Wat trekken we aan?

Nog niet zo lang geleden stond ik peinzend voor de kast. Wat trek ik aan vandaag? Welk pak, welk overhemd, korte of lange mouw en natuurlijk de moeilijkste keuze: de stropdas. Dat is verleden tijd “ tempo doeloe” want nu is het anders. En daar geniet ik van. Nu liggen er in de kast 2 stapeltjes, ééntje met t-shirts en ééntje met korte broeken. Elke dag neem ik het bovenste shirt van de stapel zonder te kijken naar de kleur of het design. Met de korte broek doe ik een aantal dagen langer. De stapel is groter dan zeven shirts dus de kans is groot dat het onderste shirt niet aan de beurt komt. Daarom is het zorg dat de stapel op zijn tijd ondersteboven gekeerd wordt zodat ik weer eens een ander shirt draag. Het verversen van de stapel is niet zó eenvoudig omdat mijn maat ergens tussen de L en de XL ligt. Large is te doen maar in dit zweterige klimaat niet echt prettig. Het vinden van een XL is een tijdrovende zaak en in Negara schielijk ondoenbaar. Een extra-large draagt wat ruimer. Maar bij gebrek aan de grotere maat doen we het maar met de L. Zonder te snuiven onder de oksels pak ik elke avond na het badderen een schoon exemplaar van de stapel. Deze manier van kleden past volledig in het Balinese straatbeeld. De kleur, vaal of helder, wel of geen opdruk en de combinatie is geheel onbelangrijk. Wel is me inmiddels duidelijk geworden dat een deel van de Balinezen vergeet te sniffen aan het shirt wat gisteren is gedragen. Als een blindganger trekken ze dat shirt nog maar een dag aan. Vanmorgen weer zo’n voorbeeld op de markt. Ben ik een trossie bananen (pisang marlin) voor onze vogel aan het kopen op de pasar komt er een heel aardige man naast me staan en vraagt waar ik vandaan kom……nog geen drie tellen later kwam ik in aanraking met de zure geur van zijn body en het shirt wat de man blijkbaar langer dan één dag om het lijf had.  Zonder te vertellen waar ik woon heb ik mijn bananen afgerekend en heb me rap uit de benen gemaakt. Hiermede wil ik niet alle Balinezen over één en dezelfde kam scheren maar het komt me te vaak voor. Of wellicht heb ik de pech regelmatig deze uitzonderingen tegen te komen. Dat zou zo maar kunnen.

En natuurlijk zijn er de diverse gekleurde geüniformeerden  zoals politie en andere ambtenaren. Die bewaren hun vale t-shirtje voor in de avonduren of andere niet werkende momenten van de dag.

Naast het stapeltje t-shirts en korte broeken hangen de wat betere polo’s in onze kast aan bamboe knaapjes. Deze shirts gebruik ik bij gelegenheden buiten de deur. Als ik dat deel van de kast opentrek zie ik deze shirts met een hangend verlangende blik kijken van “wanneer wordt ik weer eens aangetrokken?”. Dat geeft al aan dat die gelegenheden sporadisch zijn. Als we een aantal jaren verder zijn zullen deze jongens ongetwijfeld ook vervangen worden maar dan niet van versletenheid maar meer van de westerse gedachte “dat kan echt niet meer!”. Hier kennen ze dat eigenlijk niet want zolang er nog geen gaten in zitten is het niet versleten en dus draagbaar! En dan nog degenen die een shirt met gaten als ventilerend zien en dus wel draagbaar. Maar die hebben gelukkig  bij lange na niet de overhand in het dorpsbeeld.  Twee dagen geleden waren we in Denpasar op bezoek bij vrienden. Een mooie gelegenheid om mijn stapeltje t-shirts te verversen. De winkel “Ramayana” is volgestouwd met Aziatische maatkleding.... eh ik bedoel kleding met Aziatische maten. Eerst maar de L geprobeerd….bij het aantrekken kreeg ik al ademhalingsproblemen…dan de XL wat eigenlijk de goede maat zou moeten zijn…..ook te krap….dan dus de XXL wat in mijn beleving de maat is voor de bovengemiddelde Amerikaanse MacDonaldbezoeker. Het was bijna zoeken naar de bekende speld in de textielberg. Met behulp van de vrouwelijk intuïtie van Jac. en Anjo is na het vorstelijk graaien in veel kledingrekken- en bakken het me gelukt 6 shirtjes XXL te scoren. Op onze eerstvolgende reis zal ik niet meer herkenbaar zijn aan de shirts die ik  tijdens de vorige tripjes droeg. Dat zal soms wel even wennen zijn voor onze volgers. Of misschien ook niet…want eerst moeten de oude op!

mijn ververste stapeltje t-shirts

Maar er zijn ook afwijkingen. Tijdens de vele heilige dagen als men volledig gesoigneerd, naar de tempel gaat draagt men keurige nette schone niet vale ceremoniekledij. En ook toen wij vorige week bij het Kantor Immigrasi waren. Daar mag je alleen naar binnen in een lange broek en een fatsoenlijke shirt.  Ook de flip-flops zijn daar niet toegestaan. Dus het hempie met daaronder de korte “hose” van één of ander sportmerk is  daar“not-done”. 

de vrouwen in k(l)eurige sarongs met cabaja

de mannen in strak gestreken hemden met de sarong