We geven vandaag het vervolg van gisteren. Maar eerst nog even terug naar de dag van gisteren. Ik ben na de koffie naar het Politiebureau gemotord. Bij de poort moest ik me melden en gelukkig mocht ik, na een smeekbede, doorlopen omdat ik vergeten was mijn lange broek aan te trekken. In alle overheidsgebouwen is een lange broek en shirt met mouwen verplicht, dus geen hemdjes maar die draag ik toch al niet. Na enig vragen kom ik bij het kantoortje van de contactpersoon die geregeld is vanuit Semarang. Een vriendelijk agent komt me al tegemoet en steekt zijn duim omhoog. Waarschijnlijk zal hij een glimlach vertonen maar dat is niet zichtbaar door het zwarte mondkapje met politielogo. We lopen samen naar een ander kantoor tegenover de kantine. En daar wordt ik verder geholpen door weer een vriendelijk man die netjes het benodigde papiertje in orde maakt. Nu zijn onze dossiers, voor de aanvraag SKTT via het Kantor Dukcapil, compleet.
Dus vandaag, na de koffie, met een lange spijkerbroek aan met de twee stapeltjes voorzien van een gekleurde paperclip naar dat kantoor. Parkeren mag niet voor de deur dus dan maar een stuk verderop. De wachtruimte is verplaatst naar buiten. Bij binnenkomst op het terrein, eerst handen wassen en afdrogen met een klef handdoekje dat al door velen is gebruikt. Dan wordt de temperatuur gemeten…36.5 en dat is oké. Ik zeg waarvoor ik kom en wordt doorverwezen naar een andere tafel….ook in de open lucht. De man van KTPP-dienst is bezig met een Koreaanse familie. Ik mag gaan zitten en moet wachten. Het duurt even…de eerste zweetpareltjes verschijnen op mijn voorhoofd want de openluchtairco geeft alleen warmte. Ik ben aan de beurt. Ik stap naar voren en geeft de beide stapeltjes met documenten aan deze ook weer vriendelijke man. Hij controleert alles op juistheid en loopt naar binnen. Ik mag weer gaan zitten. Een vijftal minuten komt hij weer naar buiten met mijn stapeltjes en vertelt mij dat er nog een aanvraagformulier getekend moet worden. Hij geeft mij de documenten terug met het blanco aanvraagformulier met de mededeling dat de naam ingevuld moet worden met onderaan een handtekening. Bij terugkomst moet het geheel aangereikt worden in een papieren stofmap per dossier. Dus ik stap weer op mijn motor en rij naar de dichtbijzijnste supermarkt om twee van die papieren stofmapjes te kopen. De kosten zijn RP 800 (5 eurocent per stuk). Zittend op een stoeppie naast de supermarkt vul ik de formulieren in en zet de beide handtekeningen en ga terug naar het kantoor want je denkt toch zeker niet dat ik daarvoor weer naar huis ga. Bij binnenkomst weer de handen wassen maar er wordt niet getemperatuurd. Het handdoekje is nog kleffer en natter dan de eerste keer, bah. Ik loop direct naar de juiste tafel maar de man van dienst is in geen velden of wegen te bekennen. Ik wordt door een mevrouw gewezen op het bankje. Dus ik mag weer in de wacht. Na een half uurtje zweten vond ik het toch de hoogste tijd om te vragen waar onze Gijs uithangt. De vriendelijke mevrouw in sarong loopt naar binnen en komt even later met hem terug. Hij wenkt me en ik overhandig de twee blauwe stofmapjes met inhoud. Hij controleert ze weer op juistheid en zegt me dat ik a.s. dinsdag de STKK kaarten op kan halen want de verwerking is drie werkdagen. In de tussentijd vraagt hij me waarom ik twee achternamen heb (Van Bruggen) en Jacqueline (Hoogeveen) één. Ik tracht hem wijs te maken dat het een familietraditie is met de opmerking van hoe meer achternamen des te groter het aanzien. Zijn ogen glimmen en zegt me: “zoals Van Basten?”. Ik knik instemmend, bedank hem onzichtbaar glimlachend en wens hem nog een fijne dag met de bekende groet “Selamat jumpa, sampai hari Selasa.”.Tot dinsdag.
Morgen een rustdag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten