Mirissa

Dag 24

Zaterdag 2 februari

Vandaag was het bingo!

We gaan met de bus van Tangalle naar Mirissa. Gelukkig is Tangalle het beginpunt van deze bus en kunnen we zitten. Al snel is de bus propvol. Met de luidprekers op vol gaan we naar Mirissa. Na anderhalf uur zijn we er maar het uitstappen is niet eenvoudig. De kaartjesverkoper wenkt dat dit Mirissa is anders hadden we het niet geweten. We worstelen ons door de volgepakte bus naar voren en stappen uit. Onze rugzakken, die op de motorkap liggen, worden door medepassagiers aangereikt. De bus rijdt weer ronkend met een dikke zwarte walm achter zich, weg. Wij pakken onze zakken en lopen 300 meter naar de homestay Sanovin. "Good morning, we hebben een kamer geboekt". De vriendelijke jongen laat ons binnen en wij gaan zitten. We schrijven onze naam in het grote boek en gaan naar boven naar de kamer. Het is een kleine kamer zonder balkon terwijl we een grote kamer met balkon hebben geboekt. "Sorry mister maar we zijn volgeboekt, morgen krijgen jullie de goede kamer want een groep Chinezen bezetten alle kamers". Dat is lekker dan. "Geen probleem maar dan willen we wel korting op de prijs". De jongen glimlacht. "Dan moet ik eerst mijn opa bellen want die is de eigenaar". Even later komt de "manager" van zijn huishoudtrapje want die is aan het ramen lappen en biedt de afstandsbediening van de AC aan ter compensatie want de geboekte kamer is zonder AC. Wij zijn niet moeilijk en vinden dat oké maar morgen dan wel de beste kamer die er is. Er wordt vriendelijk geknikt. We zullen het zien. De kamer ruikt fris en is schoon. Het bed ligt goed. 

We drinken koffie en lopen naar het strand. Onze eerste indruk is dat we terechtgekomen zijn in het Kuta of Lloret de Mar van Sri Lanka. De authentieke sfeer wordt volledig weggedrukt door het massatoerisme. Overal buitenlanders, op straat en uiteraard op het strand. Zelfs de supermarkt puilt uit van de blanke hoofden. Dit is niet de plek die wij zoeken maar we zijn naar Mirissa gegaan om de traditionele paalvissers te zien. Dit is de enige plek op Sri Lanka waar ze op deze manier hengelen. 

Aan het einde van de middag regelen we een tuktuk en gaan we op zoek naar deze traditionele Srilankanen. Op de eerste lokatie....niemand thuis. Wel palen in zee maar geen vissers. Op de tweede lokatie hetzelfde. Dan op de derde lokatie zijn er vijf palen bezet maar het wordt ons duidelijk dat ze niet hengelen naar vis maar naar geld. We stappen uit de tuktuk en direct komt er zo'n figuur in een sari naar ons toe en vraagt "Hoeveel camera's?". Hij vraagt 500 roepies per camera om foto's te maken van de vissers. Wat een walgelijke situatie. Er hangt ook een groot bord dat er alleen foto's gemaakt mogen worden tegen betaling. Één van de vissers roept ook vanaf zijn paal dat er betaald moet worden. Onze nekharen gaan overeind. Ik maak toch even stiekem twee foto's en dat wordt natuurlijk gezien. Met een hoop bonje stappen we in de tuktuk en gaan weer. Onze middelvinger gaat net niet omhoog. De zuidkust van Sri Lanka is Sri Lanka niet meer. Eens te meer zijn wij geconfronteerd met het feit dat geld de mens veranderd. De tuktukdriver veronschuldigt zich en doet zijn uiterste best om ons nog andere leuke plekken te laten zien. En dat waarderen we uiteraard en geven hem een extraatje, We gaan terug en hij zet ons af bij het strand vlakbij de homestay. We lopen het strand op en wie zit daar op zijn gemakkie te bieren.....Johnny uit London met wie ik de Adams Peak heb beklommen. We drinken mee en het is reuze gezellig.