Zendmast

Landschapmonsters. 

Het is zoals bij elke wandeling rond zessen. De eerste die ik ontmoet is een vrouw die zojuist haar hoofdmandje met offertjes heeft geleegd in de tempel. Het zeer lage getijde nodigt mij uit om mijn omloop voort te zetten over het strand. Ik worstel me de eerste meters door het mulle zand richting het oosten. Na deze korte meters kom ik op het harde zand wat is ontstaan door het lage getij. Ik geniet van de drooggevallen rotsformaties en dan doemen twee landschapverziekende bouwwerken op. Eerst de vreselijk lelijke pijpeninstallatie van een garnalenkwekerij en dan een stuk verderop een arrogant stijve zendmast die de klapperbomen naar de achtergrond duwt. Deze natuurverkrachtende objecten kom je overal tegen in de wereld en is niet te voorkomen. Ook hier niet! Ik vervolg mijn route en kom bij de eerste rivier die ik met een sprong over kan steken. Bij de volgende rivier gaat me dat niet lukken en blijf ik aan deze kant. Het pad wordt smaller en ik vraag aan een man of ik verder kan. Hij zit samen met zijn vrouw en zoon in de balai de vroege zondagmorgen te verteren. Hij knikt en ik loop verder. Het pad eindigt bij een geasfalteerde weg net naast een kleine moskee. Inmiddels heb ik al zes km onder de zolen weg. Ik wandel verder door de frisse natuur want het heeft geregend. En ik ontmoet altijd weer mooie en leuke mensen Na dik 2 1/2 uur ben ik weer thuis. Jacqueline is ook net terug van haar strandwandeling naar het westen en maakt verse appelflappen voor bij de koffie. Heerlijk! Deze zondag kan niet meer stuk.

Strandwandeling

Vandaag een zeer vroege wandeling over het strand naar de Pura Tirtha Segara Rupek. Deze mooie grote tempel, op de rand van het Nationale Park, ligt op 4.8 km lopen over het strand van ons huis. Het is 4.50 uur en het is nog donker als ik met een hoofdlampje op vertrek richting de tempel. Het is een ongeveer een uur lopen zodat ik rond zessen bij de tempel kan zijn in de hoop enige Hornbills te zien die naar een boom in de tempel komen. Ik ben er op tijd maar ik heb er maar twee over zien vliegen en niet meer. Helaas geen foto van deze prachtige vogels. Aan de bovenkant van het strand is er veel aangespoeld hout en dat geeft mooie foto’s. Ook de natuur is prachtig met de vele rondvliegende en krijsende Kingfishers. Ik ben teruggelopen langs de hoofdweg maar dat doe ik niet meer met dat vele verkeer. En ineens een hoop herrie. Ik kijk achterom en een kleine pickup verliest een deel van zijn lading. Enige zakken met kokosnoten, die stuk geslagen zijn vliegen over de weg en rollen de berm in. De pickup stopt maar veel noten zijn niet meer te redden. Een baas ergens op Java zal niet blij zijn. Na bijna 11 km stiefelen val ik weer op de klep.

Veel hout

Pertamina Indonesia

De fossiele brandstof in indonesie

Het is zondagmorgen 05.30 uur, 29 graden outside en het is hoog water dus een strandwandeling zit er niet in. Dan maar over de weg. We zitten midden in de warmste periode van het jaar en dat is voelbaar maar ik ga toch een ommetje maken terwijl Jacqueline van haar mandje blijft genieten. Het wordt zwaar zweten dat weet ik nu al. Voordat ik vertrek meet ik nog even de temperatuur van het zwembadwater, voor de “verfrissing” als ik na 2 1/2 uur weer terug ben. 36 !! graden celcius. Ik loop een klassiek rondje waarbij ik zeker weet leuke mensen te ontmoeten. Ik kom ook langs de Pertamina (tankstation). Dat doet me denken aan de fossiele brandstof. Er zijn twee soorten benzine en diesel. Ik beperk me nu tot de benzine. Naast de Pertalite is er de Pertamax. De Pertalite is gesubsidieerd en kost overal in gehele land RP 10.000 (55 eurocent). Met de motor kan iedereen dit tanken maar met de auto heb je QR code nodig die alleen verstrekt wordt aan personen met een Indonesische ID (KTP). Wij hebben deze ook. Op de QR code staat ook het kenteken van de auto dus er valt weinig te sjoemelen zou je denken. Dan is er ook de vrije Pertamax (RP 12.100 tot 12.400) dus deze prijs kan per pomp iets verschillen, niet veel. (Prijs ongeveer 65 eurocent per liter). De Pertamax heeft ook een betere smering zegt men maar de meesten rijden op Pertalite omdat dit het goedkoopste is. Er zijn uitzonderingen zoals mijn motor de Yamaha XMax 250. Hiervoor wordt geadviseerd Pertamax te tanken. Het verhaal van de benzine is saai daar ben ik het mee eens maar het heeft ook een een erg leuke kant. Men verkoopt de benzine ook aan de warung in glazen flessen. En het aardige hiervan is dat de flessen in een etagère staan die soms opgeleukt is. Maar hoe komt men aan de Pertalite? Naar de pomp en een jerrycan voltanken is niet toegestaan. Alleen tanken direct in het voertuig. En toch verkoopt men het voor een meerprijs van 2.000 roepia per liter. Men past de oude truc toe met een slangetje en zo de benzine over te hevelen van de motor of auto in de fles. Men rijdt gewoon een paar keer naar verschillende pompen in de omgeving. En zo ontstaat er een bijverdienste van een dubbeltje per verkochte liter. Alle kleine beetjes helpen, zeker bij de lokals in de dorpjes. 

Het is inderdaad heet en het lichaamsvocht druipt van mijn voorhoofd terwijl mijn rug doordrenkt aanvoelt. Ondanks de hoge temp van het zwemwater is het toch heerlijk om even de arm-en beenspieren op een andere manier te treiteren. Ik trek mezelf uit de pool want Jacqueline roept dat de koffie met de zondagse appeltaart klaar staat. Heerlijk!

De "Balai"

Zondagcolumn.

Het is half zes en ik ben klaarwakker. Ik ga mijn mandje uit, zet de waterkoker aan voor een bakkie thee en loop naar buiten en werp een blik op het strand. Het is nog een beetje donker, recht voor me is de hemel grijs maar links zie ik de zon opkomen. Moedertje natuur heeft helaas weer een lading afval op het strand geworpen. De zee kabbelt, ik drink mijn thee op en schiet mijn Naikies aan. Het is inmiddels al licht als ik de eerste stappen zet richting de bergen van het Nationale Park. Onderweg om me heen kijkend denk ik aan een een leefgewoonte, eigenlijk meer woongewoonte, van de Balinees. De “Balai”. Dit is een houten bouwwerk van meestal 3x3 meter op vier palen, met een verhoogde bodem en een dakkie erop. Het is een ontmoeting, rust-, eet- en hangplek voor jong en oud. De vier hoekpalen dienen als steun in de rug. Het is een centrale ontmoetingsplek op het erf, de banjar (wijk) en in het dorp. Als men een huis gaat bouwen dan begint de bouw met het plaatsen van een Balai om te eten, koffie te drinken, te schuilen bij regen en om te rusten als ze moe zijn. Bij families wordt ie gebruikt als een soort woonkamer want de huisjes die op het erf staan zijn alleen om te slapen. Het dak is meestal van dakpannen maar ook van zinken- of asbestplaten. Soms als het budget wat groter is dan is het een verfraaid dak gemaakt van riet. Ik loop verder richting het mooi onderhouden dorp Ambyarsari. Een stuk voorbij de kerk sla ik linksaf en daar ontvouwt zich de prachtige natuur aan de rand van het regenwoud. Ik volg de weg naar Blimbingsari- en de Grojogan waterval aan de voet van het Nationale Park, ook wel aangeduid als het “Tropical Rainforest Bali Barat National Park”. Bij de watervallen aangekomen klauter ik op een paar rotsblokken en zie en hoor het water naar beneden klateren. Het is hier schitterend. De fluitende vogels begeleiden het water naar de langzaam stromende beek die in het weelderige struikgewas verdwijnt. Ik loop hetzelfde pad weer terug en sla linksaf naar Blimbingsari. Het valt me wel op dat dit een schoon dorp is. Er ligt niks van afval langs de weg met de bermen keurig gemaaid. Dus het kan wel! Ik heb inmiddels 12 km onder de zolen en ik ga weer richting Sumbersari. Nog 8 km en ik ben weer thuis. Onderweg in Melaya eet ik een banaan terwijl ik klets met een aantal vrouwen die kokosnoten van hun jasje ontdoen. Thuiswerk is een belangrijke inkomstenbron. Het was vandaag een wat langere loop maar zeer de moeite waard. En ik heb weer voor mij nieuwe weggetjes en plekjes ontdekt.

de wandeling naar de Grojogan waterval

de kokosnotenvrouw

Bimblingsari

de waterval

een Balai met een ijzeren dak

de huisgeit

een Balai met een fraai dak

een Balai op het erf

Het pad naar de waterval

Van deur tot deur

Onze trip met de trein naar Surabaya voor een tweede oogcontrole bij het National Eye Center.

We vertrekken om 08.30 met onze auto naar de haven van Gilimanuk. Het is ongeveer 15 minuten rijden naar de voetgangersingang van de ferry naar de overkant Ketapang. De boottickets hebben we on-line via Tiket.com geregeld. We lopen naar de ticketmachine en scannen de QR code op de boekingsbevesting op de smartphone. De tickets rollen uit de machine. We lopen verder naar het poortje waar we het ticket moeten scannen. Het lampje wordt groen en we kunnen doorlopen naar de boot. Normaliter moeten we ons ticket daar afgeven maar vandaag is er niemand om de tickets in ontvangst te nemen. Dus lopen we door de boot op. We lopen links de trap op en gaan zitten. Na een tiental minuten vertrekt de veerboot. De zee is rustig. Een uur later meren we aan in Ketapang. Dat de boot direct aan kan leggen is heel bijzonder omdat er normaliter gewacht moet worden totdat er een pier vrij is want er varen meer boten dan dat er pieren zijn. We lopen de boot af over het grote parkeerterrein naar de hoofdweg. We slaan rechtsaf naar de Indomaret tegenover de weg naar de ingang van het treinstation. We kopen daar wat snacks voor in de trein. Vanaf de boot naar het station is het ongeveer 20 minuten lopen. We zijn inmiddels bij het station maar wel 2 uur te vroeg. Deze ruime marge is nodig omdat het ook wel gebeurt dat de boot er 2 uur over doet om aan te leggen. Dit hangt af van de drukte bij de haven. Ook de treintickets, eksekutif, hebben we on-line geboekt. We scannen de QR code en de tickets komen uit de machine. We nemen plaats in de AC wachtruimte. De trein naar Surabaya Gubeng vertrekt om 11.00 uur. Het is 10.50 en we kunnen naar het perron. Onze tickets en ID worden gecheckt bij de deur. Even later komt de trein. We hebben stoelen in de eerste wagon achter de locomotief. Rijtuig 1, Eksekutif. We klimmen erin en nemen plaats in de comfortabele stoelen. de AC doet zijn werk prima want het is erg koud in de wagon. Maar we zijn er op voorbereid en trekken een dik vest aan. Even later vertrekt ie met een fluitend geluid. Het is 6 uur sporen naar het station Gubeng. Onderweg wordt er eten en drinken tegen betaling aangeboden. We nemen wel koffie maar geen eten want dat is niet te pruimen. Na een aantal stops arriveren we daar om 17.00 uur. We lopen naar buiten en bestellen een Grab taxi. Met 10 minuten is ie er en we stappen in. Het is 3.5 km naar het Eye Center. Om half zes zijn we er. Even later wordt Jacqueline geroepen voor enige tests.