Omdat de griepverschijnselen (hoofdpijn, misselijkheid, zweterig) vanaf maandag, nogal hardnekkig zijn heb ik besloten na urenlang overleg naar de Puskesmas (huisartsenpost) te gaan. Het is maar een paar kilometer verderop dus dat is goed te doen. Ik rijdt het terrein op en parkeer mijn motor tussen een kluwe kris kras geparkeerde motors. Ik meldt me bij het tafeltje bij de ingang maar eerst een nummertje trekken. Dan naar dat tafeltje bewoond door een aardig meisje. Zij meet mijn omvang en lengte en ik moet op de weegschaal gaan staan. 75 kg niet schoon aan de haak. Het papiertje met het nummertje is hier een belangrijk vodje omdat dit wordt gebruikt als een notitievelletje. Ze schrijft omvang, gewicht en lengte op de papiertje. Het is rustig dus kan ik zo doorlopen naar loket A. Dit is het loket voor 60+. Ben je jonger dan naar loket B. Het meisje bij loket A (mijn aangewezen loket) is druk met haar smartphone dus ga ik zitten bij loket B. Dit meisje is niet druk. Ik schuif mijn ID-en BPJS (Indonesische ziekenfonds) kaartje onder het glas door. Ik vertel haar waarom ik hier ben en zij vraagt o.a. wat mijn oorsprong is?? Ik zeg dat ik bloot ben geboren zonder smartphone. Geintje, maar deze humor komt niet aan. Ze bedoelde mijn geboorteland wat ook op mijn ID kaart staat. Na de registratie mag ik doorlopen naar binnen, rechtsaf want daar zit de dokter. Ik ga zitten op de gang en snel wordt mijn naam afgeroepen. Altijd goed luisteren want mijn naam schijnt nogal moeilijk uitspreekbaar te zijn. Ik mag het kamertje van de dokter in. Ik vertel mijn klachten en dat ik een bloedtest wil. Hij loopt weg en zegt tegen de dame achter de laptop dat ze dat moet regelen. Ze neemt mijn bloeddruk op (in orde), stopt een thermometer onder mijn oksel en rammelt wat op haar toverdoos. Ze zegt dat ik naar het lab kan gaan maar ze vergeet dat ik nog een ding onder mijn oksel heb zitten. Oh ja! Ik overhandig haar het staafje met de temp die oke is, geen koorts. In dezelfde gang zit ook het lab. Effe wachten en ik mag daar naar binnen. De bloedvrouw neemt 1 buisje bloed af en zegt dat de uitslag over tien minuten klaar is. Dat is toch echt top, zo snel. En inderdaad even later krijg ik een brief met de uitslag en ik mag me melden bij een andere dokter om dit en mijn klachten te bespreken. Alle bloedwaarden zijn binnen de limiet dus dat is goed nieuws. En dat betekent geen virus of infecties. Dus is het duidelijk een hardnekkige griep. Dit is de diagnose van de aardige goed engels sprekende dokter (vr). Ze gaat me 4 medicijnen voorschrijven welke zij noteert op mijn notitievodje want daarmee moet ik me melden bij de apotheek aan de overkant. 1. Ambroxol, een middel tegen matige keelpijn. Ik heb geen keelpijn en daar hebben we het ook niet over gehad. 2. Chlorphenamine, een middel tegen allergie. Ook dat heb ik niet! 3. Raniditine, een maagzuurremmer dat sinds 2019 in Nederland uit de handel is genomen wegen ineffectiviteit. Ik heb haar ook helemaal niet verteld dat ik wel eens last heb van maagzuur en dat ik daarvoor het goed werkende Omeprazol gebruik. 4. Paracetamol, dat geven ze je altijd mee, maakt niet welke klachten. Bij mij werkt dat niet. Te licht bevonden. Na het besturen van de inhoud van deze middelen zijn ze linea recta gedeponeerd in de afvalbak. Het is duidelijk, een kwestie van uitzieken en doorgaan.
Ons leven op en rond Bali
Translate our blog in your language.
Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie
Welkom op ons blog

Choose your language, Google translate on the left side
Translate our blog in your language
TAB Indeling
Aantal pageviews t/m vandaag
Totaal aantal pageviews t/m vandaag
Hot news
Translate our blog in your language
vrijdag 13 juni 2025
maandag 26 mei 2025
Dag 29, de laatste dag.
De laatste dag van onze reis op de Filipijnen is aangebroken. We hebben lekker geslapen en het ontbijt was, zoals voorspelt, erg lekker. We hebben de taxi naar het vliegveld om half 12 besteld. Onze vlucht naar Manila is gepland om 14.15 u. Ingecheckt hebben we al dus alleen ff de bagage afgeven. Dat ff duurt een uur.Onze verblijfsvergunning voor Indonesië wordt grondig gecontroleerd en dat duurt even. Die muts heeft zeker nog nooit zo’n document gezien. Er zijn meer mensen met paspoortproblemen en die moeten ook een check ondergaan. En daarvoor is maar 1 computer voor handen. Alles is oke, we hadden niet anders verwacht en we kunnen door. We zijn om 16.00 u op Manila Airport. We worden eerst een kwartier geparkeerd en dan mogen we via een trap eruit.
