Het is zondagmorgen en niet alleen de vogeltjes fluiten maar wij ook want we gaan weer op stap. Het is 10 uur en Wayang komt onze hond Made ophalen. Zij gaat gedurende onze reis logeren bij Wayang.
We geven haar een dikke knuffel en we vertrekken. We rijden naar Sukawati. Daar wonen de ouders en broer van Wayan. We mogen onze auto bij deze lieve mensen op het erf parkeren. Na een bakkie koffie en wat geleuter brengt Komang, de broer van Wayan, ons weg naar Homestay Duyung in Sanur. Daar slapen wij een nacht zodat we fris naar het vliegveld kunnen. Maar eerst hebben we gistermiddag nog een biertje gedaan met onze vrienden Ning en Pops.
Na een paar flessen Bintang ging het naar de Italiaan “Massimo” voor een heerlijke pizza. Het is inmiddels weer ouderwets druk in Sanur. Het spookstadgevoel is weer verleden tijd. De toeristen mogen weer het land in en dat is goed te merken. De restaurants en andere horecagelegenheden die twee jaar lang leeg zijn gebleven waren weer gevuld met mensen.
Het is nu bijna 5 uur in de vroege maandagmorgen en we gaan zometeen met een Grabtaxi naar het vliegveld. Bij de ingang van de Terminal Domestik (binnenlandse vluchten) moeten wij laten zien via de app. Peduli Lindungi dat we drie keer zijn ingeënt en dan vooral de booster (het rode certificaat). Dan mogen we doorlopen naar de incheckbalie van NAM Air. We zijn precies op tijd als de dames daar starten met hun werkzaamheden na een peptalk en het gebed met hun baas. Bij het inchecken laten we zien: paspoort, e-ticket en wederom het vaccinatiebewijs. En het is ons weer gelukt: stoelen met extra beenruimte bij de nooduitgang. Binnen Indonesië mag men reizen zonder test maar dan wel 3x geprikt. Na de incheck is het tijd voor koffie met een broodje want we zijn uit de homestay weggegaan zonder ontbijt. Tijdens het nuttigen van dit lekkers vullen we de E-HAC op de app in met de vluchtgegevens. De vliegmachine gaat met een kleine vertraging de lucht in richting Kupang op Timor. Maar eerst nog een tussenlanding van 20 minuten op Tambolaka op het eiland Sumbawa. Het is net een lijnbus…mensen eruit en mensen erin. Nog een uurtje en dan zijn we waar wij wezen willen….Timor. Bij aankomst is het lang wachten op onze koffertjes…ook hier is geduld een schone zaak…en er wordt nergens meer om gevraagd…geen certificaat en geen E-Hac. Na de bagagecheck lopen we naar buiten. We nemen een taxi (9.2 km) naar het Guesthouse Narisha. Er wacht daar een prima ruime kamer op ons. Alles goed behalve de deur die moet je met een flinke hens dichtknallen. Hij klemt en niet zo’n beetje ook.
De magen roepen om voedsel en dus naar de warung aan de overkant….lekker dichtbij. We worden daar bekeken als wezens van een andere planeet. Maar we breken het ijs door te laten horen dat we de taal spreken. Toch van dezelfde planeet zullen ze gedacht hebben! Het bordje rijst met groenten en rendang (draadjesvlees) smaakt prima. De middag vullen we verder met rusten en schrijven. Morgen gaan we Kupang en omgeving ontdekken op de motor.
Meer foto’s: klik op de rechterkant op foto’s onder West Timor 2022
Ik reis met jullie mee. Gezellig.
BeantwoordenVerwijderenMaar, Tambolaka zou ik even terugleggen op Sumba ;-)