De Puncakpas

Gisteren hebben we Bandung achter ons gelaten. Omdat er geen treinen rijden van Bandung naar Bogor hebben we de reguliere "ekonomi" bus gepakt. De rugzakken "bagasie" onder in de bus en de felgekleurde souveniertas op de bank naast ons.

dit is de felgekleurde souveniertas 

op weg naar de regenstad Bogor

Via de Puncakpas met de schitterende theeplantages zijn we in 5 uurtjes naar Bogor gereden. Als de bus ergens stopte, en dat gebeurde dikwijls, stapten direct straatverkopers aan boord. Ze stappen aan de voorkant in en rijdend achter weer uit. We hebben ze niet geteld maar het waren er zeker vijftig. Van aanstekers, zaklampen en stripboeken tot eten en drinken. Ze proberen van alles te slijten en regelmatig met succes, vooral de hapjes en de flesjes water. Afvalzakjes en non-smoking kennen ze niet dus alles wordt op de grond gegooid. Achter/naast ons ging een klein manneke over zijn nek, was niet lekker "sakit" en ook de kots werd met een doek onder de bank naar de zijkant van de bus geschoven. Later moest ie nog een keer en dat deed ie dan maar in een plastic zakkie gekegen van de buurvrouw. Aan de rand van Bogor zijn we uitgestapt. We werden gelijk aangevallen door allerlei figuren die ons wel naar een hotel wilden brengen. Nou effe niet, effe rustig de Lonely Planet erop naslaan. We moesten helemaal aan de andere kant van Bogor zijn. En deze stad is ook weer heel groot. Gevraagd aan een taxi: "dat is wel 10 km en dat kost 150.000 rp". Dat is te duur en dus naar de overkant van de straat. Daar staan plenty van die kleine bussies (angkots). Gevraagd met de straatnaam op een brieffie en we zijn voor 40.000 rp in de buurt van het treinstation uitgestapt. En inderdaad het was zeker een half uur rijden. We hebben daar in de buurt snel een slaapplek gevonden, pension Abu.  Een goede schone kamer met prima bedden. Inmiddels was het weer gaan regenen dus lagen we tijdig te bed. Morgen weer een dag.