Wat een puinhoop hier. Bij aankomst geen toiletten die zien we pas in de vertrekhal. Dan zien we een bord “exit en domestic flights”. Maar hebben vanaf hier een internationale vlucht. We vragen het. “Voor internationaal moet je eerst naar de exit en dan via de douane er weer in”. Gevonden! Ook hier weer een lange rij voor de paspoortcontrole. En naar de security….iedereen zijn schoenen uit! Wat een gedoe weer. Mijn rugzak moet open want er zit een powerbank in. Maar gelukkig met een max. capaciteit van 20.000 mAh wat is toegestaan. We kunnen door naar de vertrekhal. We hebben trek in eten. Maar er is weinig iets normaals te eten dus dan maar een burger en dan is er geen plaats om het op te eten. We gaan ergens bij een gate zitten. Een echt koud biertje is niet te vinden. Dan maar minder koud. We hebben gewoon trek in een biertje. De slechtste internationale luchthaven waar we ooit zijn geweest. We moeten hier 4 uur wachten voor de vlucht om 19.50 u naar Bali. Aankomst 24.00 uur. Een uurtje wachten op de koffers. We worden opgewacht door een dorpsgenoot. Dan is het nog 4.5 uur rijden naar huis. Dus van deur tot deur vandaag ruim 12 uur onderweg als er geen vertragingen ontstaan.
We hebben genoten van de Filipijnen. We hopen dat we onze bloglezers een indruk hebben kunnen geven van onze reis in dit mooie land. Iedereen bedankt voor het meereizen.
![]() |
Ontbijttoetjes |
![]() |
Nog meer van dat lekkere spul |
![]() |
Niet echt heel koud maar smaakte wel |
zondag 25 mei 2025
Dag 28, terug naar Cebu
Het is vijf uur en ik wordt eraan herinnerd dat het zondag is, ook voor de Filipinos. Op zaterdag en zondag gaat men massaal naar het strand. Met heel hun hebben en houwen gaan ze het weekend vieren aan de kust. Zoals ook op de plek, Ravenala Resort, waar wij onze laatste nacht doorbrengen. Ik ben al een klein beetje wakker als ik helemaal wakker wordt gebeukt door de zware bassen vanaf het resort van de buren. Bij Jacqueline komt het nog niet binnen want die heeft oorproppen in. Maar even later komen de decibellen er dwars doorheen. We draaien nog een paar keer op het schuimrubberen matrasje, verzonken in het kreunende bamboebed. Maar tevergeefs, we zijn nu echt wakker. De muziek van The Doors schalt over het witte zand. Het is inmiddels zes uur, toch maar even kijken op het strand. We weten niet wat we zien. Het strand en ook in het water al vele Filipinos. Zingend, pratend en badderend. Onze buurman is er ook al en loopt met zijn speaker in de hand door de tuin. Blijkbaar zitten oortjes niet in zijn rugzakje. Een stukje verderop komen we op twee plekken een countrysong tegen. De JBL Box is geplant op een handdoek en jaagt de muziek hard over het strand. Gelukkig is het geen vervelende muziek, het kan erger! Het is nog geen half zeven als onze buurman terug naar zijn hut loopt. De speaker nog op “voluit” met een topper van Led Zeppelin. In Holland zou al gauw geroepen worden: “Hé gast….efffe dimmen die herrie ja of ga anders een paar kilometer verderop mensen wakker maken, halve zool”. Maar in Azië is het anders. De lontjes zijn veel langer. We kennen het van Indonesie….dit gedrag is normaal omdat de dag begint als het licht wordt en dat is hier vijf uur. We ontbijten wat later want om 12 uur worden we opgehaald door Ronald de taxisjoof. Inmiddels is het stevig gaan regenen. Volgens de nederlandse eigenaar is dat goed voor de planten….en daar heeft hij gelijk in. Ronald is keurig op tijd. We pakken onze bagage, zeggen goeiendag tegen het vrolijke en vriendelijke personeel, en we gaan Moalboal verlaten, terug naar Cebu City. Het is twee en een half uur rijden naar Hotel One Central. De rit verloopt vlotjes. We zijn hier al eerder geweest en ze hebben goede kamers met prima bedden zodat we het schuimrubberen matrasjes weer snel kunnen vergeten. We blijven hier één nacht want morgen vliegen we via Manila terug naar Bali. Maar voordat we uitchecken eerst nog even genieten van het lekkere ontbijtbuffet want ze hebben hier erg lekkere toetjes en dat willen we niet missen!
