Dag 29, de laatste dag.

 De laatste dag van onze reis op de Filipijnen is aangebroken. We hebben lekker geslapen en het ontbijt was, zoals voorspelt, erg lekker. We hebben de taxi naar het vliegveld om half 12 besteld. Onze vlucht naar Manila is gepland om 14.15 u. Ingecheckt hebben we al dus alleen ff de bagage afgeven. Dat ff duurt een uur.Onze verblijfsvergunning voor Indonesië wordt grondig gecontroleerd en dat duurt even. Die muts heeft zeker nog nooit zo’n  document gezien. Er zijn meer mensen met paspoortproblemen en die moeten ook een check ondergaan. En daarvoor is maar 1 computer voor handen. Alles is oke, we hadden niet anders verwacht en we kunnen door. We zijn om 16.00 u op Manila Airport. We worden eerst een kwartier geparkeerd en dan mogen we via een trap eruit. 

Wat een puinhoop hier. Bij aankomst geen toiletten die zien we pas in de vertrekhal. Dan zien we een bord “exit en domestic flights”. Maar hebben vanaf hier een internationale vlucht. We vragen het. “Voor internationaal moet je eerst naar de exit en dan via de douane er weer in”. Gevonden! Ook hier weer een lange rij voor de paspoortcontrole. En naar de security….iedereen zijn schoenen uit! Wat een gedoe weer. Mijn rugzak moet open want er zit een powerbank in. Maar gelukkig met een max. capaciteit van 20.000 mAh wat is toegestaan. We kunnen door naar de vertrekhal. We hebben trek in eten. Maar er is weinig iets normaals te eten dus dan maar een burger en dan is er geen plaats om het op te eten. We gaan ergens bij een gate zitten. Een echt koud biertje is niet te vinden. Dan maar minder koud. We hebben gewoon trek in een biertje. De slechtste internationale luchthaven waar we ooit zijn geweest. We moeten hier 4 uur wachten voor de vlucht om 19.50 u naar Bali. Aankomst 24.00 uur. Een uurtje wachten op de koffers. We worden opgewacht door een dorpsgenoot. Dan is het nog 4.5 uur rijden naar huis. Dus van deur tot deur vandaag ruim 12 uur onderweg als er geen vertragingen ontstaan.

We hebben genoten van de Filipijnen. We hopen dat we onze bloglezers een indruk hebben kunnen geven van onze reis in dit mooie land. Iedereen bedankt voor het meereizen. 

Ontbijttoetjes

Nog meer van dat lekkere spul

Niet echt heel koud maar smaakte wel

Dag 28, terug naar Cebu

 Het is vijf uur en ik wordt eraan herinnerd dat het zondag is, ook voor de Filipinos. Op zaterdag en zondag gaat men massaal naar het strand. Met heel hun hebben en houwen gaan ze het weekend vieren aan de kust. Zoals ook op de plek, Ravenala Resort, waar wij onze laatste nacht doorbrengen. Ik ben al een klein beetje wakker als ik helemaal wakker wordt gebeukt door de zware bassen vanaf het resort van de buren. Bij Jacqueline komt het nog niet binnen want die heeft oorproppen in. Maar even later komen de decibellen er dwars doorheen. We draaien nog een paar keer op het schuimrubberen matrasje, verzonken in het kreunende bamboebed. Maar tevergeefs, we zijn nu echt wakker. De muziek van The Doors schalt over het witte zand. Het is inmiddels zes uur, toch maar even kijken op het strand. We weten niet wat we zien. Het strand en ook in het water al vele Filipinos. Zingend, pratend en badderend. Onze buurman is er ook al en loopt met zijn speaker in de hand door de tuin. Blijkbaar zitten oortjes niet in zijn rugzakje. Een stukje verderop komen we op twee plekken een countrysong tegen. De JBL Box is geplant op een handdoek en jaagt de muziek hard over het strand. Gelukkig is het geen vervelende muziek, het kan erger! Het is nog geen half zeven als onze buurman terug naar zijn hut loopt. De speaker nog op “voluit” met een topper van Led Zeppelin. In Holland zou al gauw geroepen worden: “Hé gast….efffe dimmen die herrie ja of ga anders een paar kilometer verderop mensen wakker maken, halve zool”. Maar in Azië is het anders. De lontjes zijn veel langer. We kennen het van Indonesie….dit gedrag is normaal omdat de dag begint als het licht wordt en dat is hier vijf uur. We ontbijten wat later want om 12 uur worden we opgehaald door Ronald de taxisjoof. Inmiddels is het stevig gaan regenen. Volgens de nederlandse eigenaar is dat goed voor de planten….en daar heeft hij gelijk in.  Ronald is keurig op tijd. We pakken onze bagage, zeggen goeiendag tegen het vrolijke en vriendelijke personeel, en we gaan Moalboal verlaten, terug naar Cebu City. Het is twee en een half uur rijden naar Hotel One Central. De rit verloopt vlotjes. We zijn hier al eerder geweest en ze hebben goede kamers met prima bedden zodat we het schuimrubberen matrasjes weer snel kunnen vergeten. We blijven hier één nacht want morgen vliegen we via Manila terug naar Bali. Maar voordat we uitchecken eerst nog even genieten van het lekkere ontbijtbuffet want ze hebben hier erg lekkere toetjes en dat willen we niet missen! 

Terug naar Cebu City

Dag 27, duizenden sardientjes

 We zijn er geen liefhebbers van om heel vroeg op te staan tijdens deze reis maar vandaag maken we een uitzondering. Sommige aktiviteiten vragen erom om deze zo vroeg mogelijk te ondernemen. We “springen” om half zes uit het krakende bamboebed met de enigszins doorgezakte veren. De accomodatie is verouderd dat is duidelijk. Maar het ligt op een prachtige plek direct aan een mooi strand en dat maakt veel goed. We hebben om zes uur een tricycle besteld die ons 7,4 km verderop gaat brengen naar het toeristische Panagsama Beach. Hier gaan we de Sardinerun beleven. Een spectaculair natuurverschijnsel. We zijn er om half zeven en we zijn de toeristenmeute voor. En dat is de reden dat we erg vroeg opstonden. De naam geeft aan dat het een strand is maar dat is het niet. We worden afgezet door de tricycle en lopen over betonnen traptreden tussen een aantal schamele huisjes door naar het water. Dan worden we direct aangesproken dat we 200 peso fee moeten betalen en of we een gids (500 peso) en een locker (100) willen. Een gids? Om ons uit te leggen wat een sardientje is? Natuurlijk hoeven we geen gids en die locker hoeven we ook niet. We stallen onze tas in een koffietentje met de toezegging dat we bij terugkomst een bak cappuccino drinken. Er wordt geknikt dat het goed is. Hier geen zand wel betonblokken. Via een trap de zee in en we zwemmen 100 meter met onze snorkels. En dan komen we midden in enorme scholen sardientjes terecht die s’morgens op zoek gaan naar plankton, hun voedsel. Duizenden! Ze schieten van links naar rechts en weer terug. Het is een waar spektakel om midden in deze zwermen vissen te  zwemmen. Als we een kwartiertje genieten druppelen langzaam de eerste toeristen het zoute zeewater in om ook de Sardinenrun mee te maken. Als we even later ons hoofd boven het water uitsteken zien we zeker 10 boten met toeristen. Het is een waar circus te vergelijken met de  dolfijnenrun in Lovina op Bali. Wij spartelen nog een twintig minuten verder en dan vinden we het mooi geweest want er drijven inmiddels vele gekleurde zwemvesten in het water. Wegwezen! Wij zwemmen terug naar het betonnen trapje en pakken onze tas in het koffietentje en we bestellen de cappuccino zoals beloofd. We zijn een uur verder en de tricycledriver staat verderop uit het zicht al te wachten maar we hebben nog 10 minuten nodig want de koffie is erg heet. Als de koffie gedronken is lopen we terug, zonder betaling van de fee want dat is ware geldklopperij, naar de plek van de tricycle. De driver ligt lui op het achterbankje op ons te wachten. We hobbelen en stuiteren terug naar ons verblijf en schuiven aan tafel voor het ontbijt. Voor de rest doen we deze dag niet veel. Het snorkelen houden we voor gezien. Een snelle kolibri bezoekt de boom voor onze hut. De natuur is altijd prachtig, ook hier. Onze spullen kunnen nu goed drogen want morgen gaan we terug naar Cebu City voor onze laatste overnachting op de Filipijnen. 

Ik ben er klaar voor

Een mooi kolibrietje

Dag 26, een weerzien

 Onze nachtrust werd regelmatig gestoord door het krakende bamboebed. Tussen het gekraak door hebben we toch lekker kunnen slapen. De enige aktiviteit die we hier ondernemen vandaag is de onderwaterwereld een blik gunnen. Verder is het genieten van de rust en lunchen. Het is half één en we hebben onze zoute haren na het snorkelen zojuist een shampoobeurt gegeven. De hoogste tijd om een tricycle te zoeken om naar Bawud Café te hobbelen. Daar ontmoeten we de Hollandse Bram en Louise. Deze lieve mensen hebben we ontmoet op de boot tijdens de expeditie in Palawan. We worden afgezet door de tricycle en lopen naar binnen. Volle bak! We zien ze eerst niet want ze zitten uit ons zicht in een nis in het Café. We hebben ze gevonden. We begroeten elkaar. En schuiven aan. Wat een leuk weerzien! We kletsen veel over onze ervaringen van deze reis op de Filipijnen en we bestellen de lunch. Het smaakte prima. Wat? Een yoghurt bowl en een broodje. We doen ook nog even een fotosessie voor het album en we gaan heel plezierig uit elkaar. Het was hartstikke leuk! Wij gaan linksaf op zoek naar een fles rum en blikjes cola want dat is op en zij wachten op de tricycle die ze weer terug brengt naar hun hotel. Een kwartier later met een tasje met een flesje en 4 blikjes, gaan ook wij weer terug. We snorkelen nog een half uurtje, we nemen een rumcoke en dan is het bijna tijd voor het avondeten: kip gordon blue met frietjes. Het Filipijnse voedsel is niet onze favoriet gebleken. 

Het fijne weerzien met Bram en Louise

Nog een schildpad

Dag 24 en 25, schildpadden

Gisteren was een heerlijke stranddag. Na het lekkere ontbijt hebben we onze spullen gepakt en op het gemakkie zijn we naar het strand gelopen. Het is maar 200 meter. Kijk…en daar is een mooi plekkie onder een boom in de schaduw. Vanaf hier kunnen we het mooie witte strand goed overzien. De dag kabbelt verder, we badderen in zee en we eten in het resort. De eigenaar is een Italiaan en zijn hobby is koken. Nou dat hebben we geproefd. De verse pasta carbonara smaakte uitstekend. We hebben ons prima vermaakt in en bij Villa Formosa. Echt een perfecte plek. De grote en ook schone kamers zijn met smaak ingericht. Een regelrechte aanrader. 

Vandaag is het weer helemaal anders. De wekker rammelt om half vijf. We worden om 5 uur opgehaald met een auto. Vijf uur staan wij bij de poort. Het begint al licht te worden maar geen auto. Om kwart over vijf zien we twee koplampen. En ja hoor daar is een auto. Ik maak een opmerking dat we om vijf uur op tijd klaar stonden….het antwoord is voorspelbaar…..”sorry mister”. Met zijn slaperige kop! Het is twintig minuten rijden naar Momo Beach. Vanaf dit strand vertrekt om half zeven de fastboat naar Oslob op het eiland Cebu. We zijn op tijd. De tickets hebben we online geboekt. We laten de boeking zien en we kunnen aan boord. Wel moeten we 200 pesos extra betalen voor onze bagage. De kleine rugzak zit bij de ticketprijs inbegrepen. De fastboat ligt verderop op zee omdat er geen aanlegsteiger is. We worden met een klein bootje naar de grote boot gebracht. We varen anderhalf uur en dan zijn we in Oslob aan de overkant van de Cebuzee. De zee is rustig en het is gezellig op het bovendek. Ook in Oslob geen steiger, dus weer met een klein bootje van de fastboat naar de kade. De zee deint behoorlijk en dan is het lastig op- en afstappen. Maar het is gelukt! Op de kade staat Nario te wachten met zijn busje. Dit is de vaste chauffeur van het resort Ravenala in Moalboal. Dat is onze bestemming voor vandaag. We blijven hier drie nachten. Het is met het oude bussie twee en een half uur rijden over een niet al te beste weg. We zijn er! Weer een lekkere rustige plek direct aan zee. En eerlijk geschreven…het witte strand verveelt nooit. We nemen onze intrek en later in de middag na de siesta lopen we met ons masker op zo de zee in. Het is hier erg mooi snorkelen en dat voor de deur. Mooi koraal en twee schildpadden is ons middagdecor. Na deze prachtige blik onder water settelen we ons op het terras onder het genot van een rumcoke. De kookgeuren vullen inmiddels onze neusgaten. Het is tijd om onze magen te gaan vullen! De avond valt en morgen weer een prachtige dag. 

Gezelligheid kent geen tijd

Twee en half uur met het busje

Een woelige zee

Snorkelen

De avond valt

Dag 23, de vriendelijke schipper

Vandaag gaan we snorkelen bij Pamilacan Island. We worden om kwart voor acht opgehaald maar dat wordt al gauw 8 uur. Ook hier kennen ze de rubberen tijd. De boot ligt aan het strand bij Alona Beach en dat ligt 5 km verder naar het zuiden. Als de auto bij het strand arriveert komt de schipper al aangelopen, een erg vriendelijke man die het niet uit zijn mond krijgt om goede morgen te zeggen. We stappen aan boord en nog steeds heeft hij zijn vriendelijkheid niet verloren door zich niet even voor te stellen en onze naam te vragen. Wat is dat toch met dergelijke mensen. Het gaat om geld en dat is het enige wat telt. Als hij met een lange stok zijn boot van het strand heeft geduwd trekt hij de motor op gang. Volgens onze info is het 2 uur varen vandaar dat het duurder is dan een snorkeltrip dichterbij. Ik vraag hem: “Hoe lang is het varen?”…zijn antwoord zonder die enige vriendelijkheid: “1 uur en 20 minuten en het is goed weer”. Oh ja, vandaar de hogere prijs! Hij trekt…hij trekt nog eens…en ja hoor de motor begint te pruttelen….wat een rotherrie maakt dat ding. Een geluiddemper zou niet misstaan maar we zijn op weg om mooi koraal en schildpadden te zien, daar gaat het om. We naderen het eiland en de motor slaat af. De motor wil niet verder zonder benzine maar gelukkig heeft de schipper een extra kan met 20 liter aan boord. De tank wordt bijgevuld en we gaan weer. We komen aan bij het mooie witte strand en we maken ons klaar. Zonder gids mag hier niet gesnorkeld worden. Er zijn drie snorkelspots en voor iedere spot dient 250 pesos p.p.  betaald te worden. We besluiten naar twee spots te gaan. De koraaltuin en de turtlearea. We moeten ook een zwemvest om want ze denken wellicht dat we niet kunnen zwemmen zoals vele lokals. We gehoorzamen netjes en doen een drijfvest aan. We stappen in het kleine bootje van de gids. Hij roeit zich te pletter tegen de stroming in naar een plek waar we schildpadden kunnen spotten. We springen in het water en drijven met de stroming mee. Geen schildpad te zien totdat we er één spotten die gecamoufleerd op een stuk koraal ligt te pitten. Hij of zij wordt wakker en we zien een prachtig exemplaar zwemmend naar de de oppervlakte en weer terug naar beneden. Later zien we ook nog een leatherback met zijn wat rode schild. We zwemmen verder en komen aan bij de Coralgarden. En inderdaad het koraal is echt prachtig. Mijn flippers moeten uit want die kunnen het koraal beschadigen. Geen grote vissen maar wel komen we op diverse plekken Nemo weer tegen. Na twee uur snorkelen vinden we het wel genoeg. We klauteren weer in het bootje van de gids die ons heeft gevolgd en varen naar het strand. Dat was het op Pamicalan Island. We betalen de gids en stappen weer op de boot van onze vriendelijke schipper om terug naar Alona Beach te varen. Onderweg nuttigen wij ons zelf samengesteld lunchpakket….krentebrood met een plakje kaas. We zijn weer terug bij Alona. De schipper helpt ons van de boot en zegt: “Daar verderop is de Mac.Donalds!” Ehhhhh…….we vinden die weeige broodjes helemaal niet lekker, Gijs! We lopen het smalle strand op en krijgen gelijk het Baligevoel. Of je nou op het strand loopt van Seminyak of Canggu of hier….net zo toeristisch alleen het zand is hier wat witter van kleur. Verder o.i. geen verschil. We drinken wat op een terrasje en zien veel Koreaanse toeristen voorbij slenteren. We staan op en gaan. Daar is ie dan….de Mac.Donalds….maar die lopen we gretig voorbij naar de standplaats van de TukTuks. We gaan voldaan terug naar onze stek in Villa Formosa want daar wacht het zwembad. Het was een prachtige zeker geen saaie ochtend. Het is inmiddels vier uur en dat is de hoogste tijd voor onze dagelijkse rumcoke.

Alona Beach

We gaan aan boord

De vriendelijkheid zelf

Op het eiland Pamilacan

De gids tegen de stroming in

De Leatherback Turtle

We denken de Olive turtle

En daar is Nemo weer

Lekker!