Dag 1, een goed begin is het halve werk.

Maar dat goede begin was vandaag even ver te zoeken.

Na de pizza in Sanur is het te laat voor onze gewoonlijke siesta. We rusten wat en teisteren onze smartphone. Tegen de avond neemt de dorst toe en we besluiten een drankje met een klein hapje te nemen in de naastgelegen warung Happy Monkey. Het drankje is een biertje en het hapje is een sandwich gezond. De sandwich is niet meer dan een dubbele bruine  boterham met daartussen een mengsel van sla en tomaat met een lapje bacon en een mayoachtige subsantie. Maar het smaakt wel maar of het gezond is laten we maar in de midden. We gaan terug naar de prima kamer met een fijn bed en een lekkere warme douche. Alle faciliteiten zijn aanwezig voor een goede nachtrust zodat we fris en fruitig naar het vliegveld kunnen. Maar het loopt iets anders. We zijn blij met de plafondventilator zodat de AC niet aan hoeft. Maar ondanks dat is het toch vrij warm op bed. Dat komt door een voor ons te dikke bedcover. Pfff wat heet zo’n ding. Inmiddels heeft de sandwich “gezond” een flinke portie maagzuur bij mij veroorzaakt en daardoor kan ik de slaap niet vatten. De oorzaak zal het sausje zijn. Ik heb het bovenste bammetje ook niet gelicht om de inhoud te observeren en te checken op onregelmatigheden. Het is warm dus zetten we toch maar de AC aan die verre van geruisloos is. Het is net of er een kudde stampende olifanten vanuit de buitenunit de koele lucht, dat wel, via de binnenunit de kamer in jaagt. Het zal een gevalletje achterstallig onderhoud zijn. Het woord “onderhoud” wordt niet of nauwelijks vernoemd in het Balinese c.q. Indonesische woordenboek.

De ventilator verspreid de gekoelde lucht zodat het snel lekker aanvoelt. Ook deze herrie voorkomt een prettig slaapgedrag dus zetten we hem na een uurtje weer uit. Wat een rust! Het maagzuur heb ik inmiddels na een paar keer flink boeren onder controle door een pilletje Omeprazole. Het is een nacht van slapen/wakker en de AC aan/uit. Het is half vijf en we zijn er helemaal klaar mee. We stappen onder de douche, schrobben het gebit en kleden ons aan. We besluiten eerder naar het vliegveld te gaan om daar op zoek te gaan naar een lekkere croissant met een stevige verse bak koffie. We zijn er aan toe! In plaats van 06.00 uur nemen we een half uur eerder de Grab. Het is regenachtig en nog donker als we naar Ngurah Rai Airport rijden. Bij de incheckbali staat een rij maar deze slinkt snel. Na de vlotte douanecheck gauw door naar een koffiebar voor een ontbijtje. En ja hoor bij de croissant zitten uiteraard twee zakjes sambal want zonder sambal geen eten in dit land. Maar die zakjes houden wij ongeopend. Dat hete spulletje hoeven wij niet op onze nuchtere maag. De koffie is top! De vlucht is gepland om 08.35 maar er zit vertraging aan te komen. En ja hoor op het bord staat al “late arrival”. Vertrektijd een uur later maar dat is nog niet alles. De reden van de vertraging is dat ze een ander groter vliegtuig hebben ingezet. Volle bak, de kist is volledig bezet. We stappen in en onze geboekte en betaalde plaatsen op rij 20 met meer beenruimte zijn ook gewijzigd door dit andere vliegtuig. Door een andere indeling krijg je dit gezeik. Onze plaatsen op rij 20 zijn nu gewone stoelen. De stoelen met meer beenruimte in dit vliegtuig zijn ook geboekt door anderen aldus zitten wij klem. Eerst ergerde ik me groen en geel maar door de vriendelijke steward ebde dat snel weg. Kwaad worden en in discussie gaan heeft geen enkele zin. Na 10x excuses waar we niks voor kopen wordt door de purser een “refund” op onze creditcard aangeboden en geregeld. Hiervoor ontvangen we later een email. We doen onze oortjes in, luisteren muziek, eten rond lunchtijd een broodje ei-curry salade en kijken vooruit. Na de goede landing lopen we eerst een roteind naar de douane voor het visumstempel. De dame loopt niet over van vriendelijkheid maar de stempel in ons paspoort was snel gezet en daar gaat het om. Dan naar de bagagebelt. Hier is het nog trager dan op Ngurah Rai. We wachten 45 minuten op onze bagage. Dan is het nog de app scannen dat we niks hebben aan te geven en direct aan de overkant van de hal naar de ATM want zonder pesos kunnen we de Grab niet bestellen. Voor 300 pesos rijden we naar het Hotel St. Giles in de wijk Markati wat één van de veiligste wijken is van Manila. Wij nemen onze intrek in op een goede kamer op de 10e van de 35 verdiepingen. Maar we zijn nog niet klaar vandaag. We moeten nog meer geld pinnen om morgen de chauffeur naar Luzon te kunnen betalen. Met meerdere transcaties is dat gelukt. En dan nog een sim card en dat is hier echt een probleem. Nergens zo’n kaartje te scoren. In veel landen waar we geweest zijn was het bij 7-Eleven nooit een probleem. Hier geen sim bij deze op bijna elke straathoek voorkomende supermarkt. En zonder sim hebben we buiten het hotel geen internet. Ook is hier bijna nergens wifi, zelfs Starbucks heeft geen wifi. We hebben gelukkig een sim kunnen scoren bij de Alfamart en de vriendelijke dame van de hotelreceptie heeft ‘m voor ons geregistreerd want daar heb je internet voor nodig. Het loopt tegen de avond en we zijn aan slijtage onderhevig. We eten ergens een bordje rijst met kip en we gaan naar de kamer. Morgen om 8 uur gaan we 5 dagen naar het eiland Luzon in het noorden. 

Ik ergerde me groen en geel maar hij was te vriendelijk

De eerste blik op Hotel St. Giles, 35 verdiepingen