Woensdag 30 april 2025.
We liggen, na een vermoeiende reisdag, vroeg te bed. Mede doordat, nadat de winkels zijn gesloten, het dorp om 09.00 op donker gaat dus ook hier in het hotel. Of iedereen dan te bed gaat is de grote vraag. Wij zeker wel! Geholpen door het gekraai van de vele hanen zijn we dan ook weer vroeg wakker. Het heeft vrijwel de gehele avond en nacht geregend. De natuur is hierdoor heerlijk opgefrist. Het is 06.00 uur en dat is een mooi moment voor een kleine wandeling van 2 km door het dorp waarbij we ook de smalle hangbrug over de rivier passeren. Bij terugkomst is het tijd voor koffie en even later het ontbijtje met een spiegeleitje op toast. Om half negen staat Bridget op de stoep. Ik geef haar direct de naam “Bridget the Midget” en dat vindt ze niet erg omdat ze de herkomst niet weet. Zij is onze gids naar Batad. We stappen in de Jeepney en de eerste stop is een prachtig uitzicht op de rijstterrassen van Banau. We rijden verder in 40 minuten naar het kleine dorpje Batad dat alleen te voet is te bereiken, gelegen tussen de prachtige rijstterrassen. Maar ineens houdt de weg op en moeten we nog een dikke kilometer vrij steil naar beneden lopen. En dat met de wetenschap dat als het naar beneden gaat dat het dan ook weer een keer omhoog gaat. We zijn bij het eerste viewpoint. Vanaf hier gaan we hiken over de smalle muurtjes van de rijstterrassen naar het dorpje Batad. Bij de eerste beste steilte naar beneden haakt Jacqueline af. Dit kan zij niet verteren dus gaat ze terug. Ik ga verder met Bridget. Het is prachtig hiken tussen de vele rijstplanten met een schitterend uitzicht op de bergachtige omgeving met aan de flanken de rijstterrassen en op de achtergrond de bergen. We zijn na vier kilometer in het dorp, ook haar geboortedorp. Even een drinkstop met een koekkie. We gaan op bezoek bij haar ouders die thuis zijn en ze laat me het traditionele houten huis zien waar ze het levenslicht zag. Van deze traditionele huizen zijn er helaas niet veel meer. Ik geef haar vader een hand uit blijk van respect dat ik zijn huis mag bekijken. Maar voordat we verder gaan word ik eerst nog even in wat traditionele kledij gehesen door Bridget. Na de fotoshoot gaan deze kleren weer de kast in en gaan wij terug naar de plek waar Jacqueline zit te wachten. Maar zo eenvoudig als ik het schrijf is het niet. Het zijn alleen maar rotsige traptreden omhoog. Er komt geen einde aan en mijn shirt begint al behoorlijk doordrenkt van het zweet te geraken. Dat hoort er gewoon bij in dit klimaat. Na een kilometer of drie zijn we er! Deze hike was maar 8 kilometer maar wel stevig, vooral de weg terug. Na een colaatje en een flinke rustpauze gaan we om 14.00 uur terug naar de jeepney. En natuurlijk we wisten het…dat we weer dat steile stuk omhoog moeten. We zetten de knop om en gaan. We komen hijgend aan bij de jeepney en rijden in weer drie kwartier terug naar Banau. We zetten de tassen in de kamer en lopen naar het Green View restaurant voor de lunch. We eten het traditionele filipijnse kipgerecht “Adobo”. Heerlijk met gemengde groenten en een biertje van San Miguel. Na de lunch laten we ons door Marry, een kennis van de eigenaar van het hotel, masseren. Buitengewoon goed! En zodoende gaan we als nieuw de avond in. Morgen gaan we naar het 80 km verderop gelegen Sagada en daar gaan we heel iets bijzonders zien. We slapen dan ook in een hotel in Sagada.
 |
| Batad, alleen te voet te bereiken |
 |
| We gaan met Midget naar Batad |
 |
| De traditionele kledij |
 |
| De hike naar Batad |
 |
| De rijstterrassen van Banau |
 |
| De hangbrug van Banau |
 |
| Het woon- en slaapgedeelte van de het traditionele huis |
 |
| Traditionele houten huizen |
 |
| De hike omhoog |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten