Na het ontbijt om zeven uur, nasi met groenten en kip….wat anders, gaan we naar twee traditionele dorpen. Het is half 8 en onze gids Jesri en zijn sjoof Hannis zijn er al. Na een half uurtje sociaal geleuter vertrekken we. We stappen in en Hannis tracht zijn auto starten. De dag begint lekker want de accu werkt niet mee. Maar na een aantal pogingen lukt het dan toch de auto aan de praat te krijgen. We roepen natuurlijk direct: “Hoe moet dat verder?”….”Geen probleem want er zijn altijd mensen die ons aan kunnen duwen”. Ehhhh bedenkelijk! We gaan…en in het dorp stoppen we bij een stalletje om betelnoten te kopen want die moeten we als gift aanreiken aan de Kapala Suku (dorpshoofd). Dat zijn van die noten waar men rode tanden van krijgt en waarvan ze het rode sap uitspugen. Vandaar al die rode kwakjes op straat. We worden aangeduwd en vervolgen onze weg. Onze eerste stop is het koppensnellersdorp Benteng None. Na een klein uurtje zijn we er. Bij aankomst worden we gelijk gerust gesteld want het laatste hoofd dat ze afgehakt hebben was in 1942. Dit district van Timor bestond uit drie koninkrijken die elk hun krijgers hadden om hun rijk te beschermen tegen indringers van een ander rijk. Zodra er een vreemde krijger werd gevangen genomen werd zijn kop eraf gehakt en te drogen gelegd. De rest van het lijk werd ergens gedumpt. We worden heel vriendelijk ontvangen in de hut van de Kepala Suku. Een blinde man van rond de tachtig. We overhandigen de betelnoten, we praten wat en gaan verder de nederzetting in. Daar bij de poort worden we opgewacht door de zoon van het dorpshoofd. Hij gaat traditioneel gekleed ons meer vertellen over zijn dorp en zijn tradities. We ontmoeten een aantal van de 260 mensen die hier wonen. Naast een aantal hutten waarin de mensen wonen en koken staan er ook twee “Ume kbubu”. Hierin wordt de voorraad rijst en mais bewaard. Er staat ook een “Lopo” en dat is het open ontmoetingshuis met wel een dak erop. Na anderhalf uur gaan we weer. Onze volgende bestemming is het dorp Boti. De weg is redelijk tot aan het dorp Niki Niki. Daar slaan we af rijden we 30 km via een vreselijk slechte weg naar het dorp. Bijna anderhalf uur schudden en bonken. Eindelijk zijn we er. Hannis parkeert de auto en wij lopen met Jesri de weg af, een kilometer. Even later komt Hannis ook….met de auto. De poort wordt voor ons open gedaan en lopen naar het huis van de Kepala Suku. Hij is er niet maar we krijgen wel koffie met droog gebakken banaan. Lekker! We keuvelen wat met de gids en de broer van het hoofd die is aangeschoven en hij verteld ons dat zijn broer er niet is omdat hij 6 km verderop op het veld aan het werk is. Hij blijft daar met nog 5 anderen en komt volgende week terug. Zij gaan en komen te voet. Dit mooie traditionele dorp heeft 13 inwoners. Zeven hebben wij ontmoet en de overige 6 zijn dus aan het werk. Deze gemeenschap is volledig zelf voorzienend en wil niets met de overheid te maken hebben. Ze hebben ook een eigen ID-kaart die overigens wel overal wordt geaccepteerd. Niemand is gevaccineerd tegen Covid-19 omdat ze geen stof in hun lijf willen wat er niet hoort. Het is onnatuurlijk en tegen de principes van de gemeenschap. Alle kwalen worden behandeld met natuurlijke medicijnen die ze zelf maken. Wij zijn gelukkig wel 3x geprikt! Bij hoge uitzondering wordt er gebruik gemaakt van een ziekenhuis als er iemand heel erg ziek is. Wij zijn de eersten sinds twee jaar die dit dorp bezoeken. Het hoofd, de Kepala Suku, wordt aangewezen als hij nog een kleuter is. Hij mag niet naar school en mag het dorp niet verlaten. Hij is en blijft analfabeet en leert alleen de lokale taal spreken. Het huidige hoofd (rond de 50 jaar) is niet getrouwd en heeft geen kinderen. Het aangewezen toekomstig hoofd is de zoon van zijn broer. Op de foto’s is hij te herkennen aan zijn groene tshirt.
Als een man twee kinderen heeft mag er 1 naar school en de ander is en blijft analfabeet. Heeft hij vier kinderen dan mogen er twee naar school en twee niet. We lopen rond en ontmoeten de overige 7 inwoners. We worden uitgenodigd om naar binnen te komen en te gaan eten. De rijst, groenten, tomaten en krupuk staat klaar. Na de lunch gaan we nog even kijken bij één van de vrouwen die Ikat zit te weven. Naast haar zit een andere vrouw katoen te spinnen. We gaan weer terug naar het huis van het hoofd en we nemen na het geven van onze donatie, afscheid. Maar voordat we het huis verlaten krijgen we nog een geweven armbandje om gebonden als aandenken van ons bezoek. We worden uitgezwaaid en we beginnen aan de terugweg over dezelfde slechte weg. Weer schudden en bonken maar we kunnen onderweg wel mooie foto’s maken. Anderhalf uur later zijn we terug in het hotel. Een geweldige dag! Morgen gaan we nog een dag op stap met Jesri en Hannis.
Een prachtig verhaal weer. Altijd verrassingen in Indonesie. Een aantal van de mensen heb ik 10 jaar geleden ook ontmoet. Iig ook die mevrouw met dat witte haar.
BeantwoordenVerwijderen