Het is april 2020 en we zijn net terug van onze fantastische reis door Japan. We pakken onze koffers uit en kijken alweer uit naar onze volgende reis. En dat is Spanje, het land waar wij 12 jaar hebben gewerkt en gewoond. We gaan onze vrienden opzoeken…dat wordt een feestje. Maar……de Coronacrisis gooit roet in de paelle en we moeten onze reis annuleren. Dan maar een jaar later in oktober 2021. Covid-19 is nog niet verdreven en weer moeten we het uitstellen. Het akelige wereldwijde virus heeft de hele aardbol platgelegd. We zijn inmiddels twee jaar verder en onze reis naar Spanje hebben toch weer nieuw leven in kunnen blazen. Het is 25 oktober en Turkish Airlines gaat ons via Istanbul naar Madrid brengen. Daar op het vliegveld Barajas huren we een auto en dan naar onze vrienden in Rojales. Wij en ook onze vrienden kijken er erg naar uit. Eindelijk zien we elkaar weer. Na een nacht in de fijne Homestay Gunakaya in Sanur stappen we vermoeid op het vliegtuig.De afgelopen week was heftig omdat we overvallen zijn door een modderstroom. In de bijna 11 jaar dat wij op Bali wonen hebben we niet zo’n hoeveelheid hemelwater meegemaakt. De opruimwerkzaamheden hebben ons veel energie gekost. Een goed moment om Bali twee weken achter ons te laten en te gaan genieten met onze spaanse vrienden. Effe geen Bali, effe geen Indonesië, effe geen nasi goreng of nasi campur. Het is negen uur in de avond op het vliegveld van Bali, Ngurah Rai. We gaan aan boord van de Boeing 787-9 Dreamliner van Turkish Airlines. We hebben de stoelen 27 D en G (de stoelen aan het gangpad) geboekt met extra beenruimte. Het is onze bedoeling dat dde middelste stoel leeg blijft en dat is ook zo. Ons plannetje is weer gelukt. Zo hebben we drie stoelen voor ons beiden. We vliegen een dik uur en de etensluchten bereiken onze neusgaten. Onze ervaring is dat het vliegtuigeten niet echt haute cuisine genoemd mag worden. Bij Turkish Airlines is dat muntje duidelijk gevallen want het eten, met normaal bestek, was eigenlijk gewoon lekker. Het flesje rode wijn, de latere slaapmuts, maakte het compleet. Kortom niet slecht! Het mag geschreven worden. Gedurende de lange vlucht van 13 uur blijven we verschoond van blèrende en jankende kinderen maar achter ons zit wel een triootje “leuningrukkers” die blijkbaar de slaap niet kunnen vatten wat ook ons probleem is. Ik heb in het entertainmentprogramma een klassieker van stal gehaald: “Django”. Een aardig filmpje om de tijd te doden. De eerste break is al na een kwartier….toch nog in slaap gevallen. Na een paar uurtjes heb ik toch maar de film afgekeken met een geurig bekertje koffie en een snack. In Istanbul hebben we een stopover van 2 uurtjes. Dan nog een vlucht van vier uur en we zijn weer op Spaanse bodem. En de vlucht naar Madrid in een oude Airbus 330. De omelet was waterig en de koffie lauw. Wat een verschil met de eerste vlucht. Na 3 1/2 uur geland op Madrid Barajas. Na het landen een taxirit van bijna een half uur…er kwam geen einde aan. De Polderbaan is er niks bij. En dan wederom een lange rij bij de paspoortcontrole. De koffers kwamen snel dat was mooi. Dan naar de Betel Phoneshop voor een prepaid sim kaart want zonder Google Maps zie ik ons niet goed wegkomen met de huurauto, een Citroën C3. 25GB voor 45 euro en dat is behoorlijk aan de prijs. De huurauto vlotjes geregeld en we gaan op weg naar het hotel Casa Lorenzo in Villarrobledo. Het is rond twee uur, onderweg, dus de hoogste tijd voor een dagmenu. We stoppen in het dorp Quintanar bij een restaurantje en doen ons goed aan lekker eten met een flessie rode wijn. Als vanouds! Om vijf uur in het hotel waar we na het inchecken en een glas goede wijn met manchegokaas de dag hebben afgesloten. Lekker badderen en vermoeid in het mandje in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten