Gebogen over een bord soep met bonen en aardappelen discussiëren twee mannen in restaurant "Casa Antonio" op luide toon over welk gebied in Spanje de beste kwaliteit lamsvlees levert. Al snel bemoeien andere gasten zich er mee.
Dag in dag uit worden de tafels twee tot drie keer bezet tijdens de lunch. De vele vaste gasten, zoals ik, eten hier voor tien euro een dagmenu dat uit drie gangen en een glas wijn bestaat.
Eten is een nationale bezigheid in Spanje en altijd hét gesprek van de dag. Tijdens de lunch praat je over het avondeten, tijdens het avondeten over het ontbijt van de volgende dag. En ’s nachts droom je over gestoomde inktvis en kroketjes.
Het is een essentieel onderdeel van ons bestaan, en de basis van ons sociale leven’, wordt gezegd. ‘Voedsel brengt Spanjaarden samen.’ Het aantal restaurants in Spanje is oneindig. Alleen eten gebeurt enkel in geval van nood. Om twaalf uur een broodje wegwerken achter je bureau wordt gezien als bittere armoede.
Net zo belangrijk als de maaltijd, zijn de ingrediënten. ‘Vis, groenten en vlees haal je om de hoek.’
De sinaasappelen op de overdekte markt twee straten verderop zijn het beste. Dit soort markten zijn steevast uitgerust met een bar waar tussen de aankopen door koffie wordt gedronken met een borrel.
Eten is zelfs zo belangrijk dat er hele conflicten over worden uitgevochten.
Zo heerst er al maanden een ‘hamoorlog’ in Jabugo, waar de jamón iberico vandaan komt. Naastgelegen dorpen willen graag profiteren van deze naam maar hier steken lokale producenten een stokje voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten