Het varken van Galungan

Deze week staat weer volledig in het teken van Hari Raya Galungan morgen op woensdag 10 februari. Dit is voor de Hindoe-Balinezen de belangrijkste  dag van het jaar. 

Vóór en ná Galungan zijn er een aantal  bijzondere dagen.

3 dagen ervoor : Penyekeban = het koken van bananen om aan te bieden.

2 dagen ervoor : Penyajaan = het maken van "jaja" (gebakken rijstcakes).

1 dag ervoor : Penampahan = slachten van "babi" (varkens)

1 dag erna : Manis Galungan = bezoek aan familie

10 dagen erna : Kuningan = gebeden en aanbiedingen in de tempel als de geesten terugkeren naar de hemel.

11 dagen erna : Manis Kuningan = plezier maken.

Galungan begint op de woensdag (buda) van Dunggulan. Dit is de 11e week van de 210 dagen Pawukon kalender. Dit betekent dat er 2 vieringen per zonnejaar kunnen zijn.

De dorpelingen zijn al druk bezig met de voorbereidingen zoals het maken van offertjes. Men vlecht de decoraties en andere offerbenodigdheden van jonge flexibele  palmbladeren. Er wordt veel fruit ingekocht die men in gevlochten mandjes naar de tempel brengt om na het gebed weer mee terug naar huis te nemen om het weg te geven of zelf op te eten. Wayan, onze “pembantun” (hulp) gaat met haar familie naar de 6 tempels die het dorp rijk is. Het bezoeken hiervan is een dagvullende bezigheid. Tussendoor wat eten en slapen. De beste en de mooiste sarongs, shirts, kabaja’s, udeng’s (hoofddeksel) worden uit de kast getrokken want iedereen wil er op zijn mooist uitzien. De feestelijkheden worden herkenbaar gemaakt bij de entree van het erf middels een “penjor” (een lange bamboestok met decoraties.

Middels de “penjor” laat men ook zien wat hun status is. De rijkste Balinezen zetten de grootste en meest gedecoreerde. De feestelijkheden worden afgesloten op 20 februari. Dit is de dag van Kuningan. Tussen Galungan en Kuningan wordt er wel wat gewerkt maar niet veel. De scholen hebben deze periode vakantie. De feestelijkheden worden geopend met het slachten van een varken (babi) in de vroege morgen. Dit gebeurt twee dagen voor Galungan zodat de vrouwen twee dagen de tijd hebben om het varkensvlees te bereiden. Om een uur of vijf in de morgen verzameld een kleine groep mannen zich op het erf van een familie om het varken te verwelkomen. Het meest gewilde varken is een zwart exemplaar. Nadat het varken in zijn hok aan een bamboestok is gebonden wordt ie naar een plek op het middenterrein gebracht. Daar steekt de opperslachter een groot mes in de hals van het varken. Na het leegbloeden gaat men de harige huid verbranden met gedroogde palmbladeren die men als fakkels gebruikt. De huid wordt geblakerd en men schraapt de huid schoon met een stuk scherp oude dakpan. Helemaal vrij van haren begint men met het slachten. Niets van het varken wordt weggegooid, alles wordt gebruikt in de bereiding. Als er een varken is geslacht brengt onze hulp Wayan altijd een portie bereid vlees in een plastic zakje naar ons huis. Bij het uitpakken kijken wij elkaar altijd weer aan met een blik van: “Is het voor de hond of nemen wij ook wat?”. Wij zijn niet zo van het varkensvlees en zeker niet met de wetenschap dat alles wat een varken in zich heeft ook wordt gebruikt.

de "babi" op weg naar zijn laatste adem

Een varken van 100 kilo kost RP 2.500.000 (per kilo dus 25.000 en dat is 1,65 euro). Het vlees wordt betaald en gedeeld door 20 personen. Dat is dus per persoon 5 kilo vlees voor de gehele familie en dat is genoeg voor een feestmaal. Een heel klein portie vlees met veel witte rijst, sambal en wat groenten voor een grote ceremonie. “Selamat Hari Raya Galungan”.