Het mobieltje

Het is hier op Bali niet anders dan elders in de wereld. Zonder mobieltje geen leven. 

Wij hadden vroeger geen telefoon en de buurman was de enige in de straat die ‘m wel had. Zo’n zwarte bakelieten met een draaischijf. Je moest erbij blijven staan want hij hing...in de gang. Soms wilden of moesten wij wel eens bellen en dan lagen we een kwartje bovenop het toestel. Bedank, buurman! Later kregen wij thuis wel telefoon maar dat ding moest wel zo veel mogelijk uit het zicht staan. Dus kwam ie in de kast op een onmogelijke plek. De enige manier om te bellen was gaan zitten op de leuning van de stoel van mijn vader en dan met het hoofd naar beneden bellen want de draad moest zoveel mogelijk uit het zicht zijn. Maar gelukkig in die tijd belden we niet vaak dus was het ongemak ook niet echt groot. Weer later werd het draaischijftoestel vervangen door een druktoetsenapparaat. Dat zag er wat strakker uit en dus mocht ie ook op een andere plek staan. Op een tafeltje naast de bank, dat belde een stuk fijner moet ik toegeven. En toen ging de tijd snel…de pc uit het privéPC-project van mijn werk kwam eraan. Dus stond er ineens een computer op de eettafel want dat was de enige plek waar ie de ruimte had. De printer er ook nog bij en de tafel was multifunctioneel gemaakt. Eten, krant lezen met de kat erbovenop en dus computeren. Erg traag dat ding maar toch….de toekomst had een nieuwe weg ingeslagen. En later kwamen de eerste mobiele telefoons met nog lang geen landelijke dekking. KPN was de eerste waarbij je in het gehele Holland kon bellen. 

Maar eerst hadden we nog de eerste autotelefoons…je weet wel zo’n grote bak tussen de voorstoelen en een grote sprietantenne op de achterklep van de auto. Mijn eerste mobieltje was bij de provider BEN……geen landelijke dekking maar ik woonde in Utrecht en dat ging aardig totdat ik naar Zwolle moest en toen was het gedaan. Dan toch maar weer bij het pompstation bellen want soms was dat nodig.

Waar je ook komt hier op Bali of elders in Indonesië…iedereen loopt met een mobieltje. Bellen doen ze nauwelijks….alleen maar sms-sen want dat is bijna gratis. Dus waarom bellen als dat duurder is. De afgelopen maand hebben we een reis gemaakt over een eilandengroep en overal dat mobieltje. We zaten met een mannetje of twaalf in een bus en daarvan hadden er tien het mobieltje stand-by in de hand want stel je voor dat er een sms’je binnenkomt en je zal het missen. De enige twee zonder de hand gevuld met dat ding waren wij. Bij ons zat ie gewoon in de tas met het risico dat we ‘m niet kunnen horen door de kogelharde bassmuziek. Nou jammer dan…morgen is ie de eerste.  Overal zie je ze met dat mobieltje…in de auto…op de motor…achterop de motor…geklemd tussen de helm….De enige plek waar ze dat ding niet gebruiken is in zee tijdens het badderen. Maar als het waterdichte exemplaar zijn intrede gaat doen is dat ook verleden tijd.

En iedereen komt één hand tekort want we hebben er toch twee om met die twee allerlei dingen vast te pakken. Hier op Bali hebben de meesten meerdere nummers want dan is de spreiding zo gemakkelijk. Ze hebben vrienden en vrienden.. De ene mag dat nummer bellen en de andere dat. En als er weer een aanbieding komt dan nemen weer een ander nummer want dan kunnen ze weer enige tijd gratis berichtjes versturen. En dan het liefst met een BlackBerry want anders hoor je er niet bij.