Terug naar Cebu City |
zaterdag 24 mei 2025
Dag 27, duizenden sardientjes
We zijn er geen liefhebbers van om heel vroeg op te staan tijdens deze reis maar vandaag maken we een uitzondering. Sommige aktiviteiten vragen erom om deze zo vroeg mogelijk te ondernemen. We “springen” om half zes uit het krakende bamboebed met de enigszins doorgezakte veren. De accomodatie is verouderd dat is duidelijk. Maar het ligt op een prachtige plek direct aan een mooi strand en dat maakt veel goed. We hebben om zes uur een tricycle besteld die ons 7,4 km verderop gaat brengen naar het toeristische Panagsama Beach. Hier gaan we de Sardinerun beleven. Een spectaculair natuurverschijnsel. We zijn er om half zeven en we zijn de toeristenmeute voor. En dat is de reden dat we erg vroeg opstonden. De naam geeft aan dat het een strand is maar dat is het niet. We worden afgezet door de tricycle en lopen over betonnen traptreden tussen een aantal schamele huisjes door naar het water. Dan worden we direct aangesproken dat we 200 peso fee moeten betalen en of we een gids (500 peso) en een locker (100) willen. Een gids? Om ons uit te leggen wat een sardientje is? Natuurlijk hoeven we geen gids en die locker hoeven we ook niet. We stallen onze tas in een koffietentje met de toezegging dat we bij terugkomst een bak cappuccino drinken. Er wordt geknikt dat het goed is. Hier geen zand wel betonblokken. Via een trap de zee in en we zwemmen 100 meter met onze snorkels. En dan komen we midden in enorme scholen sardientjes terecht die s’morgens op zoek gaan naar plankton, hun voedsel. Duizenden! Ze schieten van links naar rechts en weer terug. Het is een waar spektakel om midden in deze zwermen vissen te zwemmen. Als we een kwartiertje genieten druppelen langzaam de eerste toeristen het zoute zeewater in om ook de Sardinenrun mee te maken. Als we even later ons hoofd boven het water uitsteken zien we zeker 10 boten met toeristen. Het is een waar circus te vergelijken met de dolfijnenrun in Lovina op Bali. Wij spartelen nog een twintig minuten verder en dan vinden we het mooi geweest want er drijven inmiddels vele gekleurde zwemvesten in het water. Wegwezen! Wij zwemmen terug naar het betonnen trapje en pakken onze tas in het koffietentje en we bestellen de cappuccino zoals beloofd. We zijn een uur verder en de tricycledriver staat verderop uit het zicht al te wachten maar we hebben nog 10 minuten nodig want de koffie is erg heet. Als de koffie gedronken is lopen we terug, zonder betaling van de fee want dat is ware geldklopperij, naar de plek van de tricycle. De driver ligt lui op het achterbankje op ons te wachten. We hobbelen en stuiteren terug naar ons verblijf en schuiven aan tafel voor het ontbijt. Voor de rest doen we deze dag niet veel. Het snorkelen houden we voor gezien. Een snelle kolibri bezoekt de boom voor onze hut. De natuur is altijd prachtig, ook hier. Onze spullen kunnen nu goed drogen want morgen gaan we terug naar Cebu City voor onze laatste overnachting op de Filipijnen.
![]() |
Ik ben er klaar voor |
![]() |
Een mooi kolibrietje |
vrijdag 23 mei 2025
Dag 26, een weerzien
Onze nachtrust werd regelmatig gestoord door het krakende bamboebed. Tussen het gekraak door hebben we toch lekker kunnen slapen. De enige aktiviteit die we hier ondernemen vandaag is de onderwaterwereld een blik gunnen. Verder is het genieten van de rust en lunchen. Het is half één en we hebben onze zoute haren na het snorkelen zojuist een shampoobeurt gegeven. De hoogste tijd om een tricycle te zoeken om naar Bawud Café te hobbelen. Daar ontmoeten we de Hollandse Bram en Louise. Deze lieve mensen hebben we ontmoet op de boot tijdens de expeditie in Palawan. We worden afgezet door de tricycle en lopen naar binnen. Volle bak! We zien ze eerst niet want ze zitten uit ons zicht in een nis in het Café. We hebben ze gevonden. We begroeten elkaar. En schuiven aan. Wat een leuk weerzien! We kletsen veel over onze ervaringen van deze reis op de Filipijnen en we bestellen de lunch. Het smaakte prima. Wat? Een yoghurt bowl en een broodje. We doen ook nog even een fotosessie voor het album en we gaan heel plezierig uit elkaar. Het was hartstikke leuk! Wij gaan linksaf op zoek naar een fles rum en blikjes cola want dat is op en zij wachten op de tricycle die ze weer terug brengt naar hun hotel. Een kwartier later met een tasje met een flesje en 4 blikjes, gaan ook wij weer terug. We snorkelen nog een half uurtje, we nemen een rumcoke en dan is het bijna tijd voor het avondeten: kip gordon blue met frietjes. Het Filipijnse voedsel is niet onze favoriet gebleken.
![]() |
Het fijne weerzien met Bram en Louise |
Nog een schildpad |