Gatehopping

Dag 2, zaterdag 29 april, Sumatra

Gatehoppen

De smartphone is een handig ding maar soms haat ik ‘m. Zoals vanmorgen om kwart voor zes. Begint ie te rammelen dat we eruit moeten. We waren net weer een beetje ingekakt. Uit ons bedje bedoel ik. Niet best geslapen omdat we steeds in gevecht waren met dat ene laken wat gruwelijk te kort is. Het was kiezen of een koude nek of koude voeten. Het werd beiden. Koud? Nou en of…daar zorgde de airco wel voor. Ook dit was een keuze…of de AC of de plafondventilator. Het werd de AC omdat de ventilator opstijgende helikoptergeluiden maakte. Dus eruit! Onder de douche, aankleden en een Grab bellen. Met vier minuten was ze er al. Jazeker een zij en dat gebeurt hier niet vaak. Om zeven uur op het vliegveld….Domestic flights. Staat me daar een rij om in te checken! Drie van de de vier balies open….duidelijk één te kort maar die hebben ze later ook open gegooid dus ging het ineens een stuk sneller. De vlucht gaat op tijd maar eerst nog even een ontbijtje verwerken want daar was in de homestay geen tijd voor. In de Concordia Lounge, gratis entree voor BNI Bank Emerald Cardholders, heb ik uitgebreid nasi goreng gegeten en Jac. heeft elders buiten de Lounge een broodje gegeten want die ziet die gebakken rijst op de nuchtere maag niet zo zitten en dat is niet zo heel raar. 

Voordat we instappen gaat Jacqueline nog “even” verse roomsoezen scoren bij Beard Papa’s. Dit is de nieuwste snackhype. De soezen zijn crispy en worden vers op bestelling gevuld met room…er zijn drie smaken…capuccino, vanilla of chocolade. Zalig! Het duurt iets langer omdat de dames met de koksmutsen niet zo heel erg snel zijn. Dus stappen we bijna als laatste in, in de Airbus 320 van Super Air Jet, één van de laatst bijgekomen pricefighters van Indonesië. De tijd van de gerokte stewardessen met maatje 36 op hoge hakken is duidelijk voorbij. Bij Super Air Jet zijn de stewardessen casual kaki gekleed met daaronder witte sneakers. Inderdaad daar zijn we het over eens dat de buitenkant veel minder belangrijk is dan de kwaliteit van de service aan boord. 

Eenmaal onderweg genieten we van de gevulde soezen. Het zijn kleine soesjes. En om ons heen kijkend zijn we niet de enigen. Over 1 uur en drie kwartier zijn we op Jakarta Airport. Dan anderhalf uur wachten op de vlucht met Batik Air naar Banda Aceh. Misschien hebben ze op Jakarta Airport ook wel van die soezen?

We arriveren op Terminal 1 Jakarta Airport. We volgen de bordjes transit want we moeten naar Gate D3. We vragen het bij een beveiliger en wijst ons naar boven. Hé…daar is Beard Papa’s weer dus kopen we twee grote soezen. De ene gevuld met chocoladeroom en de andere met cupuccinoroom.

Maar we zoeken ook gate D3 en die is niet te vinden. Dus weer vragen en nu blijkt dat we met de skytrain naar Terminal 2 moeten. De vertrekhal van de skystrain is niet verbonden met de aankomsthal van Terminal 1. Aan de overkant van de brede weg staat nog een gebouw met T1 erop en daar is de skytrain. We komen in tijdnood dus nemen we een taxi. Wel teveel betaald maar dat is hier een cultureel erfgoed. Maar we hebben eigenlijk geen keuze omdat het zeker 10 minuten rijden is. Te voet en skytrain kost ons teveel tijd….geen stress met de taxi. Batik Air vertrekt inderdaad vanaf terminal 2. Dit heeft ons geleerd dat je met een transit op Jakarta Airport altijd een vlucht moet boeken met dezelfde vliegmaatschappij dan hoef je niet van T1 naar T2 te gaan ondanks dat de bagage is doorgelabeld. De looproute naar gate D3 op T2 is snel gevonden. Bij de gate staat een bord met D3 maar geen aanduiding Banda Aceh maar wel Labuan Bajo. Nu blijkt dat Banda Aceh verplaatst is naar D4. Dus wij naar D4. We vragen voor de zekerheid of dit de juiste gate is. De suffige dame, druk zijnde met haar smartphone, bevestigt het. Dus wij gaan in de wacht maar er gebeurt niets. Even later krijgen we te horen dat het toch D3 is en dat ze vergeten zijn het bord te wijzigen. Wat een sufrukkers! Dus wij weer terug naar D3. Dan ineens na 10 minuten zegt ze, wijzend op een tussendeur, dat we daarheen moeten lopen en dat doen we. En waar komen we uit? Gate D4. En daar waren we al eerder terugverwezen naar D3 maar daar stond Labuan Bajo en geen Banda Aceh. Dit noemen ze met een modern woord “Gatehopping”. Kortom de servicebereidheid en duidelijkheid is hier ver te zoeken. Maar we zijn dan ook verwend geweest in Japan want daar staan ze overal en altijd klaar om je duidelijk en ook erg vriendelijk te helpen. En dan laten we een opmerking over de reinheid van een afvalbak maar achterwege pff. Met een vertraging van een uur verdwijnen we tussen de wolken. We hadden eigenlijk tijd genoeg om de skytrain te nemen maar dat is achteraf. Over twee en een half uur zullen we landen op Banda Aceh en kunnen we onze reis echt gaan beginnen. 

De vlucht is prima maar wel in een koelkastomgeving. Hopelijk levert dat ons geen snotneus op. Met de taxi in een half uur naar Hotel Seventeen. 

We gaan de dag tegen de avond afsluiten met een bezoek aan de buitenkant van de Baithurraman Moskee want we mogen niet naar binnen.