Het is kwart voor vijf. Ik wordt gewekt door stroperige zanggeluiden. Vanuit de Masjid (Moskee) in het naast gelegen Moslimdorp Air Kuning (betekent in Bahasa Indonesia: Geel Water) worden de Mohammedverzen en gebeden op een luide kattengejankachtige wijze de atmosfeer ingeslingerd. Binnen “no time” heeft dit mijn oren bereikt. Jacqueline heeft er geen last van want die stopt haar oren vol met van die verslavende kneedbare doppen en is daardoor volledig afgesloten van de wereld. Ik kan die proppen niet verdragen dus doe ik het zonder met de consequenties van dien. Het overwaaiende Moskeegeluid begint zachtjes maar de volumeknop wordt steeds verder opengedraaid. Het hoogtepunt is om vijf uur. Daarna zwakt het weer snel af naar kwart over vijf. En dan is het stil. Dit is een bijna dagelijks ritueel. Het enige wat ik dan nog hoor zijn de omslaande golven. En dat geeft me rust. Heerlijk. Het doet me denken aan de wintersport. Met de stoeltjeslift gestaag zoemend naar boven. Éénmaal daar geef ik een kreet van genot want de mooie zwarte afdaling ligt voor me. En dan vol met adrenaline naar beneden. En dan is het stil. Ik ben dus wakker en ga een plasje doen en onderweg naar de pot strijk ik onze hond Madé over haar bol want die ligt te maffen in de badkamer. Zij is niet wakker geworden van het gezang maar wel van mij. Zij is immuun voor dat geblèr dat mijn ochtenrust verstoord. Ik strek de rug en ga terug naar onze heerlijke matras. Maar als ik wakker ben dan ben ik echt wakker. Een karaktereigenschap van een ochtendmens. Het is half zes en het is mooi geweest. Ik poets de tandjes, trek mijn pendek aan en beweeg me naar de keuken om de knop van de waterkoker op “on” te zetten. Het is tijd voor een bak thee. Ik zet de wifi aan, pak mijn bakkie thee op met mijn iPad onder de arm en ga buiten zitten in een temperatuur van 26 graden celsius. Snel zie ik dat Pinokkio Rutte het moeilijk heeft. Madé steekt haar neus om de hoek van de deur. Ze kwispelt en dat is een goed teken. Ik sla mijn tablet weer dicht. Van het wereldse en Haagse nieuws word ik niet vrolijk. Ook voor ons Madeetje is deze nieuwe donderdag begonnen. Ook in het Hindoedorp Yeh Kuning waar wij wonen (betekent in het Bahasa Bali: Geel Water) wordt de nieuwe dag ingezet met gepingel en een gebed vanuit de Pura (Tempel). Dit duurt maar vijf minuten en is daardoor verdraagzaam. De lucht wordt donkergrijs en het begint keihard te plenzen. De dagelijkse strandwandeling zit er vandaag niet in en dat heeft onze hond al in de gaten. Die denkt: “Dat hondenweer is niks voor mij” en gaat weer lui uitgestrekt binnen op de bank liggen wachtend op het moment dat Jacqueline uit de veren komt en haar een hondensnack geeft. Ook onze Balinese spreeuw Jodokus laat al van zich horen. Vanuit zijn slaapvertrek, onze kleine badkamer, fluit hij ons tegemoet. Tijd om hem buiten te hangen onder de dakrand van de gazebo. In neem een slok thee en mijn gedachten gaan even terug naar gisteravond. Jacqueline scheurt het voorhangende blad van de maand maart 2021 van de aan de keukenkast hangende Balinese kalender, af. Ze verfrommelt het papier en loopt naar de prullenbak met de opmerking: “Deze is geweest en dat komt nooit meer terug”. Dit is geen grap maar pure realiteit. Op naar een Coronavrije wereld zodat alles weer redelijk normaal is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten