De Coronacrisis veroorzaakt een enigszins saai leven. We kunnen en willen niet reizen totdat die akelige blokkades van quarantaine en PCR-testen zijn opheven. En toch is er van alles te beleven. We gaan wandelen en dat doen we iedere dag. We moeten dan altijd naar beneden kijken want de vele honden zijn niet zo opgevoed dat ze hun behoeften in de berm doen. Waar ze lopen, daar schijten ze. Maar we kijken vooral om ons heen en dan is er veel te zien en te ontdekken. De natuur laat zich zien maar het zijn vooral de mensen en dan vooral de oudere vrouwen die het vroege straatbeeld kleur geven. Vandaar dat we nooit zonder camera de deur uitgaan. Hoe vroeger op de dag des te fraaier. Wellicht zijn ze dan nog fris en fruitig want later als de zon heet is dan zie je ze niet meer. Dan zitten ze meestal op het erf in de schaduw. En wat ons dan vooral opvalt is dat er zo weinig mannen op straat lopen. En dan vooral lopen want op de motor zie je er genoeg. Het is een bekend gegeven dat de Balinese man behoort tot de categorie “de luiste man van Indonesië”. De luiste man? Ik moest even bladeren in Wikipedia voor het woord “lui”. En dan lees je…lui, luier, luist. Gek eigenlijk dat zijn woord als “luier” in zo’n rijtje staat. Maar goed….de Balinese man en dan dan wil ik uiteraard niet generaliseren want er zijn altijd uitzonderingen, is nou eenmaal niet bereid een stap teveel te zetten. Zo is het leven hier nou eenmaal. Waarom gaan lopen als er één of meerdere motors voor de deur staan? Een uitzondering zijn degenen die niets te besteden hebben. Die hebben nog niet eens een broek aan hun reet, laat staan een gemotoriseerde tweewieler. Ook hij, net zoals wij, loopt zijn dagelijkse rondje van A via B naar C en terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten