Dag 23, de vriendelijke schipper

Vandaag gaan we snorkelen bij Pamilacan Island. We worden om kwart voor acht opgehaald maar dat wordt al gauw 8 uur. Ook hier kennen ze de rubberen tijd. De boot ligt aan het strand bij Alona Beach en dat ligt 5 km verder naar het zuiden. Als de auto bij het strand arriveert komt de schipper al aangelopen, een erg vriendelijke man die het niet uit zijn mond krijgt om goede morgen te zeggen. We stappen aan boord en nog steeds heeft hij zijn vriendelijkheid niet verloren door zich niet even voor te stellen en onze naam te vragen. Wat is dat toch met dergelijke mensen. Het gaat om geld en dat is het enige wat telt. Als hij met een lange stok zijn boot van het strand heeft geduwd trekt hij de motor op gang. Volgens onze info is het 2 uur varen vandaar dat het duurder is dan een snorkeltrip dichterbij. Ik vraag hem: “Hoe lang is het varen?”…zijn antwoord zonder die enige vriendelijkheid: “1 uur en 20 minuten en het is goed weer”. Oh ja, vandaar de hogere prijs! Hij trekt…hij trekt nog eens…en ja hoor de motor begint te pruttelen….wat een rotherrie maakt dat ding. Een geluiddemper zou niet misstaan maar we zijn op weg om mooi koraal en schildpadden te zien, daar gaat het om. We naderen het eiland en de motor slaat af. De motor wil niet verder zonder benzine maar gelukkig heeft de schipper een extra kan met 20 liter aan boord. De tank wordt bijgevuld en we gaan weer. We komen aan bij het mooie witte strand en we maken ons klaar. Zonder gids mag hier niet gesnorkeld worden. Er zijn drie snorkelspots en voor iedere spot dient 250 pesos p.p.  betaald te worden. We besluiten naar twee spots te gaan. De koraaltuin en de turtlearea. We moeten ook een zwemvest om want ze denken wellicht dat we niet kunnen zwemmen zoals vele lokals. We gehoorzamen netjes en doen een drijfvest aan. We stappen in het kleine bootje van de gids. Hij roeit zich te pletter tegen de stroming in naar een plek waar we schildpadden kunnen spotten. We springen in het water en drijven met de stroming mee. Geen schildpad te zien totdat we er één spotten die gecamoufleerd op een stuk koraal ligt te pitten. Hij of zij wordt wakker en we zien een prachtig exemplaar zwemmend naar de de oppervlakte en weer terug naar beneden. Later zien we ook nog een leatherback met zijn wat rode schild. We zwemmen verder en komen aan bij de Coralgarden. En inderdaad het koraal is echt prachtig. Mijn flippers moeten uit want die kunnen het koraal beschadigen. Geen grote vissen maar wel komen we op diverse plekken Nemo weer tegen. Na twee uur snorkelen vinden we het wel genoeg. We klauteren weer in het bootje van de gids die ons heeft gevolgd en varen naar het strand. Dat was het op Pamicalan Island. We betalen de gids en stappen weer op de boot van onze vriendelijke schipper om terug naar Alona Beach te varen. Onderweg nuttigen wij ons zelf samengesteld lunchpakket….krentebrood met een plakje kaas. We zijn weer terug bij Alona. De schipper helpt ons van de boot en zegt: “Daar verderop is de Mac.Donalds!” Ehhhhh…….we vinden die weeige broodjes helemaal niet lekker, Gijs! We lopen het smalle strand op en krijgen gelijk het Baligevoel. Of je nou op het strand loopt van Seminyak of Canggu of hier….net zo toeristisch alleen het zand is hier wat witter van kleur. Verder o.i. geen verschil. We drinken wat op een terrasje en zien veel Koreaanse toeristen voorbij slenteren. We staan op en gaan. Daar is ie dan….de Mac.Donalds….maar die lopen we gretig voorbij naar de standplaats van de TukTuks. We gaan voldaan terug naar onze stek in Villa Formosa want daar wacht het zwembad. Het was een prachtige zeker geen saaie ochtend. Het is inmiddels vier uur en dat is de hoogste tijd voor onze dagelijkse rumcoke.

Alona Beach

We gaan aan boord

De vriendelijkheid zelf

Op het eiland Pamilacan

De gids tegen de stroming in

De Leatherback Turtle

We denken de Olive turtle

En daar is Nemo weer

Lekker!

Dag 22, de vingers van de sjoof

We laten het fijne resort River View in Loboc weer achter ons en gaan drie dagen naar Villa Formosa in Panglao aan het Dumaluan Beach. We worden om 10 uur opgehaald door dezelfde sjoof als van de Bohol Tour. Na een klein uur zet hij ons af bij ons onderkomen in Panglao. Onderweg zei de “driver” niets, het enige wat hij deed was steeds knakken met zijn vingers. Uitermate irritant! Maar goed, het was gelukkig niet ver. We zijn er om 11 uur maar we kunnen pas om 14.00 uur inchecken. We laten onze spullen en lopen 200 meter naar het mooi witte strand. De entree is 100 pesos en dan mag je daar de hele dag zitten.

Dit strand behoort bij het Marilou Resort vandaar de 100 pesos te betalen. Het openbare gedeelte van dit strand ligt 300 meter verderop. Het is wel een toeristische plek want vele lokals komen naar hier om in zee te badderen en om daarna met zijn allen te eten. Wij prikken daar dwars doorheen en genieten van het witte zand en de lichtblauwe zee met een biertje in onze knuisten. Cheers! Het is half 2 en we lopen terug naar de accomodatie. De kamer is al klaar voor onze intrek. Ook hier weer een fijne en vooral ruime kamer met buiten op het terras heerlijke relaxstoelen. Dat is iets wat wij bij vorige accomodaties hebben gemist. Lekkere stoelen om buiten te zitten. De eigenaar van dit hotel begrijpt het blijkbaar. Morgen hebben we een privébootje geregeld en gaan we snorkelen bij Pamilican Island. Het is wel twee uur  varen maar op het water is het heerlijk. Dichterbij kunnen we ook snorkelen maar daar is het drukker dus gaan we verder weg. En ze zeggen dat snorkelen bij Pamicalan Island schitterend is. We gaan het zien! Om 07.45 worden we opgehaald om naar Alona Beach (5 km noordelijker) te gaan want daar ligt, als het goed is, een bootje op ons te wachten. 

De laatste blik op de Loboc River

Bye bye Loboc

Hier gaan we morgen snorkelen

Villa Formosa in Panglao

Tijd voor de rumcoke

Op Dumaluan Beach

Dag 21, de Filipijnse flappen

 We zijn de dag om half 7 begonnen met een fijne wandeling van bijna 10 km. Voor een groot deel langs de Loboc rivier. In het dorp Loboc steken we via een loopbrug de rivier over en vervolgen onze route langs de oever met zijn prachtige groene natuur. Na vijf km keren we om want we kunnen via deze kant van de rivier niet terug naar het resort. 

Want tijdens de Typhoon van 2022 is de houten loopbrug vlakbij het resort ingestort. Het is zondag en het is rustig op straat omdat bijna iedereen in de kerk zit. De Filipinos zijn katholiek en voor hun is de zondag de kerkdag. Het is tegen 7 uur en de grote St.Peter the Apostle Parish Church zit bomvol. De gezangen en harde muziek kletteren naar buiten. Zo te horen hebben de Filipinos last van doofheid. 

Na de wandeling naar het ontbijt, dat overigens zeer goed is, en dan de ene naar de masseuse en de ander naar het zwembad. Het is verder een luie dag maar daar genieten wij ook van. Het zwemwater is heerlijk. Morgen vertrekken we naar het zuidelijke puntje van Bohol. Daar ligt het eiland Panglao. We kunnen daar komen met de auto omdat Bohol en Panglao verbonden zijn met een brug. Eigenlijk is Panglao dan geen eiland meer, maar goed men noemt het nog steeds een eiland. Volgens informatie van het internet zijn de stranden daar prachtig is het mooi snorkelen. We gaan het beleven! We hebben het deze reis nog niet over de peso-flappen geschreven. Ook in dit land vliegen ze zonder wind je knip uit. Om onze bloglezers en dat zijn er ongeveer 200  per dag, een kleine indruk te geven wat en hoe een reis op de Filipijnen financieel betekent geven we een paar voorbeelden:

Gisteren zijn we met een auto met chauffeur 6 uurtjes op pad geweest. We schrijven de prijzen in pesos, euros (voor onze hollandse vrienden) en indonesische roepias (voor onze Indonesische vrienden). 

De prijs van de auto voor een tour Bohol is 2.900 pesos (€48 / RP 860.000). De chauffeur verdient per dag 300 pesos (€ 4,80. / RP 88.700). Een liter benzine kost 55 pesos (€ 0,90. / RP 16.300). Hij heeft deze dag 100 km gereden (info:Google Maps) 1:10 = 10 liter = 550 pesos. Conclusie: het loon van de chauffeur is erg laag en zijn baas verdient veel pesos. De chaufeur vertelde ons dat zijn loon altijd 300 pesos (5 € per) dag is, lange dagen, korte dagen, zondag, dag en na nacht, alle dagen hetzelfde. Hij werkt elke dag mits er werk is, dus 30 dagen x 300 = 9.000 pesos is € 145,00 per maand. De dagen dat hij niet werkt, geen 300 pesos. 

De lunch op de drijvende vreetschuur kostte ons 1.000 pesos per persoon. Dat is niet goedkoop maar het is een prima buffet en je vaart en dat is altijd duurder dan zitten langs de weg. Laten we het daar maar op houden. Het is gewoon “Big Business”!

De goede hotelkamers op de eilanden zijn ongeveer 80% duurder dan de kamers in de steden Manila en Cebu. Een goede hotelkamer met ontbijt is gemiddeld in de stad 40 euro en op de eilanden aan de stranden en ook aan de rivier zoals nu 75 euro per nacht. 

Een gemiddelde lunch kost zonder drank 350 pesos (€ 5 / RP 90.000).,Een goede massage van een uur kost hier gemiddeld  600 pesos. (€  10 / RP 180.000). Een massage op Bali RP 100.000

Een ritje fastboat van 2 uur kost 1.000 pesos (€ 16,50 / RP 300.000).

Daarentegen kost een fles rum van 0,75L, 175 pesos en dat is € 2,80. Een biertje kost 100 pesos (€ 1,60/ RP 30.000) en dat is goedkoop. 

De conclusie is dat de Filipijnen geen goedkoop Aziatisch land is zoals vaak gedacht wordt. Het straatbeeld laat ook zien dat de levensstandaard, zeker op de eilanden, toch iets hoger is dan in Indonesië. Veel mensen wonen weliswaar in schamele huizen maar er rijden ook veel dikke SUV’s. Men ziet er ook doorvoedt uit. In de steden is het verschil tussen arm, zeer arm en rijk, erg groot. Dit land bereizen brengt ook extra kosten met zich mee omdat dit land uit veel eilanden bestaat die alleen bereikbaar zijn per vliegtuig of fastboat/ferry. Vanaf de haven naar hotel is een ritje van 45 minuten 1.000 pesos en dat is € 16,50. Niet goedkoop! Grabtaxis zijn wel toegestaan op Manila airport maar op Cebu Airport mogen ze het terrein niet op. De witte taxi’s van Cebu zijn beschermd.

Verder gaan we het deze prachtige reis niet meer over geld hebben maar wel over de mooie dingen van het land. 

Business

De servetten hangen te drogen

Voor 5 pesos vers water

Dag 20, de varende vreetschuur.

