Weer thuis

Het laatste spaanse ontbijtje

Na twee nachten in Castilia La Mancha naar het vliegveld in Madrid. Eerst de huurauto inleveren en daarna naar Terminal 1 aan de overkant. Appeltje eitje. De incheckbalie van Turkish Airlines is nog niet open dus tijd voor een koffietje. Na een uurtje wachten naar de incheckbalie. Het is niet druk. We zijn aan de beurt. Niet alleen ons paspoort willen ze zien maar ook de drie Indonesische vaccinatiecertificaten en het internationale vaccinatievertificaat. Alles staat op onze smartphone. En dan ook nog onze verblijfsvergunning. En toen kregen we te horen dat het inchecken voor de vlucht Istanbul-Denpasar nog niet kan omdat ze meerdere vluchten bij elkaar hebben gepropt. En dat bleek inderdaad het geval. De boeing 777-300 propvol. Op de vlucht Madrid-Istanbul kunnen we wel inchecken. De boardingpass van de vlucht naar Bali krijgen we bij de gate. En dat klopte en ook nog op de door ons geboekte stoelen met extra beenruimte. Nogmaals beide vluchten propvol. Na iets minder dan vier uur vliegen zijn we op Istanbul Airport. We hebben anderhalf uur de tijd om naar een andere gate te gaan voor de vlucht naar Denpasar. Tijd genoeg. Op deze vlucht veel kleine kinderen en dat is een garantie van geluidsoverlast maar onze koptelefoons met noisecanceling verdringt dit heel ver naar de achtergrond. Wij zitten vlakbij de toiletten en dat is net een film als je niet kan slapen. Man, vrouw en baby komen naar het toilet maar moeten wachten. Het kind begint te jengelen want die heeft in zijn luier gescheten. Het toilet is weer vrij. De vrouw gaat in het toilet staan met de deur open en de man met de baby op zijn arm blijft in het gangpad staan. Gangpad gebokkeerd! De oude luier eraf, het kontje wordt afgeveegd en de nieuwe luier erop. Waar laten we dan de volgepoepte luier? Die wordt in het kleine afvalbakje van het toilet gepropt zodat en het bakje gelijk vol is en de volgende bezoeker van het toilet direct zijn neus vol heeft. Dat is genieten ook voor de stewardess die het bakje mag legen. Een fijne vlucht want ik heb dit in mijn slapeloze uurtjes drie keer gezien. Na 14 uur landen we op Ngurah Rai Airport op Bali. De paspoortcontrole is een eitje want wij hoeven nauwelijks in de rij omdat wij een permant visum (KITAS) hebben. Toeristen moeten eerst een visum on arrival kopen en dan in de rij bij de paspoortcontrole. Dat duurt ff. Onze drie koffers komen eraan. Aan één zit een groene tiewrap en dat betekent dat de kans groot is dat de koffer open moet. Wij hebben ergens onderin de handbagagetas altijd een klein vijltje zodat we dit eraf kunnen harken en dan hoeft de koffer niet open want dat vinden we niks omdat er o.a. zeven stukken oude kaas en spaanse rauwe ham in zit. Gedaan zoals geschreven en dus soepeltjes langs de douane. Maar eerst nog even het electronische formulier “Barang 

Penumpang” invullen. Voorheen was dit een vodje wat men met de pen in moest vullen dat je niets hebt aan te geven oftewel het Formulier voor passagiersgoederen. We gaan naar level drie en daar staat Wayan van de homestay te wachten. We stappen in en gaan naar Sanur want we slapen in Homestay Gunakaya waar onze auto staat geparkeerd. We zijn moe van de reis maar slapen slecht want de jetlag zit in het lijf. Zeven uur tijdsverschil. De volgende morgen na het ontbijt in kort vier uurtjes naar huis. Tussendoor onze hond Madé nog even oogehaald en weer gauw door. We zijn moe en voldaan weer thuis. Dit was Spanje 2022.