Translate our blog in your language.

Translate our blog in your language

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Choose your language, Google translate on the left side

Translate our blog in your language

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

woensdag 30 april 2025

Dag 3, prachtige rijstterrassen

Woensdag 30 april 2025.

We liggen, na een vermoeiende reisdag, vroeg te bed. Mede doordat, nadat de winkels zijn gesloten, het dorp om 09.00 op donker gaat dus ook hier in het hotel. Of iedereen dan te bed gaat is de grote vraag. Wij zeker wel! Geholpen door het gekraai van de vele hanen zijn we dan ook weer vroeg wakker. Het heeft vrijwel de gehele avond en nacht geregend. De natuur is hierdoor heerlijk opgefrist. Het is 06.00 uur en dat is een mooi moment voor een kleine wandeling van 2 km door het dorp waarbij we ook de smalle hangbrug over de rivier passeren. Bij terugkomst is het tijd voor koffie en even later het ontbijtje met een spiegeleitje op toast. Om half negen staat Bridget op de stoep. Ik geef haar direct de naam “Bridget the Midget” en dat vindt ze niet erg omdat ze de herkomst niet weet. Zij is onze gids naar Batad. We stappen in de Jeepney en de eerste stop is een prachtig uitzicht op de rijstterrassen van Banau. We rijden verder in 40 minuten naar het kleine dorpje Batad dat alleen te voet is te bereiken, gelegen tussen de prachtige rijstterrassen. Maar ineens houdt de weg op en moeten we nog een dikke kilometer vrij steil naar beneden lopen. En dat met de wetenschap dat als het naar beneden gaat dat het dan ook weer een keer omhoog gaat. We zijn bij het eerste viewpoint. Vanaf hier gaan we hiken over de smalle muurtjes van de rijstterrassen naar het dorpje Batad. Bij de eerste beste steilte naar beneden haakt Jacqueline af. Dit kan zij niet verteren dus gaat ze terug. Ik ga verder met Bridget. Het is prachtig hiken tussen de vele rijstplanten met een schitterend uitzicht op de bergachtige omgeving met aan de flanken de rijstterrassen en op de achtergrond de bergen. We zijn na vier kilometer in het dorp, ook haar geboortedorp. Even een drinkstop met een koekkie. We gaan op bezoek bij haar ouders die thuis zijn en ze laat me het traditionele houten huis zien waar ze het levenslicht zag. Van deze traditionele huizen zijn er helaas niet veel meer. Ik geef haar vader een hand uit blijk van respect dat ik zijn huis mag bekijken. Maar voordat we verder gaan word ik eerst nog even in wat traditionele kledij gehesen door Bridget. Na de fotoshoot gaan deze kleren weer de kast in en gaan wij terug naar de plek waar Jacqueline zit te wachten. Maar zo eenvoudig als ik het schrijf is het niet. Het zijn alleen maar rotsige traptreden omhoog. Er komt geen einde aan en mijn shirt begint al behoorlijk doordrenkt van het zweet te geraken. Dat hoort er gewoon bij in dit klimaat. Na een kilometer of drie zijn we er! Deze hike was maar 8 kilometer maar wel stevig, vooral de weg terug. Na een colaatje en een flinke rustpauze gaan we om 14.00 uur terug naar de jeepney. En natuurlijk we wisten het…dat we weer dat steile stuk omhoog moeten. We zetten de knop om en gaan. We komen hijgend aan bij de jeepney en rijden in weer drie kwartier terug naar Banau. We zetten de tassen in de kamer en lopen naar het Green View restaurant voor de lunch. We eten het traditionele filipijnse kipgerecht “Adobo”. Heerlijk met gemengde groenten en een biertje van San Miguel. Na de lunch laten we ons door Marry, een kennis van de eigenaar van het hotel, masseren. Buitengewoon goed! En zodoende gaan we als nieuw de avond in. Morgen gaan we naar het 80 km verderop gelegen Sagada en daar gaan we heel iets bijzonders zien. We slapen dan ook in een hotel in Sagada.

Batad, alleen te voet te bereiken

We gaan met Midget naar Batad


De traditionele kledij


De hike naar Batad

De rijstterrassen van Banau

De hangbrug van Banau





Het woon- en slaapgedeelte van de het traditionele huis

Traditionele houten huizen


De hike omhoog



dinsdag 29 april 2025

Dag 2, de rubberen tijd

Het is dinsdag 29 april 2025.

Vandaag worden we om 08.00 uur opgehaald door de “driver” John. Hij gaat met ons 5 dagen naar Luzon in het noorden van de Filipijnen. Het afgesproken tijdstip wordt niet gehaald wat voor ons geen verrassing is. Hij stuurt ons een bericht dat het 08.15 gaat worden en dat betekent half negen. “Jam karet oftewel rubberen tijd en dat is rekbaar. Trek maar aan een binnenband van je fiets en dan weet je het. En inderdaad zo ongeveer rond 08.30 staat hij voor de deur van het hotel. We verlaten Manila via de highway in noordelijke richting. Het is weer een verademing om zo’n drukke stinkende stad te verlaten. Één dag was hier meer dan genoeg. We gaan de komende dagen mooie dingen zien en ook doen. De rit naar onze eerste overnachtingsplaats Banau duurt pakweg ruim 7 uurtjes met onderweg uiteraard foto, eet, koffie, en plasstops. Het weer is prima. Warm,

zonnig en vriendelijk. Het is naar Banau 380 km. De eerste paar uur is het de saaie snelweg maar later gaan we de bergen in. Ondanks de vele bochten wordt het al een stuk mooier. We doen een break  voor de lunch na 4 uurtjes rijden. Kip met rijst en groenten….gemaakt op de Filipijnse manier. Lekker! Het is inmiddels 18.00 uur en we bereiken na 7 1/2 uur het bergdorp Banau en dan zien we ook hoe mooi het hier is. We slapen in de lodge Sanafe met een prachtig uitzicht op de bergen. We ploffen neer op een soort smeedijzeren barkruk met een schitterend uitzicht en doen ons tegoed aan een flesje San Miguel. Cheers! Morgen weer een dag en dan gaan we erop uit in een Jeepney met een gids. We gaan hiken naar mooie plekjes in de natuur. John blijft in het hotel want die heeft het hier al vele keren gezien. Het was een lange reisdag met een mooi slot! 

De reisroute van vandaag, 380 km van Manila naar Banau

Een prima ontbijt in Hotel St.Giles Makati Manila

Een Jeepny in het straatbeeld van Manila

Het bedje van Sanafe

Streetfood in Manila


De brandweer



De voordeur van Sanafe Lodge

We zijn er nu eerst een



maandag 28 april 2025

Dag 1, een goed begin is het halve werk.

Maar dat goede begin was vandaag even ver te zoeken.

Na de pizza in Sanur is het te laat voor onze gewoonlijke siesta. We rusten wat en teisteren onze smartphone. Tegen de avond neemt de dorst toe en we besluiten een drankje met een klein hapje te nemen in de naastgelegen warung Happy Monkey. Het drankje is een biertje en het hapje is een sandwich gezond. De sandwich is niet meer dan een dubbele bruine  boterham met daartussen een mengsel van sla en tomaat met een lapje bacon en een mayoachtige subsantie. Maar het smaakt wel maar of het gezond is laten we maar in de midden. We gaan terug naar de prima kamer met een fijn bed en een lekkere warme douche. Alle faciliteiten zijn aanwezig voor een goede nachtrust zodat we fris en fruitig naar het vliegveld kunnen. Maar het loopt iets anders. We zijn blij met de plafondventilator zodat de AC niet aan hoeft. Maar ondanks dat is het toch vrij warm op bed. Dat komt door een voor ons te dikke bedcover. Pfff wat heet zo’n ding. Inmiddels heeft de sandwich “gezond” een flinke portie maagzuur bij mij veroorzaakt en daardoor kan ik de slaap niet vatten. De oorzaak zal het sausje zijn. Ik heb het bovenste bammetje ook niet gelicht om de inhoud te observeren en te checken op onregelmatigheden. Het is warm dus zetten we toch maar de AC aan die verre van geruisloos is. Het is net of er een kudde stampende olifanten vanuit de buitenunit de koele lucht, dat wel, via de binnenunit de kamer in jaagt. Het zal een gevalletje achterstallig onderhoud zijn. Het woord “onderhoud” wordt niet of nauwelijks vernoemd in het Balinese c.q. Indonesische woordenboek.

De ventilator verspreid de gekoelde lucht zodat het snel lekker aanvoelt. Ook deze herrie voorkomt een prettig slaapgedrag dus zetten we hem na een uurtje weer uit. Wat een rust! Het maagzuur heb ik inmiddels na een paar keer flink boeren onder controle door een pilletje Omeprazole. Het is een nacht van slapen/wakker en de AC aan/uit. Het is half vijf en we zijn er helemaal klaar mee. We stappen onder de douche, schrobben het gebit en kleden ons aan. We besluiten eerder naar het vliegveld te gaan om daar op zoek te gaan naar een lekkere croissant met een stevige verse bak koffie. We zijn er aan toe! In plaats van 06.00 uur nemen we een half uur eerder de Grab. Het is regenachtig en nog donker als we naar Ngurah Rai Airport rijden. Bij de incheckbali staat een rij maar deze slinkt snel. Na de vlotte douanecheck gauw door naar een koffiebar voor een ontbijtje. En ja hoor bij de croissant zitten uiteraard twee zakjes sambal want zonder sambal geen eten in dit land. Maar die zakjes houden wij ongeopend. Dat hete spulletje hoeven wij niet op onze nuchtere maag. De koffie is top! De vlucht is gepland om 08.35 maar er zit vertraging aan te komen. En ja hoor op het bord staat al “late arrival”. Vertrektijd een uur later maar dat is nog niet alles. De reden van de vertraging is dat ze een ander groter vliegtuig hebben ingezet. Volle bak, de kist is volledig bezet. We stappen in en onze geboekte en betaalde plaatsen op rij 20 met meer beenruimte zijn ook gewijzigd door dit andere vliegtuig. Door een andere indeling krijg je dit gezeik. Onze plaatsen op rij 20 zijn nu gewone stoelen. De stoelen met meer beenruimte in dit vliegtuig zijn ook geboekt door anderen aldus zitten wij klem. Eerst ergerde ik me groen en geel maar door de vriendelijke steward ebde dat snel weg. Kwaad worden en in discussie gaan heeft geen enkele zin. Na 10x excuses waar we niks voor kopen wordt door de purser een “refund” op onze creditcard aangeboden en geregeld. Hiervoor ontvangen we later een email. We doen onze oortjes in, luisteren muziek, eten rond lunchtijd een broodje ei-curry salade en kijken vooruit. Na de goede landing lopen we eerst een roteind naar de douane voor het visumstempel. De dame loopt niet over van vriendelijkheid maar de stempel in ons paspoort was snel gezet en daar gaat het om. Dan naar de bagagebelt. Hier is het nog trager dan op Ngurah Rai. We wachten 45 minuten op onze bagage. Dan is het nog de app scannen dat we niks hebben aan te geven en direct aan de overkant van de hal naar de ATM want zonder pesos kunnen we de Grab niet bestellen. Voor 300 pesos rijden we naar het Hotel St. Giles in de wijk Markati wat één van de veiligste wijken is van Manila. Wij nemen onze intrek in op een goede kamer op de 10e van de 35 verdiepingen. Maar we zijn nog niet klaar vandaag. We moeten nog meer geld pinnen om morgen de chauffeur naar Luzon te kunnen betalen. Met meerdere transcaties is dat gelukt. En dan nog een sim card en dat is hier echt een probleem. Nergens zo’n kaartje te scoren. In veel landen waar we geweest zijn was het bij 7-Eleven nooit een probleem. Hier geen sim bij deze op bijna elke straathoek voorkomende supermarkt. En zonder sim hebben we buiten het hotel geen internet. Ook is hier bijna nergens wifi, zelfs Starbucks heeft geen wifi. We hebben gelukkig een sim kunnen scoren bij de Alfamart en de vriendelijke dame van de hotelreceptie heeft ‘m voor ons geregistreerd want daar heb je internet voor nodig. Het loopt tegen de avond en we zijn aan slijtage onderhevig. We eten ergens een bordje rijst met kip en we gaan naar de kamer. Morgen om 8 uur gaan we 5 dagen naar het eiland Luzon in het noorden. 



Ik ergerde me groen en geel maar hij was te vriendelijk

De eerste blik op Hotel St. Giles, 35 verdiepingen





zondag 27 april 2025

Onze nieuwe reis

 Het is 10.00 uur en onze chauffeur van dienst Kadek staat met zijn Toyota Avanza voor de deur. We gaan weer een maand op reis. Ik doe het deze reis weer traditioneel met de rugzak en Jacqueline modern met het rolkoffertje. Onderweg blijkt de AC niet opperbest te koelen maar dat vinden we niet heel erg. We zijn niet zo van de vrieskou. Na 2 1/2 uur neemt hij een afslag die wij niet begrijpen. Hij zal het wellicht nog beter weten dan wij die deze route naar Sanur al honderden keren hebben afgelegd de afgelopen 13 jaar. En ja hoor ineens pakt hij zijn smartphone om Google Maps te raadplegen. Hij weet het niet meer! Maar wij wel dus hebben we hem geholpen om bij de homestay Vinandaka in Sanur te komen. Na een uurtje de hoogste tijd voor een pizza met een biertje. Morgen om 08.30 vliegen we in 4 uur en 15 minuten naar Manilla met Cebu Pacific. Vanavond een lekker biertje in de warung Happy Monkey en dan vroeg naar bed want we bellen de Grab taxi om 6 uur. Naar het vliegveld Ngurah Rai is het een half uurtje.








woensdag 23 april 2025

Hari Raya Galungan

Vandaag 23 april is het weer Hari Galungan, het belangrijkste Hindoefeest op Bali. Dit vindt plaats één keer in de 210 dagen. De dorpen zijn versierd met Penjors, lange fraai gedecoreerde lange bamboekstokken die geplaats zijn bij de ingang van het erf of tuin. Deze dag, op woensdag, staat in het teken van traditioneel gekleed naar de tempel gaan om te bidden en te offeren.