terug naar huis

Ik rij nog een klein stukje door voorbij het politiebureau en stuur mijn Suzuki het parkeerterrein op bij de toko waar ik mijn schroeven koop. De parkeerwachter knikt en ik stal mijn ijzeren ros onder een boom naast de anderen. Wij noemen deze parkeerwachter altijd “oogje” omdat zijn rechteroog troebel is en wij vrezen dan ook met grote vrees dat hij met dat oog heel weinig tot niets kan waarnemen.

de parkeerwachter

Ik plant mijn helm op de rechterspiegel en ga de toko binnen. Bij “Kawi Jaya” is werkelijk van alles te koop. Vooral voor gereedschappen en aanverwante artikelen is dit een goed adres. Eén van de meisjes komt naar me toe en vraagt wat ik nodig heb. Ik leg haar uit dat ik 50 schroeven wil. Voor mijn en haar gemak heb ik een voorbeeld meegenomen. De schroeven worden uitgeteld en in een plastic zakje gedaan. Het uitgeschreven bonnetje wordt aan de baas doorgegeven die het controleert en uitrekent.

Voor de prijs wordt één van de vele mappen geraadpleegd want er wordt geen elektronische kassa gebruikt. De tafel ligt vol met bonnetjes , boekjes, mappen en nog veel meer papiertjes. Tegen het wegwaaien, als de ventilator op volle toeren draait, liggen er overal moeren en andere ijzeren voorwerpen op de stapeltjes papier. Ik moet afrekenen RP 6500. Ik ga naar buiten en neem de benenwagen naar de dichtbijgelegen “pasar” om twee kilo Mangas Golek te kopen. Niet ver de markt op zit een heel aardige vrouw die ook voor mij de normale prijs hanteert: RP 8000 de kilo. Met mijn twee kilootjes loop ik terug naar “oogje”, geef hem een briefje van 1000 roepias want dit is de vaste parkeerprijs voor motoren, start mijn motor, zet de helm op en ik ga rechtsaf en weer rechtsaf de hoofdweg op om Negara te verlaten. Aan het einde van de hoofdstraat ga ik rechtsaf en stuur een smal weggetje op naar de rijstvelden. Terwijl ik mijn helm afdoe en die aan het haakje van het stuur hang, stort ik me in de prachtige natuur. Er is vandaag weer veel beleving. Een klein stukje verderop loopt een eendenhoeder die zijn groep eenden loslaat op een zojuist onder water gezet rijstveld. Eerst de opruimende eenden erop en dan later wordt het omgeploegd en klaargemaakt voor de nieuwe plant. Ik ga weer de twee bruggen over richting Yehkuning. Links in de berm langs een gisteren aangeplant rijstveld staat een fiets, niet blinkende van nieuwigheid, met aan het stuur een “capil”.  De berijder van deze tweewieler wenst blijkbaar niet mee te doen aan het gemotoriseerde verkeer. 

Aan de rechterkant zijn ze volop bezig met het planten van jonge rijstplantjes. Een tiental werkers die de gehele dag met de kont omhoog vastgezogen staan in de blubber.  

Met respect sla ik dit tafereel van de hardwerkenden gaande. Na een tiental minuten rij ik verder en ga twee keer rechtsaf en nog een keertje links-en rechtsaf de poort door en ik ben weer thuis waar Madé me kwispelend op staat te wachten. De lucht dreigt met donkere wolken maar ik ben op tijd binnen. Het begint te regenen. De koffie staat klaar.