakel om midden in deze zwermen vissen te  zwemmen. Als we een kwartiertje genieten druppelen langzaam de eerste toeristen het zoute zeewater in om ook de Sardinenrun mee te maken. Als we even later ons hoofd boven het water uitsteken zien we zeker 10 boten met toeristen. Het is een waar circus te vergelijken met de  dolfijnenrun in Lovina op Bali. Wij spartelen nog een twintig minuten verder en dan vinden we het mooi geweest want er drijven inmiddels vele gekleurde zwemvesten in het water. Wegwezen! Wij zwemmen terug naar het betonnen trapje en pakken onze tas in het koffietentje en we bestellen de cappuccino zoals beloofd. We zijn een uur verder en de tricycledriver staat verderop uit het zicht al te wachten maar we hebben nog 10 minuten nodig want de koffie is erg heet. Als de koffie gedronken is lopen we terug, zonder betaling van de fee want dat is ware geldklopperij, naar de plek van de tricycle. De driver ligt lui op het achterbankje op ons te wachten. We hobbelen en stuiteren terug naar ons verblijf en schuiven aan tafel voor het ontbijt. Voor de rest doen we deze dag niet veel. Het snorkelen houden we voor gezien. Een snelle kolibri bezoekt de boom voor onze hut. De natuur is altijd prachtig, ook hier. Onze spullen kunnen nu goed drogen want morgen gaan we terug naar Cebu City voor onze laatste overnachting op de Filipijnen. 

Ik ben er klaar voor

Een mooi kolibrietje