Jam karet

Toen ik nog op kantoor werkte, maakte mijn assistente altijd een tijdschema van de vergaderingen en afspraken voor elke dag. Toen ik ouder werd, moest ik zelf mijn afspraakjes opschrijven om niet te vergeten.

Als je jong bent, lijkt het alsof je weinig vrije tijd hebt, omdat er zoveel activiteiten zijn. Maar als we oud zijn en nog maar kort te leven, hebben we heel veel vrije tijd, zonder grenzen. Het grootste deel van die tijd zitten we gewoon lekker niks te doen.

Als we jong zijn, hebben we veel vrienden, maar naarmate we ouder worden, hebben we er minder. Als je op je oude dag nog steeds drie vrienden hebt, ben je een gelukkig en gezegend mens.

Westerlingen denken dat tijd heel waardevol is: “Tijd is geld”, maar dat geldt alleen voor mensen die altijd haast hebben. Indonesië is een natie met een cultuur van geduld. Tijd is heel flexibel, dat wil zeggen dat je hem net als rubber naar believen kunt uitrekken! “Jam karet”! 

Toen ik nog op kantoor werkte, maakte mijn secretaresse altijd een tijdschema van de vergaderingen en afspraken voor elke dag. Toen ik ouder werd, moest ik zelf mijn afspraakjes opschrijven om niet te vergeten.

Westerlingen denken dat tijd heel waardevol is: “Tijd is geld”, maar dat geldt alleen voor mensen die altijd haast hebben. Indonesië is een natie met een cultuur van geduld. Tijd is heel flexibel, dat wil zeggen dat je hem net als rubber naar believen kunt uitrekken! “Jam karet”.

We kunnen afspreken om 10:00 uur.  Afspraak is afspraak maar zo werkt het hier niet. In werkelijkheid kwam hij onder lunchtijd als we aan de dis zaten of na 12.00 uur nog steeds niet. Jou bellen doen ze niet, ze wachten totdat jij belt om dan “maaf” (sorry) als antwoord te krijgen. Dit soort cultuur bezorgt Europeanen het bloed sneller doen koken.

Daarom is het voor iedereen die wilt leven en te doen in Indonesië belangrijk om eerst te leren wachten. De betekenis van drie Indonesische woorden is: Sabar (Geduld), Tunggu (wachten) en Belum (later). Heb je deze drie onder controle dan bespaart je dat een hoop frustratie. 

Wellicht een cursus Indonesisch tijdmanagement volgen een goede eerste opstap om te wennen waarbij elke les een uur te laat begint. Ik vrees dat ik op tijd ben maar de leraar niet. 

Ze kijken liever televisie dan dat ze een tijdje samen rondhangen! Een goed gesprek gaat men uit de weg want dat is lastig. Daar moet men het hoofd bij houden en dat doet pijn. Er is maar één ding waar ze niet op willen wachten: hun wekelijkse of maandelijkse salaris, waarvan ze hopen dat het altijd op tijd wordt gestort.

Landen met een punctualiteit zijn onder andere Duitsland, Nederland en Japan. Zij komen liever te vroeg dan te laat.

In indonesië is geduld een schone zaak en dan altijd blijven glimlachen ook als de stoom uit je oren komt.