Het is op de avond van de tweede januari. Sofian vertelt ons dat hij morgen om zeven uur naar Neira gaat voor boodschappen. Wel vroeg maar we gaan mee. Het is op de vroege ochtend van de derde. De wekker van ons mobieltje zoemt....rinkelen vinden we te heftig. We kruipen onder de klamboe vandaan, een plons water over het gezicht, de tanden poetsen en in de kleren. Rond zevenen varen we weg van Pulau Hatta. Het waren vier mooie dagen. Na een uurtje varen langs de noordkant van Banda Besar leggen we aan in het haventje. Het is laag water en dat is lastig van de boot stappen. Door elkaar stevige de hand te reiken en te pakken lukte het om op de kade te klimmen. Het plan is om met de boot van elf uur naar Pulau Ai te varen maar we vinden het toch wat relaxter om één nacht in Neira te blijven maar dan in een ander Guesthouse dan Mutiara dat niet aan het water ligt. We hebben in een paar andere wel aan het water rondgekeken maar zijn toen toch maar weer naar dat prima Guesthouse Mutiara gelopen. Er is een kamer vrij en onze rugzakken staan tenslotte ook hier. De was lag keurig gestreken op een stapeltje te wachten om weer weggepropt te worden in de "backpack". Na vier dagen 2x per dag tongkol (blauwe makreelachtige vis) is het tijd voor wat anders. We hebben de tip meegekregen om Soto Ayam te gaan eten bij Guesthouse Delfika I. We stappen daar binnen en "hé die vent kennen we". Het is de eigenaar van Delfika II die we hebben gesproken op onze zoektocht naar een ander Guesthouse. We bestellen de soep, een fruitjuice en een ijsthee. In de warme normale thee met een paar brokken ijs heeft men ook kaneel gedaan. Apart en erg lekker. Anders dan anders. En de Soto smaakte heerlijk. Onze smaakpapillen genoten volop. Een goede tip, die Soto. Na de siesta hebben we een wandeling gemaakt naar het vliegveld. Wat een gekke gewaarwording. Een vliegveld dat optisch eindigt in zee en waar geen kip, laat staan een vliegtuig, te bekennen valt. Er zijn geen helemaal géén vluchten. Misschien over een paar weken weer. Het ligt er stil en verlaten bij. De start- en landingsstrip wordt nu vooral gebruikt door jongelui om te racen met hun motorfietsen. Op de terugweg naar het dorp komen we langs een overwoekerd kerkhof met Nedelandse graven. Onderhoud wordt er duidelijk al lang niet meer gepleegd. Tegenwoordig doen ze dat anders door ze de laatste rustplaats in de groententuin van de familie te geven. Als er dan toch geschoffeld moet worden dan ook gelijk maar rond de graven. De overbekende twee vliegen in één klap. Ziet er keurig uit. Het is inmiddels rond half zes en we ontvangen een telefoontje van Hemmo. "Hebben jullie zin om met ons gaan eten". "Natuurlijk...een prima plan maar we hebben al linzesoep in eethuis Resto bestelt maar geen probleem ik loop er naar toe en vraag Ibu of ze voor vier personen wil maken". Zo gezegd, zo gedaan en we hebben daar lekker zitten smikkelen tot half tien want de gezichtsuitdrukking van Ibu gaf duidelijk aan dat het de hoogste tijd was om op te krassen. Morgen gaan we echt naar Pulau Ai. 
We verlaten Hatta
Nog even op de foto met Sofian, de reus en klein duimpje
Rond de noordpunt van Banda Besar naar Neira op Banda Kecil.
We zijn weer terug in Bandaneira
Geen kip en vliegtuig te bekennen, alleen een eenzame motorrijder
Overwoekerd Hollands kerkhof.
Onder: de laatste rustplaats in de groententuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten