Hittebestendig

Velen denken dat als je een inwoner van Zuid Oost-Azië bent dat je bestendig bent tegen de tropische warmte. Nou dat is niet helemaal waar! In de overgangsperiode tussen de regentijd en de droge tijd loopt iedereen met het klamme zweet op de rug. Het is een periode waarbij de luchtvochtigheid hoog is. Ook de lokale bevolking vertoont een natte streep of grote transpiratievlek op het rug- en buikpand van het shirt. En nu begrijp ik enigszins waarom er gaten zichtbaar zijn. Is dit voor de ventilatie of is het gewoon slijtage? Als er zich een airco mogelijkheid zich aandient dan zitten ze binnen 5 minuten in de koelcel waar zelfs pinguïns klagen over bevroren teennagels. Paraplu's, lange mouwen, met gebreide wanten aan op de motor, een laag wit smeersel het gezicht om te voorkomen dat de zon de huid aantikt. Dit is niet vanwege gezondheidsredenen maar omdat een bleke tint symbool staat voor enige vorm van status. Hoe bleker des te meer aanzien. Degenen die dag-in en dag-uit op de rijstvelden aan het werk zijn en worden, ondanks het dragen van een hoed of pet, blootgesteld aan de verzengde koperen ploert, hebben een intense donker bruine kleur en dat betekent minder status en meer armoede. Het is in Indonesië en andere Aziatische landen een simpele regel: Hoe kouder de ruimte, hoe voller de geldzak van de eigenaar. Een airco die je nekharen doen verstijven? Is dit luxe en doe je er mensen een plezier mee? Nou in mijn beleving niet echt! Hoeveel graden het is maakt niet uit. Zolang de bezoekers van de toko, shoppingmall of eetgelegenheid maar na vijf minuten het gevoel hebben dat ze op de Noordpool zijn beland, dan is het goed! Het is geen toeval dat in een Indomaret supermarkt de chocolade in de schappen kan blijven liggen. Het zal zeker niet zacht worden of smelten! Nog een reden waarom de Indonesiers dol zijn op koude ruimtes: zweet! Of beter omschreven: de horror van van de dampende lichaamsgeuren. In een tropisch klimaat ben je al na drie keer ademhalen een wandelende druipgrot en dat is onacceptabel. Indonesiers gaan minimaal twee keer per dag in de "mandi". De airco moet dus niet alleen de temperatuur verlagen maar ook de kans op een olfactorische (reuk een geur) oorlog beperken. Want in een overvolle bus met tientallen mensen aan boord die net een bordje nasi met veel knoflook en sambal achter de kiezen hebben, is een vrieswind het enige dat erger voorkomt. Het is dan ook vrij ondraaglijke als je in de rij staat bij de kassa in de supermarkt achter een dorpsgenoot die zijn deo is vergeten of die dag niet in de “mandi” is geweest.