 Na de rust op de dag van gisteren gaan we vandaag een aantal highlights van het eiland Bohol (3269m2 groot) bekijken. Qua grootte het tiende eiland van de Filipijnen. We hebben de auto met sjoof besteld om 07.00. Bewust vroeg na het ontbijt van half 7 want dan is het hopelijk nog rustig. Hij is op tijd. We gaan eerst naar de Chocolate Hills, één van de de de belangrijkste bezienswaardigheden van Bohol. Onderweg rijden we door de Bohol Man-Made Forest. Dit is een mahoniebos dat zich uitstrekt over een afstand van 2 km en dicht beplant is met mahoniebomen. Het ligt op de grens van de plaatsen  Bilar en Loboc. Midden op een vrijwel vlak plateau verrijzen in een gebied van meer dan 50 vierkante kilometer 1.268 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels van circa 30 tot 50 meter hoog. Ze zijn grotendeels begroeid met gras dat tijdens het droge jaargetijde een bruine tint krijgt. De heuvels doen dan enigszins denken aan reusachtige chocoladebergen. Daarom de benaming Chocolate Hills. We zijn er om even over achten en we zijn de eersten bij het ticketloket. We rijden omhoog. We worden afgezet op de parkeerplaats. Hier begint een lange trap van 200 treden naar boven waar een prachtig uitzicht geboden wordt. Het wordt al drukker en drukker. Het is zaterdag en veel Filipinos komen naar hier. We genieten volop van dit prachtige natuurfenomeen. De chauffeur pikt ons weer op en we rijden naar de “Bohol Tarsier Conservation Area”. De Tarsier of het Filipijns spookdier is een zoogdier uit de familie van de spookdiertjes dat alleen voorkomt op de Filipijnen. Het Filipijns spookdier is een klein zoogdier van ongeveer 15 centimeter groot en daarmee ongeveer zo groot als een gemiddelde mensenhand. Het gemiddelde gewicht van mannetjes is 134 gram en van vrouwtjes 117 gram.

Zoals alle spookdiertjes heeft het Filipijns spookdier een ronde kop die door een speciale aanpassing van de nek 180 graden gedraaid kan worden. Hierdoor kan het Filipijns spookdier, ondanks dat de ogen niet bewogen kunnen worden, toch goed om zich heen kijken. De grote membraanachtige oren zijn erg bewegelijk en lijken nooit stil te staan, zodat elk geluid opgevangen wordt. De unieke grote ogen van de soort staan niet in verhouding tot de kop en de romp. Het Filipijns spookdier is een nachtdier. De grote ogen zorgen voor perfect zicht in het donker van de nacht.

We moeten heel stil zijn want het zijn nachtdieren en die slapen normaliter overdag. We hebben mazzel want er zijn er ook een paar wakker. Ze hebben hun grote ogen wijd open. Het zal door de herrie komen die gemaakt wordt door de bouwvakkers beneden bij een nieuw te bouwen paviljoen. We verlaten de Tarsiers en rijden naar het dorp Loboc. Hier in de rivier liggen een aantal drijvenden vreetschuren. We gaan varend lunchen op één van deze boten. We gaan boarden bij gate 4 zoals het hier noemen. Het keurige gedekte tafeltje biedt ons een mooi uitzicht op de rivier. Ongeveer 50 hongerige lokale toeristen, wij zijn de enige buitenlanders, nemen plaats op het vaartuig. Voordat we gaan varen kunnen we ons bordje vol laden aan het buffet. Het eten is prima van smaak. Er is van alles. Garnalen, groente, kip, varken, vis, rijst, noodels en ook veel lekkere toetjes. Een gifgroen drankje is inclusief de prijs van 1.000 pesos p.p. (€16,50). De boot komt in beweging op het ritme van de live muziek en we varen langzaam naar een keerpunt. Dit is na een half uur en dan een half uur terug. Onderweg smikkelen we gewoon verder. Maar eerst leggen we aan bij een steiger waar de lokale bevolking ons toezingt en danst. Na deze erg leuke en verrassende voorstelling varen we terug naar het beginpunt. We stappen enigszins volgevreten van boord en lopen naar de parkeerplaats waar onze sjoof al staat te wachten. We rijden verder naar het dorp Loboc, onze laatste stop. Dit is bij een een kerk uit het jaar 1596. Via een zijdeur gaan we de San Pedro Apostol Churh binnen. Een prachtige kerk. We blijven niet lang omdat er een mis beginnende is voor een overledene die al klaar staat om naar het altaar gereden te worden. Om half twee zijn we weer terug op het resort. Siestatijd en na deze welkome rustpauze nemen we een duik in het zwembad. Na de zwemexercitie is het echt de hoogste tijd voor de rumcoke.

Man-made Forest

De Chocolate Hills

Het Filipijnse spookdiertje

Daar zit ie

Lekker lunchen in de varende vreetschuur

We gaan aan boord

De oude kerk in Loboc