De wereldklok is inmiddels half Januari alweer gepasseerd. De rookwolken van het het vuurwerk zijn weer opgetrokken en de eindejaarsvakantie in Indonesië is ook weer voorbij. Het normale slome en soms ongeinteresseerde maar zeer bloemrijke Balinese leven is weer opgepakt althans als we daarover mogen spreken. Het is nog steeds regentijd en de kuilen in het slecht geasfalteerde wegdek worden steeds groter. Als ik naar Negara rij met mijn motor dan zie ik me zoals velen medeweggebruikers genoodzaakt om tussen de gaten te zigzaggen om ervoor te zorgen dat mijn Honda motor niet de klappen krijgt die hij niet kan verwerken. Ik voorzie hierin weinig of geen verbetering. Het binnenstromende geld via de wegenbelasting wordt meer uitgegeven aan prestigeobjecten dan aan de veiligheid van de wegen. Want de verkeersveiligheid begint m.i. toch bij goede berijdbare en goed onderhouden wegen. Een westerse gedachte die hier vaak niet past. Voor ons is het wekelijkse ritueel een wandeling lang het strand en door het bomenrijke gebied tussen de nederzettingen. De vissers halen hun netten in en de moeders koken de dagelijkse pan rijst voor de thuiskomers van land, zee en school. Onder het toeziend oog van een zorgeloos herkauwende karbouw hobbelen we verder in dit mooie warme leven waarbij een duik in het zwembad voor de nodige verkoeling zorgt.
