de hondendokter

Het is bijna zeven uur in de late namiddag en het is de gehele dag droog gebleven. De temp. is 29,4 graden en de LV 87%. Het is nu aan het donker worden en dat gaat gepaard met een "gewone" muggeninvasie. Dus snel naar binnen.
Afgelopen zondag is Wally met onze parkhond Madé naar de dierenarts geweest om ze reutjesresistent te maken. Puppies kunnen we op het park niet gebruiken. Wally vertelde ons dat de operatie op een vrij primitieve manier heeft plaatsgevonden maar we hebben dat helaas niet kunnen zien. Wij hebben ze zondag in huis genomen om ze te laten herstellen. Na 5 dagen verzorging vonden we het vanmorgen wel een goed moment om ze weer alle vrijheid te geven zodat ze weer kon spelen, rennen en doen op het park. De wond zag er goed uit. Maar na 5 minuten kwam ze bloedend terug. Ze had aan de hechtingen getrokken met als resultaat dat de wond weer open was. Dus om 10.00 uur in de auto naar de dierendokter in Negara. Daar aangekomen werden we ontvangen door een aardige man in een soort trainingspak. Wij stapten de praktijk, uitziende als het schuurtje van mijn opa, in met de hond op de armen van Wally. Verder ging het als volgt:
De dokter: "selat pagi". Wij: "selamat pagi" (goede morgen)
Inmiddels werd de krant van gisteren opengevouwen en op de "behandeltafel" gelegd voor het raam van de paktijk met de deur wagenwijd open. Wally legde Madé op de bekrante tafel. Binnen was het warm en geen airco.
Een in de hoek staand kastje, met daarboven een vergeelde poster met honden en katten, werd opengeschoven door de assistente en het flesje met de verdoving werd met de naald op dat kastje voor gebruik klaargelegd. De dokter was nog steeds in trainingsbroek met polo zonder steriele handschoenen en mondkapje.
De injectie werd in Madé geschoven. Die lag met één van zijn achterpoten vastgebonden aan een soort tafelpoot maar dan andersom. Zij is zó taai dat een tweede prik nodig was. Nadat ze had overgegeven omdat ze niet nuchter was, ging ze toch onder zeil. De kots werd met een emmer water naar buiten gespoeld, de bezem erover en klaar. De assistente was niet echt handig dus heb ik de dokter geholpen Madé op de rug te leggen. In het stukje wond wat open was puilde een stukje van de binnenkant naar buiten. Hij probeerde dit terug te duwen maar het gaatje was te klein. Hij pakte een schaar met zijn inmiddels bebloede handen en vroeg aan mij of ik het goed vond dat ie dat uitstulpende afknipte. Maar ja...ik ben geen dokter...hij wel. Dus hij deed het maar niet. Toch maar weer proberen het terug te duwen. Dat lukte wederom niet. Ik gaf hem de hint om één hechting weg te knippen zodat het gaatje groter werd. "Oh ja...goed idee" zei hij. En zo geschiedde dat en gemakkelijk werd het stukkie teruggeduwd. Nog steeds met het bloed aan de handen en het zweet op het voorhoofd werd er een plastic soort Tupperwaredoosje uit de kast gehaald met daarin een verzameling van draden en hechthaakjes. Even zoeken en de juiste was gevonden. Het leek wel een sportvisser die zich prepareerde om de waterkant op te gaan zoeken. Terwijl hij stond te hechten en ik de hond op zijn rug hield, drupte er diverse zweetparels van zijn voorhoofd op de hond. Na het hechten werd er een soort plakverband op de wond geplakt. Het verband om de hond verder in te wikkelingen hadden wij zelf meegebracht want dat is iets wat niet wordt gebruikt. Het eerste wat de assistentie vroeg waar we dat hadden gekocht en hoeveel het kostte. Niet te geloven!
Na het afrekenen van RP 200.000 (16 euro) zijn we weer huiswaarts gereden met Madé slapend in de kofferbak. Inmiddels is ze weer redelijk actief en is elke hap eten in de keuken onveilig. Voorlopig houden we ze zeker een week binnen onze muren want dit hoeven we geen tweede keer mee te maken.

Madé is onder zeil dus aan de slag

het uitpuilende terugduwen lukt niet echt!