Gerookt vlees

 

Zoals bij elke loop ga ik weer in donker van huis. Gedurende de eerste kilometer word ik door vijf motoren voorbij gescheurd waarvan drie zonder licht. Ik wordt dus bijna van de sokken gereden. Als ik verder de hoofdweg oversteek staan drie meisjes te wachten op het busje naar school. Het is kwart over zes. De school begint om 7 uur.  Ik loop door het dorp richting de bergen. Aan het einde van het dorp kom ik op een plek die ik herken met mijn ogen dicht. Het is de kippenfarm. Het oorverdovend gekakel komt me tegemoet terwijl de amoniaklucht van de stront in mijn uitstekend gedeelte van de voorkant van mijn hoofd wappert. Het zijn meestal magere kippetjes die gebruikt worden voor diverse gerechten met en zonder sambal. Ik loop snel verder over de nieuw geasfalteerde weg richting de mooie natuur. Wat een rust! Ik sla later linksaf naar een voor mij nog onbekende weggetje maar na een 500 meter is ie weggeslagen door hevige regenval. Ik kan niet verder dus ga ik terug en vervolg mijn route richting Melaya. Onderweg weer vriendelijke mensen waarvan een vrouw gedacht moet hebben dat gerookt vlees langer meegaat. Na 12 km heb mijn ronde voor vandaag weer voltooid.

Geen Rinjani-hike

 Het is kwart voor zes en ik ga aan de wandel. Een tijdstip dat het donker en nog heel stil is. Het enige wat ik hoor is de haan van de overbuurman en een uil in de nabije verte. Hij of zij zit vlakbij in een boom. Even later als het licht wordt vult de atmosfeer zich met fluitende vogels en blaffende honden. Ook de moskee is luid bezig om zijn gelovige volgelingen wakker te schudden. Dit overtreft het geluid van een hindoegebed verderop. Vandaag, gisteren en morgen zou ik eigenlijk hiken op de flanken naar de top van de vulkaan Rinjani (3.726 mtr) op Lombok. Vijf minuten voor mijn vertrek donderdag kreeg ik een app dat de regering de vulkaan voorlopig tot 10 augustus heeft gesloten. Één van de tracks naar de top is momenteel te gevaarlijk. Dus ging mijn hiketrip helaas niet door. Een buurtfeestje met fijne vrienden gistermiddag en avond met lekker eten en drinken heeft mij geholpen deze teleurstelling te verwerken. Dus ga ik gewoon, met een ietwat brak hoofd, weer aan de wandel op voor mij bekend terrein. Als het na zessen licht wordt zie ik geen grote grijze dreigementen maar wel een opkomende oranje Matahari en dat is genieten. Als ik de 17 km nader en de verzuring enigszins toeslaat besluit ik naar huis te stiefelen. Drie en een halve km later zit ik aan de koffie. Na een duik in het zalige water is het brakke volledig verdwenen. Het is mooi geweest na een prachtige loop.

Op het hoofd gedragen

De dagstart is met 21,7 graden zeer fris te noemen. Het wordt langzaam licht en ik beweeg me richting de zee langs een paar schamele onderkomens. De vrouw des huizes daar is al aan het kokkerellen want de bumbugeuren (Balinese kruiden) dwarrelen mijn neusgaten in. Ik vindt het stinken maar in de gerechten erg lekker. Ik kijk omhoog en het lijkt wel of er een kudde olifanten tegen de hemel is aangeplakt, zo donker grijs! Enigszins bezorgd kijk ik over mijn schouder en zie ik achter mij wel een opgebroken lucht. Ik ben opgelucht! Geen regen! De zon komt omhoog en daagt mij uit om mooie kiekjes te maken. Ik steek na 8 km de hoofdweg over en zie daar prachtig glinsterende rijstvelden.

Het blijft mooi! Een bekende vrouw op weg om gras te snijden, die haar kruiwagen ook als rollater gebruikt, groet mij met de handen stevig aan de éénwieler, met een glimlach terwijl de zon schitterend dwars door het groen prikt. Later kom ik nog een vrouw tegen die haar handen vrij houdt door haar bagage op het hoofd te dragen. Het is en blijft een evenwichtskunstje die veel oudere Balinese vrouwen moeiteloos onder de knie hebben. Na bijna 18 km is het tijd voor koffie met een stuk appeltaart en een duik in het zwembad. De dag is weer mooi begonnen. Wegens b.b.h.h komende woensdag en zondag geen wandeling.

op het hoofd gedragen

 

De rokende monteur

Woensdag ook weer een wandeldag. Het is een heerlijke temperatuur: 25 graden. Ik loop vandaag tegendraads zodat de blaffende honden nu vooral aan de linkerkant tevoorschijn komen. Het is zoals op alle wandeldagen nog donker maar dat is maar even. De lucht kleurt donkergrijs met dikke wolken die de afgelopen nacht hun water hebben uitgestort over het dorp. Het miezert nog een heel klein beetje maar dat vind ik wel verfrissend. Dit betekent…geen onverharde weggetjes vandaag. Die zijn te glibberig. Ik blijf veilig op het asfalt stiefelen. De groene natuur met soms een vleugje Hollands bruin najaarsgevoel en zijn prachtig fluitende vogels omarmt me. Mijn shirt vult zich met transpiratievocht uitgespuwd door mijn opgewarmde lichaam. Na ruim 12 kilometer vind ik het voor vandaag mooi geweest.

De maan tussen de palmen

Wat een prachtige wandelochtend! Ik ben net tegen zessen in het donker vertrokken maar na een tiental minuten kwam aan de linkerkant de opkomende zon me al tegemoet. Even later aan de rechterkant zie ik de maan schijnen tussen de kokospalmen. Twee voltreffers op bijna hetzelfde moment. De lucht is kraakhelder! Ik vervolg mijn weg door de prachtige natuur. Na een uur ga ik links af het dorp Nusa Sari in. Wat een feest! Mensen stonden mij rijendik met spandoeken aan te moedigen en uiteraard moest ik veel handtekeningen uitdelen. Ik ontkwam er gewoon niet aan. Leuk maar zeer vermoeiend. Ondanks dit oponthoud ging mijn wandeltempo nauwelijks omlaag. Als ik later het dorp verlaat is de rust terug gekeerd. Iedereen is weer naar huis. Gelukkig want ik houdt van rust en stilte met de fluitende vogels op de achtergrond. De hectiek is verdwenen en ik kan verder door het mooie landschap want mooi is het hier zeker. Na iets meer dan 20 km in de gewone niet elektrische benen, val ik op de klep van Villa Impian waar Jacqueline wacht met een bakkie lekkere ijskoffie en een stuk taart. Zij is alweer terug van haar strandwandeling. Onze dag is begonnen!